Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie przeczytane, brak chemii.
Czemu Piekara zawsze po całkiem dobrym popychającym fabułę do przodu tomie musi serwować coś takiego?

Nie przeczytane, brak chemii.
Czemu Piekara zawsze po całkiem dobrym popychającym fabułę do przodu tomie musi serwować coś takiego?

Historie ciekawe ale rozwlekłe. Zakończone z przymusu pobieżnie i siermiężnie.
Przemyślenia i psychologiczne tło postaci i owszem jest i to nawet głębokie ale sennie mało zajmujące.

Nie będzie kontynuacji.

Historie ciekawe ale rozwlekłe. Zakończone z przymusu pobieżnie i siermiężnie.
Przemyślenia i psychologiczne tło postaci i owszem jest i to nawet głębokie ale sennie mało zajmujące.

Nie będzie kontynuacji.

Kryminału tu mało a i tak za dużo...
Taki paradoks.

Najlepsza część rozgrywa się miedzy W. a M. Tu jest cały czar powieści. Szkoda, że autorka dodała pozostałe wątki. W tym strasznie siermiężny wątek D. który psuje moim zdaniem całokształt.

Kryminału tu mało a i tak za dużo...
Taki paradoks.

Najlepsza część rozgrywa się miedzy W. a M. Tu jest cały czar powieści. Szkoda, że autorka dodała pozostałe wątki. W tym strasznie siermiężny wątek D. który psuje moim zdaniem całokształt.

Nieciekawe i małostkowe przygody męczącego typka w świecie objętym konfliktem.

Odradzam.

Nieciekawe i małostkowe przygody męczącego typka w świecie objętym konfliktem.

Odradzam.

Prowadzona w formie pół wywiadu rzeki pół opowieści ciekawa książka rzucająca niecodzienne światło na polskie więziennictwo. Powiedziałbym że dość pochlebne zarówno dla samego systemu, służb więziennych jak i samych osadzonych.

Trudno się oprzeć wrażeniu, że narratorka (Beata K.) często gęsto kreuje rzeczywistość niż ją opisuje. Czytając trzeba się pilnować by nie przyjmować całości nadmiernie bezkrytycznie.

Oprócz tego autorka (Ewa O.) dość nieporadnie prowadzi historię mieszając nieumiejętnie dwie odrębne formy.

Prowadzona w formie pół wywiadu rzeki pół opowieści ciekawa książka rzucająca niecodzienne światło na polskie więziennictwo. Powiedziałbym że dość pochlebne zarówno dla samego systemu, służb więziennych jak i samych osadzonych.

Trudno się oprzeć wrażeniu, że narratorka (Beata K.) często g...

Rozwiń

Zwiń

Sięgając po książkę-reportaż miałem nadzieję znaleźć odpowiedź dlaczego Afganistan, a tak naprawdę Afganki i Afganowi tak szybko po stosunkowo długim czasie względnej liberalizacji wrócili do surowych i jak na gusta Zachodu niesprawiedliwych praw i postaw.

Niestety tej odpowiedzi nie uzyskałem. Przede wszystkim dlatego, że wszystkie bliżej opisane bohaterki pochodzą z warstwy mocno "zwesternizowanej" (takie modne słowo). Ich poglądy raczej nie reprezentują poglądów szerszego kręgu.

Mimo to warto zapoznać się z historią kobiet, z którymi autorka wielokrotnie rozmawiała, kontaktowała się i miała stały dobry kontakt. To nie są wywiady w normalnym rozumieniu tego słowa. To prawdziwe historie życia.

Trochę szkoda, że brak tu głosów kobiet bardziej konserwatywnych, mniej nowoczesnych. Nie można przecież ograniczać wszystkich możliwych dróg tylko do jednej, zachodniej. Na pewno są lepsze "trzecie drogi" dla tej odmiennej kultury.

Również szkoda, że brak tu głosu także mężczyzn choćby mężów bohaterek. Ciekawe jak oni się odnoszą do tego wszystkiego. Ale tu rozumiem. To trochę taka feministyczna książka od kobiet i dla kobiet, trudno się dziwić.

Na pewno autorka wykonała wielką pracę by nie dość że zebrać materiały to jeszcze ubrać je w słowa które nie nudzą nie nużą. Jedyny minus według mnie to nadmierne zagłębiane się w przeszłość, kilka niekiedy pokoleń wstecz.

Sięgając po książkę-reportaż miałem nadzieję znaleźć odpowiedź dlaczego Afganistan, a tak naprawdę Afganki i Afganowi tak szybko po stosunkowo długim czasie względnej liberalizacji wrócili do surowych i jak na gusta Zachodu niesprawiedliwych praw i postaw.

Niestety tej odpowiedzi nie uzys...

Rozwiń

Zwiń

Nie przeczytane. Brak chemii.

Nie przeczytane. Brak chemii.

Książkę można ocenić na czterech płaszczyznach:
- oddanie ducha rzeczki, mijanej przyrody, widoków dookoła: wyszło trochę mgliście; autor z rzadka pozwala sobie na coś więcej niż jedno dwa zdania
- przedstawienie ludzi otaczających podróżnika, zarówno mijanych po drodze jak też towarzyszących mu: to tu leży nacisk opowieści, poznajemy historie życia tych małych bohaterów, które są bardzo często ciekawe same w sobie
- oddanie samej podróży, trudów, radości, sukcesów i porażek: tu również autor jest powściągliwy, jedynie na początku otrzymujemy co nie co
- ogólne dodatkowe informacji o geografii i historii mijanych terenów: tu aż nadmiar

Ogólne wrażenia pozytywne i choć książka czytała się sennie było warto ją skończyć.

Książkę można ocenić na czterech płaszczyznach:
- oddanie ducha rzeczki, mijanej przyrody, widoków dookoła: wyszło trochę mgliście; autor z rzadka pozwala sobie na coś więcej niż jedno dwa zdania
- przedstawienie ludzi otaczających podróżnika, zarówno mijanych po drodze jak też towarzysząc...

Rozwiń

Zwiń

Jak zwykle u autora: bohaterowie zbyt bezczelni, za mało rozważni i nieprawdopodobnie nieśmiertelni.
Do tego powieść powinna się skończyć po 350 stronie.
Ostatecznie zaś fabuła składa się praktycznie z samych zgranych motywów.

Ale nie było źle, bo jak to u Mroza bywa lekkie pióro i ciekawe tło.

Jak zwykle u autora: bohaterowie zbyt bezczelni, za mało rozważni i nieprawdopodobnie nieśmiertelni.
Do tego powieść powinna się skończyć po 350 stronie.
Ostatecznie zaś fabuła składa się praktycznie z samych zgranych motywów.

Ale nie było źle, bo jak to u Mroza bywa lekkie pióro i cieka...

Rozwiń

Zwiń

Książka prawdopodobnie miała być zabawna. Pewnie też jest sądząc po ocenach.
Tyle, że ja tego nie czuję. Dla mnie jest męcząca.
Mimo, że potrafię docenić warsztat autorki, nigdy więcej!

Książka prawdopodobnie miała być zabawna. Pewnie też jest sądząc po ocenach.
Tyle, że ja tego nie czuję. Dla mnie jest męcząca.
Mimo, że potrafię docenić warsztat autorki, nigdy więcej!