dosyć fajna

dosyć fajna

Mnóstwo ciekawostek (kto by pomyślał, że nasz flaga powinna być biało-amarantowa?),jednak też dużo błędów historycznych. Stroje bolszewików, nazwanie ich Kozakami (jako miłośnika kozaczyzny i losów "białych" żołnierzy takie uogólnienie bardzo mnie razi) i parę innych sformułowań nieco obrzydzą książkę znawcom, ale dla dzieci jest w sam raz!

Mnóstwo ciekawostek (kto by pomyślał, że nasz flaga powinna być biało-amarantowa?),jednak też dużo błędów historycznych. Stroje bolszewików, nazwanie ich Kozakami (jako miłośnika kozaczyzny i losów "białych" żołnierzy takie uogólnienie bardzo mnie razi) i parę innych sformułowań nieco obrzydzą książkę znawcom, ale dla dzieci jest w sam raz!

Tytus,Romek i a'Tomek to super książka kturą warto przeczytać

Tytus,Romek i a'Tomek to super książka kturą warto przeczytać

No i przyszły te czasy, kiedy "pani od angielskiego" pożycza od jedenastolatka książki, bo przecież nie będę się wykosztowywać na nowe grubo wydane "Tytusy". Album w twardej oprawie składa się z grubych kartek zadrukowanych z jednej strony i jest to lektura na pół godziny. Wydanie dobre na prezent dla dziecka, niekoniecznie dla "starych" kolekcjonerów starych komiksów.

W przeciwieństwie do klasycznej tytusowej serii, gdzie ciekawostki historyczne i popularnonaukowe stanowiły dodatek do przygód, tutaj sytuacje z udziałem Tytusa, Romka i A'tomka są tylko pretekstem do wyłożenia ilustrowanej lekcji historii. Zamiast stron typowo komiksowych mamy pełnowymiarowe kolorowe plansze z różnymi scenkami i ich objaśnienie na marginesach. Niesamowite wrażenie robi to, że przez dekady Papcio Chmiel nie obnosił się ze swoim pochodzeniem i poglądami, komiksy miały dużo smaczków i zabawy z konwencją, ale niczego, co mogłoby zwrócić uwagę cenzury. Teraz czasy się zmieniły, Papcio Chmiel korzysta z okazji żeby opowiedzieć nowemu pokoleniu czytelników o swojej rodzinie, polskich patriotach i pojeździć sobie po bolszewikach jak po burej suce, o czym czterdzieści lat temu nawet nie mógłby pomarzyć. Na szczęście poczucie humoru mu się nie zmieniło.

Na pewno nie jest to lektura porywająca, natomiast bardzo budująca. Ma w sobie moc wychowywania małolatów bez cienia historycznego zakłamania.

No i przyszły te czasy, kiedy "pani od angielskiego" pożycza od jedenastolatka książki, bo przecież nie będę się wykosztowywać na nowe grubo wydane "Tytusy". Album w twardej oprawie składa się z grubych kartek zadrukowanych z jednej strony i jest to lektura na pół godziny. Wydanie dobre na prezent dla dziecka, niekoniecznie dla "starych" kolekcjonerów starych komiksów.

W...

Jakie są szanse, żebym sięgnął po książkę dotyczącą wojny polsko – sowieckiej z 1920 roku? Hmm, znając siebie od urodzenia, z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzam, że oscylują one w okolicach zera procent. Mimo to, dziełko Chmielewskiego pochłonąłem. Bez ściemy – głównie dlatego, że to Tytus, a nie ze względu na tematykę. Faktem jest jednak, że mijają dziesięciolecia, a Papcio konsekwentnie realizuje swoją doktrynę „bawiąc uczyć”.

Ostatnie księgi numerowane o przygodach Tytusa, wydane jako tradycyjne komiksy, są dużo słabsze od historii o najniższej numeracji. Mając tego świadomość nie oczekiwałem niczego wielkiego po albumach, wydawanych przez Papcia już nie jako tradycyjne komiksy, a raczej zbiory komiksowych plansz, uzupełniane o tekst, opisujący obrazki. Tymczasem już drugi raz jestem pozytywnie zaskoczony – ten album, podobnie jak dziełko traktujące o Powstaniu Warszawskim – po prostu mi się podoba. Co do rysunków nie mam żadnych zastrzeżeń – to ciągle papciowy Tytus i to w całkiem przyzwoitej (tak naprawdę to więcej nawet) jakości. Wiedza prezentowana natomiast w tekstach uzupełniających obrazki podawana jest w ilości niewiele większej, niż przyzwyczailiśmy się do tego obcując przez lata ze starymi księgami o Tytusie. Czyli wszystko jest w najlepszym porząsiu. Tytus wciąż bawi ucząc. I odwrotnie – bo papciowego humoru też ciągle tu nie brakuje. Ciągle jest dobrze.

Jakie są szanse, żebym sięgnął po książkę dotyczącą wojny polsko – sowieckiej z 1920 roku? Hmm, znając siebie od urodzenia, z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzam, że oscylują one w okolicach zera procent. Mimo to, dziełko Chmielewskiego pochłonąłem. Bez ściemy – głównie dlatego, że to Tytus, a nie ze względu na tematykę. Faktem jest jednak, że mijają dziesięciolecia, a...