Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zakończenie dość smutne, ale... cholernie prawdziwe. Nie wiem co mam myśleć. Postacie są tak wyraźne, że niemal same ułożyły mi się w głowie. Nawet w pewnym momencie zapragnęłam być Eleonorą (choć pewnie gdybym miała wybierać, wolałabym być Parkiem). Cudownie się czyta takie nieszablonowe powieści.

Zakończenie dość smutne, ale... cholernie prawdziwe. Nie wiem co mam myśleć. Postacie są tak wyraźne, że niemal same ułożyły mi się w głowie. Nawet w pewnym momencie zapragnęłam być Eleonorą (choć pewnie gdybym miała wybierać, wolałabym być Parkiem). Cudownie się czyta takie nieszablonowe powieści.

Nie mam pojęcia skąd się bierze wszechobecny zachwyt tą serią, ale powiem tyle: czytam, dla Jace'a. Książka wydaje się być pisana na siłę, raz autorka miała pomysł na dialogi, innym razem nie, ale ciągnęła to dalej. Historia jako całość jest interesująca, ale opisana jakoś tak nudno i banalnie. Zdecydowanie nie mój typ.

Nie mam pojęcia skąd się bierze wszechobecny zachwyt tą serią, ale powiem tyle: czytam, dla Jace'a. Książka wydaje się być pisana na siłę, raz autorka miała pomysł na dialogi, innym razem nie, ale ciągnęła to dalej. Historia jako całość jest interesująca, ale opisana jakoś tak nudno i banalnie. Zdecydowanie nie mój typ.

"Wybucham śmiechem i to śmiech, a nie światło, pozwala mi pozbyć się ciemności, która zaczęła zasnuwać moje wnętrze: przypomina mi, że przecież żyje, choć przebywam w dziwnym miejscu, gdzie rozpada się wszystko, co do tej pory znałam."

Zdecydowanie najlepsza część trylogii, jednak - tak jak w powyższym cytacie zostało to zawarte - zmienia ona diametralnie obraz tego co czytaliśmy do tej pory. To prawda, fabuła jest podobna do "Igrzysk Śmierci"; nie ma dystryktów, ale są frakcje, jest walka o władzę, wielka miłość i główni bohaterowie pełni odwagi. Przesłanie też podobnie skłania do myślenia "Dlaczego ludzie są dla siebie tak podli?". Rzeczywiście, dobre pytanie.

Jednak jest jeden fakt, którego pani Roth nie wybaczę nigdy i jest nim zakończenie książki. To właśnie odróżnia "Igrzyska Śmierci" od "Niezgodnej" - ta druga tylko pozornie kończy się happy endem.

Myślę, że był dość brutalnie obrany przez autorkę sposób na przekazanie nam, czytelnikom, że w życiu nigdy nie udaje się wszystko. Zawsze musimy poświęcić coś, żeby coś innego mogło trwać. Po uświadomieniu sobie tego, ogarnęła mnie delikatna panika - co ja będę musiała poświęcić i czy się na to odważę? Tris się odważyła, choć nie była pewna niczego. Cudownie się czytało, jednak tak jak wspomniałam - zakończenie rozłożyło mnie na łopatki i długo nie mogłam go pojąć. O pani Roth na pewno jeszcze nieraz usłyszymy.

"Wybucham śmiechem i to śmiech, a nie światło, pozwala mi pozbyć się ciemności, która zaczęła zasnuwać moje wnętrze: przypomina mi, że przecież żyje, choć przebywam w dziwnym miejscu, gdzie rozpada się wszystko, co do tej pory znałam."

Zdecydowanie najlepsza część trylogii, jednak - tak jak w powyższym cytacie zostało to zawarte - zmienia ona diametralnie obraz tego co...