Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chodzi o moje powierzchowne wrażenia po wysłuchaniu książki, to najbliższa moim odczuciom jest recenzja użytkowniczki lumineer .
Trzeba jednak dodać coś więcej od siebie, hmmm…
Nienawidzę krzywdzicieli kobiet, a wśród nich najbardziej nienawidzę gwałcicieli i morderców, a wśród nich krzywdzicieli małych dziewczynek. Ogarnia mnie po prostu najwyższe obrzydzenie na myśl o tej kategorii ludzkich śmieci. Autor powieści, który śmie zaproponować takie zakończenie, jakie mamy w tej książce jest dla mnie pojebem i powinien się leczyć, u prawdziwego psychiatry.
Najbardziej dziwne w tym wszystkim jest to, że od pewnego momentu słuchania audiobooka przeczuwałem dość dokładnie, co autor zamierza i kto okaże się kim. Przynajmniej jeśli chodzi o personalia kreatur, nie o motywy działań, które objaśnił na końcu książki autor.
Najwyższe obrzydzenie odczuwałem i nadal odczuwam także wobec takich obleśnych kreatur, jak Vogel, który stanowi zaprzeczenie tego, jak powinien zachowywać się policjant i jak powinien prowadzić śledztwo. Medialna szopka, to coś nadzwyczaj obrzydliwego, co widzimy na co dzień: działania pseudo-dziennikarzy uderzające niekiedy w Bogu ducha winnych ludzi.
Jeśli w książce wszystkie postaci są odpychające lub odrażające i nie ma nikogo, kogo można polubić, to ja taką książkę odbieram, jako promowanie dekadenckiego syfu.
I tyle w temacie.

Jeśli chodzi o moje powierzchowne wrażenia po wysłuchaniu książki, to najbliższa moim odczuciom jest recenzja użytkowniczki lumineer .
Trzeba jednak dodać coś więcej od siebie, hmmm…
Nienawidzę krzywdzicieli kobiet, a wśród nich najbardziej nienawidzę gwałcicieli i morderców, a wśród nich...

Rozwiń

Zwiń

Pod względem fabularnym, to ta opowieść jest taka sobie. Nie jest zła, ale też nie zawiera nadzwyczaj błyskotliwych pomysłów. Może epizod z krabami jest pod pewnym względem dość pomysłowy, ale wydaje mi się, że służy on innemu celowi: dopełnia krytyczny, jeśli nie wręcz złośliwie krytyczny obraz społeczeństwa brytyjskiego, z odrażającymi politykami i szefami na wyższych stanowiskach. Ciekawe, na ile obraz ten jest prawdziwy, ale zważywszy na fakt, że podobne spojrzenie na brytyjską rzeczywistość serwuje wielu innych autorów – musi być coś na rzeczy. Podobały mi się wypowiadane w afekcie kwestie głównego bohatera do różnych członków społeczeństwa, w tym do pastora, będącego zresztą także postacią odrażającą.
Czyta się to nie najgorzej, bez emocji mrożących krew w żyłach. Książka stanowi raczej kojącą rozrywkę, choć z uwagi na kwestie społeczne może być w swym wyrazie lekko przygnębiająca.

Pod względem fabularnym, to ta opowieść jest taka sobie. Nie jest zła, ale też nie zawiera nadzwyczaj błyskotliwych pomysłów. Może epizod z krabami jest pod pewnym względem dość pomysłowy, ale wydaje mi się, że służy on innemu celowi: dopełnia krytyczny, jeśli nie wręcz złośliwie krytyczny...

Rozwiń

Zwiń

Jeszcze lepsza opowieść, niż w poprzednich tomach. Dużo się dzieje, wszystko plastycznie opisane, no i mamy w sumie happy end, choć jest jedna kreatura, która zasłużyła na terapię ołowiem, a poszła pod sąd, niestety, a wiemy, co to znaczy, gdy pod sąd idzie polityk.
Polecam, fajnie się czytało, choć wszystko było dość odklejone od rzeczywistości w pewnych detalach.
Trochę to przypominało Jacka Reachera Childa, choć Reacher w scenach akcji jest bardziej realistyczny od naszego genialnego dziadka.
Mimo to bawiłem się dobrze.

Jeszcze lepsza opowieść, niż w poprzednich tomach. Dużo się dzieje, wszystko plastycznie opisane, no i mamy w sumie happy end, choć jest jedna kreatura, która zasłużyła na terapię ołowiem, a poszła pod sąd, niestety, a wiemy, co to znaczy, gdy pod sąd idzie polityk.
Polecam, fajnie się czy...

Rozwiń

Zwiń

To, co chyba najbardziej charakteryzuje tę serię powieści o Hamishu, policjancie dość leniwym, a jednak upierdliwym, gdy ktoś w jego otoczeniu popełnia morderstwo – to cechy ofiar zbrodni. Przedstawiane są one w takim świetle, że czytelnik nie przeżywa żalu, ani traumy z powodu śmierci kolejnej ofiary w kolejnym tomie serii tych książek. W tej książce też tak jest, tyle że mordercy są jeszcze gorsi od ofiary, a to co napędza odrażających Brytoli do mordowania, to pieniądze. Brytole przedstawiani są w tej serii, jako plemię, dla którego wartość człowieka mierzy się w funtach. Obojętnie w jaki sposób zdobytych, czy ciężką pracą czy też kradzieżą z morderstwem. W takich warunkach społecznych pojawiają się okazje, żeby kogoś zamordować i okraść. Główny bohater serii szuka motywów zbrodni, a gdy je znajduje, to do mordercy droga: po nitce do kłębka. Mordercy w tej serii książek są jednak zazwyczaj głupi, bo przyciśnięci dość łatwo pękają i przyznają się do zbrodni. Gdyby trzeba było iść po śladach kryminalistycznych, do których trzeba mieć naukowców i laboratorium, to Hamish nie udowodniłby żadnej zbrodni.
I to jest największym mankamentem tych książek.
Jakoś wierzę autorce, gdy pokazuje w swoich książkach odrażające życie społeczne i relacje społeczne pazernych Brytoli, jednak nie do końca wierzę w to, że morderca tak łatwo przyznaje się do winy wiedząc, że gdy ma się trochę forsy i zatrudni łże-prawnika, to Nadzwyczajna Kasta wypuści na wolność każdego mordercę, zwłaszcza gdy nie ma się ewidentnych, fizycznych dowodów zbrodni.

To, co chyba najbardziej charakteryzuje tę serię powieści o Hamishu, policjancie dość leniwym, a jednak upierdliwym, gdy ktoś w jego otoczeniu popełnia morderstwo – to cechy ofiar zbrodni. Przedstawiane są one w takim świetle, że czytelnik nie przeżywa żalu, ani traumy z powodu śmierci kol...

Rozwiń

Zwiń

W tym serialu z Hamish’em zawsze mamy dość odrażające relacje społeczne, paskudne zachowania wyższych urzędników, zwłaszcza władz policyjnych, całe bezmiary ludzkiej głupoty, śmieszności, małostkowości, nieudacznictwa. Ludzi, którzy weszli w posiadanie pieniędzy oszustwem i oszukanych, bogaczy mających niezasłużone wpływy i władzę nad głupimi urzędnikami i tym podobne rzeczy, o których pisarce wdzięcznie pisać i z czego można się naśmiewać w takiej książce.
W wątku kryminalnym za każdym razem jest przynajmniej jedno morderstwo, ale takie, że czytelnika nie boli serce i żałość nie wzbiera, że zginęła akurat ta osoba. Tak jak dotychczas w każdym tomie, także i w tym też pojawia się ktoś, kto zachowuje się w taki sposób, jakby błagał miejscową społeczność o zamordowanie go (ją). I te błagania nie wprost zostają zaspokojone, więc ten ktoś, kto wkurza wszystkich, włącznie z czytelnikiem książki - umiera.
Za każdym razem jakiś wyższy stopniem, nadęty, pyszałkowaty policjant próbuje znaleźć mordercę, ale jak każdy nadęty i pyszałkowaty karierowicz – pozbawiony jest talentu, więc robotę w ostatecznym rozrachunku wykonuje nasz książkowy bohater, zaś nadęty karierowicz zbiera laury ogłaszając wszem i wobec, że to jego zasługa. W każdym tomie jest to samo, tyle że w niniejszym tym karierowiczem jest ktoś nowy, trochę inteligentniejszy, ale tak samo pozbawiony zasad moralnych i korporacyjnej przyzwoitości oraz uczciwości policjanta.

W tym serialu z Hamish’em zawsze mamy dość odrażające relacje społeczne, paskudne zachowania wyższych urzędników, zwłaszcza władz policyjnych, całe bezmiary ludzkiej głupoty, śmieszności, małostkowości, nieudacznictwa. Ludzi, którzy weszli w posiadanie pieniędzy oszustwem i oszukanych, bog...

Rozwiń

Zwiń

Podobnie, jak w poprzednich tomach, mamy mnóstwo rozrywki w „kosmicznych” klimatach. Nadal trochę za dużo przepychanek naszego bohatera z puszką, toczonych w sposób do znudzenia znany, wręcz pod względem podobieństwa do sporów poprzednich lustrzany, ale rozwinięty został wątek zupełnie inny, niż kosmiczna banda piratów, puszka i złomo-lotniskowiec.
Tym razem „strażnicy”, czyli część odmóżdżona ludzkiej populacji ma zostać wykorzystana w niecnym celu, a siły dobra muszą zapobiec katastrofie.
A na marginesie: ciekawe, ile jeszcze autor wymyśli tych „wirusów Pradawnych”.
Bawiłem się dobrze i osobom lubiącym odmóżdżyć się przy czytaniu kosmicznych głupot – polecam.

Podobnie, jak w poprzednich tomach, mamy mnóstwo rozrywki w „kosmicznych” klimatach. Nadal trochę za dużo przepychanek naszego bohatera z puszką, toczonych w sposób do znudzenia znany, wręcz pod względem podobieństwa do sporów poprzednich lustrzany, ale rozwinięty został wątek zupełnie inn...

Rozwiń

Zwiń

Trzeci tom szamańskiej serii w podobnym klimacie, jak poprzednie, z mocnymi akcentami emocjonalnymi i z tym, co lubię w powieściach przeznaczonych dla rozrywki, czyli przyjemnym happy endem.
Kto lubi klimaty „paranormalne”, dziwne istoty i wymyślne mechanizmy magii – to polubi tę serię. Polecam.

Trzeci tom szamańskiej serii w podobnym klimacie, jak poprzednie, z mocnymi akcentami emocjonalnymi i z tym, co lubię w powieściach przeznaczonych dla rozrywki, czyli przyjemnym happy endem.
Kto lubi klimaty „paranormalne”, dziwne istoty i wymyślne mechanizmy magii – to polubi tę serię. Po...

Rozwiń

Zwiń

Podobne wrażenia jak przy poprzednim tomie: ogólnie pozytywne i przyjemnie odmóżdżające. Magia, czary - mary, pierdu - zaświaty, duchy, potwory i umarli biegający po ulicach.
Uważam jednak za niepotrzebne i szkodliwe kończenie drugiego tomu w ten sposób, że ten koniec udaje początek tomu trzeciego. Taki niby teaser czy też trailer tomu trzeciego. Litości!
Tego rodzaju praktyki są irytujące i za to zdejmuję jedną gwiazdkę.

Podobne wrażenia jak przy poprzednim tomie: ogólnie pozytywne i przyjemnie odmóżdżające. Magia, czary - mary, pierdu - zaświaty, duchy, potwory i umarli biegający po ulicach.
Uważam jednak za niepotrzebne i szkodliwe kończenie drugiego tomu w ten sposób, że ten koniec udaje początek tomu ...

Rozwiń

Zwiń

Całkiem przyjemne czytadło z gatunku „magicznych”. Ta autorka ma duży talent do tworzenia wciągających historii w uniwersum stworzonym obiektywnie z absurdów i głupot. To nie krytyka, to wyrazy podziwu. Czytało mi się tak dobrze, że biorę się za następny tom.

Całkiem przyjemne czytadło z gatunku „magicznych”. Ta autorka ma duży talent do tworzenia wciągających historii w uniwersum stworzonym obiektywnie z absurdów i głupot. To nie krytyka, to wyrazy podziwu. Czytało mi się tak dobrze, że biorę się za następny tom.

Nasza przesympatyczna bohaterka serii nadal może aspirować na stanowisko gamonia stulecia, ale tym razem trochę odpuszczę widząc, dlaczego w tej książce autorka znów to robi. Pisarka ma wiarę podobną do mojej w Organa Nieścigania, System Antysprawiedliwości, Nadzwyczajną Kastę - włączając w to oportunizm i lenistwo przedstawicieli tychże – tak więc jedynym sensownym rozwiązaniem dotyczącym zakończenia książki z happy endem musi być terapia ołowiem wobec najgorszych odrażających i obrzydliwych kreatur chodzących po tym świecie. W tym przypadku trudno jest wyobrazić sobie realny bieg zdarzeń prowadzących to takowego, satysfakcjonującego - czytelnika mojego rodzaju - zakończenia, zatem główna bohaterka, jako Naczelny Gamoń Stulecia musi się koniecznie wystawić, żeby w końcu całkiem przypadkiem, z pomocą głupoty przestępcy, doprowadzić sprawę do terapii ostatecznej. Dlatego daję ósemkę, bo opowiedziana historia jest bardzo dobra, a przebieg zdarzeń możliwy - przy uwzględnieniu głupoty przestępcy.
Polecam: całkiem przyjemne czytadło i niezła seria książek z tą bohaterką.

Nasza przesympatyczna bohaterka serii nadal może aspirować na stanowisko gamonia stulecia, ale tym razem trochę odpuszczę widząc, dlaczego w tej książce autorka znów to robi. Pisarka ma wiarę podobną do mojej w Organa Nieścigania, System Antysprawiedliwości, Nadzwyczajną Kastę - włączając ...

Rozwiń

Zwiń