Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem pod wrażeniem, że da się napisać tak złą książkę. Nawet nie wiem, od czego zacząć.

Warsztat dramat. W książce jest więcej ekspozycji niż narracji i dialogów razem wziętych. Dosłownie co drugi akapit to typowa ekspozycja, kompletnie niezachowana zasada "don't tell - show". Językowo to samo - Puzyńska najpierw upiera się, żeby zrobić z tego najbardziej kliszowe polskie fantasy, w którym postacie "zasiadają do wieczerzy, jedzą strawę i mięsiwo", ale potem nagle gubi gdzieś te archaizmy i postacie znowu mówią nowoczesnym językiem, co strasznie wybija z rytmu. Opisy niektórych sytuacji, scen walki czy ucieczki są naprawdę ubogie, niektóre zamykają się w jednym zdaniu, są suche i bez polotu.

Postaci są irytujące i papierowe, dialogi napisane bardzo sztucznie (między innymi przez mieszaninę stylizacji na język archaiczny i język współczesny), antagoniści są jednowymiarowi i wręcz kreskówkowi, szczególnie, gdy na koniec wyjawiają wszystkim cały swój plan od A do Z xD Autorka też nie trzyma się własnych ustaleń i zasad logiki - Zamir na tej swojej drewnianej nodze raz ledwo kuśtyka, a raz zapierdziela przez zwały śniegu i tylko raz jedyny jest wspomniane, że boli go kikut. Jest też w stanie wybić się z tej drewnianej nogi i wskoczyć z ziemi na nieosiodłanego konia - brzmi jakby Puzyńska nigdy nie widziała konia na żywo, choć podobno ma konie.

Pomysł z anegdotami był na początku spoko, stąd dałam dwie gwiazdki, ale potem cała koncepcja się rozjechała i autorka zamiast zamieszczać w anegdotach wyłącznie retrospekcje czy faktyczne anegdoty, przenosiła tam też ważne wydarzenia fabularne. Każdy rozdział, czy też "gawęda" (o losie), kończy się cliffhangerem, co w połączeniu z anegdotami zaburza kompletnie tempo fabuły. Efekt jest taki, że powieść przypomina raczej słabe opowiadanie z Wattpada.

Mam wrażenie, że Puzyńska po prostu miała jakiś pomysł, który mógłby być dobry, ale wykonanie leży po całości. Tej książki nie poprawia nic - ani postaci, ani warsztat pisarski, ani nawet pomysł na fabułę, bo na koniec książki wszystkie wątki zostają urwane i tyle, wal się czytelniku xD Do z całości czuć taką pretensjonalność, jakby autorka uparła się, że napisze najbardziej stereotypowe, najbardziej kliszowe i żenujące słowiańskie fantasy, jakie tylko mogła.

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że jak na razie to jest najgorsza książka, jaką w tym roku przeczytałam.

Jestem pod wrażeniem, że da się napisać tak złą książkę. Nawet nie wiem, od czego zacząć.

Warsztat dramat. W książce jest więcej ekspozycji niż narracji i dialogów razem wziętych. Dosłownie co drugi akapit to typowa ekspozycja, kompletnie niezachowana zasada "don't tell - show"...

Rozwiń Zwiń