Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym miała opisać w kilku słowach tę książkę, to byłoby to "CO TO KURDE BYŁO?". Moje serce zostało permanentnie pochłonięte przez historię Shannon i Johnny'ego. A przyznam szczerze, nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, kiedy zaczynałam ją czytać. Słowa nie są w stanie opisać tego co się działo w mojej głowie, kiedy czytałam ostatnie strony, serce łomotało mi w piersi, a dzisiaj mam książkowego kaca i nie wiem co ze sobą zrobić. Ta historia jest jak narkotyk i uzależnia od siebie, chce się więcej, potrzebuje się więcej.
Druga część Binding 13 jest lepsza od pierwszej, ale prawdę mówiąc nie mogłam się oderwać zarówno od jednej jak i drugiej, ciągle wracałam do niej myślami i czytałam w każdej wolnej chwili.
To, co przeżywa Shannon 🥺 łamało mi serce za każdym razem, a po zakończeniu miałam ochotę tak bardzo ją przytulić do siebie i już nie puszczać.
Ale oprócz tej ciemnej strony, którą znamy już doskonale po pierwszej części nie zabrakło tego, żebym popłakała się ze śmiechu! Scena w szpitalu rozłożyła mnie na łopatki i musiałam się mocno powstrzymywać, żeby nie obudzić domowników 😂 kocham relacje Johnny'ego i Gibsiego i jest to chyba moje ulubione duo 🙏🏻 czekam na więcej, bo te ich przekomarzania się i teksty są ikoniczne.
Relacja głównych bohaterów w końcu nabiera tempa i z przyjemnością czytałam ich wspólne sceny. Nie mogę się doczekać dalszego rozwoju ich uczuć, czuję niedosyt zwłaszcza po ostatnich rozdziałach!
Miałam w planach zrobić sobie przerwę i przeczytać coś innego, zanim zacznę Keeping 13, ale chyba szlag trafi moje założenia i nie będę w stanie się skupić na niczym innym. Zatem czeka mnie zakup drugiego tomu, bo potrzebuje tej historii jak powietrza! ❤️‍🔥

Gdybym miała opisać w kilku słowach tę książkę, to byłoby to "CO TO KURDE BYŁO?". Moje serce zostało permanentnie pochłonięte przez historię Shannon i Johnny'ego. A przyznam szczerze, nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, kiedy zaczynałam ją czytać. Słowa nie są w stanie opi...

Rozwiń

Zwiń

Słyszałam wiele opinii o tej książce i postanowiłam sama przekonać się o co takie halo. Z początku wydawało mi się, że fajerwerków nie będzie, ale przyłapałam się na tym, że gdy tylko odkładałam książkę to natychmiast chciałam do niej wracać i dowiedzieć się jaka będzie dalszą część historii.
Bohaterami są młodziutka, bo zaledwie piętnastoletnia, Shannon, która doświadcza przerażających rzeczy już od najmłodszych lat, oraz Johnny, szkolny kapitan drużyny rugby, który również trzyma swój sekret schowany głęboko przed światem. Tych dwojga łączy pewniej incydent na boisku i od tamtej pory, kiedy ich drogi się krzyżują, czują zafascynowanie i zaintrygowanie drugą osobą.
Autorka porusza niezwykle ciężki temat, co sprawiało, że czasem musiałam na chwilę odłożyć książkę i zrobić kilka głębszych wdechów. Co prawda w części pierwszej nie dzieje się za dużo. W zasadzie to wprowadzenie do całej historii, ale z ogromnym zainteresowaniem przewracałem kolejne kartki i nie odczuwałam znudzenia. Tak się wciągnęłam, że od razu zabieram się za drugą część historii Johnnego i Shannon.
Jeśli miałabym się do czegoś doczepić to fakt, że nie rozumiałam toku myślenia bohaterów w niektórych sytuacjach, oraz ich dziwne postrzeganie niektórych rzeczy. Starałam się zrozumieć, w końcu mając piętnaście lat nie ma się zbyt dużego obycia ze światem, ale niekiedy wydawało się to nad wyraz przesadzone.Na wielki plus postać Gibsiego, dzięki któremu popłakałam się ze śmiechu 😂 uwielbiam chłopa i nie mogę się doczekać jego dalszych tekstów, które zwalają z nóg 😂
Polecam zapoznać się z tą historią, przede mnie kolejne tomy, ale wydaje mi się, że przepadnę na amen 💔
Btw, pamiętajcie, że książka jest 16+!

Słyszałam wiele opinii o tej książce i postanowiłam sama przekonać się o co takie halo. Z początku wydawało mi się, że fajerwerków nie będzie, ale przyłapałam się na tym, że gdy tylko odkładałam książkę to natychmiast chciałam do niej wracać i dowiedzieć się jaka będzie dalszą część histor...

Rozwiń

Zwiń

Udało mi się skończyć drugi tom powieści o Sage i Luce, ale niestety jest to kolejna książka, która mnie zawiodła 😏. Choć pierwszy tom był naprawdę świetny.
Przede wszystkim uważam, że cała historia jest okropnie rozwleczona i możnaby ją zamknąć spokojnie w jednym tomie. No i było nudno i to przez większość książki. Brakowało mi przedstawienia wątków z pierwszej części, bo niestety zapomniałam kim byli Cameron, Gavin czy Connor, a same przemyślenia Sage były po pewnym czasie okropnie irytujące. Brak komunikacji między bohaterami to coś, czego strasznie w książkach nie lubię i raziło to w oczy. Te całe podchody przez 3/4 historii też przestały mi się podobać (nie możemy być razem, ale tak bardzo chciałabym żeby mnie dotknął). Szczegółowe opisywanie jakiego koloru jest ręcznik, czy instrukcja zawijania sushi. Było to totalnie niepotrzebne, a książka ma 400 stron 😏. Dłużyło mi się czytanie, bo po prostu nic się nie działo. Sama końcówka zapowiadała się na dramatyczną, a została potraktowana po macoszemu i jakoś tak meh... Zabrakło mi jakiejś większej głębi w tym wszystkim.
Fajnie, że autorka pokazuje nam z jakim problemem zmaga się Sage i że lęki społeczne to nie jest coś, co wyleczymy jak grypę. Jest to poważny problem, o którym często ludzie nie mają pojęcia, a takich osób wokół nas, które codziennie muszą toczyć ze sobą wewnętrzna walkę są tysiące. Jednakże nie jestem w stanie zrozumieć dlaczego Sage tak bardzo kurczowo trzymała się myśli, że Luca czy April pomyślą sobie o niej niewiadomo co. Przy czym sama podkreślała, że przecież są to najlepsi ludzie jakich poznała. Wewnętrzne rozsterki bohaterki nie należały do moich ulubionych.
Przeczytałam dlatego, że pierwsza część bardzo mi się podobała, ale uważam, że totalnie wystarczyłoby zamknąć to wszystko w jednym tomie.
No i umówmy się, ta okładka jest przepiękna 🩵

Udało mi się skończyć drugi tom powieści o Sage i Luce, ale niestety jest to kolejna książka, która mnie zawiodła 😏. Choć pierwszy tom był naprawdę świetny.
Przede wszystkim uważam, że cała historia jest okropnie rozwleczona i możnaby ją zamknąć spokojnie w jednym tomie. No i było nudno i ...

Rozwiń

Zwiń

Czytałam bardzo dużo opinii o tym, że trzecia część serii "Dotknij mnie" jest najlepszą z dotychczas napisanych. I wiecie co?
Zawiodłam się!
Sama nie wiem czego właściwie się spodziewałam, ale jeśli miałabym opisać książkę jednym słowem byłoby to: nuda!
Niestety, ale ilość absurdu przebiła skalę. Począwszy od tego jak główna bohaterka z płaczliwej, niestabilnie emocjonalnie osoby diametralnie zmienia się, jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, w kilka chwil. Poprzez to jak szybko potrafi zaufać Warnerowi po tym jak był kreowany przez pierwszej dwie części (nie żebym czepiała się samej jego postaci, bo akurat jego odebrałam w tej części bardzo pozytywnie). Ja sama przez większość lektury patrzyłam podejrzliwie czy aby na pewno zaraz czegoś nie odwali, czy to wszystko to nie podstęp i za chwilę sielanka się skończy. A kończąc na samym fakcie tego jak autorka poprowadziła zakończenie i jak 17 latka, która pojęcia nie ma o sprawach politycznych miałaby stanąć na szczycie hierarchii i władać światem. Nie kupiło mnie to kompletnie, było mało autentyczne i trochę jakby napisane na kolanie. Jakby nie było pomysłu na tę część, no ale coś napisać trzeba.
Strasznie drażnił mnie wątek pomiędzy Juliette, Adamem i Warnerem, bo wyszła z tego jedna wielka drama, która ciągnęła się przez 3/4 książki, zaczęło to być nudne po połowie, a już kompletnie nie rozumiem faktu jak została potraktowana sama postać Adama, jak zrobiono z niego dupka, który nie umie zapanować nad emocjami, spłycono go okrutnie i nie podobało mi się to co z nim zrobiono.
Ogólnie książka bardzo przegadana.
Dobre strony tej części to Kenji i Warner, dzięki którym potrafiłam nie dość, że z zaciekawieniem czytać dalej to jeszcze sam Kenji sprawił, że kilka razy parsknęłam śmiechem.
Niestety "Rozbudź mnie" nie sprostało moim oczekiwaniom i spodziewałam się czegoś lepszego. Mam w planach póki co kontynuować serię, ale już z lekkim niesmakiem.

Czytałam bardzo dużo opinii o tym, że trzecia część serii "Dotknij mnie" jest najlepszą z dotychczas napisanych. I wiecie co?
Zawiodłam się!
Sama nie wiem czego właściwie się spodziewałam, ale jeśli miałabym opisać książkę jednym słowem byłoby to: nuda!
Niestety, ale ilość abs...

Rozwiń

Zwiń