Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część cyklu "Królowie przeklęci" to pierwsze miesiące po śmierci Filipa Pięknego, wstąpienie na tron Ludwika Kłótliwego, knowania, intrygi, spiski. Nieudolny król, będący całkowitym zaprzeczeniem Króla z Żelaza, nie potrafiący podjąć jednej sensownej decyzji ,budzący litość a nawet wzgardę, jest w potrzasku. Formalnie wciąż związany z Małgorzatą Burgundzką, odbywającą karę za cudzołóstwo w więzieniu na Zamku Gaillard,tkwi w pułapce. Pragnie nowej żony, pragnie potomka, potrzebne jest mu unieważnienie małżeństwa, a tu jak na złość, kardynałowie nie spieszą się z wyborem nowego papieża, który byłby w stanie dokonać tego przed Bogiem i przed ludźmi. Niezdecydowany i niecierpliwy król, już zakochany w wizerunku nowej wybranki, Klemencji Węgierskiej, miota się między jednym doradcą a drugim, ci natomiast, wzajemnie się nienawidząc, próbują przeciągnąć króla na swoją stronę i osiągnąć własne zyski, spełnić swoje ambicje, w pogardzie mając marzenia króla i potrzeby królestwa. Machina zostaje wprawiona w ruch i ten, który przegrywa tę walkę, zawdzięcza porażkę i nieuchronny koniec na szubienicy, swoim własnym knowaniom.

Ponury jest obraz XIV-wiecznej Francji, gdzie głód, bieda i choroby dziesiątkują poddanych, a możni tego świata walczą o resztki wpływów. Na tym tle pozytywnie wyróżnia się postać Guccia – pyszałkowatego lekkoducha o zacnych intencjach. Jego wuj, bankier Tolomei swoim sprytem i mądrością budzi szacunek. To on w pewnym momencie włada, dzięki pieniądzom, Francją.

Przeczytałam kolejny raz „Zamordowaną królową” i jestem przekonana, że ta opowieść nie zestarzała się. Wciąż wywołuje podobne emocje. Moim zdaniem, dla osób lubiących powieść historyczną jest to lektura obowiązkowa.

Druga część cyklu "Królowie przeklęci" to pierwsze miesiące po śmierci Filipa Pięknego, wstąpienie na tron Ludwika Kłótliwego, knowania, intrygi, spiski. Nieudolny król, będący całkowitym zaprzeczeniem Króla z Żelaza, nie potrafiący podjąć jednej sensownej decyzji ,budzący litość a nawet wzgardę, jest w potrzasku. Formalnie wciąż związany z Małgorzatą Burgundzką, odbywającą...

Przyznaję, że kiedy zaczęły się opisy turnieju rycerskiego, książka zaczęła mnie nudzić. I tak jak w poprzednim tomie, za dużo nazwisk, co powodowało, że myśl ulatywała i trudniej było się skoncentrować.

Panowanie Filipa de Valois to początek konfliktu między Anglią i Francją, kiedy Edward III domaga się tronu francuskiego. Prywata, własne zyski są głównym motorem tej wojny, która trwać będzie sto lat. A zaczęło się wszystko kilka lat temu, kiedy mistrz templariuszy, Jakub de Molay, skazany i palony na stosie, rzuca klątwę na króla Filipa Pięknego i jego potomków. A może zaczęło się od zwykłej zdrady wykorzystanej przez Roberta w celu zniszczenia ciotki?

Robert d’Artois, postać pojawiająca się we wszystkich częściach i której poczynania prowadzą do konfliktu obejmującego dużą część Europy, wysuwa się tutaj na plan pierwszy. Sprawa o dziedzictwo hrabstwa Artois tocząca się miedzy nim a znienawidzoną (i również darzącą go identycznym uczuciem) ciotką Mahaut trwa od wielu lat; ambicja, zaciekłość, nienawiść nie pozwalają im dojść do zgody, a poczucie krzywdy i zawziętość nie maleją, wręcz rosną z każdym rokiem. I gdy jednego z nich w końcu zabraknie, ten drugi czuje stratę, tak silne jest to poczucie dziwnej więzi opartej na niechęci. Nie przebierają w środkach w swoim dążeniu do celu, którym jest zniszczenie przeciwnika. Robert to niezwykła postać - mimo wielu odrażających cech i wad, budzi sympatię czytelnika, niezwykle ubarwiając tę powieść.

„(…) kroczy (Dostojny Pan Robert) po francuskiej ziemi na czele angielskiej armii. Lecz czyż to dla niego ma znaczenie, że jego wojska są obce? A zresztą tak samo myślą wszyscy hrabiowie, baronowie i rycerze. Wyprawy ich to sprawy rodzinne, a bitwy to walka o dziedzictwo; wróg jest kuzynem, lecz sojusznik to również kuzyn. Słowo „obcy” oznacza „wróg” jedynie dla ludu, którego domy zostaną spalone, stodoły obrabowane, a kobiety zgwałcone; nie zaś dla książąt, którzy bronią swych tytułów i zatwierdzają swój stan posiadania.”

Przyznaję, że kiedy zaczęły się opisy turnieju rycerskiego, książka zaczęła mnie nudzić. I tak jak w poprzednim tomie, za dużo nazwisk, co powodowało, że myśl ulatywała i trudniej było się skoncentrować.

Panowanie Filipa de Valois to początek konfliktu między Anglią i Francją, kiedy Edward III domaga się tronu francuskiego. Prywata, własne zyski są głównym motorem tej...

Podobno zemsta jest słodka. Tutaj jednak, w „Wilczycy z Francji”, ma ona wydźwięk bardzo gorzki i okrutny. Zapewne dzięki ironii twórcy tego cyklu, który niejednoznacznie patrzy na wydarzenia przez siebie opisane, widzi i wskazuje czytelnikowi paradoksy, do których prowadzi przewrót w Anglii, postrzegamy, że nic nie jest czarne ani białe, bohaterowie, do których się przywiązujemy i do których czujemy sympatię, okazują się być nie do końca pozytywni i odwrotnie – ci, dla których mamy tylko pogardę i nienawiść, kiedy spotyka ich okropny los, a właściwie bezlitosna zemsta budzą litość i myśl, czy naprawdę było to potrzebne, czy ofiara nie stała się tyranem? Myślę, że to jak autor przedstawił swoje postaci, jest jedną z niezaprzeczalnych zalet tej powieści.

Akcja tym razem dzieje się na dworze angielskim we Francji i w Anglii. To czas panowania francuskiego króla Karola Pięknego, nieudolnego, niekompetentnego, niezbyt bystrego władcy. Główna fabuła kręci się jednak wokół jego siostry, królowej angielskiej, Izabeli i zbiega z londyńskiego więzienia Tower, Rogera Mortimera, przywódcy rebelii wymierzonej przeciw Edwardowi II.

Wilczyca z Francji, o małych ostrych ząbkach, to właśnie Izabela, córka Filipa Pięknego i żona Edwarda II. To ona bez litości doprowadza do ujawnienia sprawy wieży Nesle, co w efekcie powoduje wielki kryzys w królestwie Francji. To ona bezwiednie wprowadza w ruch tę machinę, która powoli zmierza do wojny stuletniej. Biedna królowa, nieznająca miłości, skazana na ogromne upokorzenie i odrzucenie przez swojego męża, który na oczach całego dworu, ba, na oczach całej Anglii i Europy, zabawia się ze swoim faworytem, pozbawiając powoli Izabelę wszystkiego, a nawet zagrażając jej bezpieczeństwu. To ona, po latach, kiedy sama poznaje miłość, zaczyna rozumieć księżniczki tak srogo ukarane za zdradę. To wreszcie ona pojmuje, jaki błąd popełniła przed laty i żałuje tego.

Kolejna świetna pozycja, w której na uwagę zasługuje bardzo dobry styl. Jedyne zastrzeżenie mam wobec dużej liczby nazwisk, które, mimo not biograficznych zamieszczonych z tyłu, czasem utrudniają płynne czytanie.

Podobno zemsta jest słodka. Tutaj jednak, w „Wilczycy z Francji”, ma ona wydźwięk bardzo gorzki i okrutny. Zapewne dzięki ironii twórcy tego cyklu, który niejednoznacznie patrzy na wydarzenia przez siebie opisane, widzi i wskazuje czytelnikowi paradoksy, do których prowadzi przewrót w Anglii, postrzegamy, że nic nie jest czarne ani białe, bohaterowie, do których się...

„Prawo mężczyzn” jest wyjątkowo dobre. Dużo lepsze niż poprzedzająca ten tom „Trucizna królewska”. A to wszystko, przynajmniej moim zdaniem, za sprawą głównego bohatera Filipa de Poitiers, późniejszego króla Filipa Długiego (jakże żałuję, że kolejna część „Wilczyca z Francji” całkowicie pomija jego panowanie, rozpoczynając akcję już po śmierci władcy). Niesamowita postać. Inteligencja, przebiegłość, finezja, z jaką rozprawia się ze swoimi przeciwnikami, sprawiają, że od scen z jego udziałem nie mogłam się oderwać. Mądry człowiek i mądry władca. Szkoda tylko, że jego panowanie splamione jest cichym przyzwoleniem na zbrodnię. Tuż przed koronacją czyni gorzki rachunek sumienia: „Jednak kiedy byłem w Lyonie, planowałem rządy w duchu sprawiedliwości. Czy to możliwe?... Czy natura ludzka jest aż tak przewrotna, czy to władza tak nas zmienia? Czy za koronę zawsze trzeba płacić nurzaniem się w brudzie i nieczystościach?”

„Wyraźnie widział, kim jest: złym człowiekiem z przymiotami wielkiego władcy.” Tak bardzo mi się podobał, że oceniałam go łagodniej niż on sam. Czułam do niego sympatię, współczułam, że był otoczony takimi ludźmi, chciwymi, żądnymi władzy, czasem wręcz głupimi.

Postacią, której naprawdę należy współczuć jest jednak Maria, która dzięki tym wszystkim spiskom, podstępom, zbrodni, dzięki głupocie, podłości i bezpodstawnemu poczuciu wyższości jej braci i matki, traci wszystko, co kochała. Sekundowałam miłości Guccia i Marii i trochę żałuję, że Druon dość wcześnie poinformował czytelnika, że nie ma dla nich przyszłości.

Historyczne wydarzenia i tło obyczajowe, fakty uwiarygodnione licznymi danymi, jak na przykład te dotyczące przygotowań do koronacji, ciekawa fabuła, kilka perełek, z których jedną jest na pewno rozmowa Filipa z Karolem Walezjuszem tuż przed koronacją – to wszystko tworzy doskonałą powieść historyczną.

„Prawo mężczyzn” jest wyjątkowo dobre. Dużo lepsze niż poprzedzająca ten tom „Trucizna królewska”. A to wszystko, przynajmniej moim zdaniem, za sprawą głównego bohatera Filipa de Poitiers, późniejszego króla Filipa Długiego (jakże żałuję, że kolejna część „Wilczyca z Francji” całkowicie pomija jego panowanie, rozpoczynając akcję już po śmierci władcy). Niesamowita postać....

Kłótnie i swary między możnymi rodami, szczególnie między przebiegłym Robertem d’Artois a jego podstępną, żądną krwi ciotką Mahaut tworzą tło dla wydarzeń opisanych w tym tomie – trzech opowieści miłosnych: Ludwika X i jego nowej żony Klemencji, która ma szansę uczynić swojego męża człowiekiem bardziej normalnym, Filipa de Poitiers i Joanny, wspaniałomyślnie uwolnionej z więzienia oraz młodego bankiera Guccia Baglione i potajemnie przez niego poślubionej zubożałej szlachcianki Marii de Cressay. Ten ostatni zresztą wątek miłosny i cała jego otoczka wydają się najciekawsze. Rodzina Marii, jej matka i bracia, nie dopuszcza do siebie możliwości mezaliansu. Są dumni, patrzą z pogardą na ludzi niższego stanu, chociaż gdyby nie oni, zmarliby śmiercią głodową.

Tom wart przeczytania, jednak trochę gorszy niż poprzednie. Pewnie ze względu na dominujące i niestety nużące knowania wichrzycieli i warchołów, którzy dzięki niekompetencji impulsywnego władcy, jego uległości wobec złych doradców niszczą królestwo od wewnątrz.

Kłótnie i swary między możnymi rodami, szczególnie między przebiegłym Robertem d’Artois a jego podstępną, żądną krwi ciotką Mahaut tworzą tło dla wydarzeń opisanych w tym tomie – trzech opowieści miłosnych: Ludwika X i jego nowej żony Klemencji, która ma szansę uczynić swojego męża człowiekiem bardziej normalnym, Filipa de Poitiers i Joanny, wspaniałomyślnie uwolnionej z...

Od wielu miesięcy zbierałam się do ponownego przeczytania „Królów przeklętych”. Ten fantastyczny cykl po raz pierwszy przeczytałam, kiedy byłam jeszcze licealistką. Bardzo dawno temu. Potem w czasie studiów po raz drugi. Dziwnym trafem nigdy nie przeczytałam siódmej, ostatniej części. Wtedy byłam zachwycona. Ogromnie byłam ciekawa, jak odbiorę tę opowieść po wielu latach.

Od pierwszej chwili przepadłam. Chociaż minęło tyle lat, fabułę dość dobrze pamiętam, a przynajmniej przypominam sobie w trakcie czytania. Wciąż emocje są wielkie, szczególnie pamiętne sceny spalenia na stosie wielkiego mistrza templariuszy Jakuba de Molay, czy sąd księżniczek, kiedy Małgorzata rzuca słowne wyzwanie chłodnej, nienawistnej, zazdrosnej Izabeli, tej, która przyczyniła się do zguby prowadzących się dość lekko synowych Filipa IV Pięknego.

Pierwszy tom serii to ostatnie miesiące panowania króla Francji Filipa – kilka miesięcy 1314 roku – rządy Króla z Żelaza i jego bezwzględnych doradców, proces templariuszy, klątwa wielkiego mistrza, tajemnica wieży Nesle, humorystyczne przygody Guccia dla zrównoważenia strasznych scen tortur.

Uczciwie przyznaję, lektura w dalszym ciągu wyborna.

Od wielu miesięcy zbierałam się do ponownego przeczytania „Królów przeklętych”. Ten fantastyczny cykl po raz pierwszy przeczytałam, kiedy byłam jeszcze licealistką. Bardzo dawno temu. Potem w czasie studiów po raz drugi. Dziwnym trafem nigdy nie przeczytałam siódmej, ostatniej części. Wtedy byłam zachwycona. Ogromnie byłam ciekawa, jak odbiorę tę opowieść po wielu latach....