Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna książka autorstwa Cassandry Clare, wciągająca nas w świat Nocnych Łowców i ich problemów, tym razem bardziej osobistych. Simon ma problem z zaakceptowanie swojego nowego życia. Clary próbuje cieszyć się z powrotu do domu i bliskości Jace'a, jednak z chłopakiem dzieje się coś złego. Tymczasem Magnus i Alec wyjechali na romantyczne wakacje, a Luke i Jocelyn przygotowują się do ślubu. Mimo iż uważam dalsze części Darów Anioła za pisane trochę na siłę to i tak nie mogłam ich nie przeczytać kiedy tylko nadarzyła się taka okazja. Ta część skupia się głównie wokół osobistych problemów nocnych łowców. Poznajemy lepiej historię Mai i przyglądamy się miłosnym porażkom Simona. Dla tych, którzy czytali Diabelskie Maszyny i lubią natrafić na powiązania między tymi dwoma seriami jest tu wiele ciekawych wątków, a m.in. Camille, która pomagała bohaterom poprzedniej serii, a tutaj nie ma zbyt dobrych relacji z Nocnymi Łowcami. Pojawia się tutaj również........- Jam! Jako brat Zachariasz, kiedy Clary i Jace udają się do Cichego Miasta: " Nie możemy i nie powinniśmy skrzywdzić tego chlopca. Między Herondale'ami i Cichymi Braćmi istnieją odwieczne więzy. Jesteśmy mu winni pomoc." Sprawa opętania Jace'a jest troche zagmatwana i wydaje mi sie ze nie kazdy moze zrozumieć o co dokładnie chodzi w sprawie przejęcia nad nim kontroli przez Lilith. Nie będę ukrywać ze nie bylo dla mnie wielkim zaskoczeniem, że cała ta sprawa ma związek z Sebastianem. Cassandra nie usmiercilaby tak szybko tak ciekawej postaci. Scena walki Jace'a i demonicy była chyba jedyną taką sceną w tej części. poza nią nie było tutaj prawie żadnych walk Ani nic z tych rzeczy, co znacznie wyróżnia spośród innych części. Nie wydaje mi się jednak żeby działało to na jej korzyść. Według mnie, na tle pozostałych części, czwarta wypada dość słabo.

Kolejna książka autorstwa Cassandry Clare, wciągająca nas w świat Nocnych Łowców i ich problemów, tym razem bardziej osobistych. Simon ma problem z zaakceptowanie swojego nowego życia. Clary próbuje cieszyć się z powrotu do domu i bliskości Jace'a, jednak z chłopakiem dzieje się coś złego. Tymczasem Magnus i Alec wyjechali na romantyczne wakacje, a Luke i Jocelyn...

Na wstępie muszę zaznaczyć, iż ta opinia będzie wielkim psalmem wychwalającym całą genialność Suzanne Collins.

Jak zapewne dla wielu, tak i dla mnie ''Igrzyska Śmierci'' są jednym z najważniejszych dzieł na naszej literackiej drodze. Oprócz wielu ważnych wartości jakie niesie ze sobą ta książka, bo o nich wypowiem się potem, jest to pełna akcji, trzymająca w napięciu do samego końca i pełna subtelnych odniesień do ludzkiej natury historia z półki young-adult ( choć moim zdaniem jest również lekturą dla dorosłych czytelników). Może ona stanowić genialne oderwanie się od rzeczywistości, co jest właściwie zadaniem każdej książki :). Nie można jednak powiedzieć, że czytanie jej jest wyłącznie relaksem. Na to akurat autorka nam nie pozwala.

Jak zapewne wielu zauważyło, każdy rozdział kończy się, że tak powiem, wielkim wybuchem. Wydaje mi się, że właśnie to buduje tak wielkie napięcie.

Moją ulubioną postacią w całej książce są chyba Haymitch i Peeta. Haymitcha uwielbiam za jego charakter, przepełnione ironią wypowiedzi, którymi raczył Katniss. Jednak jeśli ja spotkałabym takiego człowieka w prawdziwym życiu, to chyba w pewnym momencie uderzyłabym go w twarz.
Peeta za to jest tak inteligentną postacią. Zawsze, w każdym wywiadzie serwuje nam takie wielkie BAM! W pierwszej częsci mówi o miłości do Katniss, co właściwie zmienia całe igrzyska, a w drugiej części wyskakuje z tą ciążą! Jest genialnym kłamcą i razem z Katniss twarzą zdecydowanie niebezpieczny zespół.

Książka pokazuje nam do czego zdolny jest człowiek, w obliczu niebezpieczeństwa grożącego jemu i jego bliskim. Do czego może doprowadzić nieodpowiedni człowiek, któremu damy możliwość kierowania naszym życiem, oraz jak wielkie mamy szczęscie że możemy żyć w demokratycznym kraju. Myślę, że to właśnie uświadomiła mi tą książka.

Na wstępie muszę zaznaczyć, iż ta opinia będzie wielkim psalmem wychwalającym całą genialność Suzanne Collins.

Jak zapewne dla wielu, tak i dla mnie ''Igrzyska Śmierci'' są jednym z najważniejszych dzieł na naszej literackiej drodze. Oprócz wielu ważnych wartości jakie niesie ze sobą ta książka, bo o nich wypowiem się potem, jest to pełna akcji, trzymająca w napięciu do...

Wszyscy widzimy, że John Green podjął się bardzo trudnego zadania. Pozornie, książek o podobnej tematyce jest wiele, ale prawdziwym wyzwaniem jest przedstawienie takich tematów w sposób potrafiący dotrzeć właściwie do młodych czytelników. Osobiście, sięgając po te lekturę byłam dość sceptycznie nastawiona. Wydawało mi się, że jest to dość oklepany temat, zwłaszcza w zestawieniu z szerząca się teraz modą na przedstawianie nieszczęśliwych miłości nastolatków. Autor musiał liczyć się, że wstępne opinie nie będą pochlebne. Jednak nie wątpię, że zdecydowana większość czytelników, w tym i ja, po przeczytaniu książki żałuje swego pochopnego osądu jeśli takowy wydała.

Niewątpliwie praca pana Greena była pełna wyzwań. Kolejnym z nich jest umieszczenie w książce cytatów, m.in. Szekspira. Mistrzowsko dopasowane, bez zbędnego patosu, co, jak mogłoby się wydawać, jest nieuniknione, przy tego rodzaju zabiegu literackim. Kolejne trudne zadanie to przedstawienie śmierci. Można pomyśleć, że jest to obok miłości główny temat książki, ale bylibyśmy w błędzie gdybyśmy tak stwierdzili. Można również powiedzieć, że jest to książka o raku, ale również tu musielibyśmy wnieść poprawkę.

''Gwiazd naszych wina'' to nie książka opowiadająca o chorobie, miłości, czy umieraniu. Oczywiście są to tematy towarzyszące nam podczas czytania tej lektury, ale nie możemy uznawać ich za główną jej część. Ta książka opowiada nam o młodych ludziach, których życie zależne jest od choroby. Nie stawiają jej jednak przed innymi sprawami. Przedstawiają nam tylko walkę z ta chorobą i jak nieistotna jest wobec innych spraw. Autor wyraźnie przedstawia nam główne wartości, jakimi powinniśmy kierować się, nie zależnie od okoliczności. Przyjaźń, zaufanie, oddanie wobec przyjaciół, oraz to jak ważna może być dla nas obecność bliskiej osoby. To o tym czytamy i to powinno pokazać nam w jakim świecie żyjemy, jak zatrute jest nasze społeczeństwo, niezdolne do dostrzegania spraw pozornie nieistotnych, a w rzeczywistości kierujących naszym życiem.

JUednak autor nie serwuje nam surowej powagi, brutalnie otwartej prawdy i przymusowych refleksji przy każdym słowie. John Green potrafi dostosowac historię do potrzeb czytelnika. Niesamowicie buduje postacie, pamiętając równiez aby zbytnio ich nie wyidealizować. Ksiązka pełna jest zabawnych i inteligentnie zkonstruowanych dialogów, pokazując nam relacje pomiędzy młodymi ludźmi. Interakcje pomiędzy głównymi bohaterami są zbudowane wyjątkowo i od razu możemy rozpoznać styl pisania Greena. Myślę, że bez wahania mogłabym polecić każdemu tę książkę.

Wszyscy widzimy, że John Green podjął się bardzo trudnego zadania. Pozornie, książek o podobnej tematyce jest wiele, ale prawdziwym wyzwaniem jest przedstawienie takich tematów w sposób potrafiący dotrzeć właściwie do młodych czytelników. Osobiście, sięgając po te lekturę byłam dość sceptycznie nastawiona. Wydawało mi się, że jest to dość oklepany temat, zwłaszcza w...