Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Generalnie początek książki jest całkiem obiecujący, ale już po kilkudziesięciu stronach robi się troszkę nudnawo. Akcja rozkręca się powoli i w pewnym momencie nie do końca wiadomo, dokąd zmierza. Kluczowe dla akcji wydarzenia zaczynają się dziać dopiero gdzieś po połowie i wtedy faktycznie robi się tajemniczo, ciekawie.

Na plus to, że autorzy nie odkrywają od razu wszystkich kart przed czytelnikiem, a bohaterowie okazują się nie być tacy kryształowi, jak z początku się wydaje. Zakończenie jest dosyć zaskakujące, ja go nie przewidziałam, co również jest dużym plusem.

Minusem jest to, że właśnie z początku brakuje trochę akcji, za dużo wkrada się tej obyczajówki, przez którą trzeba przebrnąć.

Generalnie książka w sam raz na leniwy wieczór, można sobie przeczytać dla rozluźnienia.

Generalnie początek książki jest całkiem obiecujący, ale już po kilkudziesięciu stronach robi się troszkę nudnawo. Akcja rozkręca się powoli i w pewnym momencie nie do końca wiadomo, dokąd zmierza. Kluczowe dla akcji wydarzenia zaczynają się dziać dopiero gdzieś po połowie i wtedy faktyczn...

Rozwiń Zwiń

Zapowiadało się bardzo ciekawie. Wypożyczyłam od razu dwie części, nastawiając się na naprawdę ciekawą fantastykę.

Niestety... Nie skończyłam nawet pierwszej części. Dlaczego? Bo pomimo przeczytania ponad 3/4 nie mogłam się w ogóle doczekać rozwinięcia akcji i przejścia do głównego wątku, jakim ponoć było dowiedzenie się przez główną bohaterkę, kto lub co zabija w Dogewie niewinne istoty. Zamiast tego Wolha chodziła sobie to tu, to tam, nawiązując "przyjaźnie", robiąc rzeczy, które w ogóle nie mają nic wspólnego z fabułą. Mam wrażenie, że pomysł miał spory potencjał, ale został on zmarnowany na zupełnie nieinteresujące opisy flory i fauny oraz życia wampirów. Albo inaczej - te opisy byłyby bardzo ciekawe, gdyby stanowiły dodatek do głównej akcji. Niestety głównej akcji zupełnie tu zabrakło.

Kolejnym elementem, który mi nie pasował, był "kwiecisty" język, jakim powieść została napisana; pełen dziwnych porównań i metafor, które sprawiały, że czasem gubiłam się w tekście i już zupełnie nie wiedziałam, o czym czytam, a muszę nadmienić, że nigdy nie miałam problemu z czytaniem ze zrozumieniem. Po prostu tutaj czasem przeszkadzała mi budowa zdań, sarkastyczne i w teorii humorystyczne wtrącenia głównej bohaterki, których było po prostu zdecydowanie za dużo.

Trudno mi więc dać adekwatną ocenę tej książce. Dawałam jej szansę, ale za każdym razem czułam nudę i irytację, czekając na rozwój głównej akcji, która jednak w żaden sposób do rozwinięcia nie dążyła. Mam jednak wrażenie, że potencjał pomysłu został po prostu zmarnowany i że to mogło być coś fajnego i interesującego.

Zapowiadało się bardzo ciekawie. Wypożyczyłam od razu dwie części, nastawiając się na naprawdę ciekawą fantastykę.

Niestety... Nie skończyłam nawet pierwszej części. Dlaczego? Bo pomimo przeczytania ponad 3/4 nie mogłam się w ogóle doczekać rozwinięcia akcji i przejścia do głównego wątku,...

Rozwiń Zwiń

Podchodziłam do tej książki trochę niepewnie. Spodziewałam się dość mocnego thrillera na pograniczu z horrorem, a horrory to już raczej nie mój klimat.

Ale ta pozycja to właściwie tylko thriller, swoją drogą całkiem dobry i wciągający, choć akcja rozkręca się dosyć długo. Bohaterowie są dosyć dobrze nakreśleni i różnorodni. To, że akcja dzieje się niemal przez cały czas w jednym budynku sprawia, że czytelnik może się poczuć wręcz klaustrofobicznie, ale autor dość dobrze sobie z tym radzi. Co jakiś czas podsuwa nowe wskazówki, które dopiero po dotarciu do zakończenia stają się jasne. A zakończenie wcale nie jest takie oczywiste i na pewno się go nie spodziewałam.

Minusem jest to, że w samej książce spodziewałam się nieco więcej akcji i dreszczyku emocji, a nie dostałam ich. Mimo to książkę przeczytałam w jeden dzień, bo naprawdę mnie wciągnęła.

Podchodziłam do tej książki trochę niepewnie. Spodziewałam się dość mocnego thrillera na pograniczu z horrorem, a horrory to już raczej nie mój klimat.

Ale ta pozycja to właściwie tylko thriller, swoją drogą całkiem dobry i wciągający, choć akcja rozkręca się dosyć długo. Bohaterowie są d...

Rozwiń Zwiń

Dość długo czytałam tę książkę, choć ona sama wcale aż tak długa nie jest. Jest to moją druga powieść tej autorki, bardzo spodobała mi się "Pierwsza żona". Niestety "Tamta dziewczyna" nie była dla mnie aż tak wciągająca.

Generalnie - nie mam jej zbyt wiele do zarzucenia. Ot, lekki kryminał z małym romansem w tle. Nie ma tu bardzo emocjonującej i zapierającej dech akcji, a zakończenia w pewnym momencie można się już domyślić. Rozdziały są bardzo krótkie, jest ich za to dużo. Bohaterowie nie są płascy, ale też mam wrażenie, że czytelnik nie do końca tych bohaterów poznaje. W sumie gdybym miała opisać ich charaktery w kilku słowach, to sama nie wiem, co mogłabym o nich powiedzieć.

Jest to raczej lekkie i nieskomplikowane czytadło do poduszki w wolny wieczór. Fani misternych intryg i poplątanych wątków będą zawiedzeni, ale jeśli ktoś szuka lekkiej tajemnicy to mogę polecić.

Dość długo czytałam tę książkę, choć ona sama wcale aż tak długa nie jest. Jest to moją druga powieść tej autorki, bardzo spodobała mi się "Pierwsza żona". Niestety "Tamta dziewczyna" nie była dla mnie aż tak wciągająca.

Generalnie - nie mam jej zbyt wiele do zarzucenia. Ot, lekki krymina...

Rozwiń Zwiń

Z początku myślałam, że książka mnie nie wciągnie, bo zaczynała się dość naiwnie i prostolinijnie. Bohaterowie i ich dialogi były trochę bez wyrazu, a ja zachodziłam w głowę, jak dorośli ludzie mogą tak szybko wyznać sobie miłość i wziąć ze sobą ślub. Muszę jednak przyznać, że po lekko niemrawym początku powieść naprawdę się rozkręciła i wciągnęła.

Mimo że książka jest dosyć gruba, to czytało się ją bardzo szybko. Nuta naiwnego romansu prędko została zasłonięta tajemnicami, intrygami, podejrzeniami i wątpliwościami. Autorka nieco wodzi czytelnika za nos, podsuwając co jakiś czas różne smaczki i poszlaki, a czytelnik zachodzi w głowę, czy mają one znaczenie, czy może są tylko sprytnym zabiegiem pisarskim. To, co wydaje się z początku oczywiste nagle przestaje takie być.

Choć gdzieś w połowie książki zaczęłam już oceniać i podejrzewać, kto może być odpowiedzialny za wydarzenia z powieści, to przyznaję jednak, że do samego końca nie miałam pewności, bo akcja dynamicznie się zmieniała, a na jaw wychodziły nowe tajemnice.

Zagmatwanie i wątpliwości głównej bohaterki zostały dobrze odwzorowane. Czasem miałam jedynie wrażenie, że autorka nieco za mało wgryzała się w emocje bohaterów, za bardzo skupiała się na opisaniu akcji, a za mało na stanie emocjonalnym, jednak ogólne wrażenie wyszło naprawdę pozytywne, a ostatnie 200 stron pochłonęłam w jeden wieczór. Polecam, choć nie jest to kryminał przyprawiający o bicie serca i drżenie rąk w trwogi.

Z początku myślałam, że książka mnie nie wciągnie, bo zaczynała się dość naiwnie i prostolinijnie. Bohaterowie i ich dialogi były trochę bez wyrazu, a ja zachodziłam w głowę, jak dorośli ludzie mogą tak szybko wyznać sobie miłość i wziąć ze sobą ślub. Muszę jednak przyznać, że po lekko nie...

Rozwiń Zwiń

Z początku zapowiadało się bardzo dobrze, książka od razu zachęciła mnie wartką akcją i mocnymi wydarzeniami umieszczonymi już na pierwszych stronach. Nie miałam jeszcze okazji czytać żadnej książki Kena Folletta, więc nie wiedziałam do końca, czego się spodziewać, jednak pierwsze rozdziały bardzo szybko mnie wciągnęły.

Niestety z czasem, w trakcie czytania, entuzjazm opadał. Przy większości książek miałam raczej odwrotny problem; ciężko było mi zacząć i wciągnąć się w powieść, ale jak już mnie porwała to nie mogłam się oderwać. Tutaj wciągnęłam się od razu, ale po około połowie książki miałam trochę dość, a ostatnie rozdziały zupełnie mnie zirytowały.

Z początku dialogi wydawały mi się trochę drętwe i nienaturalne, ale albo szybko się do tego przyzwyczaiłam, albo później ich poziom trochę się poprawił. Główni bohaterowie nie wzbudzili mojej sympatii. O ile Steve jeszcze jakoś uszedł, o tyle Jean sprawiła na mnie wrażenie arogantki, egoistki i zadufanej w sobie pani doktor, która nie cofnie się przed niczym. Jej przyjaciele mieli sporo problemów, z którymi musieli sobie poradzić, ale autor i główna bohaterka potraktowali to zupełnie po macoszemu, bez empatii, skupiając się na zupełnie innych (czasem wręcz absurdalnych) rzeczach. Miałam czasem wrażenie, że książkę napisał erotoman z niespełnionymi fantazjami, tyle tam było różnych nawiązań, które właściwie nic do fabuły nie wnosiły, a wręcz często pozostawiały myśl "jak można w takim momencie myśleć o takich sprawach?".

Niektóre rozwiązania sytuacji naprawdę zakrawały o absurd, wydarzały się ze zbyt dużą łatwością, były wręcz naiwne. Niemniej główny problem poruszony w książce był bardzo ciekawy i wciągający. Szkoda, że autor nie rozwiązał tego w jakiś mniej prosty, oczywisty i banalny sposób.

Patrząc na opinie można stwierdzić, że jest to jedna ze słabszych książek autora. Szkoda, że akurat tak trafiłam, bo nie zachęciła mnie ta powieść do zapoznania się z twórczością pana Folletta.

Z początku zapowiadało się bardzo dobrze, książka od razu zachęciła mnie wartką akcją i mocnymi wydarzeniami umieszczonymi już na pierwszych stronach. Nie miałam jeszcze okazji czytać żadnej książki Kena Folletta, więc nie wiedziałam do końca, czego się spodziewać, jednak pierwsze rozdział...

Rozwiń Zwiń

Twórczość pani Mayer znam głównie z sagi "Zmierzch" (którą czytałam namiętnie jako nastolatka) i z "Chemika" (który zupełnie nie przypadł mi do gustu), a o "Intruzie" czytałam wiele dobrego, więc przy okazji wizyty w bibliotece sięgnęłam właśnie po tę ostatnią powieść, widząc ją na półce.

Sam pomysł na fabułę wydawał mi się bardzo ciekawy, a początek książki obiecujący. Wagabundę poznajemy w chwili, gdy budzi się w ciele swojego Żywiciela - Melanie. Wagabunda to Dusza, która przybyła na Ziemię z odległych planet w celu skolonializowania ludzkiego gatunku. Ziemia już od jakiegoś czasu opanowana jest przez obcy gatunek i tylko nieliczni ludzie pozostali jeszcze sobą. Niestety, nie wszystko idzie po myśli Wagabundy i wkrótce okazuje się, że jej Zywicielka wcale tak łatwo nie odda swojego ciała.

Początkowe przedstawienie zagubienia Wagabundy wśród gatunku ludzkiego było całkiem trafne i dobrze opisane, jednak z czasem książka zaczęła mnie nieco męczyć. Spodziewałam się jakiegoś napięcia, zwrotów akcji, czegoś porywającego, tymczasem przewracając strony zaczęłam się orientować, że raczej nie mogę na to liczyć. Wydarzenia przesuwały się w książce dosyć topornie i choć nie mogę napisać, że nic się tam nie działo, to jednak nie było to coś, co porywało za serce i sprawiało, że drżałabym o losy bohaterów. Po jakimś czasie odkryłam również, że "Intruz" to raczej książka dla młodzieży, ewentualnie YA, a ja już do tych grup niestety się nie zaliczam. Dużo tu było moralności, miłosnych rozterek, altruizmu, a brakowało trochę charakteru i mocniejszego tąpnięcia, aczkolwiek biorąc pod uwagę prawdopodobny wiek docelowy tej powieści to nie ma się co dziwić.

Nie mogę też oprzeć się wrażeniu, że autorka poszła nieco schematem "Zmierzchu" podczas budowania fabuły "Intruza", choć z drugiej strony pani Mayer tak bardzo kojarzona jest ze swoją sagą, że pewnie nawet najmniejsze podobieństwo, którego czasem ciężko się wyzbyć, byłoby jej tak wytykane.

To nie jest ogólnie zła powieść. Ma kilka swoich gorszych momentów, ale skłania też w pewien sposób do refleksji i zastanowienia się, kim tak naprawdę jesteśmy jako gatunek ludzki i co sobą reprezentujemy. Nie wszystko mi się jednak podobało, a zakończenie (jeszcze przed epilogiem) pozostawiło mocno mieszane uczucia, bo jednak mam wrażenie, że nie tak powinno być.

Myślę że gdybym była te 10-15 lat młodsza to książka bardzo by mi się spodobała. Obecnie wydaje mi się zbyt delikatna jak na obraną tematykę, zbyt naiwna, za bardzo opierająca się na temacie miłości, a za mało na głównych wydarzeniach. Niemniej kiedy zmieniłam do niej nastawienie i przestałam oczekiwać wartkiej akcji, to była całkiem okej na leniwy wieczór.

Twórczość pani Mayer znam głównie z sagi "Zmierzch" (którą czytałam namiętnie jako nastolatka) i z "Chemika" (który zupełnie nie przypadł mi do gustu), a o "Intruzie" czytałam wiele dobrego, więc przy okazji wizyty w bibliotece sięgnęłam właśnie po tę ostatnią powieść, widząc ją na półce.
...

Rozwiń Zwiń