Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam, ale nie było to przyjemne.
Druga część wymęczyła mnie chyba jeszcze bardziej niż pierwsza. Liczne powtórzenia, łopatologia, okropny styl.
Nie rozumiem, dlaczego autorka używa pseudonimów zamordowanych dziewczyn zawsze i wszędzie, w każdej wypowiedzi każdego jednego bohatera. Przecież to jest takie nierealne. O ile koledzy, czy ewentualnie rodzina może używać pseudonimów, tak już u szefa, policjantów, lekarzy, czy nauczycieli, to po prostu wypada sztucznie. Szczególnie w oficjalnych sytuacjach, jak przesłuchania.
W zestawieniu z pełnymi imionami i nazwiskami pozostałych bohaterów, wraz z tytułami i zawodami, za każdym razem, gdy są wspominani, wypada to karykaturalnie.
Naprawdę nie potrafię znaleźć żadnego logicznego wytłumaczenia dla obu tych zabiegów. Chyba że autorka ma czytelników za idiotów i myśli, że jeśli nie podkreśli za każdym razem dosadnie o kogo chodzi, to się pogubią w fabule.

Klementyna irytuje tak samo jak w poprzedniej części. Wszystko to razem wzięte odbiera przyjemność czytania. Chyba nie skuszę się już na trzecią część. A naprawdę chciałam dać szansę tej serii :(

Przeczytałam, ale nie było to przyjemne.
Druga część wymęczyła mnie chyba jeszcze bardziej niż pierwsza. Liczne powtórzenia, łopatologia, okropny styl.
Nie rozumiem, dlaczego autorka używa pseudonimów zamordowanych dziewczyn zawsze i wszędzie, w każdej wypowiedzi każdego jednego bohatera. ...

Rozwiń

Zwiń

Moja druga książka Fitzeka i ta podobała mi się o wiele bardziej. Motyw chorób psychicznych jest jednym z moich ulubionych, dlatego zakończenie, choć od pewnego momentu przewidywalne (pewnie dlatego, że przeczytałam i obejrzałam mnóstwo podobnych historii), bardzo mi się spodobało.


Jednak muszę się do czegoś przyczepić, bo nie byłabym sobą. Raził mnie trochę natłok zbiegów okoliczności. Maksa potrącił lekarz, który akurat pracował w szpitalu, do którego akurat trafił Tramnitz, który był podejrzewany o zamordowanie Maksa, jednocześnie w tym samym szpitalu przebywał pacjent, który myślał, że jest ojcem Maksa. Takie rzeczy tylko w filmach (albo książkach). A ja lubię, gdy historie, które czytam, są jak najbardziej prawdopodobne.

Do tego cały plan lekarza był nielogiczny. Skoro przez rok przetrzymywał żywego Maksa i chciał wrobić w jego śmierć Tramnitza, który przebywał przez ten czas w szpitalu, to jak zamierzał to rozwiązać? Podczas sekcji zwłok wyszłoby na jaw, że Maks nie zmarł rok temu tylko całkiem niedawno, a w takim razie kto miałby go przez ten czas przetrzymywać, skoro jego morderca siedział zamknięty w szpitalu? Kto by miał to dziecko karmić i się nim opiekować przez cały rok? Ogromna czarna dziura w planie.

Mimo to książka mi się podobała, bardzo mnie wciągnęła, czytałam jednym tchem. Wspaniały plot twist na samym końcu, którego się domyślałam od pewnego czasu, ale sama lepszego bym nie wymyśliła, więc ogromny plus za to.

Moja druga książka Fitzeka i ta podobała mi się o wiele bardziej. Motyw chorób psychicznych jest jednym z moich ulubionych, dlatego zakończenie, choć od pewnego momentu przewidywalne (pewnie dlatego, że przeczytałam i obejrzałam mnóstwo podobnych historii), bardzo mi się spodobało.


Jedn...

Rozwiń

Zwiń

To nie jest typowy kryminał. Nie mamy tu morderstw, policji, ani dochodzenia. Mamy za to rodzinną zagadkę, atmosferę gęstą jak mgła, tajemnice upychane w szafach jak stare szaliki, kłamstwa i oszustwa.

Bardziej niż wątek kryminalny, zainteresował mnie tutaj wątek socjologiczny. Konflikty pomiędzy bohaterami oraz ich wewnętrzne przemyślenia są opisane tak dobrze, że właściwie ciężko tutaj wytypować, kto jest najgorszy. Bohaterowie wydają się źli, narcystyczni, egoistyczni, podli, zakłamani, a jednocześnie można ich zachowanie w pewien sposób zrozumieć.
To fascynujące, jak bardzo ludzie potrafią się nienawidzić i pogardzać sobą nawzajem, dostrzegając problem we wszystkich, tylko nie w sobie.
Trochę przytłoczył mnie ogrom tej podłości i fałszu. Wydaje mi się to nieprawdopodobne, żeby aż tyle osób w jednym miejscu miała tak bardzo skrzywioną moralność. Żeby ludzie mieli tak wiele twarzy. A może po prostu jestem naiwna, wierząc, że to dobrych ludzi jest więcej?

To nie jest typowy kryminał. Nie mamy tu morderstw, policji, ani dochodzenia. Mamy za to rodzinną zagadkę, atmosferę gęstą jak mgła, tajemnice upychane w szafach jak stare szaliki, kłamstwa i oszustwa.

Bardziej niż wątek kryminalny, zainteresował mnie tutaj wątek socjologiczny. Konflikty ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobry thriller, jeden z lepszych, jakie ostatnio czytałam. Historia ciekawa, wciągająca, a co najważniejsze, zaskakująca na końcu. Wielki plus za to, że autorka połączyła sensownie wszystkie wątki i cała historia naprawdę trzyma się kupy. Podoba mi się styl autorki, opisy są tak plastyczne, że wręcz obrazy same stawały mi przed oczami. Czułam się, jakbym czytała film. Szczególnie końcowa scena na cmentarzu przepięknie opisana.


Jedyne co mi przeszkadzało, to narracja w niektórych momentach. Niektóre rozdziały zaczynały się jakby były opisem obecnych zdarzeń, a na końcu się okazywało, że to była historia, którą ktoś komuś opowiadał o wydarzeniach z przeszłości. Wprowadzało to niepotrzebny chaos i czytałam te rozdziały po dwa razy, bo myślałam, że to ja przeoczyłam coś na początku.

Bardzo dobry thriller, jeden z lepszych, jakie ostatnio czytałam. Historia ciekawa, wciągająca, a co najważniejsze, zaskakująca na końcu. Wielki plus za to, że autorka połączyła sensownie wszystkie wątki i cała historia naprawdę trzyma się kupy. Podoba mi się styl autorki, opisy są tak pla...

Rozwiń

Zwiń

Mamy tu znowu kilka głupich pytań. Kapitan Blake pyta "Co znaczy twoje stwierdzenie, że w tym przypadku tortury nie miały miejsca?"
A co normalnie znaczy stwierdzenie, że tortury nie miały miejsca?
Tak już mam, że przy czytaniu zwracam uwagę na takie szczegóły i bardzo mnie one irytują. Już sama nie wiem, czy autor specjalnie robi idiotów ze swoich bohaterów, czy ma za idiotów czytelników.
Poza tym książkę czyta się szybko, jak zwykle. Podobała mi się fabuła, pomysł na mordercę i rozwiązanie sprawy. Jednak czuję, że potrzebuję chwilowego odpoczynku od Cartera i jego głupich bohaterów. Poza Robertem, oczywiście, bo on jako jedyny podnosi tutaj średnią IQ ;)

Mamy tu znowu kilka głupich pytań. Kapitan Blake pyta "Co znaczy twoje stwierdzenie, że w tym przypadku tortury nie miały miejsca?"
A co normalnie znaczy stwierdzenie, że tortury nie miały miejsca?
Tak już mam, że przy czytaniu zwracam uwagę na takie szczegóły i bardzo mnie one ...

Rozwiń

Zwiń

Ta część niczym mnie nie zaskoczyła. Czytało się szybko, ale to tyle z plusów. Nie przemówił do mnie morderca ani jego motywy.

Ta część niczym mnie nie zaskoczyła. Czytało się szybko, ale to tyle z plusów. Nie przemówił do mnie morderca ani jego motywy.

Jak dla mnie, chyba najsłabsza część ze wszystkich.
Mamy tutaj powrót do startych nawyków, czyli głupkowatych pytań Garcii. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak mało inteligentna i bystra osoba pracuje na tym stanowisku. Przecież on kompletnie nic nie wnosi do dosłownie żadnej sprawy. Tym razem to ja odpowiadałam na jego pytania jeszcze przed Hunterem. Naprawdę nie trzeba być geniuszem, żeby się domyślić, w jaki sposób krew może się zebrać w mózgu.
Bardzo szybko domyśliłam się też, że mordercą jest Glizda, właściwie wiedziałam o tym od pierwszego rozdziału, w którym się pojawił.

Pojawiają się błędy logiczne. Jak na przykład ten, w opisie kilkuletniej dziewczynki, która trafiła do szpitala, bo pewien osiemnastolatek chciał sprawdzić jak szybko jest w stanie jechać rowerem i ją potrącił, jednak sprawcy nigdy nie złapano. Skoro go nie złapano, to skąd wiadomo, że był to osiemnastolatek, i że chciał sprawdzić swoją szybkość na rowerze? Bardzo nie lubię takich nielogiczności.
Kolejny błąd to używanie zamiennie nazw "psychopata" i "socjopata", choć nie są to synonimy, oznaczają dwa zupełnie różne typy osobowości i Hunter, jak i autor, powinni o tym wiedzieć, tym bardziej, że obaj skończyli psychologię.
Książkę jak zwykle czytało się bardzo szybko, napięcie rosło z każdym rozdziałem, ale przez te wszystkie błędy nie jestem w stanie dać wyższej oceny.

Jak dla mnie, chyba najsłabsza część ze wszystkich.
Mamy tutaj powrót do startych nawyków, czyli głupkowatych pytań Garcii. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak mało inteligentna i bystra osoba pracuje na tym stanowisku. Przecież on kompletnie nic nie wnosi do dosłownie żadnej sprawy. Tym ...

Rozwiń

Zwiń

Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednie, głównie dlatego, że nie było tu Garcii ani Kapitan Blake, a więc nie musieliśmy doświadczać ich głupich pytań i bezsensownych dialogów. Ciekawa była również podróż do przeszłości Roberta i poznanie go trochę bardziej, również od tej nie-idealnej strony. Nawet zakończenie nie kłuło, bo tym razem Robert nie pchał się sam z siebie do paszczy lwa, a to, że jednak znalazł się tam w końcu sam, świadczy o tym, że wcale nie jest najinteligentniejszy na świecie i można go przechytrzyć. I kolejna sprawa na plus jest taka, że Robert po raz pierwszy przeżył tylko dlatego, że morderca wcale nie chciał go zabijać, a nie, jak w poprzednich częściach, dzięki wyjątkowemu szczęściu, zbiegu okoliczności czy głupocie zabójcy.
Ta część jest tak inna od poprzednich i dlatego podobała mi się bardziej.

Ta część podobała mi się bardziej niż poprzednie, głównie dlatego, że nie było tu Garcii ani Kapitan Blake, a więc nie musieliśmy doświadczać ich głupich pytań i bezsensownych dialogów. Ciekawa była również podróż do przeszłości Roberta i poznanie go trochę bardziej, również od tej nie-ide...

Rozwiń

Zwiń

Im dalej w las, tym głupkowate pytania Carlosa i szefowej irytują coraz bardziej. Nie trzeba być super inteligentnym jak Hunter, żeby znać na nie odpowiedzi.
Robert mówi "on miał to przedstawienie doskonale przećwiczone", a Garcia pyta "co masz na myśli?". No dokładnie to ma na myśli, panie mądry inaczej. Takich przykładów mamy mnóstwo w tej części. Jeśli tacy idioci pracują w policji, to nie dziwi mnie, że tak ciężko im idzie łapanie przestępców. Jeden Hunter sam wszystkich nie złapie, nawet jeśli jest geniuszem pod każdą postacią.
Poza tym, sama historia wciągająca i logicznie napisana. Wyobraźnia Cartera zaskakuje mnie na każdym kroku. Od razu zabieram się za kolejną część.

Im dalej w las, tym głupkowate pytania Carlosa i szefowej irytują coraz bardziej. Nie trzeba być super inteligentnym jak Hunter, żeby znać na nie odpowiedzi.
Robert mówi "on miał to przedstawienie doskonale przećwiczone", a Garcia pyta "co masz na myśli?". No dokładnie ...

Rozwiń

Zwiń