Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Musisz pokochać drobiazgi, skoro nie masz nic innego"

Jako człowiek na ciągłym kacu po skończeniu "Pieśni lodu i ognia" przyjąłem styl Abercrombiego z otwartymi ramionami. Jest to historia skupiona w 99% na bohaterach, i na szczęście owi bohaterowie są ciekawi i wymykają się schematom w które mógłby wepchnąć je gatunek. Ocena zaniżona, bo czuć, że to wstęp to czegoś większego, może podwyższę po skończeniu trylogii. Dodam jeszcze kilka słów o głównych bohaterach.

Logen - Człowiek, który walczy o przetrwanie od pierwszych stron. Idealne wprowadzenie do klimatu powieści przez oczy Dziewięciopalcego. Ponadto jest to wojownik, który wolałby zostawić przemoc za sobą, co prowadzi do ciekawych refleksji i wymian zdań.
Glokta - Kojarzy mi się z wypaczoną wersją doktora House'a. Kaleka, którego życie jest ciągłym cierpieniem. Inkwizytor, najlepszy w tym co robi. Postać przepełniona charyzmą i inteligencją, oraz oprawca, któremu zadawanie cierpienia nie sprawia przyjemności (nic jej nie sprawia). Być może najciekawsza postać w powieści.
Jezal - Uosobienie egoizmu, któremu z jakiegoś powodu cały czas kibicowałem. Przede wszystkim dlatego, że jego sukcesy nie są dziełem jedynie woli autora, a efektem ciężkiego treningu. Czuć stawkę w jego pojedynkach, a rozwiązanie wątku turnieju jest przewrotne i zaskakujące.
Bayaz - Nie jest głównym bohaterem, jednak staje się w moich oczach jedną z najbardziej fascynujących postaci. Dowiadujemy się o nim szczątkowych informacji, a każdy szczegół sprawia, że chcemy wiedzieć więcej. Ponadto jego bezczelna pewność siebie i interakcje z innymi bohaterami to świetne pisarstwo.

"Musisz pokochać drobiazgi, skoro nie masz nic innego"

Jako człowiek na ciągłym kacu po skończeniu "Pieśni lodu i ognia" przyjąłem styl Abercrombiego z otwartymi ramionami. Jest to historia skupiona w 99% na bohaterach, i na szczęście owi bohaterowie są ciekawi i wymyk...

Rozwiń

Zwiń

Moje pierwsze spotkanie ze światem dysku i zapewne nie ostatnie. Prathettowski humor zdecydowanie mi siadł, tak samo jak jego refleksje na temat tradycji i znaczenia świąt. Największym minusem książki jest wielowątkowość fabuły, która rozwadnia akcje. Tak jak wątki Śmierci i Susan czytało mi się świetnie, to Niewidoczny Uniwersytet średnio mnie obchodził. Niemniej jednak sceny ze Śmiercią w roli Wiedźmikołaja to czyste złoto. Scena w centrum handlowym to najlepszy moment książki. Bezcenny również komentarz na temat dziewczynki z zapałkami.

Moje pierwsze spotkanie ze światem dysku i zapewne nie ostatnie. Prathettowski humor zdecydowanie mi siadł, tak samo jak jego refleksje na temat tradycji i znaczenia świąt. Największym minusem książki jest wielowątkowość fabuły, która rozwadnia akcje. Tak jak wątki Śmierci i Susan czytało ...

Rozwiń

Zwiń

[Recenzja obydwu części tomu III]

Tak jak zdarza mi się narzekać na inne dzieła Sandersona, to "Archiwum burzowego światła" od trzech tomów dostarcza nam kawał genialnej fantastyki. W pozytywnych opiniach mówi się wiele o świetnie poprowadzonych postaciach, genialnych zwrotach akcji, czy przepełnionej akcją kulminacji powieści. Jednak zaskakująco rzadko słyszę o tym jak dobrze poprowadzone tematycznie są to książki. Tematem "Dawcy Przysięgi" jest odkupienie, co widać najlepiej na przykładzie Dalinara, ale dobrze rezonuje z wątkami innych postaci. Na osobną pochwałę zasługuję Szeth, który był pokazywany dość oszczędnie w innych częściach, natomiast tutaj jego rozdziały stają się jednymi z najbardziej fascynujących.

Jeśli mam się do czegoś przyczepić, a są to pomniejsze zarzuty, to przede wszystkim jest to długość. Jeśli autor ma wybór pomiędzy napisaniem książki na 1400 stron a napisaniem krócej, w 99% przypadków lepiej wyjdzie na wycięciu kilkuset stron. Tutaj też by to się sprawdziło. Drugim minusem są dla mnie powiązania z inną książką Sandersona. Mam wrażenie, że pewna postać jest tu wciśnięta trochę na siłę, i jej pojawienie może skonfundować ludzi nie śledzących Cosmere. Natomiast owe powiązania działają świetne w połączeniu jednej z postaci z... pewnym orężem, żeby nie zdradzać zbyt wiele.

Reasumując, żadna wizyta w Rosharze mnie na razie nie zawiodła, i na pewno sięgnę po tom 4.

[Recenzja obydwu części tomu III]

Tak jak zdarza mi się narzekać na inne dzieła Sandersona, to "Archiwum burzowego światła" od trzech tomów dostarcza nam kawał genialnej fantastyki. W pozytywnych opiniach mówi się wiele o świetnie poprowadzonych postaciach, genialnych zwrotach a...

Rozwiń

Zwiń

[Recenzja obydwu części tomu III]

Tak jak zdarza mi się narzekać na inne dzieła Sandersona, to "Archiwum burzowego światła" od trzech tomów dostarcza nam kawał genialnej fantastyki. W pozytywnych opiniach mówi się wiele o świetnie poprowadzonych postaciach, genialnych zwrotach akcji, czy przepełnionej akcją kulminacji powieści. Jednak zaskakująco rzadko słyszę o tym jak dobrze poprowadzone tematycznie są to książki. Tematem "Dawcy Przysięgi" jest odkupienie, co widać najlepiej na przykładzie Dalinara, ale dobrze rezonuje z wątkami innych postaci. Na osobną pochwałę zasługuję Szeth, który był pokazywany dość oszczędnie w innych częściach, natomiast tutaj jego rozdziały stają się jednymi z najbardziej fascynujących.

Jeśli mam się do czegoś przyczepić, a są to pomniejsze zarzuty, to przede wszystkim jest to długość. Jeśli autor ma wybór pomiędzy napisaniem książki na 1400 stron a napisaniem krócej, w 99% przypadków lepiej wyjdzie na wycięciu kilkuset stron. Tutaj też by to się sprawdziło. Drugim minusem są dla mnie powiązania z inną książką Sandersona. Mam wrażenie, że pewna postać jest tu wciśnięta trochę na siłę, i jej pojawienie może skonfundować ludzi nie śledzących Cosmere. Natomiast owe powiązania działają świetne w połączeniu jednej z postaci z... pewnym orężem, żeby nie zdradzać zbyt wiele.

Reasumując, żadna wizyta w Rosharze mnie na razie nie zawiodła, i na pewno sięgnę po tom 4.

[Recenzja obydwu części tomu III]

Tak jak zdarza mi się narzekać na inne dzieła Sandersona, to "Archiwum burzowego światła" od trzech tomów dostarcza nam kawał genialnej fantastyki. W pozytywnych opiniach mówi się wiele o świetnie poprowadzonych postaciach, genialnych zwrotach a...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa, choć ciężka lektura. Przez całą powieść podróżujemy coraz głębiej i głębiej w psychikę i urojenia narratora. Pojawia się tu dużo tematów; nienawiść do arystokracji, rozliczenie z nierówności klasowych czy dekadencja wynikająca z końca pewnej epoki. Chociaż powieść jest bogata tematycznie to myślę, że ciągnie się ciut za długo. Zwichrowany umysł bohatera miejscami fascynuje, ale na dłuższą metę mamy do czynienia z niesamowicie męczącym monologiem. Nie do końca usatysfakcjonowało mnie zakończenie. Zabrakło mi elementu konfrontacji urojeń bohatera z rzeczywistością. Mimo to uważam, że końcówka to jeden z mocniejszych elementów powieści. Poza tym sama proza i język Myśliwskiego robią wrażenie.

Ciekawa, choć ciężka lektura. Przez całą powieść podróżujemy coraz głębiej i głębiej w psychikę i urojenia narratora. Pojawia się tu dużo tematów; nienawiść do arystokracji, rozliczenie z nierówności klasowych czy dekadencja wynikająca z końca pewnej epoki. Chociaż powieść jest bogata tema...

Rozwiń

Zwiń

Po raz pierwszy Hrabal do mnie nie przemówił. Dalej są tu cudowne, długie zdania i genialny klimat "miasteczka, które zatrzymało się w czasie". Niestety anegdotyczna forma opowiadania historii w tym przypadku raczej mnie wymęczyła, i zabrakło mi tu lepiej zarysowanej narracji. Jest to kwestia mocno indywidualna, bo taka "Zbyt głośna samotność" jest pisana w podobnym stylu, a tamtą książkę czytało mi się świetnie.

Po raz pierwszy Hrabal do mnie nie przemówił. Dalej są tu cudowne, długie zdania i genialny klimat "miasteczka, które zatrzymało się w czasie". Niestety anegdotyczna forma opowiadania historii w tym przypadku raczej mnie wymęczyła, i zabrakło mi tu lepiej zarysowanej narracji. Je...

Rozwiń

Zwiń

Kupuje rozliczenia z wojną w takim stylu. Bo chociaż wojna jest tu bardzo ważna, Hrabala interesują przede wszystkim doświadczenia ludzi, którzy muszą w takim otoczeniu żyć. Zaskoczył mnie też humor. Mimo tego, że historia bywa niezwykle przygnębiająca to jest w niej miejsce na dość zaskakujące poczucie humoru.

"Dla mnie Pan Bóg istnieje. A dla tamtego świńskiego wieprza istnieje tylko kotlet schabowy, knedle i kapusta..."

Kupuje rozliczenia z wojną w takim stylu. Bo chociaż wojna jest tu bardzo ważna, Hrabala interesują przede wszystkim doświadczenia ludzi, którzy muszą w takim otoczeniu żyć. Zaskoczył mnie też humor. Mimo tego, że historia bywa niezwykle przygnębiająca to jest w niej miejsce na dość zaskak...

Rozwiń

Zwiń

Knausgard potrafi pisać o absolutnie czymkolwiek, a człowiek chłonie każde słowo. Nie ma tu linearnej narracji, pełno dygresji i niechronologicznego przedstawiania wydarzeń, ale jest za to dużo refleksji. Najlepszą częścią powieści są w mojej opinii przemyślenia autora na temat śmierci i jego rozliczenie ze stratą. Jest tej historii coś terapeutycznego, zarówno dla autora jak i dla czytelnika, jeśli przeżył podobne doświadczenia.

Knausgard potrafi pisać o absolutnie czymkolwiek, a człowiek chłonie każde słowo. Nie ma tu linearnej narracji, pełno dygresji i niechronologicznego przedstawiania wydarzeń, ale jest za to dużo refleksji. Najlepszą częścią powieści są w mojej opinii przemyślenia autora na temat śmierci i j...

Rozwiń

Zwiń

Jego powieściowy debiut i zarazem najlepsza pozycja. Anegdotyczny styl opowiadania tu nie przeszkadza a wręcz przeciwnie, pozwala każdej opowieści wybrzmieć i emocjonalnie poruszyć. Bukowski bywa tu zabawny, cyniczny a zarazem refleksyjny. Nie brakuje tu poruszających momentów i emocjonalnej dewastacji, której nie doznałem czytając inne jego powieści. Idealna pozycja do zapoznania się z twórczością autora.

Jego powieściowy debiut i zarazem najlepsza pozycja. Anegdotyczny styl opowiadania tu nie przeszkadza a wręcz przeciwnie, pozwala każdej opowieści wybrzmieć i emocjonalnie poruszyć. Bukowski bywa tu zabawny, cyniczny a zarazem refleksyjny. Nie brakuje tu poruszających momentów i emocjonaln...

Rozwiń

Zwiń

Ciężko mi tę powieść ocenić. Opisy hedonistycznego stylu życia bohatera, jego ciągłego pijaństwa i licznych romansów są interesujące na początku, ale pisanie o tym samym przez 400 stron to lekka przesada. Brakuje jakiejś osi fabularnej i brzmi to bardziej jak zbiór anegdot niż powieść. Do tego dochodzi mizoginizm i homofobia. Wiem, że są to elementy kreowania postaci, ale nie zmienia to faktu, że czytało mi się to ciężko.

Mimo to nie mogę tej pozycji jednoznacznie skrytykować. Przede wszystkim dlatego, że Hank Chinaski i jego życie nie są romantyzowane. Po lekturze "Kobiet" czułem mieszankę żalu i obrzydzenia do protagonisty i to się autorowi zdecydowanie udało. Poza tym, to Bukowski, więc jest tu sporo mądrości, do której warto dotrzeć nawet przez te rzeczy, które krytykowałem.

Ciężko mi tę powieść ocenić. Opisy hedonistycznego stylu życia bohatera, jego ciągłego pijaństwa i licznych romansów są interesujące na początku, ale pisanie o tym samym przez 400 stron to lekka przesada. Brakuje jakiejś osi fabularnej i brzmi to bardziej jak zbiór anegdot niż powieść. Do ...

Rozwiń

Zwiń