Dawca Przysięgi. Część 1

Nie wystawiam oceny, ponieważ nie dałem rady doczytać do końca. Jedna, wielka nuda, retrospekcje, które nic nie wnoszą, płytkie dialogi Shallan z Adolinem. Fabuła wlecze się niemiłosiernie, autorowi chyba skończyły się pomysły, jak ogarnąć te wszystkie wątki. Z recenzji wiem, że druga część III tomu jest na podobnym poziomie, więc na tym kończę moją przygodę z ABŚ.
Po bardzo dobrym pierwszym tomie i rewelacyjnym drugim, wyraźny spadek formy i zubożenie treści. Spodziewałem się ambitnego epic fantasy, niestety się rozczarowałem.

Nie wystawiam oceny, ponieważ nie dałem rady doczytać do końca. Jedna, wielka nuda, retrospekcje, które nic nie wnoszą, płytkie dialogi Shallan z Adolinem. Fabuła wlecze się niemiłosiernie, autorowi chyba skończyły się pomysły, jak ogarnąć te wszystkie wątki. Z recenzji wiem, że druga część III tomu jest na podobnym poziomie, więc na tym kończę moją przygodę z ABŚ.
Po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

9.5/10 pewnie dlatego, że podzielona na tomy. Wszystko nabiera sensu.

9.5/10 pewnie dlatego, że podzielona na tomy. Wszystko nabiera sensu.

Pokaż mimo to

Trzyma poziom , nadal uważam że to klasyka gatunku

Trzyma poziom , nadal uważam że to klasyka gatunku

Pokaż mimo to

Ta część lepsza niż poprzednia, chociaż też mocno faluje. Są bardzo ciekawe momenty żeby zaraz zaczęło się robić nudno - w szczególności momenty z Shallan. Jak dla mnie najbardziej irytująca postać. I te pseudo inteligentne rozważania autora, po prostu to męczy. Mogłaby być ciekawą postacią, ale Sanderson poszedł w stronę jakiejś dziwnej irytującej inteligencji, moim zdaniem aż głupiej. Czytam dalej, ale coraz bardziej zaczyna mnie po prostu męczyć.

Ta część lepsza niż poprzednia, chociaż też mocno faluje. Są bardzo ciekawe momenty żeby zaraz zaczęło się robić nudno - w szczególności momenty z Shallan. Jak dla mnie najbardziej irytująca postać. I te pseudo inteligentne rozważania autora, po prostu to męczy. Mogłaby być ciekawą postacią, ale Sanderson poszedł w stronę jakiejś dziwnej irytującej inteligencji, moim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ależ mnie ta książka wynudziła, totalna masakra. Po "Słowach Światłości" - dałem ocenę 10 - myślałem, że znów zagłębie się w niezaprzeczalną, wspaniałą historię. Ciąg dalszy mnie strasznie rozczarował, przegadana, nic się praktycznie nie dzieje (prawie cała powieść naznaczona jest werbowaniem nowych królestw, żeby dołączyły do Dalinara). Dużo polityki, słabo poprowadzona narracja (tyle dobrze, że była tutaj, choć niewielka, mowa o mostowych i Kaladinie). Zastanawiam się, czy czytać kolejny tom.

Ależ mnie ta książka wynudziła, totalna masakra. Po "Słowach Światłości" - dałem ocenę 10 - myślałem, że znów zagłębie się w niezaprzeczalną, wspaniałą historię. Ciąg dalszy mnie strasznie rozczarował, przegadana, nic się praktycznie nie dzieje (prawie cała powieść naznaczona jest werbowaniem nowych królestw, żeby dołączyły do Dalinara). Dużo polityki, słabo poprowadzona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę zajął mi powrót do „Archiwum burzowego światła”. Poprzednie dwa masywne tomy cyklu były bardzo satysfakcjonujące, ale też i przytłaczające: tak bardzo, że ponad rok później bałem się nieco, że spora część wielowątkowej fabuły uleciała mi już z głowy. Próbowałem znaleźć jakieś sensowne streszczenia, coś tam znalazłem, choć średniej jakości... okazało się jednak, że moje obawy były przesadzone. Gdy zacząłem czytać, szybko większość rzeczy zaczęła do mnie wracać (najbardziej zagubiony byłem w wątku Shallan, co w sumie bardzo dobrze do niej pasuje :) ).
To pierwsza część trzeciego tomu, być może stąd wynika fakt, że oceniam ją odrobinę gorzej, niż części poprzednie. Akcja płynie tu... może nie leniwie, ale spokojnie, momentów zapierających dech w piersiach nie ma dużo (tak naprawdę, nawet starcie z Niestworzoną takie nie jest). W dodatku, przyznać się muszę iż coraz bardziej irytuje mnie postać Kaladina, u którego coraz mocniej wypstrzone są cechy mające z niego zrobić Fajnego Gościa Z Nutką Mroku. Ale to wszystko i tak niknie przy zwykłej sprawności pisarskiej Sandersona i wielkości jego wizji. Bo tak, to jest ciągle Wizja, ta konstrukcja świata która ciągle, niczym fraktal, pokazuje nam nowe szczegóły. Polecam!

Trochę zajął mi powrót do „Archiwum burzowego światła”. Poprzednie dwa masywne tomy cyklu były bardzo satysfakcjonujące, ale też i przytłaczające: tak bardzo, że ponad rok później bałem się nieco, że spora część wielowątkowej fabuły uleciała mi już z głowy. Próbowałem znaleźć jakieś sensowne streszczenia, coś tam znalazłem, choć średniej jakości... okazało się jednak, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka z serii "Archiwum Burzowego Światła" Dalinar próbuje zjednoczyć cały Roshar. Poznajemy nowe możliwości świetlistych i nowe zagrożenia dla świata. Książka jest oczywiście na wysokim poziomie. Może tylko nieco irytująca jest postać Renarina i Shallan.

Kolejna książka z serii "Archiwum Burzowego Światła" Dalinar próbuje zjednoczyć cały Roshar. Poznajemy nowe możliwości świetlistych i nowe zagrożenia dla świata. Książka jest oczywiście na wysokim poziomie. Może tylko nieco irytująca jest postać Renarina i Shallan.

Pokaż mimo to

Z tomu na tom jest coraz gorzej, w miarę dobrze się to czyta - ale ile można czytać opisów tych samych walk. Sama mechanika świata już nie jest tak zaskakująca jak w tomie pierwszym ani nie jest tak ciekawa. Trochę to zbyt rozwleczone i trochę zbyt "young adult" jak na mój gust.

Z tomu na tom jest coraz gorzej, w miarę dobrze się to czyta - ale ile można czytać opisów tych samych walk. Sama mechanika świata już nie jest tak zaskakująca jak w tomie pierwszym ani nie jest tak ciekawa. Trochę to zbyt rozwleczone i trochę zbyt "young adult" jak na mój gust.

Pokaż mimo to

Na burzę, w tej książce nic ciekawego się nie dzieje. Gdy ją czytałem to ciągle pojawiały się wokół mnie nudnospreny, a gdy ją skończyłem pojawił się ulgospren. Nigdy więcej Sandersona!

Na burzę, w tej książce nic ciekawego się nie dzieje. Gdy ją czytałem to ciągle pojawiały się wokół mnie nudnospreny, a gdy ją skończyłem pojawił się ulgospren. Nigdy więcej Sandersona!

Pokaż mimo to

Ta część Archiwum Burzowego Światła jest bardziej "statyczna", niż pełna akcji, do czego przyzwyczaiły mnie dwa poprzednie tomy. W tomie III części pierwszej nastąpiła nagła zmiana - zamiast opisów bitew są opisy wielkiej polityki. Nie są one złe, czytało się je przyjemnie, jednak czegoś brakowało. I to w sumie największy minus, jaki mogę przypisać tej części. Co do plusów, zacznę od rzeczy bardziej przyziemnej - podział tomu III na dwie części! No w końcu. Wiadomo, ukryta wada - tom całościowo kosztuje więcej, jednak jestem w stanie to przeboleć. Ale dlaczego ja o tym w ogóle wspominam? Dlatego, że nie cierpię czytać cegieł 1000+, ponieważ patrząc na takie opasłe tomisko po prostu mi się odechciewa (offtop, uwielbiam, kiedy książka ma 300-500 stron, wtedy zabieram się do czytania od razu). Inna sprawa, że jak już się wewnętrznie zbiorę i zacznę lekturę to oderwać się od niej nie mogę. Wracając, wygoda czytania +10. Dalej, historie poszczególnych postaci są bardzo dobrze prowadzone. I tyle. Nie mogę powiedzieć nic złego w tej materii (po namyśle pewnie się znajdzie, ale udajmy, że nie mam czasu na namysł).

W zasadzie nie mam nic więcej do dodania - dobra kontynuacja Drogi Królów oraz Słów Światłości, która lekko wychamowała akcję, a rozbudowała wątki polityczne.

Ta część Archiwum Burzowego Światła jest bardziej "statyczna", niż pełna akcji, do czego przyzwyczaiły mnie dwa poprzednie tomy. W tomie III części pierwszej nastąpiła nagła zmiana - zamiast opisów bitew są opisy wielkiej polityki. Nie są one złe, czytało się je przyjemnie, jednak czegoś brakowało. I to w sumie największy minus, jaki mogę przypisać tej części. Co do plusów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to