Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O istnieniu tej książki dowiedziałam się dawno temu. Przypomniałam sobie o niej przy okazji lektury "Świata Zofii", jednak nadal nie skłoniło mnie to do sięgnięcia po "Dziewczynę z Pomarańczami". Wobec tego jak trafiła w moje ręce? Tym razem to nie książka wpłynęła na to, co myślę, lecz to, co myślę, wskazało mi drogę do książki. Przy okazji spotkania w kawiarni spędzonego na poważnej dyskusji, zwierzyłam się przyjaciółkom z moich poglądów i kilku dręczących mnie refleksji. W odpowiedzi usłyszałam: "Zupełnie jakbyś cytowała "Dziewczynę z Pomarańczami". Słyszałaś o tej książce?" Wypożyczyłam ją już następnego dnia i przeczytałam jednym tchem.
Dawno żadna powieść nie podarowała mi tylu wzruszeń, radości, smutków i inspiracji do działania. Chyba żadna nie wskazała mi tylu szczegółów codzienności, które warto doceniać. Nie przesadzę mówiąc, że przeżyłam moje małe, osobiste katharsis. Gdybym miała użyć w recenzji tylko dwóch słów, powiedziałabym o niej - urocza i intymna.
Dodam tylko, że pomimo całkiem poważnych refleksji o życiu i miłości, książka ta nadaje się również dla młodszych czytelników, głównie dzięki temu, że ubrana jest w ciekawą fabułę. Które dziecko nie marzy o tak wspaniałej i tajemniczej przygodzie? Gdybym była o kilka lat młodsza, z pewnością zaraz po przeczytaniu "Dziewczyny..." od deski do deski, pobiegłabym na strych w poszukiwaniu pękatego zbioru listów. Poza tym książka napisana jest bardzo prostym językiem. Jak dla mnie - za prostym, wręcz infantylnym. Uważam to za jedyną jej ujmę. Poza tym mam do niej ogromny sentyment.

O istnieniu tej książki dowiedziałam się dawno temu. Przypomniałam sobie o niej przy okazji lektury "Świata Zofii", jednak nadal nie skłoniło mnie to do sięgnięcia po "Dziewczynę z Pomarańczami". Wobec tego jak trafiła w moje ręce? Tym razem to nie książka wpłynęła na to, co myślę, lecz to, co myślę, wskazało mi drogę do książki. Przy okazji spotkania w kawiarni spędzonego...