Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja druga książka von Schiracha. Zbiór jedenastu opowiadań osnutych wokół wspomnień autora, przedstawiciela niemieckiej adwokatury.

Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem w beletrystyce okołokryminalnej. Sygnał, że w gatunku jeszcze potrafi powstać coś innego niż tandetne, pełne taniej sensacji "kryminalne" powieści, których pełno w księgarniach.

Opowiadania o wybranych przypadkach wchodzenia w konflikt z prawem. Tekst skupia się na motywach sprawców i postępowaniu karnym. Całość nie moralizuje i często nie kończy się prostym happy endem; zmusza do zastanowienia nad śliskością pojęcia winy.

W niektórych tekstach autor chyba trochę chciał podkoloryzować wydarzenia, ale nie psuje to odbioru.

Wspaniały język. Zrównoważony, pozbawiony emocji, po niemiecku oszczędny. Ein Meisterstück.

Dobre wrażenie robi wydanie z W.A.B.: elegancka, twarda oprawa z minimalistyczne zaprojektowaną obwolutą, tak jak przy innych książkach autora.

Moja druga książka von Schiracha. Zbiór jedenastu opowiadań osnutych wokół wspomnień autora, przedstawiciela niemieckiej adwokatury.

Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem w beletrystyce okołokryminalnej. Sygnał, że w gatunku jeszcze potrafi powstać coś innego niż tandetne, pełne taniej sensacji "kryminalne" powieści, których pełno w księgarniach.

Opowiadania o...

Do tekstu dobrałem się z wiedzą, że to absolutna klasyka mikrohistorii. Przed czytaniem oczekiwania miałem niemałe, odczucia po przeczytaniu raczej ambiwalentne.

Wydawnictwo Zysk i S-ka w tym przypadku zaoferowało niewielki objętościowo, miękko oprawiony wolumin z względnie estetyczną i dobrze dobraną tematycznie grafiką okładki. Na kartach znajdują się krótka przedmowa, właściwy tekst "Powrotu...", przypisy i posłowie. Wspomniany właściwy tekst to ledwie 120 stron, z czego kilkanaście zawiera reprodukcje grafik z epoki.

Szybko da się zauważyć, że autorka musiała przebrnąć przez bardzo dużą ilość materiałów źródłowych. Jednak trudno nie pomyśleć, że główny wątek jest zanadto przytłoczony tłem. Właściwa historia Martina, Arnauda i Bertrande opisowo nie jest zbyt długa; gubi się między życiorysem sędziego Corasa, szczegółami topografii okolicy, ówczesnych zwyczajów, konfliktów katolicyzmu i reformacji. Z drugiej strony to właśnie naświetlenie tła stanowi o walorach dzieła; dowodzi tego, jaką pracę nad źródłami wykonała autorka i jak sprawnie potrafiła na ich podstawie stworzyć odbicie ówczesnej społeczności. Język tekstu jest prosty, obrazowy.

Posłowie Ewy Domańskiej to próba nakreślenia granicy między historiografią, mikrohistorią, antropologią historyczną. Napisane jest nieco ciężkostrawnym językiem; osoby mniej zainteresowane tematem zapewne porzucają czytanie po kilku akapitach.

Niemniej myślę, że każdy, kto przedkłada mikrohistorię nad tradycyjną narrację dziejową, będzie pod wrażeniem "Powrotu...". Ja spróbuję dalej brnąć w ten temat: któregoś dnia wziąć się za słynną wioskę heretyków.

Do tekstu dobrałem się z wiedzą, że to absolutna klasyka mikrohistorii. Przed czytaniem oczekiwania miałem niemałe, odczucia po przeczytaniu raczej ambiwalentne.

Wydawnictwo Zysk i S-ka w tym przypadku zaoferowało niewielki objętościowo, miękko oprawiony wolumin z względnie estetyczną i dobrze dobraną tematycznie grafiką okładki. Na kartach znajdują się krótka przedmowa,...

Jedna z najbardziej niesamowitych książek, jakie było mi dotąd dane przeczytać. Tkwi w niej ten rodzaj niesamowitości, który można poczuć jedynie wtedy, gdy będzie się czytać nocą, zakrapiając lekturę hektolitrami kawy i uzupełniając ją zimnofalową muzyką.

Na początku wydawało mi się, że powieść ta będzie się mieścić w wąskich ramach kryminału. Było to wrażenie mylne; nie potrafię jej teraz jednoznacznie zaklasyfikować do jakiegokolwiek gatunku. Charakterystyczny, klaustrofobiczny klimat lektury - przepełnionej dialogami, a jednocześnie niemal pozbawionej wartkiej akcji - budzi duże poczucie niepewności. Autor stawia przed czytelnikiem mnogość nie do końca jasno interpretowalnych sytuacji, zagmatwanych opisów uczuć i filozoficznych rozważań, nie zawsze prowadzących do przejrzystych wniosków. Wszystko jest przepełnione posępną atmosferą, obrazami mgły, zimy, wiejskich cmentarzy i przemarzniętych kostnic. Zakończenie powieści potrafi jeszcze bardziej spotęgować chaos, który fabuła wcześniej wywołała w głowie czytelnika.

Nihilistyczne dzieło, po którym można poczuć się nieźle zagubionym, a które jednocześnie zostawia wiele pytań.

Jedna z najbardziej niesamowitych książek, jakie było mi dotąd dane przeczytać. Tkwi w niej ten rodzaj niesamowitości, który można poczuć jedynie wtedy, gdy będzie się czytać nocą, zakrapiając lekturę hektolitrami kawy i uzupełniając ją zimnofalową muzyką.

Na początku wydawało mi się, że powieść ta będzie się mieścić w wąskich ramach kryminału. Było to wrażenie mylne; nie...