Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są takie klasyki o których mógłbym pisać peany i są takie o których chciałbym jak najszybciej zapomnieć.
Fabuła składa się z dwóch części. Pierwsza to spotkanie przy kominku i opowiadanie strasznych historii, a druga to bełkot guwernantki. W większości jej histerie, obsesje i przemyślenia przedstawione w strasznie nieczytelny sposób. Autor chce nam ukazać straszną historię, która przez ten bełkot traci na straszności. Rozumiem, że styl pisania i język jest z ubiegłego wieku, ale niejeden pisarz pokazał, że można przedstawić to lepiej.
Jest tu kilka postaci, ale przez prowadzenie narracji zlewają się w jedno i ciężko coś o nich więcej powiedzieć.
Książka zaczyna się od spotkania przy kominku, potem jest straszna historia i się wszystko urywa. Brak podsumowania, jakiegoś zakończenia, komentarza. Wszystko zakończone jest jakimś niezrozumiałym motywem.
Straszna, ale nuda. Jedynym plusem jest to uczucie, że jest to fajna historia, ale strasznie przegadana.

Młoda guwernantka przybywa do małej miejscowości by tam opiekować się dwójka dzieci. Proste zadanie zmienia się w koszmar gdy odkrywa, że jej poprzedniczka zniknęła w niewyjaśnionych okolicznościach, a dzieci dziwnie się zachowują.

Są takie klasyki o których mógłbym pisać peany i są takie o których chciałbym jak najszybciej zapomnieć.
Fabuła składa się z dwóch części. Pierwsza to spotkanie przy kominku i opowiadanie strasznych historii, a druga to bełkot guwernantki. W większości jej histerie, obsesje i przemyślenia...

Rozwiń Zwiń

Kolej zazwyczaj straszy na co dzień, ale mało powstaje o tym książek. Dlatego z takim zaciekawieniem sięgnąłem po "Bilet w tamtą stronę".
Jest to zbiór opowiadań przeznaczony najbardziej dla miłośników kolei, ponieważ oni bez problemu odnajdą się w tym żargonie, którego autor stosuje tutaj mnóstwo. Są to opowiadania o lekkim zabarwieniu horrorowym. Bardziej budzą niepokój niż straszą. Historie nie mają (oprócz pociągów) jednego wspólnego wątku, ale za to powtarzają się postacie. Najbardziej podobały mi się teksty detektywistyczno-kolejowe gdzie poznawaliśmy historię danego wagonu.
Przyjemna lektura pozwalająca zainteresować się światem kolei nawet jeśli mało to straszny horror.

Kolej zazwyczaj straszy na co dzień, ale mało powstaje o tym książek. Dlatego z takim zaciekawieniem sięgnąłem po "Bilet w tamtą stronę".
Jest to zbiór opowiadań przeznaczony najbardziej dla miłośników kolei, ponieważ oni bez problemu odnajdą się w tym żargonie, którego autor st...

Rozwiń Zwiń

Kolejny wstęp do głównych powieści o Panu Samochodziku. Jest lepiej niż poprzednio, ale ciągle jeszcze czegoś tu brakuje.
Autor prowadzi fabułę w taki sposób, że daje nam zalążek akcji, a potem zdmuchuje go jak świeczkę. Jest w końcu jakaś przygoda, coś się dzieje, ale gdyby nie ciekawe wątki historyczne nie dałoby się tego czytać. Nawet humor nie ratuje tej książki.
Ile ja bym dał by tak Tomka kopnąć w nogę by wyraził jakieś emocje lub dać mu broń by sobie postrzelał. Rozwinął się od poprzedniej książki, ale jest jakiś mdły.
Za dużo dobrego o innych postaciach też nie można powiedzieć.
Gdyby cała książka była jak końcówka to by było bardzo interesująco. Zakończenie trochę dziwne, ale to już trzeba samemu ocenić.
Mam nadzieję, że następna część cyklu to będzie już ten Samochodzik, którego wszyscy kochają.

Tomek wraz z bratem Pawłem wybierają się do wsi Węsiory by uczestniczyć w wykopaliskach archeologicznych. Badają tam kurhany Gotów i tajemnicze kamienne kręgi. Co wykopaliska mają wspólnego z kradzieżą fikusa? Czy duch zamieszkuje opuszczony dom? Czy znajdą skarb? Wybierzcie się z nimi na tę przygodę.

Kolejny wstęp do głównych powieści o Panu Samochodziku. Jest lepiej niż poprzednio, ale ciągle jeszcze czegoś tu brakuje.
Autor prowadzi fabułę w taki sposób, że daje nam zalążek akcji, a potem zdmuchuje go jak świeczkę. Jest w końcu jakaś przygoda, coś się dzieje, ale gdyby nie ciekawe w...

Rozwiń Zwiń

Kiedyś przestanę się nabierać, że spodoba mi się kryminał pisany kobiecą ręką i nie będzie to papka o miłości.
Książkę podciągnął bym pod gatunek romansu z lekkim zabarwieniem kryminalnym. Mało autorka skupia się na sprawie, a bardziej na relacji dwójki głównych postaci. Fabuła toczy się jak samochody na ulicy. Czasem jedzie ich dużo, a czasem patrzy się na pustą ulicę. Jednakże poczułem taką nutkę zainteresowania kim jest morderca i to spowodowało, że podjąłem walkę. Autorka dziwnie poprowadziła tą historię w czasie. Czytamy, że w rozdziale jest wrzesień, a już w następnym jest prawie listopad.
Weronika to intrygująca postać. Kreowana na nieśmiałą szarą myszkę, a potrafi pokazać pazur. Szymon to karykatura policji. Najnudniejsza postać w książce. Emerytowana nauczycielka potrafi bardziej zainteresować niż on.
Pomiędzy romansami pojawiają się jakieś zwroty akcji by sprawa potoczyła się sama. Zakończenie nawet zaskakuje bo takiego rozwiązania nie można było się spodziewać.
Zapewne gdyby nie mała ilość stron nie przeczytałbym jej do końca. A historia zapowiadała się całkiem dobrze.

Zamordowana zostaje Olga, przyjaciółka Weroniki. To nie pierwsza postać w jej życiu, która odeszła zbyt wcześnie. W ten sam sposób zamordowano jej matkę. Sprawcy nie znaleziono. Tym razem Weronika nie pozwoli by policja zawaliła kolejne śledztwo. Dzięki emerytowanej nauczyciele postanawia sama znaleźć mordercę.

Kiedyś przestanę się nabierać, że spodoba mi się kryminał pisany kobiecą ręką i nie będzie to papka o miłości.
Książkę podciągnął bym pod gatunek romansu z lekkim zabarwieniem kryminalnym. Mało autorka skupia się na sprawie, a bardziej na relacji dwójki głównych postaci. Fabuła toczy się ...

Rozwiń Zwiń

"Co się stało z Mirandą Huff?" już gdzieś to czytałem. Książka zawiera wiele podobieństw do "Zaginionej dziewczyny" Gillian Flynn. Szkoda tylko, że jest dużo gorsza.
Narracja jest prowadzona przez kilka osób. Głównie przez Ryana, Mirande i Jamesa. Akcja rozgrywa się w kilku odstępach czasowych. Myśli przewodnie fabuły to: "życie to najlepsze kino" i "jak się nie starasz w związku to możesz zapłacić za to najwyższą cenę". Niby prosto, ale autor jest hiszpanem i jak to u nich bywa - musi być dziwnie. Jest kilka scen przy czytaniu, których się zastanawiasz o co chodziło autorowi. Cała intryga jest bliźniaczo podobna do książki Flynn. Różnica polega tylko na wprowadzeniu trzeciej postaci - Jamesa Blacka.
Jak wspomniałem we wstępie Ryana i Miranda to gorsze wersje głównych postaci z "Zaginionej dziewczyny". W tamtej książce te postacie były wyraziste i logiczne. Tutaj wyszły strasznie groteskowe. Do tej grupy zaliczymy też Jamesa Blacka, który w retrospekcji jest typem macho, a w teraźniejszości zupełnym swoim przeciwieństwem. Postacie drugoplanowe tylko pogłębiają złe wrażenie.
Zwroty akcji powodują zażenowanie, a zwiększa się ono wraz ze zbliżaniem się do finału. Zakończenie wymyślone z braku pomysłu. Część wątków zakończona, a inne zostały pominięte.
"Co się stało z Mirandą Huff?" gdybym wiedział wcześniej to co wiem teraz to bym wolał nie wiedzieć.

Małżeństwo Ryana i Mirandy przeżywa kryzys. Dzięki poradzie terapeuty postanawiają wyjechać do domku na obrzeżach by tam bez kontaktu ze światem zewnętrznym odbudować swój związek. Gdy Ryan przyjeżdża na miejsce znajduje krew w łazience. Czy to krew Mirandy? Gdzie ona jest?

"Co się stało z Mirandą Huff?" już gdzieś to czytałem. Książka zawiera wiele podobieństw do "Zaginionej dziewczyny" Gillian Flynn. Szkoda tylko, że jest dużo gorsza.
Narracja jest prowadzona przez kilka osób. Głównie przez Ryana, Mirande i Jamesa. Akcja rozgrywa się w ...

Rozwiń Zwiń

Tytuł powieści jest lekko nietrafiony, bo nikt na nikogo nie czeka. Para młodych detektywów amatorów idzie krok w krok za mordercą.
Przez nazwisko autorki oczekuje się, że będzie jak u Alfreda Hitchcocka. Na początku "bum", a potem jeszcze więcej "bum". Tutaj fabuła jest jak letnia pogoda - bardzo gorąca, ale czasem popada deszcz. Krótkie rozdziały i prosty język przyspieszają czytanie. Ciekawy pomysł na intrygę, ale wszystko zbyt wyolbrzymione i czasem trochę nielogiczne. Rozumiem, że to literatura bardziej dla młodzieży, ale pewne kwestie powinny zostać zachowane.
Dan i Florence to typowa para nastolatków z zacięciem detektywistycznym. Dan to spokojny i rzeczowy chłopak, a Florence to przebojowa i trochę roztrzepana dziewczyna. Mimo pouczeń rodziców, miejscowej policji i mordercy nie potrafią odpuścić. Fajnie wykreowane postacie, które autorka powinna wykorzystać jeszcze nie raz. Reszta postaci przedstawiona jest bardziej epizodycznie.
Książka ma dużo fajnych zwrotów akcji, które powodują dynamizowanie fabuły. Zakończenie wydaje się lekko zawodzić, ale to już sprawa indywidualna.
Reasumując ciekawa historyjka na letnie dni.

Dan wraz z matką archeologiem przeprowadzają się do małej mieściny gdzie odbywają się wykopaliska. Przez nieznośny upał władze postanawiają osuszyć zbiornik z wodą. Wraz z jego opróżnianiem zaczyna się ukazywać wrak samochodu. Co on tam robi i jaki to ma związek z tragedią sprzed lat oraz kradzieżą rezerw złota?

Tytuł powieści jest lekko nietrafiony, bo nikt na nikogo nie czeka. Para młodych detektywów amatorów idzie krok w krok za mordercą.
Przez nazwisko autorki oczekuje się, że będzie jak u Alfreda Hitchcocka. Na początku "bum", a potem jeszcze więcej "bum". Tutaj fabuła je...

Rozwiń Zwiń

W dzieciństwie z niewiadomych przyczyn nie było mi dane zapoznać się z Panem Samochodzikiem. Po obejrzeniu filmu na netflixie postanowiłem to nadrobić. Zacząłem od tomu 0, mimo iż przez wielu nie jest on uznawany za część serii. Poprzedni tytuł tej książki to "Pozwolenie na przywóz lwa" i on by bardziej tu pasował. Ewentualnie w podtytule można by było dopisać, że to pierwsza przygoda Pana Samochodzika.
Fabuła skupia się na dążeniu do odnalezienia tajemniczego Abłazinu. Przygotowaniach do wyprawy jak i samej podróży. Bardzo ciężko się ją czyta. Trzeba mocno się skupić by połapać się w wątkach historycznych. Poznajemy historię Rosji i Syberii, a także tajemniczego polaka pułkownika, który rządził twierdzą Abłazin. Książka została napisana w 1961, więc nie dziwi mnie jej styl typowy na tamte czasy, ale można by z tego wyciągnąć więcej.
Wszystko kręci się wokół Tomka, który ma charyzmę i dąży do celu wszelkimi możliwymi sposobami. Przy tym pozostaje szarmancki i przyjacielski. Materiał na ciekawego bohatera. Reszta postaci to takie wolne elektrony bez większego wpływu na całość.
Autor niestety nie wiedział jak to zakończyć, więc na szybko coś sklecił by pozamykać wszystkie wątki, co nie wygląda zbyt dobrze.
Całość nie wygląda zbyt ciekawie, ale nie zraża mnie to do przeczytania kolejnego tomu.

Czasem mały kawałek kartki może doprowadzić do wielkiej przygody. Tak było z Tomkiem. Znaleziona część notatki o polskim pułkowniku na Syberii spowoduje obsesję na jego punkcie i zrobi wszystko by dowiedzieć się czegoś o tym więcej. Nawet jeśli spowoduje to wyjazd na koniec świata.

W dzieciństwie z niewiadomych przyczyn nie było mi dane zapoznać się z Panem Samochodzikiem. Po obejrzeniu filmu na netflixie postanowiłem to nadrobić. Zacząłem od tomu 0, mimo iż przez wielu nie jest on uznawany za część serii. Poprzedni tytuł tej książki to "Pozwolenie na przywóz lw...

Rozwiń Zwiń