Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wzgórze błękitnego snu" Newerlego to to nie jest. Narracja surowa i raczej beznamiętna, nawet kiedy opisywane są dramatyczne wydarzenia. Z dzisiejszego punktu widzenia standardy etyczne trudne miejscami do zaakceptowania. Ciągle jednak jest to opowieść z pierwszej ręki o Syberii, więc dla mnie przynajmniej, interesująca.
6,5/10

"Wzgórze błękitnego snu" Newerlego to to nie jest. Narracja surowa i raczej beznamiętna, nawet kiedy opisywane są dramatyczne wydarzenia. Z dzisiejszego punktu widzenia standardy etyczne trudne miejscami do zaakceptowania. Ciągle jednak jest to opowieść z pierwszej ręki o Syberii...

Rozwiń Zwiń

Co prawda Konwicki wklada tu maskę kpiarza i prawie w ogóle nie odpowiada na pytania serio, ale i tak jak na wywiad rzekę to calkiem ciekawa książka. Najlepsze są kulisy powstawania filmów i fragmenty o bliskich. Czasem Konwicki sieknie ostrym poglądem, co jest fajne zwlaszcza w dzisiejszych czasach, dwadzieścia lat po wywiadzie, kiedy wszyscy zdają się mówić gotowymi formułkami.

Co prawda Konwicki wklada tu maskę kpiarza i prawie w ogóle nie odpowiada na pytania serio, ale i tak jak na wywiad rzekę to calkiem ciekawa książka. Najlepsze są kulisy powstawania filmów i fragmenty o bliskich. Czasem Konwicki sieknie ostrym poglądem, co jest fajne zwlaszcza w dzisiejszy...

Rozwiń Zwiń

Generalnie jak na publikację popularno-naukową rzecz ciekawa. Niestety adresatem książki najwyraźniej jest średnio rozgarnięty Amerykanin konserwatysta (z prawdopodobną lekką obsesją religijną), którego uwagę najpierw trzeba przykuć prostymi sztuczkami z zestawu sex & violence (w świecie zwierząt), a potem delikatnie mu zasugerować, że człowieka można traktować jako gatunek zwierzęcy, co, jak podejrzewam, jest wciąż dla wielu szokiem 200 lat po Darwinie. Więc Diamond mnóstwo energii poświęca tu na wyważanie drzwi dawno już otwartych.

Generalnie jak na publikację popularno-naukową rzecz ciekawa. Niestety adresatem książki najwyraźniej jest średnio rozgarnięty Amerykanin konserwatysta (z prawdopodobną lekką obsesją religijną), którego uwagę najpierw trzeba przykuć prostymi sztuczkami z zestawu sex & violence (w świec...

Rozwiń Zwiń

Słabizna. Niechlujna redakcja, te same rzeczy powtarzane po trzy razy na przestrzeni kilku stron. Pytania banalne, podszyte pretensją do ojca, że zaniedbywał rodzinę. Połowa stron to zdjęcia, też nie najlepszy wybór zresztą. Jedyne ciekawe fragmenty to tych kilka stron, na których Młynarski opowiada o metodach swojej pracy i przekładach.

Słabizna. Niechlujna redakcja, te same rzeczy powtarzane po trzy razy na przestrzeni kilku stron. Pytania banalne, podszyte pretensją do ojca, że zaniedbywał rodzinę. Połowa stron to zdjęcia, też nie najlepszy wybór zresztą. Jedyne ciekawe fragmenty to tych kilka stron, na których Młynarsk...

Rozwiń Zwiń

Początek jest obiecujący, wciągnęło mnie (wbrew oczekiwaniom). Ale potem dość szybko zaczyna się charakterystyczne dla wywiadu-rzeki perorowanie i puszenie piórek, plotkarskie pytania i komunały na temat misji teatru. Z czasem coraz większą zaletą tej książki staje się to, że jest niezbyt długa.

Początek jest obiecujący, wciągnęło mnie (wbrew oczekiwaniom). Ale potem dość szybko zaczyna się charakterystyczne dla wywiadu-rzeki perorowanie i puszenie piórek, plotkarskie pytania i komunały na temat misji teatru. Z czasem coraz większą zaletą tej książki staje się to, że jest niezbyt ...

Rozwiń Zwiń

Nie trzeba było tego czytać ponownie po latach. Z dzieciństwa pozostałoby wrażenie dziwnej niesamowitości. Przeczytane dziś bezlitośnie odsłania swój infantylizm: wątki się nie kleją, postacie wprowadzane nie wiadomo po co (to znaczy wiadomo, po to: "Popatrzcie dzieci, jakiego kolejnego dziwacznego stworka wymyśliłem"), pomysły powstałe najwyraźniej po LSD, językowe absurdy (autora? tłumacza?) typu "Skromnością NIE GRZESZYSZ" - w ustach istot o umysłach praktycznie zwierzęcych... Ze strony na stronę opowieść staje się coraz głupsza i ciężko jest ją dokończyć. Gwiazdka więcej za wrażenia z dzieciństwa.

Nie trzeba było tego czytać ponownie po latach. Z dzieciństwa pozostałoby wrażenie dziwnej niesamowitości. Przeczytane dziś bezlitośnie odsłania swój infantylizm: wątki się nie kleją, postacie wprowadzane nie wiadomo po co (to znaczy wiadomo, po to: "Popatrzcie dzieci, jakiego kolejne...

Rozwiń Zwiń

Ależ to dobre. Rewelacyjne opowiadania Michala, który stoi w jednym szeregu z takimi czechosłowackimi kpiarzami jak Hašek, Čapek, Pavel czy Hrabal. Ten sam charakterystyczny sowizdrzalski rys, to samo (świetne) poczucie humoru. Nie ma tu ani jednego słabszego tekstu. Faceta wpisuję na listę ulubionych pisarzy.

Ależ to dobre. Rewelacyjne opowiadania Michala, który stoi w jednym szeregu z takimi czechosłowackimi kpiarzami jak Hašek, Čapek, Pavel czy Hrabal. Ten sam charakterystyczny sowizdrzalski rys, to samo (świetne) poczucie humoru. Nie ma tu ani jednego słabszego tekstu. Faceta wpisuję na list...

Rozwiń Zwiń