Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy koncept - dziwne wykonanie. Charakterystyczne dla dramatu zabiegi przekształcono w jednolity tekst prozy grubo ciosany, który koniec końców wygląda tak, jakby pisał go ktoś, kto dopiero zaczyna oswajać się z kreatywnym pisaniem. Źle mi się czytało te potoki powtórzeń, proste zdania i infodumpy wyglądające jak wyciągi z Wikipedii, więc raz za razem sprawdzałam, na której stronie jestem i ile jeszcze mi zostało do końca. Gdyby to była dłuższa powieść, na pewno bym ją odłożyła po połowie.

Lubię literaturę wschodnioazjatycką, ale "Zanim wystygnie kawa" okazała się - niestety - sporym rozczarowaniem. Przedstawione historie nie chwyciły mnie za serce, chociaż ogólne przesłanie wydaje mi się całkiem sensowne. Po kilku przemyśleniach stwierdzam, że prawdopodobnie wynika to z różnic kulturowych, bo jednak charakterystyczne dla azjatyckiej obyczajowości kolektywizm i powściągliwość (z solidnym dodatkiem poświęcenia) wciąż tu wybrzmiewają, a mi - samotniczce i buntowniczej indywidualistce - raczej coś takiego nie siada, a bynajmniej nie w tym momencie życia.

Moim zdaniem "Zanim wystygnie kawa" byłaby bardziej zjadliwa jako sztuka teatralna.

Ciekawy koncept - dziwne wykonanie. Charakterystyczne dla dramatu zabiegi przekształcono w jednolity tekst prozy grubo ciosany, który koniec końców wygląda tak, jakby pisał go ktoś, kto dopiero zaczyna oswajać się z kreatywnym pisaniem. Źle mi się czytało te potoki powtórzeń, proste zdania...

Rozwiń

Zwiń