Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dalej jestem w szoku po przeczytaniu tej książki. Trochę namieszała mi ona w głowie i wciąż do końca nie wiem, co o niej sądzić, ale myślę, że jestem pod wrażeniem. Ta historia to zlepek dawnych i aktualnych sytuacji, a obie wiążą się ze śmiercią lub zaginięciem młodych dziewczyn – Kai i Ani. Książka była bardzo chaotyczna, stare dzieje mieszały się z aktualnymi, ciągle pojawiały się jakieś nikłe poszlaki, ale na końcu wszystko połączyło się w całość. Wydarzenia, które mają tutaj miejsce, są dość drastyczne, a do tego trzeba się bardzo wysilić przy tej książce, aby zacząć łączyć ze sobą splątane wątki z życia wielu osób, ale na koniec, gdy wszystkie kropki się już połączą, to gwarantuję wam ogromny szok.

Będąc już przy końcu książki, chciało mi się płakać z powodu takiego przebiegu akcji, a dosłownie przy ostatnich zdaniach epilogu doznałam jeszcze jednego ogromnego zaskoczenia i przerażenia. Książka nie należała do łatwych i zdarzało się, że przez ten natłok informacji trochę gubiłam wątek, ale zakończenie rekompensuje to wszystko nawet podwójnie.

Dalej jestem w szoku po przeczytaniu tej książki. Trochę namieszała mi ona w głowie i wciąż do końca nie wiem, co o niej sądzić, ale myślę, że jestem pod wrażeniem. Ta historia to zlepek dawnych i aktualnych sytuacji, a obie wiążą się ze śmiercią lub zaginięciem młodych dziewczyn – Kai i A...

Rozwiń

Zwiń

Nie tego się spodziewałam. Byłam wręcz pewna, że ta seria zakończy się całkiem inaczej i do ostatniej chwili miałam taką nadzieję, ale niestety… książka zakończyła się rozdarciem mojego serca na milion kawałeczków. „Niebo pełne gwiazd” to ostatnia część serii „Dreadful”. Nie była to najwybitniejsza seria, jaką czytałam, ale pomimo tego bardzo ją polubiłam i zżyłam się z bohaterami. Jest mi trochę przykro, że ten ostatni tom zakończył się w taki sposób i powiem wam, że było to dla mnie szokujące. Każda kolejna część była dla mnie coraz większym zaskoczeniem, ale ten tom wygrał wszystko. Rozterki bohaterów, jakie tutaj mamy, problemy, przed jakimi muszą stanąć, poświęcenie, jakie w sobie mają i sekrety, które w końcu ujrzały światło dzienne… z czystym sercem mogę stwierdzić, że to był tom, który najbardziej trafił w moje serce.

Przygoda z „Dreadful” zaczęła się u mnie burzliwie, ale skończyła się rewelacyjne i z bólem w sercu. Bardzo się cieszę, że mogłam poznać Effie oraz jej przyjaciół i nie odłożyłam tej serii, kiedy myślałam, że raczej mnie nie zachwyci. Dałam jej szansę i nie żałuję.

Nie tego się spodziewałam. Byłam wręcz pewna, że ta seria zakończy się całkiem inaczej i do ostatniej chwili miałam taką nadzieję, ale niestety… książka zakończyła się rozdarciem mojego serca na milion kawałeczków. „Niebo pełne gwiazd” to ostatnia część serii „Dreadful”. Nie była to najwyb...

Rozwiń

Zwiń

Spodziewałam się, że ta książka będzie mocna, ale nie spodziewałam się, że aż tak. Była świetna, bo lubię kryminały i drastyczne opisy, ale nie byłam przygotowana na to, że w tym przypadku morderca nie będzie działał, jak większość z nich, lecz porwane osoby będzie zmuszał do tego, aby same sobie wyrządzały krzywdę. Zaczynało się od zadań łatwych, aż po te wyrządzające nieodwracalne krzywdy. Trochę nie ogarniałam tej astrologii, która odgrywała tutaj znaczącą rolę, ale pomimo tego cała historia była ciekawa, wciągająca i przyprawiająca o ciarki, a czasami nawet obrzydzenie.

„Paderborn” to kontynuacja „Langera”, więc jeżeli jesteście ciekawi tej książki, to polecam sięgnąć najpierw po pierwszą część, żebyście rozumieli pewne zależności pomiędzy bohaterami. Sam Piotr Langer w tej części trochę mnie denerwował, ale to, jak się potoczyły tutaj wszystkie losy, bardzo mnie usatysfakcjonowało. Mam nadzieję na kolejną część z tymi bohaterami jeszcze kiedyś w przyszłości.

Spodziewałam się, że ta książka będzie mocna, ale nie spodziewałam się, że aż tak. Była świetna, bo lubię kryminały i drastyczne opisy, ale nie byłam przygotowana na to, że w tym przypadku morderca nie będzie działał, jak większość z nich, lecz porwane osoby będzie zmuszał do tego, aby sam...

Rozwiń

Zwiń

Czegoś takiego się nie spodziewałam! Pomimo tego, że przeczytałam w swoim życiu wiele książek młodzieżowych, ta była dla mnie całkowicie nowym doświadczeniem. „Żółtko” to książka niesamowicie specyficzna. Poprowadzona chaotycznie fabuła, zawarte w niej trudne tematy i ten ciągły niepokój, który da się odczuć podczas czytania tej historii, były dla mnie całkiem nową mieszanką emocji.

W książce występuje narracja pierwszoosobowa, a bohaterką, która oprowadza nas po swoim życiu i jego historii jest Jayne – dziewczyna koreańskiego pochodzenia, która ma zaburzenia odżywiania. Cała fabuła poprowadzona jest bardzo chaotycznie, co z początku było dla mnie lekkim problemem, ale po pewnym czasie zrozumiałam, że miało to na celu ukazanie problemów i osobowości głównej bohaterki, która w taki właśnie sposób opowiada o swojej historii oraz problemach i myślę, że przedstawienie tego w ten sposób było świetnym posunięciem, bo można trochę wczuć się w rolę i życie Jayne.

Znajdziemy tutaj również siostrzaną relację, która może wydawać się skomplikowana, jednak z czasem, kiedy coraz bardziej zagłębiamy się w tę relację, możemy ją lepiej zrozumieć. Jest również temat choroby nowotworowej, używek, rasizmu… nie ukrywam, była to dla mnie trudna książka, jednak w pewien sposób bardzo wartościowa.

Mam jednak do niej mieszane uczucia. Z jednej strony niesamowicie do mnie trafiła, pokiereszowała mnie psychicznie i długo o niej nie zapomnę, a z drugiej strony czasami była dla mnie trochę niezrozumiała i za bardzo chaotyczna. Dodatkowo zauważałam w niej dużo błędów, co było trochę irytujące podczas czytania (prawie zawsze wyłapuję w książkach błędy np. w pisowni, ale tutaj miałam wrażenie, że jest ich naprawdę sporo).
Z pewnością nie jest to książka dla każdego i proszę, zapoznajcie się z TW, zanim po nią sięgniecie!

Czegoś takiego się nie spodziewałam! Pomimo tego, że przeczytałam w swoim życiu wiele książek młodzieżowych, ta była dla mnie całkowicie nowym doświadczeniem. „Żółtko” to książka niesamowicie specyficzna. Poprowadzona chaotycznie fabuła, zawarte w niej trudne tematy i ten ciągły niepokój, ...

Rozwiń

Zwiń

„To, co chcemy zostawić za sobą” to ostatnia część trylogii Knockemout i zarazem… najgorsza część tej serii, jak dla mnie. Nie chcę, żeby ktoś mnie źle zrozumiał, bo nie była to zła książka, jednak spodziewałam się czegoś więcej po ostatniej części. Czytając poprzednie tomy, mogłam poznać styl pisania autorki, jak i sposób, w jaki prowadzona jest fabuła. Myślałam, że znajdę tutaj coś wyjątkowego, lecz miałam wrażenie, że ta książka jest pisana według tego samego schematu, czyli romans pomiędzy dwoma bohaterami, którzy na początku za sobą nie przepadali, później zaczęło się między nimi robić gorąco, żeby znowu któreś z nich odpuściło, ale i tak zakończyło się to happy endem. Praktycznie to samo, co w poprzednich częściach, tylko tym razem głównymi bohaterami są Sloane i Lucian. Oczywiście w międzyczasie dzieją się jakieś inne rzeczy związane z Knockemout i całą paczką znajomych, ale i tak nie mogłam pozbyć się wrażenia, że czytam kolejny raz o tym samym, zwłaszcza że tutaj dostajemy mniej emocji związanych z jakimiś gangsterskimi porachunkami.

Czytałam tę serię jeden tom po drugim, więc to może mieć tutaj znaczenie, bo gdybym czytała je w większym odstępie czasu, to być może aż tak nie przeszkadzałoby mi to, że zarys fabuły toczy się w ten sam sposób. Jednak byłam bardzo ciekawa tego tajemniczego Luciana i muszę przyznać, że dostałam wszystkie odpowiedzi na jego temat w tej książce, bo pojawiają się rozdziały z czasów jego ciężkiego dzieciństwa i to było akurat wyjątkowe w tym tomie i nadało jakiejś wyrazistości.

Myślę, że ta książka mogłaby mi się bardziej spodobać, gdybym czytała każdą część tej serii w większym odstępie czasu, bo nie była ona zła, a jedynie bardzo podobna do poprzednich. Jednak jeżeli pokochaliście bohaterów tej serii i chcecie dowiedzieć się, jak potoczą się ich dalsze losy, to śmiało sięgajcie po tę książkę, może akurat wam się spodoba i polubicie się z nią bardziej niż ja.

„To, co chcemy zostawić za sobą” to ostatnia część trylogii Knockemout i zarazem… najgorsza część tej serii, jak dla mnie. Nie chcę, żeby ktoś mnie źle zrozumiał, bo nie była to zła książka, jednak spodziewałam się czegoś więcej po ostatniej części. Czytając poprzednie tomy, mogłam poznać ...

Rozwiń

Zwiń

„To, co skrywamy przed światem” to druga część trylogii Knockemout. Jest to kontynuacja pierwszej części, lecz tym razem rozdziały pisane są z perspektywy dwóch innych bohaterów, a mianowicie Liny i Nasha. Historia lubi się powtarzać, więc znając styl autorki po przeczytaniu pierwszego tomu, możemy domyślić się, że znowu będą to miłosne rozterki bohaterów przeplatane z niebezpieczną i zagrażającą życiu fabułą. Dokładnie tak było, lecz szczerze muszę przyznać, że ta część podobała mi się nawet bardziej niż poprzednia.

Nie wszystkie wątki zostały całkowicie zakończone w pierwszej części i tutaj mają swoją tragiczną kontynuację. Tragiczną, ponieważ nie są to w większości miłe i korzystne dla bohaterów wydarzenia. Niektórzy z nich znowu zostają postawieni w sytuacji zagrażającej życiu, a gangsterskie porachunki mogą potoczyć się w złą stronę. Jeżeli chodzi o ekscytujące i emocjonujące wydarzenia, to miałam wrażenie, że było ich w tej książce więcej niż w poprzedniej części, a w wielu momentach nie mogłam się od niej oderwać.

W tej części również pojawiały się spicy sceny, ale było z nimi tak, jak przy „To, co zostaje w nas na zawsze”, czyli odbierałam je bardziej jako dodatkowe i humorystyczne zdarzenia, chociaż miałam momentami wrażenie, że jest troszkę poważniej niż w poprzedniej części. Mimo wszystko przy „To, co skrywamy przed światem” bawiłam się bardzo dobrze, nawet lepiej niż przy pierwszym tomie i mogę polecić obie części każdemu czytelnikowi uwielbiającemu romanse, jak i tym, którzy chcą dopiero zacząć z nimi przygodę.

„To, co skrywamy przed światem” to druga część trylogii Knockemout. Jest to kontynuacja pierwszej części, lecz tym razem rozdziały pisane są z perspektywy dwóch innych bohaterów, a mianowicie Liny i Nasha. Historia lubi się powtarzać, więc znając styl autorki po przeczytaniu pierwszego tom...

Rozwiń

Zwiń

„Dreadful. Zemsta jest najważniejsza” to już trzecia, czyli przedostatnia część serii. Bardzo wciągnęła mnie ta historia. Jest to oczywiście typowa książka dla młodzieży. Akcja ma w miarę szybkie tempo, znajdziemy tutaj ciąg dalszy takich trochę gangsterskich porachunków, motywy przyjaźni i miłości. Nie jest to książka wybitna, lecz dzięki niej można trochę oderwać się od rzeczywistości. W zasadzie czytając ją, miałam wrażenie, że oglądam jakiś film akcji. Cała seria swoją fabułą i Zawodami Czarnej Gwiazdy bardzo mnie zaintrygowała, więc po tę część sięgnęłam z ciekawości o dalsze losy bohaterów.

Wszystko w tym tomie jest inne niż poprzednio. Nagle pojawia się nowy bohater, pomiędzy Lukiem a Effie następuje ogromne ochłodzenie, Anthony staje się trochę bardziej ludzki… Dużo się tutaj zadziało i bardzo mi się to podobało. Nie zmieniło się niestety to, że bohaterzy są bardziej lekkomyślni niż małe dzieci, zwłaszcza że cały czas zagraża im ogromne niebezpieczeństwo. Jednak myślę, że to się już nie zmieni, więc przyjmuję ich decyzję z lekkością, żeby się nie denerwować i czekam na rozwój wypadków.

Ta historia dostarcza porządnej dawki emocji (może właśnie dlatego, że bohaterzy są tak lekkomyślni) oraz nadaje się na taką „odmóżdżającą” (w pozytywnym znaczeniu tego słowa) książkę na wieczór, zwłaszcza po ciężkim dniu. Jeżeli szukacie czegoś lekkiego, niewymagającego, lecz dostarczającego emocje to śmiało sięgajcie po tę serię.

„Dreadful. Zemsta jest najważniejsza” to już trzecia, czyli przedostatnia część serii. Bardzo wciągnęła mnie ta historia. Jest to oczywiście typowa książka dla młodzieży. Akcja ma w miarę szybkie tempo, znajdziemy tutaj ciąg dalszy takich trochę gangsterskich porachunków, motywy przyjaźni ...

Rozwiń

Zwiń

Lekka, zabawna i romantyczna powieść obyczajowa. Rzadko czytam tego typu książki, więc byłam ciekawa, co w niej zastanę. Cała seria „Knockemout” ma bardzo dobre opinie, dlatego pomyślałam „co mi szkodzi, spróbuję jeszcze raz tych romantycznych obyczajówek” i jestem w szoku. Nie była to książka bardzo wybitna, ale raczej nie miała taka być. Była to historia zabawna, momentami emocjonująca, frustrująca, ale i rozczulająca.

Naomi to bohaterka, która na początku bardzo mnie irytowała, bo wydawała się nieporadna i lekkomyślna. Jednak z czasem, gdy bardziej ją poznałam, zaczęłam nawet pałać do niej sympatią – co nie oznacza, że przestała być lekkomyślna. Tak samo było z Knoxem. Z początku gburowaty i trochę wywyższający się mężczyzna stał się dla mnie później zrozumiałą i ciekawą postacią.

Występuje tu dobrze mi znany i lubiany przeze mnie wątek enemies to lovers, który śledziłam z ciekawością i podekscytowaniem. Spicy sceny, których nie jestem zbyt wielką fanką, są w tej książce napisane tak lekko i takim językiem, że miałam z nich ogromny ubaw i chociaż czasami łapał mnie lekki cringe to nawet fajnie i zabawnie się to czytało. Z pewnością humoru w tej książce nie brakuje.

W wielu momentach akcja nagle przyśpieszała tempa, bo zagrożone było życie bohaterów, a ja wciągałam się w fabułę tak, że ciężko było mi odłożyć książkę i pomimo jej grubości, bo książka do najkrótszych nie należy, czułam, że przez nią płynę, aż do samego końca. Przeraził mnie jedynie bonusowy epilog, którego zdradzać nie będę, bo myślałam, że to, co się tam wydarzyło, będzie kontynuowane w kolejnych tomach, a to raczej nie jest wątek, o którym chętnie bym czytała. Na szczęście kolejny tom, który już zaczęłam, jest kontynuacją, lecz już z perspektywy innych bohaterów, dlatego z ciekawością czytam dalej.

Lekka, zabawna i romantyczna powieść obyczajowa. Rzadko czytam tego typu książki, więc byłam ciekawa, co w niej zastanę. Cała seria „Knockemout” ma bardzo dobre opinie, dlatego pomyślałam „co mi szkodzi, spróbuję jeszcze raz tych romantycznych obyczajówek” i jestem w szoku. Nie była to ksi...

Rozwiń

Zwiń

„Wiedźmag” to trzytomowa seria powieści graficznych opowiadających o magii. W pierwszym tomie Aster mierzył się z przeciwnościami, jakie stawia mu życie, a mianowicie, że w jego świecie magią mogą zajmować się jedynie kobiety. Chłopak poradził sobie z tymi przeciwnościami świetnie, lecz nie wszystkie demony zostały poskromione. W drugiej części, czyli „Wiedźmag. W ukryciu” kontynuowane są losy Astera, lecz pojawia się również tajemnicza postać, która może wiele namieszać w życiu Astera i jego przyjaciółki.

Ta powieść graficzna jest naprawdę cudowna. Rozgrywająca się tutaj akcja dzieje się szybko, lecz mocno chwyta za serce. Rodzina, przyjaźń, zaufanie – to jedynie kilka wartości, jakie zawiera ta książka, a które poruszają dogłębnie czytelnika. Tekstu nie ma zbyt wiele, za to kolorowe i świetnie wykonane ilustracje równie dobrze przekazują fabułę. Można się trochę poczuć tak, jakby oglądało się film, który wciąga cię w swój magiczny świat i bardzo zaskakuje fabułą.

Jedyny minus jest taki, że taką powieść graficzną czyta się w naprawdę krótką chwilę, a jest to trylogia, więc trzeba czekać na kolejną część. Jednak gdy już będę miała u siebie wszystkie trzy części, to z pewnością przeczytam te powieści od początku, bo zajmują mało czasu, a są cudownie wykonane oraz niesamowicie wciągające.

„Wiedźmag” to trzytomowa seria powieści graficznych opowiadających o magii. W pierwszym tomie Aster mierzył się z przeciwnościami, jakie stawia mu życie, a mianowicie, że w jego świecie magią mogą zajmować się jedynie kobiety. Chłopak poradził sobie z tymi przeciwnościami świetnie, lecz ni...

Rozwiń

Zwiń

W książce „Nieśmiertelność. Love story” czytamy o dalszych losach Hazel Sinnett, którą czeka nie tylko wiele nowych przygód, ale też pewne niedogodności i niebezpieczeństwa. Hazel reprezentuje silną i niezależną postać kobiecą. Chce dalej pomagać ludziom jako kobieta chirurg, co w tamtych czasach było niedopuszczalne. Jack oddał jej swoje serce, lecz jego losy są dalej nieznane. W tej książce bardzo dużo się zadzieje.

Pojawia się tutaj więcej polityki, ponieważ Hazel zostaje sprowadzona na dwór królewski, żeby leczyć księżniczkę. Tajemniczość i intrygi są tutaj na porządku dziennym. Niektóre z nich łatwo przewidzieć, lecz są też takie, które wywołują w czytelniku ogromny szok, gdy tylko wychodzą na jaw. Do tego dochodzi eliksir nieśmiertelności i tajne elitarne stowarzyszenie, do którego Hazel zostaje zaproszona. Przeżywałam mnóstwo emocji, czytając tę książkę. Uwielbiam motyw kobiety zajmującej się trupami i tutaj też będziemy go mieć, lecz w tej części Hazel skupia się w szczególności na leczeniu, a nie badaniu zwłok.

Motyw love story nabiera tutaj większego rozpędu, bo Hazel dowiaduje się, co tak naprawdę stało się z Jackiem, a w dodatku poznaje pewnego przystojnego lekarza, który także namąci jej w głowie. Czytając o wątku romantycznym, czułam na zmianę frustrację i motylki w brzuchu. Silne i sprzeczne emocje są tutaj gwarantowane!

Niesamowicie pokochałam tę serię, bo idealnie trafiła w mój gust czytelniczy. Dawne czasy, silna kobieca postać zajmująca się anatomią ludzkiego ciała, motyw nieśmiertelności, intrygi i romans – wszystko, co uwielbiam w jednym miejscu. Hazel trochę przypominała mi postać Audrey Rose z „Jak podejść rozpruwacza” i jestem pewna, że jeżeli pokochaliście serię o Rozpruwaczu, to z pewnością pokochacie również tę serię.

W książce „Nieśmiertelność. Love story” czytamy o dalszych losach Hazel Sinnett, którą czeka nie tylko wiele nowych przygód, ale też pewne niedogodności i niebezpieczeństwa. Hazel reprezentuje silną i niezależną postać kobiecą. Chce dalej pomagać ludziom jako kobieta chirurg, co w tamtych ...

Rozwiń

Zwiń