Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To powieść, którą czyta się sercem.

Przecież nie znajdziemy tutaj niczego odkrywczego i zaskakującego. Na pewno wiemy mniej więcej, jak wyglądało życie przeciętnych ludzi podczas wojny. Uczyliśmy się o tym na historii, słuchaliśmy przeróżnych opowieści. Ale to i tak nie neutralizuje uczuć, których doznajemy podczas czytania „Złodziejki książek”. A pomysł uczynienia Śmierci narratorem? Genialny, pokłony dla autora!

Ta książka złamała mi serce.

To powieść, którą czyta się sercem.

Przecież nie znajdziemy tutaj niczego odkrywczego i zaskakującego. Na pewno wiemy mniej więcej, jak wyglądało życie przeciętnych ludzi podczas wojny. Uczyliśmy się o tym na historii, słuchaliśmy przeróżnych opowieści. Ale to i tak nie neutralizuje uczuć, których doznajemy podczas czytania „Złodziejki książek”. A pomysł uczynienia Śmierci...

Tej książki nie powinno porównywać się do „My, dzieci z dworca Zoo”, ponieważ to zupełnie inny poziom. Podczas gdy tam mamy do czynienia praktycznie ze spowiedzią, tutaj natkniemy się na jeden wielki... bełkot. Bełkot o wielce nieszczęśliwej nastolatce, zbuntowanym punku i ich przeogromnej miłości. Przeogromnie śmiesznej, oczywiście.

Nie potrafię docenić tej powieści. Autor stara się poruszyć każdy sensacyjny wątek: agresja, ucieczka z domu, alkohol, narkotyki, seks, ciąża nastolatki i... inne kwestie, o których nie napiszę, bo nie chcę zaznaczać recenzji jako spoiler.

W każdym razie nie wychodzi mu z tego miksu nic wybitnego, nic dobrego, a niestety marnego.

Tej książki nie powinno porównywać się do „My, dzieci z dworca Zoo”, ponieważ to zupełnie inny poziom. Podczas gdy tam mamy do czynienia praktycznie ze spowiedzią, tutaj natkniemy się na jeden wielki... bełkot. Bełkot o wielce nieszczęśliwej nastolatce, zbuntowanym punku i ich przeogromnej miłości. Przeogromnie śmiesznej, oczywiście.

Nie potrafię docenić tej powieści....

Po przeczytaniu tej marnej pozycji nasuwa mi się na myśl kilka pytań:

1. Jak można napisać coś tak beznadziejnego?
2. Jak można coś takiego opublikować?
3. I tłumaczyć na ponad 30 języków?!

Książka nie przedstawia żadnych, absolutnie żadnych wartości. To zwykły bełkot, który można streścić kilkoma słowami: najpierw miał mnie ten, potem tamten.

Najgłośniejszy debiut ostatnich lat? Co takiego?! Na rynku jest wiele powieści, które zasługują na uznanie, ta na pewno się do nich nie zalicza. Ta marnota nie powinna być nawet wydana, nie wspominając już, że na tak szeroką skalę!

Doczytałam się także, że pożalsiębożę-autorka opisuje swoje prawdziwe przeżycia. Jest się czym chwalić, rodzice zapewne pękają z dumy.

Wiem, że seks się dobrze sprzedaje. Nie mówię, że sama nie lubię czasem przeczytać jakiegoś erotyka. Ale jest znaczna różnica między erotykiem, a pornograficznym gniotem. Przy nim nawet "Pięćdziesiąt twarzy Greya" - książka, która obiektywnie (!) jest marną opowiastką - może zostać nazwana arcydziełem.

Powinnam teraz dodać jakieś "nie polecam". To za mało. Mnie jest po prostu przykro, że takie pozycje zaśmiecają rynek.

Po przeczytaniu tej marnej pozycji nasuwa mi się na myśl kilka pytań:

1. Jak można napisać coś tak beznadziejnego?
2. Jak można coś takiego opublikować?
3. I tłumaczyć na ponad 30 języków?!

Książka nie przedstawia żadnych, absolutnie żadnych wartości. To zwykły bełkot, który można streścić kilkoma słowami: najpierw miał mnie ten, potem tamten.

Najgłośniejszy debiut...