Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skuszona intrygującym opisem i wątkami, jakie miały się pojawić w tej historii, chętnie, ale bez „większych” oczekiwań, sięgnęłam po „God of Passion”. Do debiutów podchodzę nieco z rezerwą, przyznam jednak szczerze, że po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów byłam naprawdę ciekawa tego, w jaki sposób autorka postanowi rozwinąć relację Scarlett i Dominica. Obie postaci chciała wykreować na dość charakterne i nieustępliwe, a przynajmniej wnioskuję, że taki był zamysł. Być może zdarzały się momenty, w których Scarlett na chwilę straciła swój „pazur”, była niezdecydowana i pełna wątpliwości, ale nie czułam, bym miała z tym jakiś większy problem. Bardzo podobała mi się za to kreacja głównego bohatera, który skrywał wiele sekretów, i któremu z pewnością nie brakowało pewności siebie. Jest taką postacią, która w czytelniku wywoła chwile zawahania, i nie będzie on pewny, czy Dominic swoim zachowaniem zyska w jego oczach, czy wręcz przeciwnie. To właśnie rozdziały z jego perspektywy wzbudziły we mnie więcej emocji, a tajemnicza otoczka, jaka wokół niego się „unosiła”, przyciągała mnie jeszcze mocniej i nie mogłam się już doczekać, aż znajdę odpowiedzi na pytania, jakie pojawiły się w mojej głowie w trakcie lektury. „God of Passion” zawiera również motywy, które lubię w romansach, a konkretnie „enemies to lovers” czy „one bed trope”. Dzięki temu, że zarówno Scarlett jak i Dominic mają podobne, mocne charaktery, było jasne, że między nimi będzie „iskrzyć” i faktycznie tak było. Choć nie ukrywam, że zabrakło mi większego rozwinięcia niektórych sytuacji, choć jeśli założeniem było ukazanie chemii i pasji, jaka ich łączyła, to autorce zdecydowanie się udało. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom, jestem ciekawa, co tym razem Bianca Patricia przygotowała dla swoich bohaterów.

Skuszona intrygującym opisem i wątkami, jakie miały się pojawić w tej historii, chętnie, ale bez „większych” oczekiwań, sięgnęłam po „God of Passion”. Do debiutów podchodzę nieco z rezerwą, przyznam jednak szczerze, że po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów byłam naprawdę ciekawa tego...

Rozwiń Zwiń

Sięgając po „My Summer in Seoul” nie spodziewałam się, że tak totalnie przepadnę w tej historii.
K-pop to zupełnie nie moje „klimaty”, jednak uwielbiam książki Rachel Van Dyken, więc nie mogłam obok tej historii przejść zupełnie obojętnie. I wiecie co? Absolutnie nie żałuję nawet jednej minuty spędzonej na lekturze, i jestem przekonana, że w niedługim czasie znowu do niej wrócę.

Jeśli lubicie motywy „enemies to lovers”, „workplace romance”, „forbidden love” czy chociażby sam wątek muzyczny – to będzie to książka idealna dla Was. Nie ma tutaj historii w typie insta-love, autorka idealnie ukazała zmiany, jakie zachodziły w bohaterach, które wydawały się naturalne wraz z upływem czasu. Nie zabrakło „pary” i chemii, chwil, w których bohaterowie tak świetnie się ze sobą przekomarzali – zwłaszcza gdy główna bohaterka była przekonana, że członkowie zespołu nie znają angielskiego i jej nie rozumieją – a także tych nieco „smutniejszych” momentów, w których ukazana została rzeczywistość gwiazd k-popowych i presja, jaka jest na nie wywierana. Widać, jak wielką fanką jest Rachel Van Dyken, i szczerze mówiąc, dzięki tej książce sama mogłabym się nią stać. Autorka tak dokładnie opisała ten „świat”, że dosłownie czułam, jakby wszystkie te sceny rozgrywały się tuż przed moimi oczami, a przy tym zachłannie chciałam więcej. Nie mogłam jej odłożyć, a jednocześnie nie chciałam, żeby zbyt szybko się skończyła. Początkowo myślałam, że będzie to przewidywalna historia, a jednak kilkukrotnie dałam się zwieść. Oprócz tego, że świetnie się bawiłam podczas czytania, to nie zapomnę o tym, jak inspirująca była to powieść. „Mu Summer in Seoul” to nie tylko historia miłosna. To opowieść o niesamowitej przyjaźni oraz dążeniu do realizacji marzeń, która niesie ze sobą piękne przesłanie – czasami warto podejmować ryzyko i podążać za głosem serca, bo niespodziewanie może ono przynieść najlepsze rzeczy do naszego życia. Uwierzcie – nie trzeba być fanem k-popu, żeby czerpać przyjemność z lektury i świetnie się przy niej bawić. Polecam!

Sięgając po „My Summer in Seoul” nie spodziewałam się, że tak totalnie przepadnę w tej historii.
K-pop to zupełnie nie moje „klimaty”, jednak uwielbiam książki Rachel Van Dyken, więc nie mogłam obok tej historii przejść zupełnie obojętnie. I wiecie co? Absolutnie nie żałuję nawet jednej m...

Rozwiń Zwiń

Do tej pory miło wspominam debiut Dagmary Jakubczak „Niebezpieczny dług”. Kiedy zobaczyłam zapowiedź nowej powieści, która już opisem sugerowała, że będzie to mocna i „mroczna” lektura, byłam bardzo ciekawa, jak w takim klimacie poradzi sobie autorka. Teraz, kiedy mam już książkę za sobą, śmiało mogę polecić ją fankom tego gatunku, które nie boją się sięgać po intensywne, trzymające czytelnika „w niewoli” od pierwszej do ostatniej strony, moralnie wątpliwe historie. Ja już teraz mam nadzieję, że Dagmara Jakubczak pokusi się o napisanie kolejnej książki właśnie w gatunku dark.

„Rosyjka laleczka” już na wstępie „uderza” czytelnika. Z jednej strony intryguje i kusi, z drugiej strony daje zapowiedź tego, że nie będzie to łatwa lektura. I tu jest pewnie ten czas, kiedy powinnam wspomnieć, że ZDECYDOWANIE nie będzie to książka dla każdego. Wiele scen może pozostawić czytelnika totalnie wyczerpanego emocjonalnie, bo wydarzenia opisywane przez autorkę są dalekie od „normalności”. Dagmara Jakubczak idealnie jednak ukazała kontrast między dobrem i złem, ciemnością i światłem, przyjemnością i bólem, nadzieją i strachem. Jeśli więc nie boicie się kwestionować swojej moralności i nie jesteście bardzo „wrażliwymi” czytelnikami, to zdecydowanie ją Wam polecam. Autorka ma lekkie, przyjemne i absorbujące pióro, dzięki czemu totalne nie czuć upływu czasu podczas czytania. Dodatkowo, zarówno sam pomysł na fabułę, w której autorka nie bała się poruszyć ciężkich tematów, kreację bohaterów i całą tajemniczą otoczkę, jak i wykonanie, są na wysokim poziomie. Trzeba być naprawdę bardzo wnikliwym czytelnikiem, by nie mieć problemu ze zorientowaniem się, w jakim kierunku potoczy się historia i by przewidzieć kolejne zwroty akcji. Jednak nawet jeśli tak się stanie, przynajmniej w moim odczuciu, nie umniejsza to w żaden sposób tej powieści. „Rosyjska laleczka” była naprawdę trudna do odłożenia, nawet mimo faktu, że niektóre sceny zdawały się „trudne do przejścia” z powodu naprawdę ciężkich emocji, które wywołały. Dagmara Jakubczak potrafiła, mam wrażenie – bez problemu, utrzymać zaangażowanie czytelnika do samego końca, nie szczędząc szczegółów i sprawiając, że mimo pojawiających się w głowie myśli „nie zniosę już więcej”, nie jesteśmy w stanie oderwać się od lektury, rzuceni na kolejną emocjonalną huśtawkę. Samolubnie mogę tylko powiedzieć, że po przerzuceniu strony zdecydowanie potrzebowałam więcej… Polecam!

Do tej pory miło wspominam debiut Dagmary Jakubczak „Niebezpieczny dług”. Kiedy zobaczyłam zapowiedź nowej powieści, która już opisem sugerowała, że będzie to mocna i „mroczna” lektura, byłam bardzo ciekawa, jak w takim klimacie poradzi sobie autorka. Teraz, kiedy mam już książkę za sobą, ...

Rozwiń Zwiń

„Gra w pozory” to kusząca już od pierwszej strony genialna mieszanka intensywności, napięcia i emocji, która okazała się dla mnie naprawdę wielkim zaskoczeniem. Był taki okres, kiedy romanse mafijne czytałam jeden za drugim, aż przyszedł czas, że mało co było w stanie przykuć moją uwagę na dłużej. A już na pewno w taki sposób, w jaki zrobiła to B.A. Feder w swojej najnowszej powieści. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że to mój ulubiony romans mafijny, jaki do tej pory przeczytałam.

Kiedy tylko przerzuciłam ostatnią stronę książki, chciałam napisać opinię na świeżo, ale miałam w głowie tak wielki chaos (w pozytywnym tego słowa znaczeniu), że musiałam sobie wszystko poukładać. A nawet teraz mam wrażenie, że czegokolwiek bym nie napisała, nie odda to sprawiedliwości talentu i pomysłowości autorki. Powiedzieć, że pokochałam tę historię, byłoby sporym niedopowiedzeniem. Nie miałam wcześniej styczności z twórczością B.A. Feder, dlatego przyznam, że początkowo byłam nieco zdystansowana. Tymczasem już po kilkunastu stronach wiedziałam, że TO JEST TO. Nie napiszę Wam nic na temat samej fabuły, bo lepiej będzie, kiedy „wejdziecie” w tę historię na ślepo, jednak muszę Was uprzedzić – przygotujcie się na emocjonalne i pełne napięcia tornado. Autorka wykonała niesamowitą robotę, z łatwością wciągając czytelnika w historię i utrzymując go na „skraju siedzenia” dzięki wypełnionej genialnymi zwrotami akcji fabule. Constantin i Lorraine to naprawdę wybuchowe, ale idealne połączenie bohaterów. Nie wyobrażam sobie nawet, że mogliby zostać wykreowani lepiej i bym mogła pokochać ich bardziej. Bo to właśnie przede wszystkim dzięki tej dwójce, ta książka była żywa, parna, pełna akcji i porywająca, a ja przewracałam w napięciu strony, jakbym ścigała się z klepsydrą, tak bardzo nie mogłam doczekać się tego, co będzie dalej.

Jeśli szukacie dobrej, ekscytującej i nietuzinkowej historii mafijnej, ta książka to totalny nokaut! Nie zwlekajcie z sięgnięciem po „Grę w pozory”, gwarantuję Wam, że nie będziecie żałować ani minuty spędzonej na lekturze!

„Gra w pozory” to kusząca już od pierwszej strony genialna mieszanka intensywności, napięcia i emocji, która okazała się dla mnie naprawdę wielkim zaskoczeniem. Był taki okres, kiedy romanse mafijne czytałam jeden za drugim, aż przyszedł czas, że mało co było w stanie przykuć moją uwagę na...

Rozwiń Zwiń

Bardzo często słyszymy, by nie oceniać książki po okładce, prawda? Kiedy pierwszy raz spojrzałam na okładkę najnowszej powieści Magdaleny Pasternak „Kontrahent”, spodziewałam się gorącej lektury, idealnej na letni czas. Jednak już po kilku pierwszych rozdziałach wiedziałam, że otrzymam znacznie więcej! Było gorąco, było zabawnie, było intrygująco, a ja absolutnie nie byłam w stanie oderwać się od książki nawet na moment.

Jeśli czytaliście poprzednie książki autorki, to na pewno wiecie, że w swoich historiach kreuje silne, zadziorne bohaterki. Nie inaczej było w przypadku tej powieści. Młoda, 23-letnia agentka motoryzacyjna Marion, musi odnaleźć się w „świecie” zdominowanym przez mężczyzn, i pokazać, że kobiety w tym zawodzie również mogą sobie świetnie radzić. Magdalena Pasternak konsekwentnie utrzymała kreację swojej bohaterki, której nie zabrakło pazura aż do ostatnich stron, i która nie zmieniła się od tak, na pstryknięcie palcem, jak tylko pojawił się Mick. No właśnie, Mick… 37-letni, nieustępliwy prawnik, który zawsze dostaje to, co chce, i dla którego kąśliwy sarkazm Marion stanowi nie lada rozrywkę. Ich pierwsze spotkanie z pewnością nie należy do „udanych”, ale stanowi genialną „zapowiedź” gorącej historii.
Czego zatem możecie spodziewać się, sięgając po „Kontrahenta”? Gniewnej i emocjonalnej powieści, pełnej niedopowiedzeń, ciętych i zabawnych dialogów, a także intensywnej chemii. Bo ta, była niezaprzeczalna od samego początku. Wydawać się może, że będzie to przewidywalna, niczym niewyróżniająca się historia, jednak nic bardziej mylnego. Magdalena Pasternak zadbała o to, by czytelnik nawet przez moment nie czuł się znudzony, każdym rozdziałem podkręcając atmosferę. Napięcie seksualne napędzane swego rodzaju „rywalizacją”, tworzy uzależniającą dynamikę między tą dwójką, i naprawdę ciężko oderwać się od książki, zanim dowiemy się, co będzie dalej. A i na końcu czeka nas miłe zaskoczenie, które jedynie zaostrza apetyt na więcej. Ja z niecierpliwością czekam na kolejny tom i ogromnie polecam sięgnąć po „Kontrahenta”!

Bardzo często słyszymy, by nie oceniać książki po okładce, prawda? Kiedy pierwszy raz spojrzałam na okładkę najnowszej powieści Magdaleny Pasternak „Kontrahent”, spodziewałam się gorącej lektury, idealnej na letni czas. Jednak już po kilku pierwszych rozdziałach wiedziałam, że otrzymam zna...

Rozwiń Zwiń

Jeśli szukacie lekkiej, zabawnej, szybkiej i niewymagającej lektury, zdecydowanie nie będzie to lektura dla was. Jeśli pragniecie pełnej pasji, gorącej chemii, niepokoju i niespodzianek historii, to jest wasz absolutny must read!

Do tej pory pamiętam, pod jak dużym wrażeniem byłam pierwszego tomu tej serii i nie ukrywam, że byłam niesamowicie ciekawa, czy Weronika Plota będzie w stanie mnie zaskoczyć jeszcze bardziej. Poprzeczka po „Hellish Heat” ustawiona była bowiem bardzo wysoko. Co mogę powiedzieć po przeczytaniu „Hellish Desire”? Potrzebuję WIĘCEJ. Więcej Nicholasa i Aurory. Więcej tego nieuchwytnego, niedającego się słowami opisać uczucia, które naprawdę rzadko pojawia się u mnie podczas czytania, a które ciągle czułam podczas lektury. Uzależnienie? Bo jeśli tak mogę to nazwać, to naprawdę jestem UZALEŻNIONA. Od bohaterów, zarówno tych pierwszo-, jak i drugoplanowych. Od zaskakujących zwrotów akcji, których absolutnie nie byłam w stanie przewidzieć. Od emocji, jakie we mnie wzbudzała z każdą kolejną stroną.
Być może się powtórzę, ale naprawdę jestem pod wrażeniem wyjątkowego stylu, ale i pomysłowości autorki. Jej umiejętności tworzenia wciągających postaci, interesujących linii fabularnych i zwrotów akcji, które sprawiają, że kwestionujemy własne pomysły na romans i rozwój historii, nie mają sobie równych. Weronika Plota genialnie poradziła sobie z kontynuacją losów Nicholasa i Aurory. Nie oczekiwałam słodkiej historii miłosnej i takiej nie dostałam. Biorąc pod uwagę ich charaktery i zmiany, jakie w nich zaszły, spodziewałam się emocjonalnego i burzliwego zamieszania. I jeśli o to chodzi, to jestem znacznie więcej niż tylko usatysfakcjonowana. Autorka fenomenalnie wyraziła słowami dokładnie to, co czuli bohaterowie, zwłaszcza jeśli chodzi o odczucia „ulegania” swoim ciałom, gwarantując czytelnikowi sceny pełne pasji i pożądania. Bo o ile pierwszy tom wydawać się może spokojny, pełen tajemnic i niedopowiedzeń, o tyle drugi skupia się przede wszystkim na relacji Nicholasa i Aurory, co idealnie uzupełnia „Hellish Heat”, i podkręca apetyt na więcej. I właśnie wtedy, kiedy wydawało mi się, że nie może być już lepiej… zaskoczyła mnie ponownie, pozostawiając z ogromnym książkowym kacem. Czy muszę dodawać coś więcej? Polecam!

Jeśli szukacie lekkiej, zabawnej, szybkiej i niewymagającej lektury, zdecydowanie nie będzie to lektura dla was. Jeśli pragniecie pełnej pasji, gorącej chemii, niepokoju i niespodzianek historii, to jest wasz absolutny must read!

Do tej pory pamiętam, pod jak dużym wrażeniem byłam pierws...

Rozwiń Zwiń

Piękna, wzruszająca, niezwykła, zapadająca w pamięć – właśnie tak określiłabym „Rzeczy, których nie dokończyliśmy”. Widząc zapowiedź książki czułam, że będzie to wyjątkowa książka i się nie pomyliłam. Jestem już naprawdę dawno po lekturze, a mam wrażenie, że dalej nie jestem w stanie zebrać swoich wszystkich przemyśleń w rozsądną całość, aby choć w połowie oddać w swojej opinii to, jak niesamowita była to historia. Rebecca Yarros z pewnością wie, jak urzec czytelników i sprawić, by jeszcze na długo po przerzuceniu ostatniej strony wracali myślami do jej powieści.

„Rzeczy, których nie dokończyliśmy” opowiada historię dwóch par. I szczerze mówiąc, nie jestem w stanie określić, która podobała mi się bardziej, bo obie są wyjątkowe na swój sposób. I wiecie, ja byłam poniekąd przygotowana na „emocjonalne rozbicie”, zwłaszcza widząc wszędzie opinie o tej książce, które zalały Instagram, ale nie przypuszczałam, że będzie AŻ TAK. Prawda jest taka, że chyba nic nie może czytelnika do tej historii. Rebecca Yaros z pewnością ma sposób na łączenie się z czytelnikami za pośrednictwem swoich bohaterów. Tworzy wiarygodne postacie, które są jak „żywe” na stronie, zagnieżdżając się w naszym umyśle i sercu. I zanim się zorientujemy, jesteśmy całkowicie zaangażowani w emocjach tych postaci i nie wiemy, czy jesteśmy pod wrażeniem ich wspaniałości, czy też jesteśmy zdruzgotani tym, co się wydarzyło. A autorka zdecydowanie ich nie oszczędza, wystawiając ich na wiele prób. „Rzeczy, których nie dokończyliśmy” dotknęła mnie w sposób, który nie wydawał mi się w ogóle możliwy. Ta książka to nie tylko znalezienie prawdziwej miłości, to przyjaźń, poświęcenie, lojalność, życie w obliczu zagrożenia, ból i strata. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać, nie zwlekajcie ani minuty dłużej, podziękujecie mi za to później. Polecam!

Piękna, wzruszająca, niezwykła, zapadająca w pamięć – właśnie tak określiłabym „Rzeczy, których nie dokończyliśmy”. Widząc zapowiedź książki czułam, że będzie to wyjątkowa książka i się nie pomyliłam. Jestem już naprawdę dawno po lekturze, a mam wrażenie, że dalej nie jestem w stanie zebra...

Rozwiń Zwiń

Dużo czytam, i uważam, że jedną z najlepszych rzeczy w życiu książkoholika jest odkrywanie „swoich” autorów. Pisząc tę recenzję zdałam sobie sprawę, że Lena M. Bielska właśnie do nich należy. Wystarczy mi samo jej nazwisko na okładce, żebym sięgnęła po książkę w ciemno ze świadomością, że nie będzie to stracony czas. I nie ma już tak naprawdę znaczenia, w jakim gatunku będzie to powieść. A muszę przyznać, że po ostatnich historiach, które miałam przyjemność poznać, „Oskarżona” okazała się naprawdę miłą, i oczywiście bardzo dobrą odmianą.

Tym, czym byłam zaskoczona, był fakt, że historia w dużej mierze skupiła się na wątku kryminalnym, dzięki czemu utrzymywała moje zainteresowanie praktycznie od pierwszej do ostatniej strony. Od samego początku fabuła owiana jest tajemnicą i poniekąd zmusza czytelnika do zastanawiania się, co takiego wydarzyło się w przeszłości. Główna bohaterka próbuje radzić sobie z sytuacją, odnaleźć się w nowej codzienności. I kiedy wydaje się, że wszystko zaczyna zmierzać w dobrym kierunku, okazuje się, że „nowe życie” przyniesie nowe problemy, a przeszłość „zapuka do drzwi”. Chapeu bas dla autorki za to, że utkała tak niezłą intrygę, że do finału nie byłam w stanie przewidzieć, w jakim kierunku potoczy się fabuła. Być może sama akcja nie toczyła się zawrotnie szybkim tempem, ale uwierzcie – fabuła absolutnie na niczym przez to nie traci. Wątek romantyczny, a konkretnie zakazana relacja, która rozwijała się między Mają, a jej sąsiadem, dodała nieco pikanterii i zdecydowanie „podkręciła” akcję. Niesamowicie przyjemnie spędziłam czas na lekturze, i tak naprawdę jedyną rzeczą, do której mogłabym się „przyczepić”, jest to, że czytało mi się ją tak dobrze i tak szybko, że nim się obejrzałam, przerzucałam ostatnią stronę. „Oskarżona” to kolejna książka Leny M. Bielskiej, którą uwielbiam i bardzo mocno polecam!

Dużo czytam, i uważam, że jedną z najlepszych rzeczy w życiu książkoholika jest odkrywanie „swoich” autorów. Pisząc tę recenzję zdałam sobie sprawę, że Lena M. Bielska właśnie do nich należy. Wystarczy mi samo jej nazwisko na okładce, żebym sięgnęła po książkę w ciemno ze świadomością, że ...

Rozwiń Zwiń

Kiedy myślałam, że Lena M. Bielska niczym mnie nie zaskoczy, dostałam w swoje ręce „Pana Westa”. Bardzo lubię twórczość autorki, ale szczerze – byłam przekonana, że po „Panu Drake’u” wiem, czego mogę się spodziewać. A tu, jak się bardzo szybko okazało, Lena nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa czytelnikom, bo jak widać – nie boi się poruszać trudnych, chwilami przyprawiających o gęsią skórkę tematów. „Pan West”, dokładnie tak jak wspomniany przeze mnie wcześniej „pan Drake”, nie są lekturą dla wrażliwych czytelników. Ale ja właśnie takie lektury uwielbiam – takie, do których trzeba podejść bez uprzedzeń, z otwartym umysłem, i które, choć chwilami mogą być „wątpliwe moralnie”, to sprawiają, że nie sposób się od nich oderwać. A jeśli to połączyć z gorącym, uzależniającym i intrygującym romansem – jestem kupiona!

Co znajdziecie między stronami „Pana Westa”? Relacja profesor/uczennica, zakazany związek, różnica wieku, polityczne intrygi, wrogie rodziny, całe mnóstwo tajemnic i oczywiście niesamowitą ilość niezaprzeczalnie gorącej chemii. To już kolejna historia spod pióra autorki, którą po skończeniu autentycznie musiałam „rozchodzić”. Kolejna, która niesamowicie mnie zaskoczyła, w najbardziej możliwy pozytywny sposób. Odnoszę nawet wrażenie, że „Pan West” wyniósł Lenę M. Bielską na zupełnie inny poziom, pokazując, że z tą autorką trzeba się liczyć. Tytułowy West jest idealnym przykładem antybohatera. Autorka wykonała jednak kawał naprawdę dobrej roboty, tworząc jego postać, nie tylko zachowując konsekwencję w jego kreacji, ale również sprawiła, że ten dominujący, tajemniczy, ale przy tym „wrażliwy na swój sposób” mężczyzna do samego końca utrzymuje zainteresowanie czytelnika, by finalnie ten pokochał go, choć prawdopodobnie nie powinien. I właśnie w tym tkwi siła Leny M. Bielskiej, dlatego też tak bardzo uwielbiam jej książki. Romantyczna ścieżka, którą podąża ta powieść, nie jest linią prostą. Autorka nie skupiła się jedynie na rozwijającej się relacji między Scarlett a Westem, bowiem intrygi i tajemnice, które idealnie dopełniają fabułę, budują napięcie i angażują czytelnika z każdą kolejną stroną, prowadząc do zaskakującego zakończenia. Myślę, że Scarlett i West to moja nowa ulubiona para bohaterów wykreowanych przez Lenę M. Bielską. Od momentu, gdy się spotkali, po prostu wiedziałam, że czeka mnie niezapomniana „przejażdżka” z tą dwójką. Polecam!

Kiedy myślałam, że Lena M. Bielska niczym mnie nie zaskoczy, dostałam w swoje ręce „Pana Westa”. Bardzo lubię twórczość autorki, ale szczerze – byłam przekonana, że po „Panu Drake’u” wiem, czego mogę się spodziewać. A tu, jak się bardzo szybko okazało, Lena nie powiedziała jeszcze ostatnie...

Rozwiń Zwiń

Po kryminały nie sięgam zbyt często, a jednak książki tego autora, choć przeczytałam ich tylko kilka, bardzo mi się podobały. Dlatego też nie musiałam długo zastanawiać się, czy sięgnąć po „Burzę”. Nie spodziewałam się jednak, że otrzymam powieść, która zdaje się wychodzić poza „schemat”, a na pewno jest czymś innym, niż do tej pory znałam, jeśli chodzi o książki Mieczysława Gorzki. „Burza” bowiem nie jest typowym kryminałem/sensacją, autor w bardzo zaskakujący, aczkolwiek przyjemny dla oka i umysłu czytelnika sposób połączył go z gatunkiem fantastyki/sci-fi. Czy mu się udało? Jeśli odpowiedzią na to pytanie może być kilkugodzinne „przyklejenie” do książki i nieudane próby oderwania się od lektury nawet na moment, to tak, według mnie się udało.

Nie będę ukrywać, że jeśli chodzi o kryminały, nie jestem BARDZO wymagającym czytelnikiem, ale muszę przyznać, że tu już od pierwszych stron byłam całkowicie zaintrygowana i pełna niepokoju, zastanawiając się jakie znaczenie dla fabuły ma tytułowa „burza”. Dodatkowo, co okazało się bardzo fajnym zabiegiem, historia prowadzona jest w dwóch kierunkach – z jednej strony ukazane są próby rozwiązania toczącego się śledztwa, z drugiej strony możemy przyjrzeć się nieco bliżej tajemniczemu Oskarowi, który posiada pewien niezwykły dar, i który żyje samotnie w obawie, że któregoś dnia przyjdą po niego ONI. Autor umiejętnie połączył ze sobą wszystkie wątki, zagwarantował wiele zaskakujących zwrotów akcji, z każdym rozdziałem pozostawiał mnóstwo niewiadomych, dzięki czemu naprawdę ciężko było przewidzieć, w jakim kierunku rozwinie się fabuła i jak finalnie zakończy się powieść, a tym samym poznać rozwiązanie zagadki. Nie mogę również nie wspomnieć o bardzo osobliwej grupie śledczej, która została powołana do tego zadania, a która dodała charakteru fabule.

„Burza” jest zdecydowanie bardzo oryginalną, ale interesującą pozycją. Jeśli lubicie połączenie kilku gatunków, tajemnice i wartką akcję – będzie to lektura dla Was. Polecam!

Po kryminały nie sięgam zbyt często, a jednak książki tego autora, choć przeczytałam ich tylko kilka, bardzo mi się podobały. Dlatego też nie musiałam długo zastanawiać się, czy sięgnąć po „Burzę”. Nie spodziewałam się jednak, że otrzymam powieść, która zdaje się wychodzić poza „schemat”, ...

Rozwiń Zwiń