Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pani Armentrout, cóż tam Pani tym razem zmajstrowała.

Mam nadzieję, że na wiarygodność moich słów dodatkowo podbije fakt, iż nie jest to pierwsza książka Pani Armentrout jaką przeczytałam. Mam ich na swoim koncie (prawie, bo “Aż do śmierci” przy końcówce brzydko porzuciłam) jedenaście. Czytałam krótkie niezobowiązujące romanse, które autorka tworzyła pod pseudonimem J. Lynn oraz te tytuły, które posiadał w sobie elementy fantasy.

Jeśli po tych (prawie) jedenastu książkach mogłabym jakoś określić warsztat literacki Pani Jennifer L. Armentrout to powiedziałabym, że Pani Jennifer pisze niezwykle lekko, stety/niestety niezobowiązująco i trochę przewidywalnie.
Mimo wszystko darze jej książki sympatią, były jednymi z pierwszych po jakie sięgnęłam zaczynając swoją przygodę czytelniczą.

Po moim ostatnim zastoju w gatunku fantasy postanowiłam na rozruch sięgnąć po tą wyczekiwaną przeze mnie jak dzieciątko Jezus książkę “Blood and Ash”. I powiem tak, jest to najlepszy tytuł z gatunku fantasy jaki wyszedł spod ręki Pani Armentrout. A teraz pozwolę sobie w niekontrolowanej kolejności (i w miarę bezspojlerowo) wytłumaczyć dlaczego.

Po pierwsze - bohaterowie.

Większość negatywnych komentarzy jakie ukradkiem przywiał wiatr do mojego ucha dotyczyły Poppy. Słyszałam, że nie wzbudza, że tak powiem, czytelniczej sympatii, prezentuję się jako głupia i naiwna gówniara, której jedynym celem jest utrata dziewictwa z przystojnym strażnikiem. W związku z tym byłam wyczulona na wszelkie wzmianki/ sytuacje/ cytaty, które sugerowałyby słuszność tych jakże jednoznacznych założeń.

Moi drodzy, chciałabym poznać osobę, która te kocopoły i farmazony stworzyła a potem puściła w obieg. Albo ta ‘osobistość’ nie umie czytać ze zrozumieniem albo pomyliła gatunek fantasy z jakimś rynsztokowym young adult. Nie lubię grać adwokata diabła i dobitnie porównywać fikcyjnych postaci do ludzi z krwi i kości ale w tym wypadku trzeba podjąć bardziej zdecydowane kroki.

Nasza Penellaphe ma 19 lat - i chwała wszystkiemu i wszystkim, którzy przyłożyli rękę do wieku głównej bohaterki. Boże, jak ja się cieszę, że ona ma te 19 wiosen bo gdyby okazało się, że kolejna książką jaką czytam ma nieletnią szesnastkę kreowaną na super dojrzałą dwudziestkę piątkę to zaczęłabym kwestionować swoje książkowe wybory. Poppy od dziecka próbują wbić do głowy, że jest Wybrana, że jest Panną. Trzyma się ją w niewidzialnej klatce (bo złotą bym jej nie nazwała), musi chodzić z welonem zakrywającym twarz. Nie pozwala się jej nawiązywać poufałych relacji z nikim bo “Pannie nie przystoi” i wiele, wiele innych. Specjalnie napisałam “próbują wbić” ponieważ jakieś resztki swojego rozumu jednak posiada i od pierwszych stron kwestionuje obowiązujące ją zasady.

Może moja tolerancja na irytujących bohaterów to efekt podniesionej wysoko poprzeczki albo… nie wiem, może tego, że Poppy nie jest wcale irytująca - albo nie jest tak irytująca jak mogłaby być. Jak na dziewiętnastoletnią bohaterkę, na która nałożono zasady jakich nikt inny w jej otoczeniu spełniać nie musi, od której oczekuje się rezygnacji z bardzo prozaicznych rzeczy tj. wyjścia z pokoju bez powodu, to przyznaje, że jest jedną z lepszych albo jedną z najbardziej neutralnych nastoletnich bohaterek jakie dane mi było poznać. Porównując ją do Lou (Gołąb i Wąż) albo Celestine (Skaza) to Poppy wypada najlepiej. W moich oczach jest całkiem dojrzałą dziewczyną, którą ciągnie doświadczyć życia, tego cielesnego również.

W związku z powyższym nie dziwi mnie, naprawdę nie dziwi mnie fakt, że kiedy w końcu na jej drodze pojawia się urodziwy mężczyzna, który okazuje jej zainteresowanie, mówi rzeczy jakie zawsze chciała usłyszeć zwracając się do niej po imieniu miast “Panno/Wybrana” dodatkowo traktując ją jak człowieka a nie jak rzecz/ zjawisko/ klacz to dziewczyna się w nim zadurza. Ja to bym się dodatkowo cieszyła, że nie wyznaje mu miłości w połowie książki, autentycznie jestem za to autorce wdzięczna bo jeśli sprawy przybrały by taki obrót to całą książkę spisałabym na straty. Laska przynajmniej zdaje sobie sprawę - i przyznaje to głośno! - jak bardzo jest niedoświadczona.

“To było tylko parę chwil i kilka pocałunków (...) To było naprawdę wszystko, co nas łączyło. Bogowie, byłam taka niedoświadczona. Trzymano mnie pod kloszem, dlatego to znaczyło dla mnie o wiele więcej”

Podsumowując, Poppy da się nawet lubić. A co z Hawkiem?
Nie jestem w stanie obszernie wypowiedzieć się na temat naszego cudownego strażnika o przepięknych kościach policzkowych i miodowo-bursztynowych oczach. Mężczyzny o idealnej sylwetce wyrzeźbionej latami ciężkiej pracy, o kruczoczarnych włosach delikatnie kręcących się przy końcach, które kuszą by zatopić w nich dłoń. Mężczyzny, którego uśmiech i dołeczki w policzkach są nieodłącznym elementem każdego z 39 rozdziałów tej książki. Nie mamy wglądu w jego myślenie, nie posiadamy w książce ani jednego rozdziału z jego perspektywy I BARDZO DOBRZE. To byłoby dla tej książki jak na pierwszą część stanowczo za dużo… Mogłabym i powinnam się przyczepić to sposobu opisywania jego postaci, który jest bardzo bajkowy i utopijny, jednak rozumiem, że taki zabieg był zamierzony. Cóż, przynajmniej nie jest bogatym szefem mafii narkotykowej. Ale coś czego absolutnie nie przeżyje to teksty, żenujące teksty jakie naszemu strażnikowi zdarzyło się rzucić w stronę Poppy. Fala cringu i dreszczy, kiedy wyznał naszej bohaterce, że wygląda seksownie zabijając sysunów była tak silna, że musiałam zrobić przerwę w czytaniu i zadać sobie pytanie dlaczego.
Dlaczego i po co.

A co z resztą naszej wesołej gromadki? Cóż…. mamy kłopot, mamy braki. Byłam w niemały szoku kiedy doszło do mnie, że na drugim planie nie ma kogoś, kogo w późniejszych częściach autorka mogłaby wykorzystać aby złamać czytelnikowi serce. Dlatego wysnułam podejrzenie (które się sprawdziło, ponieważ czytam aktualmnie drugi tom), że w kolejnych częściach pojawi się postać drugoplanowa.

Mówiąc o relacji bohaterów musimy zadać sobie podstawowe pytanie : czy mamy do czynienia z toxic relationship? I tak i nie.
Uważam, że Hawke jest męską postacią skonstruowaną w tak przemyślany sposób, że nawet jakby człowiek chciał się przyje**ć to będzie mieć z tym trudności. Nie składa obietnic bez pokrycia, nie wyznaje fałszywie miłości, nie zmusza do czegokolwiek….Ale jest absolutnie doskonałym emocjonalnym manipulantem. Hawke ma do zrealizowania plan i mimo planu angażuje się emocjonalnie co prowadzi do późniejszych komplikacji.


Po drugie - fabuła.

Jeżeli istnieje coś takiego jak syndrom 100 strony (po stu stronach fabuła zaczyna się rozkręcać) to ta książka posiada syndrom około 300 strony. Przez pierwsze trzysta stron nie dzieje się nic. Albo inaczej, nie dzieje się nic znaczącego poza przepychankami i jakimś absurdalnym wątkiem “Kiedy On mnie Rozpozna”. Natomiast potem następuje fabularny sprint z postojami.

Należy wspomnieć o wspomnianej przeze mnie przewidywalności. Po ⅓ książki wypunktowałam co się stanie i cóż, wszystko zgadłam, prawie. Przyznaję, że wpadłam trochę we własne sidła bo jednej rzeczy, ze wszystkich założonych nie śmiałam nawet podejrzewać. Uznałam, że autorka każe mi myśleć w tak oczywisty sposób i podejrzewać tą jedną osobę o ta jedną oczywistą rzecz tylko dlatego, że tak byłoby najprościej. Takim oto sposobem, doszłam do sceny, w której i Poppy i ja byłyśmy zszokowane, tylko z dwóch różnych powodów. Moja mina była bezcenna.

Ostatni rozdział, przypomina trochę pierwszy sezon jakiegoś randomowego serialu na Netflix, który usilnie próbuje wcisnąć jak najwięcej wątków, żeby desperacko przyciągnąć czytelnika ponieważ ani reżyser ani tym bardziej obsada nie wiedzą czy dostaną zielone światło na kolejny sezon. Takim właśnie sposobem wszystkie asy zostają wyciągnięte na stół. Wielowątkowość, to coś co prawie tą książkę zabiło. Wszystko dąży do Ascendencji, która pozornie wydaje się być rzeczą prostą. Otóż nie, przez całą książkę nie dostałam odpowiedzi, dlaczego Ascendencja Poppy jest taka ważna. Na każdym kroku podkreślane jest, jak wiele od tego zależy a ja nie rozumiem. Nie rozumiałam po skończeniu pierwszego tomu i wciąż nie jestem w stanie pojąć mimo iż jestem w połowie tomu drugiego. Normalnie nie wymagam bibliografii bohaterów i zjawisk ale ta książka tego desperacko potrzebuje.
TAK SAMO JAK MAPKI.

Nie ważne jak dobra będzie książka i jak mocno mnie zachwyci - nie ma mapki, nie ma jednej gwiazdki. Koniec. Moi czytelnicy, szanujmy się. Jeżeli kolejny raz czytam książkę gatunku fantasy, która ma rozbudowany świat, wielokrotnie wspomina się kluczowe nazwy miast, lasów, gór i rzek a ja nie mam gdzie tego sprawdzić, popatrzeć i przyswoić to szlag mnie trafia. Krew mnie zalewa, bo muszę nawigować samą siebie jak we mgle.

Czy warto? Tak.
Pani Armentrout potrafi doskonale zacierać ślady mojej irytacji, ponieważ gdyby nie notatki, które na bieżąco spisywałam, to pod koniec o wielu rzeczach bym zapomniała. Dwa ostatnie rozdziały były tym co wymazało z głowy moje wcześniejsze grymasy. Nie jest to majstersztyk, jasne, ale jasna cholera jakie to było dobre, na tyle, że czytałam kilka razy.

Podsumowując tą absurdalnie długa polemikę - warto.

Pani Armentrout, cóż tam Pani tym razem zmajstrowała.

Mam nadzieję, że na wiarygodność moich słów dodatkowo podbije fakt, iż nie jest to pierwsza książka Pani Armentrout jaką przeczytałam. Mam ich na swoim koncie (prawie, bo “Aż do śmierci” przy końcówce brzydko porzuciłam) jedenaście. Cz...

Rozwiń Zwiń

Absolutnie najlepsza książką o zdrowiu i diecie jaką kiedykolwiek czytałam. Nie dość że konkretna, to pełna faktycznej wiedzy, która daje realne narzędzia. Aktualnie czytam po raz drugi.

Absolutnie najlepsza książką o zdrowiu i diecie jaką kiedykolwiek czytałam. Nie dość że konkretna, to pełna faktycznej wiedzy, która daje realne narzędzia. Aktualnie czytam po raz drugi.