Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj Alex, Alex, gdybyś była tylko mniej uprzedzona z początku do Jeremiaha, nie byłoby teraz tego problemu. Ktoś mógłby się zapytać, jaki problem? Więc sprawa wygląda następująco, połowę książki zajęło Alex zrozumienie, że jej słowa, uczynki potrafią ranić gorzej niż cios pięścią w brzuch lub nadepnięcie gołą stopą na klocki lego. A co gorsza z początku uznawała swój cięty język za potężny atut, którym rzucała na prawo i lewo. Oczywiście, miała prawo do zachowywania się (czasem) jak się zachowywała, niestety życie nie obeszło się z nią delikatnie, a za dobre serce zapłaciła wysoką cenę. Z początku była okrutnie nietolerancyjna. Potrafiła Jeremiahowi wypominać bycie słabszym, białym, naiwnym, a do tego ciągle zaznaczając dzielącą ich granicę społeczną. On, biały bogacz, ona niewyedukowana Meksykanka. Tam gdzie on widział możliwości, perspektywy wyedukowania społeczeństwa, uratowania baru „U Loretty” ukazując historię meksykanów, ich siły, zaradności, ona widziała jedynie ukryte działanie. Takie jak chęć zysku na ciemiężniczej pracy meksykanów czy rozgrzebywaniu ich historii i zabawianiu tym elitarnej śmietanki bogatych białych ludzi. Lecz gorszym dla mnie było gdy Alex wykorzystywała go dla własnych potrzeb seksualnych, bawiła się jego uczuciami, emocjami. Zmuszała go do stania się kimś kim nie chciał być. Chociaż, z drugiej strony oboje potrafili trafić do siebie poprzez różne cięte odzywki.

Co ogromnie uwielbiam w tej historii to motyw poszukiwania dawno zaginionej dokumentacji, rywalizacji pomiędzy nimi oraz wspólne zakopanie waśni i działanie aby utrzeć nosa pewnym wrednym typkom. Ich śledztwo było naprawdę intrygujące,tym bardziej, że z góry podzielili się na rolę, ona zły glina, on dobry glina. Klimat książki został zachowany bardzo dobrze. Z łatwością wkręciłam się w tę historię, gdy tylko odcięłam się od okrutnej Alex. Można poczuć ciężką, przytłaczającą atmosferę wynikającą z istniejących uprzedzeń, nierównego traktowania ludzi czy kłębiących się problemów rodzinnych. Ogromny wachlarz emocji, od którego serce zabiło mocniej. Podoba mi się w jaką stronę poszła autorka, stworzyła wielopłaszczyznową historię skupiającą się na psychice postaci oraz traumie. Pokazała jak bardzo jedni poszukują wręcz obsesyjnie kontaktu, miłości ze strony innego człowieka pragnąc poczuć to coś czego nie mógł otrzymać za dziecka. Dobrze wspominam drugą połowę książki, sam fakt odkrycia tajemnic, sekretów z przeszłości bohaterów był niezwykły, chociaż okrutnie smutny.

Relacja Alex i Jeremiaha była wybuchowa, między nimi aż kipiało od chemii. Te postaci zmieniają się na przestrzeni stron, nabierają więcej dystansu, ogłady. Zostali zmuszeni do pogodzenia się z okrutną prawdą i dźwignięciem na barkach odpowiedzialności uratowania rodziny, bliskich wręcz i całego miasteczka. Dla Alex powrót do domu był trudny, ale nigdy nie widziała się w innej roli, ma plan aby uratować rodzinny biznes i nikt jej w tym nie przeszkodzi. Uwielbiam pokaźną rodzinę Alex, mieć takie wsparcie to skarb. Zdecydowanie ta historia była nietuzinkowa i w pokrętny sposób trafiła do mojego serca.

Oj Alex, Alex, gdybyś była tylko mniej uprzedzona z początku do Jeremiaha, nie byłoby teraz tego problemu. Ktoś mógłby się zapytać, jaki problem? Więc sprawa wygląda następująco, połowę książki zajęło Alex zrozumienie, że jej słowa, uczynki potrafią ranić gorzej niż cios pięścią w brzuch l...

Rozwiń Zwiń

Bohaterowie i potwory kryją się pod różnymi imionami, obliczami. Przybierają postać tego kogo świat w danej chwili potrzebuje, lecz gorzej gdy sami wybierają kogo ludzkość potrzebuje. Narzucając im reżim, swoją wole, wiarę. Od chwili zatonięcia Wyspy Niezłomnego Serca oraz ciszy, która wybrzmiała wraz z ciszą wynikającą z ukarania ludzkości naznaczając ich bezmanierowcami, potęga Goddarda rośnie w siłę. Nikt nie jest w stanie mu zaszkodzić ani mu się sprzeciwić. Tym razem świat nie może liczyć na pomoc, sami muszą zdecydować co jest słuszne, a co nie. Greyson jest łącznikiem ludzi z Thunderheadem, jest jedynym który może otrzymać od niego odpowiedz. To zaszczyt, ale i brzemię. Świat został podzielony, ciężko wierzyć w to co słuszne, dobre kiedy u twych drzwi stoi Goddard i mówi jaka jest prawda. Greyson jest świadectwem potęgi, boskości dla tonistów, a tych zgubionych musi sprowadzić na słuszną drogę

Autor zaczerpnął inspirację z wielu źródeł, pochylając się ku naprawdę znanym, wielkim dziełom literackim, Machine Stops, rok 1984. W pewnym sensie ta historia mocno odzwierciedla naszą rzeczywistość, gdyby tak zastanowić się nad pewnymi aspektami, sztuczna inteligencja, poleganie na maszynach, ogromna potęga religii, wyznawców to zauważmy, że praktycznie nie ma różnic. „Żniwo” jest ostatnim tomem trylogii, która wywierała na mnie ogromnie skrajne uczucia. Książka podzielona jest na 5 części, dwie pierwsze są mocno opisowe, a akcja jest wolna. Momentami miałam wrażenie, że pewne sceny, opisy są zbędne i naprawdę przeżyłabym nie czytając o nich. Pomiędzy rozdziałami pojawiają się jakiś dziwne fragmenty, w stylu „ Łatwa instrukcja otwarcia zamkniętego pakunku”, „Świadectwo Zgiełku” czy komentarze wikariuszy, różne analizy... Lecz chociaż te wstawki wybijały mnie z rytm, były spisane w taki sposób, że musiałam długo główkować co one wnoszą? Jednakże, nie ominęłam nawet jednego zdania, czytałam swoim tempem, kiedy chciałam aby nie zniechęcić się do książki.

Od trzeciej części, a jest to prawie połowa książki, naprawdę się wkręciłam. Akcja nareszcie nabrała dla mnie sensu, była dynamiczna i ciekawa. Zaczęły dziać się nieoczekiwane rzeczy, autor zaskakiwał mnie, a do bohaterów zdążyłam się przyzwyczaić oraz ich polubić. Ogromnie przeżyłam zakończenie tej historii, było nie tyle piękne ile pełne chaosu. I taka jest właśnie cała książka, pełna nieścisłości, przeskoków w czasie, wydarzenia rozgrywające się oczami postaci niechronologicznie, a do tego pełno gniewu, śmierci, zła, bólu oraz poszukiwania prawdy. Misje w misjach, półsłówka, półprawdy. Zapomniałabym iż tak właściwie w moim odczuciu, Thunderhead jest bardziej człowiekiem niż niejedna istota. Spoglądając na ludzkość, ucząc się naszych zachowań, cech stał się bytem niezwykłym.

Dodatkowym minusem, w moim odczuciu było zepchnięcie na dalszy plan postaci, które kochałam. Powrót Faradaya, mistrza zza grobu, jego tajna misja miały sprawić iż stanie się on „mesjaszem” ludzkości. Przynajmniej tak to widziałam, a finalnie stał się smutnym, zrozpaczonym odludkiem sadzącym roślinność na wyspie. Rowan i Citra pojawili się trochę później i jeśli znasz dwie poprzednie książki autora, to wiesz że i w tej części to Rowan jest tym, który cierpi najbardziej, a Citra jest ukochaną ikoną ludu. Frustrowało mnie to, gdyż oczekiwałam po tej książce zmian, zmian które miały iść w dobrą stronę, nie złą. Postać Greysona jest chyba jedną z moich ulubionych i cieszę się, gdyż wniósł sporo dobra do tej historii. Co więcej autor pokusił się o wprowadzenie do fabuły nowych postaci, które miały ogromny wpływ na fabułę, ale o tym przekonacie się znacznie później.

Nie do końca zdobyłam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, wydaje mi się że specjalnie autor pozostawił otwartą furtkę, może na przyszłość? Lub było to działanie celowe, aby pozostawić nas z domysłami? Nie mam pojęcia. Jedyne co wiem to to, że kocham zakończenie, które dało mi do myślenia. Pierwszy raz nie udało mi się przewidzieć wydarzeń i szczerze? Nawet się nie starałam. Chociaż recenzja ukazuje wiele negatywnych faktów, to jednak z czasem chyba pojęłam ten przebłysk geniuszu autora. Kocham literaturę dystopijną, która jednak zmusza czytelnika do zauważenie problemów. Do określenia co jest dobre, a co nie. Niebywale lekko jest przekroczyć tę granicę, bardzo łatwo można popełnić błąd podejmując w naszym odczuciu słuszną decyzję,a winnym wypadku decyzję krzywdzącą. Nie wszystko da się wytłumaczyć, obliczyć, mamy też rzeczy pomiędzy, a działań ludzi nie da się w 100% wytłumaczyć, przewidzieć. Uważam, że każdy z nas inaczej odbierze tę część, ale jestem pewna, że finalnie będziecie zaskoczeni rozwojem wydarzeń.

Bohaterowie i potwory kryją się pod różnymi imionami, obliczami. Przybierają postać tego kogo świat w danej chwili potrzebuje, lecz gorzej gdy sami wybierają kogo ludzkość potrzebuje. Narzucając im reżim, swoją wole, wiarę. Od chwili zatonięcia Wyspy Niezłomnego Serca oraz ciszy, która wyb...

Rozwiń Zwiń

Medeia Rockster otrzymała list potwierdzający przyjęcie do prestiżowej Akademii Ransmoor. Pragnie pogłębić swoją wiedzę przy wyborze przyszłej profesji jako czarownica oraz nauczyć się czegoś więcej i to właśnie ta Akademia jest dla niej wyjątkowa.

Nie jest to typowa książka, na wstępie trzeba to pamiętać, ciekawe było czytać rozdziały i samemu decydować za postać. Chociaż czasem gorzej to wychodziło, chociażby sytuacja kiedy miałam do wyboru przeczekać w pokoju aż ten kto próbuje wyważyć drzwi dostanie się do środku i powitać go z szerokim uśmiechem, lub uciekać przez okno. Wybrałam to drugie, ale Medeia zemdlała więc nici z mojego planu chodzenia po dachu. „Akademia Ransmoor” charakteryzuje się dość krótkimi rozdziałami, które nie pozwalają nam poznać bliżej postaci głównej czy pobocznych postaci.

Myślałam, że przebrnięcie przez rozdziały sprawi iż będę mogła dłużej zostać w jednej historii. Tak nie było. Akcja dość szybko się skończyła i nie tak jak oczekiwałam oraz chciałam. Niestety, parsknęłam śmiechem na rozwój końcowych wydarzeń, które nie mają dla mnie sensu. To tak jakby Harry Potter nagle stał się Dyrektorem Hogwartu, bez wykształcenia, bez należytej wiedzy, doświadczenia, rozwagi. Nie rozumiem samej głównej bohaterki, a jej działania były mocno ograniczone, niejasne. Dodatkowo wątek początkowy uczniów, którzy robili magiczne psikusy nie został należycie potraktowany, a mógł tworzyć bezpośrednią i główną misję. A potem nagle dowiaduję się iż wilkołak z okładki mówi, że Rektor jest dziwny i powinna się go wystrzegać. Na co Medeia zakochuje się w nim i nawzajem. Niejako dowiedziałam się w trakcie czytania iż Medeia jest ogromnie potężna, aż sam rektor tkwi w podziwie nad jej mądrością, dobrym sercem...

Każda decyzja prowadzi do odmiennej ścieżki, możemy trafić do jednego z trzech domów w zależności właśnie od naszych decyzji i postępowania. Już pierwsze rozdziały są mocno sprawdzają nas samych, co było bardzo dobre bo jednak wciągnęłam się dość szybko. Jak mówiłam, rozdziały krótkie więc tak właściwie szybko przeczytasz swoją historię, później radzę zobaczyć inne ścieżki. Gratulacje należą się grafikowi, Magdalenie Babińskiej, gdyż pięknie odwzorowała wygląd postaci.

Medeia Rockster otrzymała list potwierdzający przyjęcie do prestiżowej Akademii Ransmoor. Pragnie pogłębić swoją wiedzę przy wyborze przyszłej profesji jako czarownica oraz nauczyć się czegoś więcej i to właśnie ta Akademia jest dla niej wyjątkowa.

Nie jest to typowa książka, na wstępie ...

Rozwiń Zwiń

Wychowaliśmy się na przeróżnych historiach, legendach i wierzeniach o czarownicach, snując fantazję jakobyśmy to my byli obdarzeni magią. Odkąd tylko pamiętam, czarownice żyły w izolacji przed ludźmi, zgorzkniałe i samotne. Jednakże raz na jakiś czas zbierają się w komplecie aby dzielić się wspólnymi historiami, przepisami i wiedzą. Niestety, ale jak w każdej historii, tak i w tej kryje się ziarno prawdy , a pod powłoką magii kryją się czasem okropnie złe wspomnienia.

Mika Moon od lat żyje wśród zwykłych ludzi skrywając swoją prawdziwą naturę. Im mniej oczekujesz, tym mniejsze rozczarowanie w przyszłości. Jej wiernymi towarzyszami są rybki, suczka rasy golden retriever i niezastąpiona miotła, która jest samochodem. Sabat ma zasadę, której złamać nie wolno, zero wspólnego kontaktu między czarownicami. Mika od zawsze lubiła naginać zasady dla własnej korzyści, a założenie kanału na popularnej platformie, gdzie pokazywała czary, ogromnie jej w tym pomogło. Pewnego dnia otrzymuje dziwną wiadomość, zawierającą jeszcze dziwniejszą propozycję. Ma pomóc, nie jednej, a aż trzem młodym czarownicom aby poskromić magię. W końcu co mogłoby pójść źle kiedy dookoła są cztery czarownice, jeden zgryźliwy bibliotekarz oraz trójka przewspaniałych ludzi... Przyszykuj się na historię nie z tej ziemi.

Ciepła, zabawna a dodatkowo refleksyjna historia o tym jak ciężko jest być czarownicą, jak często należy rozważyć wszelkie, za oraz przeciw przed tym nim podzielisz się z ukochaną osobą swoją tajemnicą. Czarownice od lat ukrywają się, obawiając się linczu oraz konsekwencji wynikających z faktu, że nie każdy ma otwarty umysł i jest w stanie zaakceptować chociażby magię. Jest to historia potrzebna, gdyż ukazuje, że bycie niezwykłym, innym ma swoje mocne strony, ale tych złych też nie brakuje. Od zawsze kochałam historie o czarownicach. Sangu Mandanna napisała historię, z którą możesz spędzić wspaniały wieczór, ty, kocyk, książka oraz ciepła herbata. Klimat domku na odludziu, dookoła piękna przyroda, a do tego odrobina magii.

Styl niezwykle lekki, a historia wręcz sama płynęła. Bardzo szybko pojęłam, że tak właściwie Mika nie jest mi obca. Jako postać została dobrze przedstawiona, zabawna, momentami pewna siebie i nie dająca sobie w kasze dmuchać. Historia skrywa wiele tajemnic, cieszyłam się mogąc pomału odkrywać to kim są bohaterowie lub czemu zachowują się tak a nie inaczej. Uwielbiam wszystkie postaci, które pojawiły się w tej książce, dziewczynki (Alamira, Rosetta oraz Terracota) nie mogły być bardziej różne od siebie, ale jednak głowa do szalonych pomysłów jakby stanowiła jedność. Kierowały się własnymi motywami, pragnieniami lecz ograniczała je ich natura, nie mogły żyć pełnią życia kiedy to z łatwością są w stanie doprowadzić do wybuchu magii. Jednej do szczęścia wystarczyły książki, innej pokemony, a jeszcze inna wolała bawić się w Wednesday Addams i odstraszać od siebie ludzi... nie żartuję, pomysły tej trójki były niewiarygodne.

Jak w samej książce autorka określiła,bohaterowie stworzyli naprawdę zabawną zbieraninę. Bibliotekarz Jamie, który nie dość, że stroni od kontaktów międzyludzkich to w dodatku zazwyczaj pokazuje się z tej gorszej strony, mamy elokwentnego i zabawnego Iana, jego partnera Kena i gosposię. Kiedy oni wszyscy pojawiali się w książce nie było chwili abym nie śmiała się do łez.

Nie zabraknie odrobiny romansu między Miką, a Jamiem, lecz ku mojej radości rozgrywało się to powoli, nie zakłócając głównej misji, zdobyć zaufanie dziewczynek oraz nauczyć je kontrolować talenty. Jest jedna bardziej rozbudowana scena zbliżeń, ale tak właściwie to koniec. To historia nie tylko o czarownicach, ale i ludziach, którzy nie mieli w życiu łatwo. Walcząc o przetrwanie, o skrawek miłości czy bliskości zmienili się, bojąc postawić kolejny, pewny krok.

Wychowaliśmy się na przeróżnych historiach, legendach i wierzeniach o czarownicach, snując fantazję jakobyśmy to my byli obdarzeni magią. Odkąd tylko pamiętam, czarownice żyły w izolacji przed ludźmi, zgorzkniałe i samotne. Jednakże raz na jakiś czas zbierają się w komplecie aby dzielić si...

Rozwiń Zwiń

Przychodzi taki moment kiedy kłamstwa, sekrety przestają nimi być, a wtedy trzeba zdecydować czy uciec, a może stawić dzielnie im czoła? Wróg obiera postać tego kogo boisz się najbardziej, jest przeznaczeniem, losem oraz drogą przed którą uciekał każdy obawiając się że nie sprosta oczekiwaniom ani powierzonej roli. Lecz czasem to właśnie ten chaos, to właśnie ten strach i obawa są siłą napełniającą bohatera wystarczającą odwagą aby wziąć sprawy w swoje ręce i wypełnić powierzone zadanie. Czasem świat potrzebuje tego jedynego bohatera, który wskaże reszcie drogę i który poprowadzi ich do boju.

Kiedy Shime trawią konflikty wewnętrzne, spory i wszelkie waśnie, pod zasłoną dymu wróg mnoży swą potęgę. Lata tyranii i odwiecznych konfliktów z gaijinami, krwawy horror i plama na honorze tak wielu mężczyzn i kobiet, wołają o sprawiedliwość. Cień Miażdzyciela z dnia na dzień nieubłaganie wydłuża się przybliżając nieuchronny moment, który ma rozstrzygnąć wszystko. Czasem należy podjąć niebywale trudne decyzję. Yukiko nosi pod sercem wspaniały dar życia, ma za co i o co walczyć. Buruu wyrusza na spotkanie ze swoim przeznaczeniem, lecz żal i wstyd wyniszczają go od środka. Hana odnajduje w sobie nowe pokłady siły, nie musi się już martwić o odkrycie tego kim jest, bo ci którym na niej zależy nie dbają o to kim jest. Yoshi potrzebuje ukoić swoje rozdarte serce, wymierzając sprawiedliwość na własnych warunkach. W tej historii nic nie jest takim jakim się wydaje, czasem ciężko jest pojąć wagę odpowiedzialności, wrodzonych zachowań oraz powodu dlaczego ktoś podejmuje taką a nie inną decyzje. Finalny tom otwiera przed nami nowe ścieżki, ale wiedzieć musicie jedno, tutaj wszystko się zaczyna i kończy, a cena za wolność może być zbyt wysoka.

Nienawidziłam pisać tej recenzji, a dlatego że gdy moje zmęczone i wypłakane oczy przeczytały ostatnie zdanie, chciałam czytać i czytać, śmiać się z żartów bohaterów, smucić i znowu płakać. Nie spodziewałam się że aż tak ta historia wpłynie na mnie, że będę przeżywała ją w każdej możliwej chwili. Pokochałam ten wstrętny świat, owładnięty zepsuciem, zarazą, skorumpowanymi rządami jednostek owładniętych chciwością, ale mający on w sobie odrobinę magii. W tym świecie prawdziwego dobra jest wyjątkowo mało, zło triumfowało od lat pogrążając krainę i mieszkańców w niekończącym się horrorze. Byłam świadkiem tak wielkiego bólu i cierpienia, przeżywałam przygody z bohaterami i wypowiedzieć słowa żegnajcie... było ciężko. Kirsotff z tomu na tom zaskakiwał mnie coraz bardziej, to opowieść o człowieku, o gnębionym go poczuciu porażki, osamotnienia, braku akceptacji czy chociażby miłości. To opowieść o stracie i tym jak ciężko jest się podnieść pomimo ran, kopnięć i mnożących się porażek. Lecz finał udowadnia, że ucieczka nigdy nie jest dobra, czasem trzeba wybaczyć, pogodzić się z losem i ruszyć dalej.

Narracja poszerzona jest o perspektywę wielu postaci, skumulowane emocje z tak wielu części odnajdują nareszcie swoje ujście, w końcu niewypowiedziane słowa wychodzą na wierzch. Nareszcie mogłam dowiedzieć się czegoś o Buruu, mogłam go zrozumieć i jeszcze bardziej pokochać. Lecz to nie wszystko, historia córki na której barkach ciąży odpowiedzialność za życie swojego plemienia, która czuje się oszukana, opuszczona, popełniając błędy w gorączce zła i nienawiści. Mężczyzny, który pragnął sprostać niewyobrażalnie ogromnym oczekiwaniom ojca, swej natury oraz wrodzonemu poczuciu posłuszeństwa. Sam fakt iż postaci są niebywale różne, każdemu przyświecają inne cele, pragnienia, ale finalnie wszystkich ich pokochałam. To niewyobrażalnie skomplikowana historia, która udowadnia, że nic nie jest takim jakim się wydaje, te postaci musiały zmierzyć się z samym sobą, przekroczyć własne granice i nareszcie pozwolić sobie na powolny i głęboki oddech.

Akcja jest zrównoważona, momentami serce bije mocniej od nagromadzonych wydarzeń (tych mniej lub bardziej przyjemnych). Straciłam głowę ile niebywałych zwrotów akcji pojawiło się tutaj, nie będziecie narzekali na schematyczną historię, z nudnymi wątkami. Autor udowadnia, że jest geniuszem w tym co robi, a gwarantuje nam mocną jazdę bez trzymanki, sceny walk były realistyczne i obrazowe, opisane wydarzeń. Przez „Głoszącą Kres'' się płynie, niebywale piękny styl, autor skupiał się na istotnych faktach, omijając zbędne szczegóły, a tym bardziej zdziwiłam się kiedy poznałam bliżej postaci gaijinów. Nie oczekujcie, że wiecie jak zakończy się ta historia, gdyż do końca będziecie w szoku, zachwycie i podziwie nad tym jak skomplikowaną opowieść stworzył Jay Kristoff.

Przychodzi taki moment kiedy kłamstwa, sekrety przestają nimi być, a wtedy trzeba zdecydować czy uciec, a może stawić dzielnie im czoła? Wróg obiera postać tego kogo boisz się najbardziej, jest przeznaczeniem, losem oraz drogą przed którą uciekał każdy obawiając się że nie sprosta oczekiwa...

Rozwiń Zwiń

Ścieżka Auren przepełniona była bólem, stratą oraz ludzką chciwością. Każdy krok okupiła łzami oraz bliznami. Pragnęła bezpieczeństwa i spokoju, co zapewnił jej Midas, lecz chociaż klatka zrobiona ze złota to dalej klatka, nigdy nie pozwolił jej wznieść się ponad wyżyny swojej siły. Za każdym razem upadała i upadała, a jej krzyku nie słyszał nikt.
W najgorszym możliwym momencie ratunek przyszedł w postaci licznej armii wrogiego, czwartego królestwa gotowego iść na wojnę z Midasem. Są zatargi, które rozwiązać można w jeden sposób.. Marszałek Rip zabiera Auren, resztę dziewczyn oraz gwardzistów utrzymując ich jako kartę przetargową. Z czasem priorytety się zmieniają, tajemnice tajemnicami być przestawają, a wrogowie spiskują i planują. W tym świecie należy przyjaciół dobierać z rozwagą, nie każdemu można ufać...

Ogromnie refleksyjna książka, skupiająca się na zbudowaniu pewności siebie w Auren, która przez całe życie uciekała, kryła się nigdy nie będąc dumną z tego kim jest. Ta historia zmusza też nas do refleksji. Ogromny przeskok pomiędzy GLINT a GILD, krwawych scen nie było, brutalność ukazała się w innej formie, a tym bardziej brak jakichkolwiek wulgarnych scen, w których kobieta była poniżana. Ta refleksyjność objawia się tym iż Auren zmuszona jest zajrzeć w głąb siebie, zobaczyć swoje dotychczasowe życie, wyobrazić sobie co mogłoby być, gdyby... Lecz w świecie, w którym twoja skóra pokryta jest złotem, mało kto chce słuchać, a jeszcze mniej osób chce pomóc. Każdy uważa, że coś mu się należy, Midas bierze i bierze, nie bacząc na konsekwencje, czego dowodem jest Malinea, żona Midasa. Wraz z opuszczeniem przez niego królestwa planuje ona odebrać co jej się należy, koronę i swoje królestwo.

Jestem wprost zakochana w tej książce, nie uważam aby cała seria była w jakikolwiek sposób krzywdząca tym bardziej iż Raven Kennedy nie przedstawiła czegoś czego nie ujrzeliśmy chociażby u George R.R. Martina czy Sarah J. Maas (obóz illyrów, ich traktowanie kobiety). Jej historie skupiają się na ukazaniu okrutnych i brutalnych rządów mężczyzn, tego że wielu z nich czerpało siłę poniżając i uwłaczając kobiecie, nie widząc w nich potęgi, siły. To udowadnia, że ta „słabsza” płeć postawiona przed ostatecznością jest w stanie dokonać wielkich rzeczy. Książka przepełniona jest zwrotami akcji, które można i nie można przewidzieć, autorka wyjaśniła pewne istotne kwestie dla fabuły, które poruszyła w pierwszym tomie. Były momenty, w których krzyczałam na Auren, nie potrafiła ujrzeć i zrozumieć swoich błędów dopóki nie było za późno. Dzięki retrospekcjom mogłam lepiej ją zrozumieć, tego kim była, dlaczego postanowiła zaoferować swoje życie Midasowi, nie powiem, ale wzruszyłam się. Nikt nie powinien przeżyć tyle co ona i dumna jestem z tego, że pomimo takiego zła, ona nadal jest sobą. Cieszę się iż w tym tomie mogła rozprostować skrzydła, zobaczyła jak wygląda i smakuje wolność, co oznacza prawdziwa przyjaźń i jak wygląda zaufanie.

Charakterystyczny motyw podróży, chociaż w głównej mierze akcja sprowadzała się do spania, wędrowania z wojskiem czwartego królestwa oraz jedzeniem ciepłej, klejącej owsianki. Brzmi monotonnie, ale tak nie jest, każdy rozdział ukazywał mi szerszą perspektywę, lubiłam śledzić spory Ripa i Auren, tego jak wiecznie jedno drugiemu robiło na złość aby coś udowodnić. Akcja chociaż nie była dynamiczna, ale za to była wyważona. Ostatni rozdział zasługuje na sporą uwagę, gdyż uwielbiam to jak wątki się tam połączyły, doprowadzając do eksplozji, nie żartuję. Głębia przeróżnych uczuć sprawiła iż serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi. W dodatku pochylę się nad humorem, którego nie zabrakło, kradzież beczek (więcej nie zdradzę) sprawiła iż śmiałam się do łez,. Takiej książki było mi potrzeba, oderwała mnie od szarej rzeczywistości, ukazała piękne, głębokie, tak prawdziwe uczucia, rozterki bohaterów. Nic w tej książce nie wydaje się schematyczne, nudne czy nijakie.

Autorka ma dar przekazywania swojej historii, czułam się jakbym tam była, ta historia tak mnie wciągnęła iż czytałam dopóki nie dobrnęłam do ostatniego zdania, ostatniego rozdziału. Każdy bohater zasługuję na odrobinę uwagi, byli tak różni, ale ich uwielbiam, czuję że jeszcze wielokrotnie autorka złamie moje serce, zdepcze je, ale warto poświecić każdą chwilę na tę serię. Wkurzyłam się bo nie wiem co dalej, ta niewiedza mnie dołuje. W tej książce tłumacz postanowił wprowadzić drobne zmiany w tłumaczeniu, Marszałek Rip nie jest Katem, Goldfinch (gatunek ptaka z żółtym ubarwieniem) u nas jest złotą rybką, wróżowie są fae, a Król Gnilec, jest Królem Gnicia. Mam mieszane uczucia względem tego, ale cóż.

Ścieżka Auren przepełniona była bólem, stratą oraz ludzką chciwością. Każdy krok okupiła łzami oraz bliznami. Pragnęła bezpieczeństwa i spokoju, co zapewnił jej Midas, lecz chociaż klatka zrobiona ze złota to dalej klatka, nigdy nie pozwolił jej wznieść się ponad wyżyny swojej siły. Za każ...

Rozwiń Zwiń

"nie może być tak źle, skoro jeszcze świeci słońce"
To niesamowite jak jedna autorka potrafi odnaleźć się w tak wielu gatunkach literackich. Jej historie nie są skierowane wyłącznie dla pewnej grupy wiekowej, ale sięgają znacznie dalej, dorastamy mogąc poznać wiele jej historii i samemu wyrobić sobie zdanie. Raz czytasz o kosmitach aby później odkryć jak życie jest okrutne i brutalnie potrafi zranić a nawet zniszczyć człowieka doprowadzając go do ostateczności. Ta historia przypomniała mi jak bardzo ważne jest aby zamknąć ścieżki, które omijamy szerokim łukiem. Oraz jak ważne jest wsparcie i miłość bliskich nam osób.

Avery Morgansten zaczyna naukę w miejscu tak bardzo oddalonym od jej rodzinnego domu jak to tylko możliwe. Dla kogoś to ucieczka, dla niej zresztą też, ale w głównej mierze postanawia na nowo napisać swoje życie. Nie jest łatwo, tym bardziej iż już pierwszego dnia ma bliskie spotkanie z najbardziej charyzmatycznym chłopakiem, od którego nie potrafi uciec i który to zmusza ją do wyjścia ze swojej bezpiecznej strefy. Na domiar złego stare życie wciąż daje o sobie znać, głuche telefony, dziwne maile i okrutne wiadomości... Łatwo jest przypiąć komuś łatkę, przystojniak, kujon, osiłek... ale ciężej jest spojrzeć poza fasadę. Cameron udowadnia, że życie nie jest prostolinijne, jest pełne krętych, nierównych dróg, ale warto czasem zajrzeć głębiej aby przekonać się kim jest dana osoba i dlaczego podejmowała takie a nie inne decyzje.

"Mówią, że nie można uciec od przeszłości. Przekonałam się na własnej skórze, że to prawda"

Wznowienie historii wydanej blisko 10 lat temu w Polsce, ale moim zdaniem w znacznie ładniejszej okładce. Historia choć momentami przewidywalna, jest piękna i boleśnie okrutna. Lecz nie brakuje tutaj tego co zawsze kochałam u Jenn czyli poczucia humoru i dość sporej dawki sarkazmu (którego nigdy dość). Polubiłam, a nawet bardzo tę historię, przerzucałam stronę po stronie aby przekonać się o co chodzi, jakie tajemnice skrywają bohaterowie i czego jeszcze doświadczę w tej książce. Ogromnie byłam zdziwiona jak bardzo polubiłam się z postaciami, Avery była miłą dziewczyną z ogromnie ciętym językiem i dowcipem, popełniała błędne decyzje, ale to obawa i lęk w głównej mierze przyczyniła się do jej cierpienia. Cameron jest uosobieniem Casa z Krwi i popiołu, a raczej powinnam powiedzieć, że to Cas jest kopią Cama, więc jeśli kochasz jednego to i pokochasz tego drugiego. Dużo postaci pobocznych, którzy mieli ogromny wkład w całą historię.

A powiem szczerze, nie jest to łatwa, przyjemna tematyka, ale istotna. Ciężar odpowiedzialności, winy i wstydu spadł na bohaterów, a trauma w magiczny sposób nie znika z dnia na dzień. Uwielbiam to jak lekka i przyjemna momentami wydawała się ta książka. Jenn pięknie łączyła historię, wspólne śniadania Cama i Avery, ich wspólne oglądanie gwiazd pod gołym niebem, a kłótniami oraz kłamstwami. Avery poznała wspaniałych ludzi, przekonała się że prawdziwi przyjaciele nie opuszczą jej, a ukochany chłopak jest w stanie cierpliwie zaczekać ile tylko będzie trzeba. Nie jest to historia dla wszystkich, zdecydowanie kategoria wiekowa powinna zostać oznaczona, ze względu na trudną tematykę oraz dość szczegółowe sceny zbliżeń. Tę książkę przeczytasz w mgnieniu oka, nie da się nie przeżywać tych wydarzeń.

"nie może być tak źle, skoro jeszcze świeci słońce"
To niesamowite jak jedna autorka potrafi odnaleźć się w tak wielu gatunkach literackich. Jej historie nie są skierowane wyłącznie dla pewnej grupy wiekowej, ale sięgają znacznie dalej, dorastamy mogąc poznać wiele jej historii i samemu wy...

Rozwiń Zwiń

Ten jakże genialny duet pisarski przez ostatnie dwa tomy budował napięcie, ciągnęli nas za nosy i mylili poszlakami wszelkiej maści. Otrzymaliśmy skrawki informacji, ale nie tyle, aby powiedzieć EUREKA to jest to. W dodatku, parę kwestii z „Płoń dla mnie” oraz „Biały Żar” stały się teraz jasne, jak postaci przywoływacza czy maga odpowiedzialnego za mentalną tarczę. Tylko że to wciąż pestka w morzu. Kim jest cezar, czego chce, jak bardzo jego plany zakrywają na szaleństwo? Co z kuzynką Rogana?
Trzeci tom i finalny pod względem narracji z perspektywy Nevady (przynajmniej nie słyszałam aby autorzy zapowiedzieli jej powrót, pojawi się, ale w innych tomach jako postać poboczna) z Roganem to inna sprawa. Jest to fakt, który napawa mnie szczęściem jak i smutkiem, zdążyłam bardzo polubić Nevadę i żegnanie się z nią nawet na chwilę nie jest miłe, chociaż rozumiem dlaczego. Polubiłam jej charakter, cięte i sarkastyczne uwagi a przede wszystkim jej styl bycia i chłodnej kalkulacji sytuacji bez względu z czym przyszło się jej mierzyć. A starcie z byłą narzeczoną Rogana sprowadza się do zadań oznaczonych hasłem priorytetowe.

Przede wszystkim autorzy pięknie przedstawili ich relację. Rogan starał się zdystansować, pozwolić Nevadzie na podjęcie decyzji związanej z jej Rodem. Był czuły, czasem pogubiony, ale jak zawsze potrafił zdystansowac się, pozwolić jej działać. Ogólnie postać wściekłej Plagi Meksyku, serwujący zdrową dawkę romantyzmu i elokwencji, to było przekomiczne, w końcu idąc śladem rozumowania Rogana nie ma to jak pokaz siły. Dla niego nie ma rzeczy niemożliwych. Nevada usiłuje ochronić rodzinę przed szkodliwym wypływem jej babci, która usilnie stara się zwerbować i porwać ją. Nevada stara się zdobyć status Rodu, który gwarantuje chwilową nietykalność oraz wszelkie związane z tym przywileje. Lecz to skok na głęboką wodę, gdyż Rody posługują się specjalną grą, których zasady należy szybko pojąć. W dodatku zniknięcie męża, eks-narzeczonej Rogana może przybliżyć ich do odkrycia ogromnego spisku, albo zakończy się felernym upadkiem z wysokości.

Uwielbiam urban fantasy, a przekonałam się gdy tylko trafiłam na ich książki. Przemyślany świat, obrazowy i genialny. Jest stworzony na obraz naszej rzeczywistości, ale przepełnia go magia i świetne zdobycze technologiczne. Możemy lepiej zrozumieć rozumowanie Rogana, jego wieczną gotowość do boju, obsesję na punkcie ochrony, bezpieczeństwa bliskich. Scen walk, potyczek jest odrobinę więcej, nie brakowało momentów od których krew się gotowała, jak zawsze przepełniała mnie cała paleta emocji, po gniew, smutek, radość i wściekłość. Autorzy mają wprawę w pisaniu, te sceny nie są przekoloryzowane jak w Gwiezdnych Wojnach, ale nazewnictwo, dogłębna znajomość tematu broni, pojazdów wojskowych, osobowych, sztuki walki i wprawa w tym co robią sprawia iż te historie są prawdziwe. Uwielbiam całą rodzinę Baylorów, dodali tej historii ogromnego ciepła i humoru, wiem więcej o Leonie i Arabelli, Pluskwa był genialny, nie wiem co bym zrobiła bez jego uwag. Jest to świat, do którego mogę wracać i wracać, nigdy nie będę miała dość.

Ten jakże genialny duet pisarski przez ostatnie dwa tomy budował napięcie, ciągnęli nas za nosy i mylili poszlakami wszelkiej maści. Otrzymaliśmy skrawki informacji, ale nie tyle, aby powiedzieć EUREKA to jest to. W dodatku, parę kwestii z „Płoń dla mnie” oraz „Biały Żar” stały się teraz j...

Rozwiń Zwiń

Z góry przesądzony los.
W dniu szesnastych urodzin miała zostać małżonką Pierwotnego Śmierci. Została odizolowana od świata, wychowana aby go w sobie rozkochać oraz nauczona walki. Seraphena znała tylko taką drogę wiedziała, że będzie dane jej umrzeć aby uratować swoich ludzi. Wiedziała, że to od niej zależą losy jej poddanych, którzy każdego kolejnego dnia obserwują zbliżającą się do klęskę spowodowaną rozprzestrzeniającą się zarazą.
Odrzucona, znienawidzona i obarczona winą.
W dniu ceremonii Pierwotny Śmierci odrzuca Seraphene niszcząc całkowicie tworzony plan od wielu lat. To właśnie wtedy przyszło jej wieść życie zapomnianej córki z rodu Mierel.

Zostałam oczarowana tą historią, autorka tym tomem mocno u mnie zapunktowała. W końcu otrzymałam to co chciałam, czyli wyważoną akcję. Przez całą książkę coś się działo, bohaterowie walczyli, poznawali siebie oraz świat, a tym bardziej przyszło im mierzyć się z nową potęgą. Miejsca zmieniały się i były różne, nie tkwiłam w jednym miejscu przez połowę książki, czytając o tym co zje lub jak leniwie spędzi dzisiejszy dzień.

Romans i uczucie między Serą a Nyktosem aż iskrzyło, ich relacja budowała się od zera, potrafili pięknie i wartościowo ze sobą rozmawiać. Jest to historia dla starszych czytelników, to nie ulega wątpliwości, gdyż pewne sceny były mocno obrazowe. Wraz z ostatnią stroną pragnęłam więcej, gdyż polubiłam te postaci i czuję ogromny niedosyt.

Zakończenie jest do przewidzenia, nie ulega wątpliwości iż parę kwestii było aż nadto wiadomych, ale nie wszystkie.Sera buduje swoją pozycje wśród bogów od zera, nie przychodzi na gotowe, popełnia błędy, ale dzięki temu jest prawdziwa. Momentami byłam w całkowitym szoku, a kolejne pytania tylko namnażały się w mojej głowie. Takiej Jenn mi brakowało w Krwi i Popiele gdzie przez większość czasu Poppy zadaje masę pytań, świat krąży dookoła tych samych miejsc i tych samych schematycznych zachowań. Cień w żarze to naprawdę dobra książka, Jenn poświęciła odrobinę więcej czasu na ukazanie postaci drugo a nawet trzecioplanowych, mieli swoje pięć minut i byli po prostu fantastyczni lub niebywale okrutni.Cieszę się iż mogłam poznać parę nowych postaci, bogów i drakenów, jak poznać bliżej historię Nektasa czy Reavera.

Boli mnie fakt iż będę musiała tyle czekać na kolejne tomy, ale warto. Teraz chwilę zatrzymam się przy tłumaczeniu. Czytałam z krwi i popiołu w oryginale oraz później po polsku, niestety moje obserwacje jak do tej pory były negatywne, załamałam się czytając niesmaczne komentarze, niepasujące do ust konkretnej postaci czy nazwy własne, które były po prostu śmieszne. Jednakże, Pani Justyna Szcześniak genialnie przełożyła na język polski tę historię, czytało mi się fantastycznie oraz lekko. Płynęłam przez całą opowieści i nie chciałam odkładać jej na półkę.

„Cień w żarze” jak i wydane w Polsce trzy tomy serii z Krwi i popiołu są bardzo podobne do siebie, Sera i Poppy wychowane zostały w ten sam sposób, przyszło im dźwigać podobne problemy tak samo jak w podobnych okolicznościach przyszło im poznać swoje bratnie dusze (wiadomo są lekkie różnice, ale musicie wiedzieć iż historie obu bohaterek są ze sobą splecione). Lecz jak wspomniałam, ta konkretna książka wydaje się być bardziej przemyślana, jak przez krew i popiół przemierzamy powoli, gdyż autorka skupia się na przedstawieniu (dogłębnie ) świata przedstawionego, w normalnej rzeczywistości człowiek nie zadaje masy pytań niczym uczeń wypytujący o zagadnienia na test, ale poznaje świat obserwując go i ucząc się. Tak robiła Sera.

Z góry przesądzony los.
W dniu szesnastych urodzin miała zostać małżonką Pierwotnego Śmierci. Została odizolowana od świata, wychowana aby go w sobie rozkochać oraz nauczona walki. Seraphena znała tylko taką drogę wiedziała, że będzie dane jej umrzeć aby uratować swoich ludzi. Wiedziała, ...

Rozwiń Zwiń

Do tej pory staram się przejść nad porządkiem dziennym jak wyjątkowy świat stworzył autor. Akcja „Krwi niewinnych” przedstawia kontynuację losów postaci po zakończonym tomie pierwszym. Przeważa w tej części motyw drogi, mianowicie bohaterowie (do których zaraz przejdę) przemieszczają się z miejsca na miejsce z powodu powierzonych misji lub zadań, których sami się trzymają. Rychła wizja nadciągającej wojny, katastrofy sprawiła iż wiele osób musi obrać jedną ze stron, a co więcej nie dać się zabić. Okazuje się że przyjaciół należy dobierać rozważnie, a wrogów jeszcze lepiej. Należy zwracać uwagę na słowa a wszelkie podejrzane gesty, słowa skrzętnie poddawać w wątpliwość.

Przez bardzo długi czas w tym tomie próbowałam uporządkować sobie wydarzenia, a tym bardziej zrozumieć mnożące się nowe rewelacje. Nie było łatwo, ponieważ roczna przerwa zmusiła mnie (chociaż zrobiłam to z przyjemnością) aby na nowo przypomnieć sobie wydarzenia z ostatnich rozdziałów. Musicie wiedzieć iż to bardzo istotne aby w porę zrozumieć książkę, zapamiętać imiona bohaterów, kim są, gdzie idą oraz co mają zrobić, gdyż bez tego pogubicie się w wydarzeniach.

Mitchell Hogan genialnie rozbudował ten świat. Magia, którą posługują się mistrzowie czy protektorzy jest zdecydowanie wyjątkowa,a jej tajniki niewiadome. Nadciągająca fala Indryallan posługujących się mocą w tak zaawansowany sposób iż pokonanie ich graniczy z cudem. Cieszyłam się iż ani zakończenia, ani akcji nie da się przewidzieć, jest to unikalna historia, która mocno odbiega od znanych nam motywów i stereotypowych zachowań. Bohaterowie na swojej drodze spotykają same nieprzyjemności, w taki czy inny sposób nasza wiedza o tym świecie poszerza się o krwiożercze bestie, które tylko czyhają na omyłkę czy znak słabości z ich strony. Każdy rozdział przesycony jest dynamiczną akcją, dzieje się bardzo dużo, a momentami było bardzo krwawo. Ogromnym plusem jest sam styl napisana tej książki, opisy walk, potyczek czy zimnej kalkulacji stanu faktycznego pozwala wejść w buty bohaterów i poczuć się jak uciekinier.

Bohaterowie są różni, tak jak i cele które im przeświecają , ale dzięki temu byli bardziej ludzcy. Tajemnicza i okrutna postać sklepikarza, Amerdana budzi lęk, a rozdziały prowadzone z jego perspektywy pozwoliły mi zdobyć szerszy obraz tego kim był oraz jest. Caldan przez większość czasu starał się samemu udźwignąć ciężar winy oraz dbania o swoich towarzyszy, w tym pojmanej Dzwonki. Przeżywa krzywdę, która spotkała Mirandę, a w dodatku wśród tak wielu znakomitych czarodziejów widzi iż tylko on głęboko stara się uratować jeszcze ten świat. Dość długi czas starałam się zrozumieć lub pojąć istotną rolę Vasila, gdyż przyszło mu odegrać sporą rolę, o której nie miał pojęcia, a jego kompani Aidan, Chaayan czy Cel Rau są naprawdę ciekawymi postaciami tym bardziej takimi, które wiecznie poddajemy pod osąd. Jednakże spośród nich wszystkich to właśnie postać Lady Felice była moim zdaniem najciekawsza. Zmierzyła się z wrogiem potężniejszym od niej samej o wielokroć, była odważna a co więcej nie upadła pod naporem przewagi. Jej hart ducha jest wyjątkowy.

Do tej pory staram się przejść nad porządkiem dziennym jak wyjątkowy świat stworzył autor. Akcja „Krwi niewinnych” przedstawia kontynuację losów postaci po zakończonym tomie pierwszym. Przeważa w tej części motyw drogi, mianowicie bohaterowie (do których zaraz przejdę) przemieszczają się z...

Rozwiń Zwiń