Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura rosyjska, szczególnie ta pięknie opisująca emocje, miłość i inne uczucia buzujące w człowieku pewnie nigdy mi się nie znudzi. Szczególnie pisarze pokroju Turgieniewa, Dostojewskiego potrafili tak pokazać w swoich dziełach owe emocje, którymi targani są ludzie tamtej epoki. To dzięki właśnie tym wspaniałym pisarzom, choć do tych nazwisk należałoby jeszcze dodać kilka innych znamienitości, to jednak to oni potrafili oddać słowami to czego innym w obecnych czasach brakuje. Turgieniew w swoim zbiorze opowiadań stawia na romantyzm, na uczucia, na piękne słowa, którymi czytelnik delektuje się do samego końca książki. Każdy jej opis jest majstersztykiem pisarstwa i tu, w tym momencie podkreślę jeszcze raz, iż to rosyjscy pisarze tego okresu oddają całą duszą, to czego brakuje obecnym pisarzom. Cała powieść oczywiście osadzona jest w realistycznie opisanym obrazie dziewiętnastowiecznej Rosji.

Literatura rosyjska, szczególnie ta pięknie opisująca emocje, miłość i inne uczucia buzujące w człowieku pewnie nigdy mi się nie znudzi. Szczególnie pisarze pokroju Turgieniewa, Dostojewskiego potrafili tak pokazać w swoich dziełach owe emocje, którymi targani są ludzie tamtej epoki. To dzięki właśnie tym wspaniałym pisarzom, choć do tych nazwisk należałoby jeszcze dodać...

Za oknem pada deszcz i wraz z potokiem lejącej się wody na zewnątrz, poleją się moje słowa. Książkę wybrałem na aukcji, na chybił trafił i była to trafna decyzja, aczkolwiek już wcześniej spotkałem się z książką o podobnej tematyce pt:" Afgańska perła". Jest to książka biograficzna, w której nie ma wielu emocji jakich czytelnik może doświadczyć w wyżej wymienionej książce. Została napisana przez emigrantkę, która dzieciństwo przeżyła w Afganistanie, a dalej uciekła do byłego RFN. Nawiązuje ona do kultury, jaki i warunków życia kobiet w Afganistanie na przełomie lat 1944 - 1989. Czytelnik znajdzie tutaj wielobarwne opisy Afganistanu i pozna fakty historyczne związane z tym okresem, a także obyczaje różnych grup etnicznych zamieszkujących tereny tego pięknego i dziewiczego kraju. Co ciekawe napotkałem na stronach tejże książki wzmianki na temat ludu Chazarów, który z pochodzenia tureckiego zamieszkiwał tereny od północny Kaukazu, Krymu, Morza Kaspijskiego po rzeki Jaik i Samara. Na sam koniec dodam, iż warto przeczytać tą książkę, aby uzupełnić sobie wiedzę o tym jak wyglądało życie w tym niedostępnym, a przepięknym kraju.

Za oknem pada deszcz i wraz z potokiem lejącej się wody na zewnątrz, poleją się moje słowa. Książkę wybrałem na aukcji, na chybił trafił i była to trafna decyzja, aczkolwiek już wcześniej spotkałem się z książką o podobnej tematyce pt:" Afgańska perła". Jest to książka biograficzna, w której nie ma wielu emocji jakich czytelnik może doświadczyć w wyżej wymienionej książce....

"Tsukuru Tazaki... to historia przyjaźni czworga młodych ludzi, która została przerwana i zaprzepaszczona przez nieporozumienie jakich wiele występuje w naszym życiu. Dzięki namowom przyjaciółki nasz tytułowy bohater próbuje rozwiązać zagadkę z przed szesnastu lat, która wywarła na jego życiu ogromne piętno. Odkrycie tajemnicy będzie miało współmierne korzyści dla wszystkich przyjaciół. Nasz bohater cechuje się delikatnym charakterem i wrażliwą osobowością, co nie przeszkadza w osiąganiu celu. Szczerze mówiąc to książka ta nie przypadła mi do gustu z prostej przyczyny, została napisana tak prostym językiem, że czytając ją ma się wrażenie jakby opisana w niej historia była opowiadana przez kolegę z klasy. Znajdujące się w niej dialogi jak i monologi napisane są prostym i nieskomplikowanym językiem. Co ciekawe, opowiadanie nie ma jako takiego finału i tutaj dam plusa autorowi, który pozwala czytelnikowi wymyślić odpowiednie zakończenie.

"Tsukuru Tazaki... to historia przyjaźni czworga młodych ludzi, która została przerwana i zaprzepaszczona przez nieporozumienie jakich wiele występuje w naszym życiu. Dzięki namowom przyjaciółki nasz tytułowy bohater próbuje rozwiązać zagadkę z przed szesnastu lat, która wywarła na jego życiu ogromne piętno. Odkrycie tajemnicy będzie miało współmierne korzyści dla...

Gdy sięgałem po książkę, nie spodziewałem się, że aż tak mnie rozbawi. Książka, która w zamyśle autora miała być formą pożytecznej wskazówki dla podróżujących po rzece Tamizie, stała się doskonałym źródłem rozrywki. Osadzona została w dziewiętnastowiecznej Anglii, a opisuje perypetie trzech przyjaciół, oraz ich kompana w postaci psa. Dzięki zamieszczonym zabawnym sytuacjom człowiek czytający opowiadanie dobrze będzie się bawił, a może i kulał po ziemi ze śmiechu. To bardzo dobry wybór dla osoby, która ma zamiar oderwać się, od szarej rzeczywistości i poświęcić trochę czasu na dobrą rozrywkę.

Gdy sięgałem po książkę, nie spodziewałem się, że aż tak mnie rozbawi. Książka, która w zamyśle autora miała być formą pożytecznej wskazówki dla podróżujących po rzece Tamizie, stała się doskonałym źródłem rozrywki. Osadzona została w dziewiętnastowiecznej Anglii, a opisuje perypetie trzech przyjaciół, oraz ich kompana w postaci psa. Dzięki zamieszczonym zabawnym sytuacjom...

Stefan Żeromski napisał znakomitą powieść, o dosyć intrygującym tytule, czym zachęcił mnie do przeczytania owej książki. To obraz dziewiętnastowiecznej polski, opisany pięknym i bogatym językiem. Głównym bohaterem jest doktor Judym, choć nie można tu zapomnieć o mniej ważnych postaciach jak choćby o pannie Joasi. która stała się symbolem miłości i obsesji dla samego doktora. Doktor Judym choć człowiek światowy, pochodzi jednak z klasy ubogiej czego wstydzi się przy bliższych kontaktach z innymi ludźmi z wyższych sfer. W swoich wywodach stara się przekonać swoich rozmówców i pracodawców, iż bardzo ważną kwestią życia ludzi ubogich jest higiena, oraz dostęp do opieki lekarskiej. To owa zajmująca kwestia higieny ludzi ubogich, ich zła kondycja zdrowotna, ciężkie warunki pracy były solą w oku Tomasza Judyma. Będąc świadom swojej misji, będąc idealistą Judym wyrzeka się szczęścia i miłości, aby tylko zmienić los tych ludzi. Osobiście polecam książkę.

Stefan Żeromski napisał znakomitą powieść, o dosyć intrygującym tytule, czym zachęcił mnie do przeczytania owej książki. To obraz dziewiętnastowiecznej polski, opisany pięknym i bogatym językiem. Głównym bohaterem jest doktor Judym, choć nie można tu zapomnieć o mniej ważnych postaciach jak choćby o pannie Joasi. która stała się symbolem miłości i obsesji dla samego...

Można stwierdzić, iż druga część opowiadań Poego zasadniczo różni się od pierwszej części, lecz jest to nadal jak w poprzednim tomie zbiór opowiadań. Jednakowoż różni się on stylem pisarskim bardziej dojrzałym, a przy tym wysublimowanym. Poe został uznany za wielkiego pisarza grozy i takim pozostaje do obecnych czasów, nie mniej jednak były to czasy, w których groza miała inny wymiar i inne znaczenie. Były to czasy, w których istniały zabobony, a w które ludzie ślepo wierzyli. Gdy jednak czyta się owe opowiadania, w kąciku ust czytającego pojawia się ironiczny uśmieszek, bo czyż można wierzyć w lot na księżyc balonem?
Z drugiej strony można przeczytać opowiadanie pt: " Człowiek, który się zużył", w którym mowa jest o składaniu człowieka z różnych podzespołów - czyż to nie nawoływanie do współczesnych czasów? Moim faworytem z całego tomu pozostanie opowiadanie pt:"Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket". Moim zdaniem owe przytoczone opowiadanie jest najbardziej realistyczne i rzeczywiste. Poza tym pozwala czytelnikowi wskoczyć w sam środek akcji opowiadania dzięki przepięknym opisom. Toż to mistrzowski popis dobrego pisarstwa. Na sam koniec należałoby zachęcić do przeczytania opowiadań Poego, a myślę, iż warto zaznajomić się z twórczością tego pisarza.

Można stwierdzić, iż druga część opowiadań Poego zasadniczo różni się od pierwszej części, lecz jest to nadal jak w poprzednim tomie zbiór opowiadań. Jednakowoż różni się on stylem pisarskim bardziej dojrzałym, a przy tym wysublimowanym. Poe został uznany za wielkiego pisarza grozy i takim pozostaje do obecnych czasów, nie mniej jednak były to czasy, w których groza miała...

Twórczość Poego została zaszufladkowana do rozmiarów literatury grozy, a jego niektóre opowiadania zostały przeniesione na ekrany kin. Do dzisiejszych czasów wielu ludzi z kręgu kina stanęło przed nie małym wyborem i wysiłkiem, aby stworzyć kolejne filmy i odtworzyć klimat grozy jaki istnieje w książkach. Na podstawie tychże opowiadań powstał choćby taki film jak : "Obłąkani", według scenariusza Joe Gangemi. Czy udało się reżyserowi stworzyć odpowiedni klimat w swoim dziele to już egzamin, dla tych, którzy przeczytali książkę i mogą odnieść się do jej treści i rzetelnego przeniesienia słów na ekran. Jednakże trzeba oddać Poemu cześć za jego niesamowity kunszt w pisaniu, za charakter jego twórczości, gdzie dorównać może mu Stefan King. Wiele z jego opowiadań przesiąkniętych jest grozą i mistycyzmem, a niektóre krótkie opowiadania można by umieścić w kanonie fantastyki. Należy także tutaj nadmienić, iż wielu późniejszych i współczesnych pisarzy wzorowało się na twórczości Poego, pisząc jak choćby Stefan Grabiński istne dzieła sztuki. To jednak Poe był tym pierwszym, który stworzył podwaliny pod dzisiejszą literaturę grozy, a za jego przykładem poszli inni literaci. Zanim sięgniemy po współczesną literaturę grozy warto zaznajomić się z jej prekursorem, czyli z Poem.

Twórczość Poego została zaszufladkowana do rozmiarów literatury grozy, a jego niektóre opowiadania zostały przeniesione na ekrany kin. Do dzisiejszych czasów wielu ludzi z kręgu kina stanęło przed nie małym wyborem i wysiłkiem, aby stworzyć kolejne filmy i odtworzyć klimat grozy jaki istnieje w książkach. Na podstawie tychże opowiadań powstał choćby taki film jak :...

Gdybym musiał dzisiaj wybrać najlepszą powieść Dostojewskiego, a każda jest przepyszna, przy tym dotyka wrażliwych jak dla mnie tematów, zapewne miałbym ogromny dylemat z wyborem. I oto kolejna powieść tegoż autora zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Co mnie fascynuje w owej powieści, to ten przepiękny język jakim posługuje się autor, te mnogie dialogi okraszone subtelnymi słowami, a i sam temat wskazuje na coś porównywalnego, co można przecież przenieść do obecnych czasów. W sumie to zwykła romantyczna historia jakich jest wiele, lecz jakim językiem została napisana nie pozostawia żadnych wątpliwości tym czytelnikom, którzy pokusili się, aby wziąć do ręki owe dzieło i zagłębić się w ten bezlitosny świat. Narratorem występującym w powieści jest Iwan Pietrowicz, postać jak najbardziej pozytywna, a wręcz postawa altruistyczna. To on będzie przez cały czas oprowadzał nas po zakamarkach historii i przedstawiał losy bohaterów, których jak zawsze w powieściach Dostojewskiego jest wielu. Pięknie opisane i przedstawione są także postacie mniej znaczące, choć bez nich cała ta historia nie zostałaby dobrze przedstawiona. Najbardziej porusza historia małej Nelly, która dla dobra innych postawia za cel opowiedzieć do końca o tym jak wyglądało jej życie, pomimo, że była umierająca. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zachęcić innych czytelników do przeczytania owego dzieła sztuki i delektować się każdym jego słowem.

Gdybym musiał dzisiaj wybrać najlepszą powieść Dostojewskiego, a każda jest przepyszna, przy tym dotyka wrażliwych jak dla mnie tematów, zapewne miałbym ogromny dylemat z wyborem. I oto kolejna powieść tegoż autora zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Co mnie fascynuje w owej powieści, to ten przepiękny język jakim posługuje się autor, te mnogie dialogi okraszone subtelnymi...

"Głód" to kolejna pozycja, dla której warto poświęcić troszkę czasu., aby bezrefleksyjnie poznać świat z innej perspektywy. Bohater opowiadania, młody człowiek, wolny strzelec i przyszły felietonista na przekór losowi próbuje przeżyć każdy kolejny dzień. Jego największą udręką jest głód, oraz częsta bezdomność, w wyniku czego nie ma sił do napisania kolejnych artykułów, dzięki którym mógłby zapełnić swój żołądek. Spoglądając bezkrytycznie na tamte czasy można by pokusić się o krótką analizę człowieka bezdomnego i umieścić go we współczesnym świecie, przy czym dojdziemy do wniosku, że czasy niewiele zmieniły się jeśli chodzi o status bezdomności. W dzisiejszych czasach bezdomnemu łatwiej przeżyć, dzięki wsparciu wielu organizacji społecznych, lecz jeszcze sto pięćdziesiąt lat temu bezdomnym nikt nie pomagał, gdyż był on tylko problemem dla siebie samego. Walka o przetrwanie była samoistnym impulsem dla osoby, która chciała przeżyć. Knut Hamsun znakomicie przedstawił w swoim opowiadaniu postać bezdomnego, a przy tym opisał jego męki i przeżycia.

"Głód" to kolejna pozycja, dla której warto poświęcić troszkę czasu., aby bezrefleksyjnie poznać świat z innej perspektywy. Bohater opowiadania, młody człowiek, wolny strzelec i przyszły felietonista na przekór losowi próbuje przeżyć każdy kolejny dzień. Jego największą udręką jest głód, oraz częsta bezdomność, w wyniku czego nie ma sił do napisania kolejnych artykułów,...

Mam mętlik w głowie po przeczytaniu tego "stwora", który zasponsorował mi Julio Cortazar. Jakimi kryteriami kierował się autor, jaki był cel napisania tego opowiadania, czy autor tego potwora chciał zabawić się słowami, czy też sprawdzić intelekt czytelnika. Bowiem po przeczytaniu tejże książki mam dylemat jak ocenić to co przeczytałem, bo przeczytałem, lecz nie potrafię określić tego co odczuwam. Opowiadanie jest w swojej treści zagmatwane, pozbawione spójności co może doprowadzić do dezorientacji i niezrozumienia tego co czytamy. Z potoku przelanych myśli autor stworzył coś, z czego może być dumny, w sposób wysublimowany stworzył on bowiem coś niepowtarzalnego, czym zapewne nie jedni czytelnicy się zachwycą. Ja odstawię tą książkę na półkę i z wielką pokorą zabiorę się do czegoś prostszego, mniej filozoficznego.

Mam mętlik w głowie po przeczytaniu tego "stwora", który zasponsorował mi Julio Cortazar. Jakimi kryteriami kierował się autor, jaki był cel napisania tego opowiadania, czy autor tego potwora chciał zabawić się słowami, czy też sprawdzić intelekt czytelnika. Bowiem po przeczytaniu tejże książki mam dylemat jak ocenić to co przeczytałem, bo przeczytałem, lecz nie potrafię...

Obecnie na rynku polskim znajdziemy wiele książek o tematyce science fiction, lecz rzadko można spotkać połączenie kryminału i literatury sci-fi. Autor znany z książki "Wolność urojona" oddał w ręce czytelników swoje nowe dzieło, którego akcja rozgrywa się na statku kosmicznym o nazwie "Nadir". Opowiadanie zostało podzielone na dwie części, przy czym pierwsza część odwołuje się do więźniów przewożonych przez prom kosmiczny klasy C. W drugiej części czytelnik poznaje tajemnice, które skrywa "Nadir". Książka opatrzona jest wieloma dialogami więźniów, którymi kierują z ziemi naukowcy za pomocą interferencji telesynchrastycznej. Jak w większości książek oczywiście rozchodzi się o odkrywanie nowych planet i cywilizacji. Ciekawym wątkiem jest temat, który zostaje poruszony przez autora w kwestii poświęcania więźniów w imię nauki. Książka została napisana przystępnym językiem, prosta i lekka w odbiorze.

Obecnie na rynku polskim znajdziemy wiele książek o tematyce science fiction, lecz rzadko można spotkać połączenie kryminału i literatury sci-fi. Autor znany z książki "Wolność urojona" oddał w ręce czytelników swoje nowe dzieło, którego akcja rozgrywa się na statku kosmicznym o nazwie "Nadir". Opowiadanie zostało podzielone na dwie części, przy czym pierwsza część...

Jest to zapewne wielkie i nietuzinkowe dzieło, stworzone przez G. Grassa, a przy tym napisane całkowicie odmiennym stylem do jakiego przywykłem. W książce znajdziemy wiele ciekawych opisów sytuacji panującej w Wolnym Mieście Gdańsk, w końcu lat trzydziestych dwudziestego wieku. Podczas czytania powieści poznajemy postać Oskara Matzeratha, oraz inne ważne i mniej istotne postacie, które wywrą wpływ na późniejsze jego dorosłe życie. Oskar już nawet, jako dorosły człowiek będzie często powracał pamięcią do Babki Koljaczkowej, matki Agnieszki, czy Jana Brońskiego. Nie ulega wątpliwości, że Oskar pozostaje pod wpływem trzech różnych kultur: polskiej, niemieckiej i kaszubskiej. W wieku trzech lat otrzymuje od matki blaszany bębenek, z którym nie będzie rozstawał się do końca życia. Dzięki wielkiej pasji do blaszanego instrumentu w późniejszym okresie stanie się wielkim artystą, lecz nadal pozostanie małym człowiekiem, który w wieku trzech lat postanawia nigdy nie urosnąć. Dopiero w wieku trzydziestu lat zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem i nad tym jaką wybrać drogę. G. Grass napisał z pozoru prostą powieść, podzieloną na trzy rozdziały, umieszczając w niej postać tak skrajną emocjonalnie, że trudno jest Ją jednoznacznie ocenić.

Jest to zapewne wielkie i nietuzinkowe dzieło, stworzone przez G. Grassa, a przy tym napisane całkowicie odmiennym stylem do jakiego przywykłem. W książce znajdziemy wiele ciekawych opisów sytuacji panującej w Wolnym Mieście Gdańsk, w końcu lat trzydziestych dwudziestego wieku. Podczas czytania powieści poznajemy postać Oskara Matzeratha, oraz inne ważne i mniej istotne...

Minęło dużo czasu, od momentu gdy po raz pierwszy ukazała się powieść Turgieniewa. Dzisiaj dosłownie każdy czytelnik może sięgnąć po nią i uraczyć się czytaniem tej ponadczasowej i romantycznej historii. Niewątpliwie Rosyjscy pisarze minionej epoki potrafili wykrzesać z siebie i napisać przepiękne, romantyczne, a czasem i smutne dzieła literackie. Byli mistrzami swojej epoki. "Szlacheckie gniazdo" to znakomita, krótka, a jakże wymowna opowieść o miłości, która nie kończy się jednak pozytywnie. Osadzona została w dziewiętnastowiecznej Rosji, a opowiada o życiu i niewinnym romansie dwojga ludzi. Wśród wielu zalet jakimi może raczyć się czytelnik, to bardzo ciekawe dialogi i monologi, dużo ekscytujących i atrakcyjnych opisów miejsc, a także opisy niesamowitego klimatu jaki panował w ówczesnych czasach. To podróż w czasie, poznawanie skrajnych emocji bohaterów w tejże powieści. Dla mnie samego powieść ta, to bajka, która pomimo tego, iż źle się kończy, jest zachwycającym odpowiednikiem oderwania się od rzeczywistości i pognania w przeszłość. Polecam gorąco.

Minęło dużo czasu, od momentu gdy po raz pierwszy ukazała się powieść Turgieniewa. Dzisiaj dosłownie każdy czytelnik może sięgnąć po nią i uraczyć się czytaniem tej ponadczasowej i romantycznej historii. Niewątpliwie Rosyjscy pisarze minionej epoki potrafili wykrzesać z siebie i napisać przepiękne, romantyczne, a czasem i smutne dzieła literackie. Byli mistrzami swojej...

Sporo napisałem już opinii na temat przeczytanych książek i muszę się przyznać, iż za każdym razem mam ogromny dylemat od czego zacząć. I tym razem nie jest inaczej, więc posiłkuję się wstępem tego co nastąpi. Umberto Eco napisał doskonały kryminał osadzony w burzliwych czasach wielkich wojen i spisków panujących w kościele katolickim. Powieść ta została podzielona na siedem dni, a odpowiadająca wedle godzin liturgicznych. Autor książki przenosi czytelnika pod koniec roku 1327, do opactwa Benedyktynów gdzieś we Włoszech. Do owego opactwa zostaje wysłany z misją by wziąć udział w debacie na temat ubóstwa Jezusa Chrystusa franciszkanin Wilhelm z Baskerville oraz jego uczeń Adso z Melku. W tym samym czasie, w opactwie mają miejsce dziwne i tajemnicze morderstwa. I na tym kończę opis, aby przekazać własne odczucia względem przeczytanej książki. Powieść Umberto Eco została uznana za dzieło sztuki, doczekała się także wersji kinowej, którą zapewne niejeden czytelnik się zachwycał. Wersja kinowa jak zawsze jest tylko imitacją książki i nie oddaje całej tej atmosfery, którą może cieszyć się osoba czytająca. Sama zaś książka jest znakomitym źródłem wszelakiej wiedzy, aczkolwiek nie zawsze jest ona prawdą. Niewątpliwie czyta się ową książkę dobrze, choć przerwy na tłumaczenie tekstów łacińskich są irytujące, aczkolwiek nieodzowne, aby ukazać klimat panującej atmosfery. Polecam gorąco!

Sporo napisałem już opinii na temat przeczytanych książek i muszę się przyznać, iż za każdym razem mam ogromny dylemat od czego zacząć. I tym razem nie jest inaczej, więc posiłkuję się wstępem tego co nastąpi. Umberto Eco napisał doskonały kryminał osadzony w burzliwych czasach wielkich wojen i spisków panujących w kościele katolickim. Powieść ta została podzielona na...

Apokryfy to bardzo intrygująca forma literacka, a trzeba tutaj dodać, iż odnosi się ona najczęściej do Pisma Świętego. Pomijając to, iż wzbudzają one w społeczności chrześcijańskiej, jak i w samym kościele wiele kontrowersji to często odnoszą się do faktów historycznych. Można tutaj przytoczyć tytuły apokryfów, które przecież nie są w żaden sposób powiązane z religią, czy też z biblią. Za przykład mogą posłużyć teksty odnoszące się do "Hamleta", "Romeo i Julia", czy też "Napoleona". Sama forma literacka poprzez zawarte w niej trudne nazewnictwo, powoduje, iż jest ciężka w odbiorze. Treść owych apokryfów zdaje się być niezgodna z kanonem Pisma Świętego, przez co została odrzucona przez kościół katolicki. Uważam, iż Karel Capek z całą pewnością w swojej pracy stara się odkryć przed czytelnikiem inną wizję prawdy, która jest znana ogółowi społeczeństwa.

Apokryfy to bardzo intrygująca forma literacka, a trzeba tutaj dodać, iż odnosi się ona najczęściej do Pisma Świętego. Pomijając to, iż wzbudzają one w społeczności chrześcijańskiej, jak i w samym kościele wiele kontrowersji to często odnoszą się do faktów historycznych. Można tutaj przytoczyć tytuły apokryfów, które przecież nie są w żaden sposób powiązane z religią, czy...

Powieść Lwa Tołstoja jest typowym przykładem klasyki rosyjskiej literatury nawiązującej tematyką do dziewiętnastowiecznej Rosji. Choć powstała na przełomie lat 1873–1877, to nadal utrzymuje się ogromne zainteresowanie ową książką wśród czytelników współczesnych czasów. Pozwala to uważać, iż jest ona ponadczasowa, a zawiera w sobie wiele mądrości, a także szczegółowych opisów psychologicznych ludzi żyjących w ówczesnych czasach. Ta dwu tomowa książka napisana została z wielką swobodą, zawiera w sobie ogromną ilość dialogów, oraz monologów i pozwala czytelnikowi odkryć jak wyglądały panujące stosunki międzyludzkie w dawnej Rosji. Gdybym chciał coś krytycznego znaleźć w tejże lekturze, to zwróciłbym uwagę, na użycie wielu francuskich zwrotów, które odwracają uwagę czytelnika od treści książki, choć nie jest to żadna wada, gdyż w dziewiętnastym wieku często używano tego typu zwrotów podczas dyskursów. Poza tym bardzo intrygującym tematem osobiście dla mnie jest sprawa tytułu książki, wszak opowiada ona losy wielu rosyjskich rodzin, a sama Anna Karenina jest jedną z wielu postaci występujących w owej powieści.

Powieść Lwa Tołstoja jest typowym przykładem klasyki rosyjskiej literatury nawiązującej tematyką do dziewiętnastowiecznej Rosji. Choć powstała na przełomie lat 1873–1877, to nadal utrzymuje się ogromne zainteresowanie ową książką wśród czytelników współczesnych czasów. Pozwala to uważać, iż jest ona ponadczasowa, a zawiera w sobie wiele mądrości, a także szczegółowych...

Zastanawiam się jakich użyć słów, aby jasno sprecyzować moje myśli, które teraz kłębią się w mojej głowie. Łudzę się, aby istniały takie zwroty, które pozwolą mi opisać to co teraz czuję, gdy skończyłem czytać książkę.
Gdyby istniało jedenaście gwiazdek, bez wahania dałbym nawet dwanaście, aby unaocznić moją aprobatę innym czytelnikom, co do mojej opinii o owej powieści. Uważam ponad wszelką wątpliwość, iż jest to książka godna polecenia bez względu na wiek, oraz płeć i zapewniam wszystkich, że czyta się ją jednym tchem.

Zastanawiam się jakich użyć słów, aby jasno sprecyzować moje myśli, które teraz kłębią się w mojej głowie. Łudzę się, aby istniały takie zwroty, które pozwolą mi opisać to co teraz czuję, gdy skończyłem czytać książkę.
Gdyby istniało jedenaście gwiazdek, bez wahania dałbym nawet dwanaście, aby unaocznić moją aprobatę innym czytelnikom, co do mojej opinii o owej powieści....

Wydaje mi się, że czescy pisarze mają to coś czego brakuje innym pisarzom, jeśli chodzi o lekkość i swobodę w pisaniu opowiadań o prostych i błahych sprawach, a nie dostrzegalnych przez innych. Potrafią umiejętnie opisać historię prowincji, na której zdaje się, że nic się nie dzieje, a jednak.... Czasem w prowincjonalnym miasteczku rozgrywa się prawdziwe życie, które umknie tym, którzy wedrą się do niego z zewnątrz i w tejże książce mamy dwa ciekawe zdarzenia. Pierwsze opowiadanie to spotkanie na małej prowincjonalnej stacji kolejowej, na której najczęściej nic się nie dzieje, może oprócz przejazdu specjalnych pociągów. Wkrótce jednak tą małą posadą wstrząśnie niebywałe wydarzenie, które podkreśli znaczenie tej stacji. Postrzyżyny, to opowiadanie w którym autor książki ukazuje nam uroki małomiasteczkowego życia, lecz jedno zdarzenie zadziwi wszystkich mieszkańców tejże prowincji. Pięknie opisane stosunki międzyludzkie, a wszystko to okraszone czeskim humorem, którego tylko pozazdrościć naszym sąsiadom.

Wydaje mi się, że czescy pisarze mają to coś czego brakuje innym pisarzom, jeśli chodzi o lekkość i swobodę w pisaniu opowiadań o prostych i błahych sprawach, a nie dostrzegalnych przez innych. Potrafią umiejętnie opisać historię prowincji, na której zdaje się, że nic się nie dzieje, a jednak.... Czasem w prowincjonalnym miasteczku rozgrywa się prawdziwe życie, które umknie...

Powieść "Mistrz i Małgorzata" osadzona została w Moskwie, w czasach kiedy to panował stalinowski terror. Bułhakow nie może napisać tego co chciałby napisać, ze względu na panującą cenzurę, tym bardziej, iż wcześniej już popadł w niełaskę samego Stalina, kiedy to napisał na cześć jubilata "Batumi". Pomimo tych wszystkich przeciwności autor postanawia przekazać czytelnikowi, że w normalnym świecie panuje dobro i zło, a droga artysty nie jest usłana różami. Paradoksalnie, choć książka została napisana w dwóch tomach, to odnosi się i opisuje tylko dwa dni, w ciągu których ma zostać zorganizowany Bal Pełni Księżyca. Inicjatorami wyżej wspomnianego balu będzie "Woland", czyli szatan i jego świta. W książce znajdziemy także wątki religijne, jak choćby ukrzyżowanie Jezusa, co jest to swoistym i niezaprzeczalnym dowodem na to, że istnieje miłosierdzie nawet w świecie totalitarnym. Książka ciężka w odbiorze, lecz poprzez swoją złożoność pozwala czytelnikowi na interpretację tego, co autor chciał nam przekazać. Polecam gorąco.

Powieść "Mistrz i Małgorzata" osadzona została w Moskwie, w czasach kiedy to panował stalinowski terror. Bułhakow nie może napisać tego co chciałby napisać, ze względu na panującą cenzurę, tym bardziej, iż wcześniej już popadł w niełaskę samego Stalina, kiedy to napisał na cześć jubilata "Batumi". Pomimo tych wszystkich przeciwności autor postanawia przekazać czytelnikowi,...

"Dżuma" to niewątpliwie wielkie dzieło sztuki, pisane lekkim piórem, pozwalające czytelnikowi znaleźć się w samym centrum epidemii. Opisuje uczucia i zachowania ludzi, którzy znaleźli się w ekstremalnie trudnej sytuacji. Rozłąka z ukochanymi, strach, niepewność jutra to nuty jakie wygrywa autor w swojej powieści. Wśród tych trwożnych chwil, które trwały miesiącami nawiązują się też inne, a tak różne relacje, jak przyjaźń dwojga ludzi. Bezinteresowność, ofiarność, troska i współczucie to pierwsze skrzypce jakie zagrały w tym zapomnianym przez Boga miejscu. Bez względu na to w jakich okolicznościach znajdziemy się, zawsze pojawią się ludzie, którzy swoją bezinteresownością wspomogą nas w trudnych chwilach, gdy będziemy potrzebowali pomocy.

"Dżuma" to niewątpliwie wielkie dzieło sztuki, pisane lekkim piórem, pozwalające czytelnikowi znaleźć się w samym centrum epidemii. Opisuje uczucia i zachowania ludzi, którzy znaleźli się w ekstremalnie trudnej sytuacji. Rozłąka z ukochanymi, strach, niepewność jutra to nuty jakie wygrywa autor w swojej powieści. Wśród tych trwożnych chwil, które trwały miesiącami nawiązują...