Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowiadanie z brudnego i skażonego grzechem Dzikiego Zachodu.

Właśnie skończyła się wojna amerykańsko-meksykańska, przez co żołdacy stracili zajęcie. Trzeba znaleźć sobie coś nowego do roboty. Z kolei kobietom jak było źle tak nadal jest źle. Obecnie nie gwałcą ich już żołnierze, tylko są porywane do burdeli.

Jack Ketchum znany jest m. in. z horrorów i krwawych thrillerów takich jak mocna "Dziewczyna z sąsiedztwa". Wiedziałam na co się piszę, sięgając po tę książkę, ale dla tych, którzy autora nie znają należy się OSTRZEŻENIE. Jest śmierć, przemoc, głównie wobec kobiet i dzieci, poza tym graficzne gore i jeden wyjątkowo obrzydliwy opis gwałtu z elementem zoofilii.

Narracja prowadzona jest wyjściowo dwutorowo by gdzieś w połowie książki się połączyć. Historia jak najbardziej wpisuje się w western. Pije się whisky, dużo się strzela i jeździ na koniu. Da się wczuć w ten klimat. Książka w wersji papierowej jest też ładnie wydana, z barwionymi na krwisto czerwony brzegami kartek.

Opowiadanie z brudnego i skażonego grzechem Dzikiego Zachodu.

Właśnie skończyła się wojna amerykańsko-meksykańska, przez co żołdacy stracili zajęcie. Trzeba znaleźć sobie coś nowego do roboty. Z kolei kobietom jak było źle tak nadal jest źle. Obecnie nie gwałcą ich już żołnierze, tylko s...

Rozwiń

Zwiń

Paulo Coelho, niegdyś bardzo popularny, obecnie już przebrzmiał. Książką o której jeszcze się mówi to "Weronika postanawia umrzeć", chociaż zbiera różne, skrajne opinie. Sprawdziłam na własnej skórze.

Fabuła tej krótkiej pozycji opiera się głównie na młodej dziewczynie, która postanowiła popełnić samobójstwo. Budzi się w szpitalu psychiatrycznym, gdzie oświadczają jej, że co prawda na razie przeżyła, ale jej serce jest tak zniszczone, że został jej tylko tydzień życia. Kobieta wyzwolona z kajdan oczekiwań i konsekwencji decyduje się robić to na co do tej pory nie miała odwagi.

Zaniepokoiły mnie pewne niebezpieczne stwierdzenia, które pojawiają się w książce. Insynuacje, że choroby psychiczne wynikają z nudy i niespełnionych marzeń.

Z drugiej strony, abstrahując od chorób psychicznych, faktycznie nastrój obniża nieustająca próba dostosowania się do wymogów społeczeństwa. Wybitnie to do mnie przemawia po ostatniej lekturze "Irlandia wstaje z kolan", gdzie naprawdę nieliczni mogli być szczęśliwi wśród wysoko wyśrubowanych norm.

Książka, jeżeli odliczyć szkodliwe treści, w sumie nie jest zupełnie zła.

Paulo Coelho, niegdyś bardzo popularny, obecnie już przebrzmiał. Książką o której jeszcze się mówi to "Weronika postanawia umrzeć", chociaż zbiera różne, skrajne opinie. Sprawdziłam na własnej skórze.

Fabuła tej krótkiej pozycji opiera się głównie na młodej dziewczynie, która p...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny o tym, że ścisły związek religii i państwa to naprawdę nie jest dobry pomysł. Przykłady są niestety liczne, a tym razem na tapetę trafia Irlandia.

Kiedy południowa część Irlandii oddzieliła się od Wielkiej Brytanii i została wolnym i niezależnym państwem, w konstytucji wpisano, że są narodem katolickim. W odróżnieniu od protestanckiej Brytanii. Irlandczycy potraktowali kwestię religii wybitnie ortodoksyjnie. Nie tylko miało to wpływ na codzienne życie zwykłych ludzi, ale również na politykę kraju.

Czytając książkę ma się wrażenie, że opisuje raczej państwa skrajnie muzułmańskie, niż kraj w Europie. Autorka przytacza liczne przykłady nadużyć wobec najsłabszych i bezbronnych. Omawiane są kwestie ciąży pozamałżeńskiej, antykoncepcji, aborcji, gwałtów, wykorzystywań, LGBT, biedy oraz konieczności podporządkowania się i żądzy kontroli.

Interesująca jest również postawa osób, w tym duchownych, którzy po licznych skandalach z udziałem instytucji Kościoła, starają się jednak dalej zachować swoją religijność. Tylko, że tym razem poza skamieniałą strukturą.

Książka opisuje jak doszło do rozwoju Katolickiej Irlandii, podaje jakie wydarzenia doprowadziły do jej stopniowego upadku i jak społeczeństwo się odbudowało. Osobiście uważam, że nawiązania do polityki naszego rodzimego kraju, choć nieliczne, były zbędne. Porównania narzucają się same, nie ma potrzeby ich podkreślać w tekście.

Po raz kolejny o tym, że ścisły związek religii i państwa to naprawdę nie jest dobry pomysł. Przykłady są niestety liczne, a tym razem na tapetę trafia Irlandia.

Kiedy południowa część Irlandii oddzieliła się od Wielkiej Brytanii i została wolnym i niezależnym państwem, w konstytucji wpi...

Rozwiń

Zwiń