Dzienniki 1950-1962

Po dzienniki sięgnęłam zafascynowana osobą Sylvii Plath po przeczytaniu jej kilku wierszy oraz Szklanego Klosza. Całą duszą podziwiam ową kobietę i teraz, już po przeczytaniu wiem, że jeśli faktycznie ktoś jej nie zna, tudzież nie jest zaciekawiony jej historią – nie ma sensu zabierać się za ową lekturę. Naprawdę. Na owe dzienniki, połączone w jedną książkę, składają się przeważnie jej uczucia, przemyślenia, frustracje życia codziennego, obsesje związane z pisarstwem, perypetie miłosne oraz Opisy (przez duże O!) różnorakich rzeczy/osób. Wpisy Plath są nieregularne, czasami odrobinę melancholijne. Dzienniki pozwalają nam wejrzeć w życie owej kobiety, pełne „zwyczajnych” czynności. Po zakończeniu lektury Plath zaczęła jeszcze bardziej mnie fascynować, jednakże przestałam ją gloryfikować, co jest chyba dość… pozytywnym zakończeniem.

Po dzienniki sięgnęłam zafascynowana osobą Sylvii Plath po przeczytaniu jej kilku wierszy oraz Szklanego Klosza. Całą duszą podziwiam ową kobietę i teraz, już po przeczytaniu wiem, że jeśli faktycznie ktoś jej nie zna, tudzież nie jest zaciekawiony jej historią – nie ma sensu zabierać się za ową lekturę. Naprawdę. Na owe dzienniki, połączone w jedną książkę, składają się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rzadko kiedy książka po przeczytaniu wywiera na mnie na tyle duży wpływ, bym zainteresował się biografią autora, a Sylvia Plath za sprawą Szklanego klosza to pierwsza artystka, która zaintrygowała mnie na tyle mocno, bym zgłębił nie tylko jej biografię, ale i sięgnął po prywatne dzienniki. Ich przeczytanie zajęło mi sporo czasu, ponieważ jest to lektura trudna z kilku powodów. Najbardziej prozaiczny to forma dzienników - często natrafia się tutaj na potężne ściany tekstu, a zapiski bywają chaotyczne, co jest w pełni zrozumiałe, bo w końcu to intymne przemyślenia. Większą "trudność" w czytaniu sprawiło mi nacechowanie emocjonalne całości, z której przebija smutek i brak nadziei. Weselsze momenty zdarzają się rzadko i, znając historię tragicznego samobójstwa Plath, nawet one wprawiają w melancholijny nastrój. Paradoksalnie, szczególnie przygnębiające są fragmenty, w których Plath wierzy w lepsze jutro - gdy pisze o planach na kolejne, niespełnione powieści, o starzeniu się z ukochanym mężczyzną czy uczestnictwie w wychowywaniu dzieci. Dzienniki mają też zaskakująco duże zróżnicowanie tematyczne - od zwykłych-niezwykłych relacji z młodzieńczego życia prywatnego połączonych ze strachem o przyszłość, przez czysto ćwiczeniowe, realistyczne opisy otoczenia na zmaganiach Plath z brakiem weny skończywszy. Książka zostawia czytelnika z pustką w sercu, żalem za utratą ostatnich, spalonych dzienników oraz smutkiem po utracie pięknej osoby i artystki, która mogła osiągnąć jeszcze więcej. Dla fanów twórczości Sylvii Plath jest to oczywiście pozycja obowiązkowa, a pozostałym polecam najpierw zapoznać się ze Szklanym kloszem, który mimo swojego równie depresyjnego nastroju, jest pozycją dużo bardziej przystępną.

Rzadko kiedy książka po przeczytaniu wywiera na mnie na tyle duży wpływ, bym zainteresował się biografią autora, a Sylvia Plath za sprawą Szklanego klosza to pierwsza artystka, która zaintrygowała mnie na tyle mocno, bym zgłębił nie tylko jej biografię, ale i sięgnął po prywatne dzienniki. Ich przeczytanie zajęło mi sporo czasu, ponieważ jest to lektura trudna z kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Spędziłam z tym tomiskiem prawie dwa miesiące, robiąc sobie nawet kilkudniowe przerwy, by potem wracać i znowu zatracać się w życiu Sylvii Plath. Nie jest to łatwa lektura, ale ukazuje cały barwny warsztat pisarski, przemyślenia, uczucia, poznanych ludzi, pomysły, motywacje, momenty załamania, popełnione błędy, starania, nadzieje, całą gamę jej życia i tego, jak się z nim zmagała. Wszystkie pomysły na opowiadania i wiersze, każda najmniejsza iskra twórczości, wszystko to zamyka się w tych dziennikach. Z niektórymi fragmentami utożsamiam się chyba aż za bardzo, inne całkowicie mnie zaskakiwały, w połowie lektury nauczyłam się myśleć kategoriami Plath i zrozumiałam (przynajmniej mam taką nadzieję), jej podejście do obserwacji świata i przelewania ich na kartki papieru w postaci opowiadań i wierszy. Najważniejsza rzecz, jaką wyniosłam z przeczytania tych dzienników, to chyba fakt, że Sylvia Plath, tak jak ja, jak każdy, była przede wszystkim człowiekiem i dążyła do tego, by coś osiągnąć. I myślę, że jej się to udało.

Spędziłam z tym tomiskiem prawie dwa miesiące, robiąc sobie nawet kilkudniowe przerwy, by potem wracać i znowu zatracać się w życiu Sylvii Plath. Nie jest to łatwa lektura, ale ukazuje cały barwny warsztat pisarski, przemyślenia, uczucia, poznanych ludzi, pomysły, motywacje, momenty załamania, popełnione błędy, starania, nadzieje, całą gamę jej życia i tego, jak się z nim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niesamowita a jednocześnie tak zwyczajna postać. Spaliła się w ogniu choroby i nadmiernych oczekiwań. Najbardziej przemówiły do mnie zapisy sprzed poznania Ted'a. Nie żałuję jednak czasu poświęconego lekturze całości. Widać całe studium obsesyjnego dążenia do jak najpiękniejszego oddawania życia oraz całego bogactwa wewnętrznego w słowa.

Niesamowita a jednocześnie tak zwyczajna postać. Spaliła się w ogniu choroby i nadmiernych oczekiwań. Najbardziej przemówiły do mnie zapisy sprzed poznania Ted'a. Nie żałuję jednak czasu poświęconego lekturze całości. Widać całe studium obsesyjnego dążenia do jak najpiękniejszego oddawania życia oraz całego bogactwa wewnętrznego w słowa.

Pokaż mimo to

Bliskie arcydziełu, choć arcydziełem słusznie uznane. Czytane długimi fragmentami - namiętnie, z pasją i wyrzeczeniem, że przerwę pod koniec aktu wewnętrznej bezbronności. Boleśnie szczera autowypowiedź obrzucona trafnymi ideałami piękna wśród brzydoty umysłowej oraz zaściankowej planety, która zapomniała o naturalności i uśmiechu od ucha do ucha, jak to czynią dziewczyny z Filipin. Wrażliwa ekscentryczność, która wybrzmiewa nutowo literami - jest dramatycznie, jest śmieszno, z autodiagnozą i uczciwym duchem, który nie kryje się po nocach w kątach, ale płynie nad powierzchnią ziemi i otacza nas blaskiem chwalebnej postawy. Ciężko nie polubić czy nie współczuć Sylvii Plath, jak obnaża cielesne oraz duchowe rozterki, jak znika za kurtyną masek, burzy realia oraz niewidzialne ściany.

Jeden z nielicznych dzienników wydarty z ludzkiej duszy. Ofiarowujący szczerość oraz oddanie dla czytelnika. Długimi fragmentami wprawia w spokój i niebiański skrypt. Część cytatów mógłbym wyrwać oraz przyprawić ściany jej słowami. Inteligentna, dobroduszna istota wyrwana z marazmu dnia codzienności, przebąkująca o codzienności i jej wyrwanych kartek z kalendarza. Bolesna dlatego, że mało która opowieść wyrzuca z siebie największe koszmary, a jednocześnie posyła pozytywną energię, która wyrzuca cię z butów i unosi nad nieważkością zdarzeń.

Bliskie arcydziełu, choć arcydziełem słusznie uznane. Czytane długimi fragmentami - namiętnie, z pasją i wyrzeczeniem, że przerwę pod koniec aktu wewnętrznej bezbronności. Boleśnie szczera autowypowiedź obrzucona trafnymi ideałami piękna wśród brzydoty umysłowej oraz zaściankowej planety, która zapomniała o naturalności i uśmiechu od ucha do ucha, jak to czynią dziewczyny z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To drugie w Polsce wydanie Dzienników... Poprzednie wydanie pochodziło z Wydawnictwa Prószyński i S-ka 2004 r.
To z Wydawnictwa Marginesy jest dużo pełniejsze niż wcześniejsze. Uzupełnione jest różnymi notatkami, fragmentami twórczości Plath.
Dzienniki... to niezwykle poruszające i jednocześnie porażające obrazy umysłu, duszy Sylvii Plath. Ukazują jej przemyślenia, odczucia, drogę do choroby psychicznej, a wreszcie do samobójczej śmierci.
Pisarka przelewała na papier wszystkie codzienne zmartwienia, lęki i namiętności, kreśląc tym samym wyjątkowy autoportret.
Ciekawym jest śledzenie poczynań Plath, różnych zmian w niej zachodzących, dostrzeganie pogłębiających się skłonności Sylvii do choroby psychicznej. Choroba dwubiegunowa, wielokrotne pobyty w szpitalu psychiatrycznym, kilkukrotne próby samobójcze. Na to wszystko, na indywidualne predyspozycje bez wątpienia nałożyły się także różne życiowe okoliczności i zawirowania.
Ta książka to smutne, przerażające studium ludzkiej psychiki, życia zmierzającego niczym po równi pochyłej do jednego, z góry jakby wiadomego końca. Po licznych próbach samobójczych Plath w końcu się udało. Schorowana i cierpiąca na brak pieniędzy, Sylvia Plath popełniła samobójstwo przez zatrucie gazem. Dzieci zamknęła w dobrze wentylowanym pokoju, zostawiając im śniadanie
Całość czyta się z ciekawością, ale i smutkiem pomieszanym z przerażeniem.
W 23 zeszytach obejmujących 12 lat życia autorki zapisane są jej życie, odczucia.
Choćby we fragmentach przynajmniej kilkorgu z czytelników mogą się one wydawać podobne do ich życia. Większość z nas od czasu do czasu miewa problemy, życie jest przeciwko niemu, wielu ma depresję, niektórzy chorobę dwubiegunową. Tacy ludzie, często niezrozumiani, zostawieni samym sobie są wśród nas. Warto przeczytać Dzienniki... Warto lepiej poznać Sylvię Plath, warto poznać i zrozumieć jej twórczość.
Polecam.

To drugie w Polsce wydanie Dzienników... Poprzednie wydanie pochodziło z Wydawnictwa Prószyński i S-ka 2004 r.
To z Wydawnictwa Marginesy jest dużo pełniejsze niż wcześniejsze. Uzupełnione jest różnymi notatkami, fragmentami twórczości Plath.
Dzienniki... to niezwykle poruszające i jednocześnie porażające obrazy umysłu, duszy Sylvii Plath. Ukazują jej przemyślenia,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Dzienniki 1950-1962" Sylvii Plath

Nie mogę żyć dla samego życia, tylko dla słów, które opierają się sile czasu. Moje życie, tak czuję, nie będzie przeżyte, dopóki nie zostanie na wieczność uchwycone w książkach, gdzie będzie mogło się w nieskończoność powtarzać. Zbyt łatwo zapominam o tym, co było, i kurczę się w koszmarze tu i teraz, bez przeszłości i przyszłości. Pisanie otwiera na oścież krypty umarłych i te niebiosa przed nami, skrywane przez anioły - proroków. Umysł tworzy nieprzerwanie, przędzie swoją pajęczynę.
"Dzienniki 1950-1962", str 325.

To na pewno nie jest książka na jeden wieczór, ale jak najbardziej warta czasu poświęconego na jej przeczytanie. Dla wielbicieli talentu amerykańskiej poetki, pisarki i eseistki to lektura obowiązkowa. "Dzienniki 1950-1962" są bezcennym źródłem wiedzy na temat autorki kultowej już dzisiaj powieści "Szklany klosz" oraz zatrzymanym w czasie zapisem ówczesnej rzeczywistości.

Sylvia Plath była dzieckiem, kiedy otrzymała od mamy pierwszy dziennik. Tak rozpoczęła się przygoda z przelewaniem na papier przemyśleń małej dziewczynki, potem nastolatki i wreszcie kobiety. Wydanie zawiera dwadzieścia trzy zeszyty pochodzące z archiwów Smith College oraz dwa notesy, które były w posiadaniu Teda Hughesa, męża Plath. Uderzająca jest niezwykła dojrzałość tych tekstów, ich głębia, poetyckość, piękna fraza. Płynna narracja, swobodne przechodzenie z tematu na temat oraz sposób portretowania rodziny, znajomych albo ludzi zupełnie przypadkowych sprawiają, że te dzienniki czyta się, jak podzieloną na rozdziały powieść. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że ów zbiór to wyjątkowy autoportret jednej z najbardziej intrygujących pisarek ubiegłego wieku. Na kartach książki obserwujemy zafascynowaną światem słów studentkę, żonę i matkę. Młodą, wrażliwą kobietę, która wydaje się widzieć i czuć otaczającą rzeczywistość znacznie wyraźniej i mocniej niż inni ludzie. Raz jest spokojną, momentami nawet dowcipną obserwatorką, innym razem targaną emocjami reporterką codzienności, która nie potrafi zapanować nad demonami we własnej głowie. Doskonale wiemy, jaki był finał. Choroba psychiczna, nieudane małżeństwo i wreszcie samobójcza śmierć Sylvii Plath w 1962 r. wciąż budzą zainteresowanie czytelników na całym świecie. "Dzienniki 1950-1962" to frapująca podróż w czasie i arcyciekawa możliwość bliższego poznania autorki, która opowieść o swoim życiu rozpoczyna słowami: "Może nigdy nie będę szczęśliwa, ale dziś wieczorem jestem zadowolona". Atutem książki są archiwalne zdjęcia oraz rysunki Sylvii Plath.

Jeżeli nosicie się z zamiarem poznania twórczości Sylvii Plath, to może warto rozpocząć właśnie od "Dzienników 1950-1962", by mieć pełny obraz tego, kim była autorka. To z pewnością ułatwi odbiór jej wierszy i znakomitej powieści "Szklany klosz", której wznowienie niedawno ukazało się nakładem "Marginesów".
Dominika Ławicka https://zawszewksiazkach.blogspot.com/

"Dzienniki 1950-1962" Sylvii Plath

Nie mogę żyć dla samego życia, tylko dla słów, które opierają się sile czasu. Moje życie, tak czuję, nie będzie przeżyte, dopóki nie zostanie na wieczność uchwycone w książkach, gdzie będzie mogło się w nieskończoność powtarzać. Zbyt łatwo zapominam o tym, co było, i kurczę się w koszmarze tu i teraz, bez przeszłości i przyszłości....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Inspirująca, szczególnie dla tych którzy tworzą.

Inspirująca, szczególnie dla tych którzy tworzą.

Pokaż mimo to

Nakładem Wydawnictwa Marginesy ukazała się biografia Sylvii Plath. „Dzienniki 1950-1962” to kompletny zbiór, będący ciekawym świadectwem tego jak kształtowała się pisarska droga Sylvii Plath. Autorka każdego dnia pisała o swoich zmartwieniach, życiowych przemyśleniach. Dlatego też książka ta jest wyjątkowym obrazem Jej twórczości. Wyjątkowość polega między innymi na tym, iż książka ta, nie jest wynikiem prac historyków, lecz Jej intymnym zwierzeniem, które pokazują nam jaka naprawdę była. Dzięki temu publikacja ta jest w pełni autentyczna, ukazująca prawdziwy, nie przekłamany obraz Autorki. W Polsce książka pojawiła się w przekładzie Pawła Stachury oraz Joanny Urban. „Dzienniki 1950-1962” zawierają głębokie przemyślenia, płynące prosto z Jej serca. Dzięki temu w pełni możemy dowiedzieć się jaką była kobietą, pisarką. Możemy uzmysłowić sobie, co kreowało Jej pisarską twórczość oraz wrażliwość na otaczający świat. Możemy jeszcze bardziej poznać i zrozumieć Pisarkę. W tej publikacji możemy przeczytać o czasach studiów w Smith College. Poznajemy Jej burzliwą biografię. Dzieli się z nami emocjami, odsłania kulisy pierwszej próby samobójczej, pobytu w szpitalu psychiatrycznym. Możemy przeczytać również o Jej małżeństwie z Tedem Hughesem. Na łamach tej książki Sylvia Plath przedstawiła wiele faktów ze swojego życia. Wspomina o swojej karierze akademickiej, którą porzuciła na rzecz twórczości. Ukazuje nam trudną sytuację życiową, z często pojawiającymi się odczuciami paniki w relacji ze swym mężem. Dzieli się z nami również tym, jak przebiegała jej opieka nad dwójką dzieci. „Dzienniki 1950-1962” to wyjątkowy zapis burzliwego życia, które mimo sławy oraz miana ikony pop kultury nie było dla Sylvii Plath usłane różami. Ta książka jest dobitnym dokumentem życia eseistki, zaliczanej do grona poetów wyklętych. W dwudziestu trzech zeszytach obejmujących dwanaście lat Autorki zapisana jest prawda o Jej życiu, dzięki temu możemy nieco z innej perspektywy spojrzeć na Jej twórczość. Możemy ją jeszcze bardziej zrozumieć. Dodatkowym bogactwem publikacji są załączone archiwalne zdjęcia, szkice wierszy oraz Jej rysunki. Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Marginesy https://marginesy.com.pl/
http://www.czyt-nik.pl/recenzje/sylvia-plath/

Nakładem Wydawnictwa Marginesy ukazała się biografia Sylvii Plath. „Dzienniki 1950-1962” to kompletny zbiór, będący ciekawym świadectwem tego jak kształtowała się pisarska droga Sylvii Plath. Autorka każdego dnia pisała o swoich zmartwieniach, życiowych przemyśleniach. Dlatego też książka ta jest wyjątkowym obrazem Jej twórczości. Wyjątkowość polega między innymi na tym, iż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo ważna książka

Bardzo ważna książka

Pokaż mimo to