Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielka szkoda, że sięgnęłam po tę książkę w tak piękny słoneczny , wrześniowy dzień. Zmarnowałam jej potencjał. To książka na ponure jesienne dni, gdyż podnosi nastrój, wyzwala uśmiech i nie pozwala ponuraczyć. Ale w czym tkwi tak naprawdę jej fenomen? Doprawdy nie wiem. " Głupcze" - rzekłby zapewne do mnie drewniany kozioł, wyjmując z ust drewniany strąk fasoli i robiąc straszna minę dodał - przeczytałaś całą książkę i nie wiesz dlaczego ta książka może uratować niejeden wieczór?
Ano nie wiem - odpowiedziałabym- bo tak się w niej zatraciłam, że nie miałam czasu na rozmyślania.

Wielka szkoda, że sięgnęłam po tę książkę w tak piękny słoneczny , wrześniowy dzień. Zmarnowałam jej potencjał. To książka na ponure jesienne dni, gdyż podnosi nastrój, wyzwala uśmiech i nie pozwala ponuraczyć. Ale w czym tkwi tak naprawdę jej fenomen? Doprawdy nie wiem. " Głupcze&quo...

Rozwiń

Zwiń

Klasyka gatunku grozy. Ciekawy pomysł, dbałość o detale okazały się bardzo skuteczne. Dreszcz jest, bo być musi, kiedy mgła nie jest zwykłym aerozolem składającym się z kropelek wody, lecz tworem utkanym z cząsteczek duchów. Wiatr bynajmniej też nie jest zwykłym ruchem powietrza wywołanym różnicą ciśnień, lecz zabójcza mocą pojawiającą się za sprawą upiorów. Zło zagnane w kozi róg nie poddaje się, szaleje i kąsa. Czy jest na nie sposób, i kto wygra. Pytanie bez odpowiedzi, zgodnie z definicją gatunku. Atmosfera zachowana od początku do końca. I domek fajny, dzieciaki sympatyczne, sielskie krajobrazy. Aż można się dziwić skąd ten niepokój i dlaczego czytelnika nie opuszcza. Autor się postarał. Czy to właśnie nazywają kunsztem?

Klasyka gatunku grozy. Ciekawy pomysł, dbałość o detale okazały się bardzo skuteczne. Dreszcz jest, bo być musi, kiedy mgła nie jest zwykłym aerozolem składającym się z kropelek wody, lecz tworem utkanym z cząsteczek duchów. Wiatr bynajmniej też nie jest zwykłym ruchem powietrza wywołanym ...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępie zostałam osadzona w realiach wielkiego świata, kiedy blond piękność na stopy założyła ciemnofioletowe czółenka osadzane cekinami Monolo Blahnik. Wielki świat, kuchenny blat, jak kiedyś powiadał ktoś przeglądając zachłannie kolorowe strony Vogue'a. W ostatnich dniach mnie spotkała ta przyjemność. Poczytałam sobie o innej codzienności i nieprawdopodobnej historii, która wbrew pozorom mogłaby wydarzyć się naprawdę, bo przecież życie nie takie scenariusze pisało. I ten właśnie fakt uczynił lekturę ciekawszą, choć przewidywalną, ale nie w każdym calu. Ten "cal" spowodował, że jestem zadowolona z wyboru książki, ale nie jest to demolka, jak to amazon reklamował.

Na wstępie zostałam osadzona w realiach wielkiego świata, kiedy blond piękność na stopy założyła ciemnofioletowe czółenka osadzane cekinami Monolo Blahnik. Wielki świat, kuchenny blat, jak kiedyś powiadał ktoś przeglądając zachłannie kolorowe strony Vogue'a. W ostatnich dniach mnie spotkał...

Rozwiń

Zwiń

Na wstępie podziękowanie dla autorki, za odwagę dzięki której dokopała się do faktów, które najchętniej zostałyby przemilczane przez wszystkich. Bo dla jednych to grzech śmiertelny donosić na osoby duchowne, a dla drugich fakt umieszczenia " trudnych" dzieci gdzieś za murami był po prostu korzystny. I tak powstało gniazdo zła omijane szerokim łukiem niczym gniazdo szerszeni, którego boi się każdy. Ale zła, choć nie widać to jego skutki już tak. I to one muszą być dostrzeżone przez odpowiednią osobę - zrównoważoną, wrażliwą i do tego z wiedzą socjologiczną. Odnoszę wrażenie, że Pani Justyna jest właśnie tą osobą.W książce próżno szukać pieniactwa, agresywnych ataków, choć temat z gatunku tych najcięższych. Jestem zachwycona tym podejściem - spokojnym i rzetelnym, a w środku wszystko wrze niczym w kociołku rozgrzanym do czerwoności. I to jest właśnie profesjonalizm. I jeszcze ten tytuł - czyżby sugerował, że nie do nas osąd należy?

Na wstępie podziękowanie dla autorki, za odwagę dzięki której dokopała się do faktów, które najchętniej zostałyby przemilczane przez wszystkich. Bo dla jednych to grzech śmiertelny donosić na osoby duchowne, a dla drugich fakt umieszczenia " trudnych" dzieci gdzieś za murami był ...

Rozwiń

Zwiń

" Nie mam czasu na czytanie" - ta wymówka nie przejdzie. Pół godziny, trzy kwadranse może znaleźć każdy. A tyle właśnie wystarczy by poznać "próbkę" talentu kilku naszych rodzimych pisarzy. Od lat wiadomo, że Polska kryminałem stoi i warto sięgać po takie opowiadania, by poznawać nowe talenty. Nie wierzę, że przynajmniej jedno nazwisko nie zapadnie każdemu w pamięć. I kiedyś to ziarenko zakiełkuje i sięgnie się po coś większego gabarytowo. A potem to już efekt domina. I tak powinno być, bo każda przeczytana książka to radość dla tworzących statystyki, a dla czytelnika - jeszcze większa!

" Nie mam czasu na czytanie" - ta wymówka nie przejdzie. Pół godziny, trzy kwadranse może znaleźć każdy. A tyle właśnie wystarczy by poznać "próbkę" talentu kilku naszych rodzimych pisarzy. Od lat wiadomo, że Polska kryminałem stoi i warto sięgać po takie opowiadania, b...

Rozwiń

Zwiń

Tak perfekcyjnie oddany klimat XIX-wiecznego miasteczka, że nie da się odczuć, iż autorem jest współczesny pisarz. Czułam się, bez mała , jakbym odbywała spacer po sanockim skansenie, zresztą jednym z moich ulubionych. Mogłaby być mgła, bo dodałaby tej tajemniczości i dotyku metafizyki, której w książce nie brakuje. A i koniecznie musiałby się , tak jak w książce, szwędać kot. W takiej scenerii łatwo porzucić to co realne i udać się w świat magii, wierzeń, choćby i w upiory, czy wilkołaki. Takie wycieczki się przydają , by odetchnąć od rzeczywistości.

Tak perfekcyjnie oddany klimat XIX-wiecznego miasteczka, że nie da się odczuć, iż autorem jest współczesny pisarz. Czułam się, bez mała , jakbym odbywała spacer po sanockim skansenie, zresztą jednym z moich ulubionych. Mogłaby być mgła, bo dodałaby tej tajemniczości i dotyku metafizyki, kt...

Rozwiń

Zwiń

Wyobraźni można autorce pozazdrościć. Świat odrealniony, z realnym potrafi zazębić w tak fascynujący i interesujący sposób. Wątki istotne i nieistotne, życiowe i te zupełnie zeschizowane wciągają bez reszty. Do tego kilka maksym życiowych. Ja zakodowałam słowa Ludmiły: "Gdy Bóg daje ci cytrynę, zrób z niej lemoniadę" Po lekturze dodałabym od siebie, że jeśli lemoniada wyjdzie zbyt kwaśna to należy rzucić się w morze fantazji. Wtedy dzisiejsza prawda może zamienić się w jutrzejszą prawdę, a ta czasem jest łatwiejsza do przełknięcia. Taka książka, to rozumiem - rozwinęłam się w słowie , teraz pora na wdrożenie w życie.

Wyobraźni można autorce pozazdrościć. Świat odrealniony, z realnym potrafi zazębić w tak fascynujący i interesujący sposób. Wątki istotne i nieistotne, życiowe i te zupełnie zeschizowane wciągają bez reszty. Do tego kilka maksym życiowych. Ja zakodowałam słowa Ludmiły: "Gdy Bóg daje...

Rozwiń

Zwiń