Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gangway" Grzegorza Dziedzica to drugi tom trylogii chicagowskiej. Książka opatrzona jest w krótki słowniczek, w którym znalazłam wytłumaczenie tytułowego słowa: to po prostu wąskie przejście między budynkami. No tak, Rucki w tym tomie często zgłębia się w takie przejścia i ciasne tylne uliczki...

Rok 1921 Minnesota. Rucki pod przybranym nazwiskiem w czasie jednej z płatnych bokserskich walk trafia na pewnego mężczyznę – gangstera/pirata, który proponuje mu powrót do Chicago w celu zbudowania dla niego siatki dużych odbiorców stałych dostaw kanadyjskiej whisky. By go przekonać, zmotywować do powrotu, zdradza, że jego przyjaciel Roman jakiś czas temu zniknął... Ruckiemu nie pozostaje nic innego jak ruszyć w drogę.

Przyznam, że dosyć długo nie umiałam się wkręcić w tę historię – może przez to, że z początku dużo jest szczegółowych opisów walk bokserskich, a to niespecjalnie mnie bawi, choć oczywiście doceniam wiedzę autora! Za to później, gdy Rucki dotarł w Chicago, a klimat zaczął przypominać mi ten z serialu „Zakazane Imperium”, okazało się, że to jest to! Spokojnie prowadzona intryga skupiona na jednostce i psychologii, świetny klimat dusznych barów i dekadencji to coś, co w pełni mi zachwyciło. Do tego dochodzi świetny styl, język stylizowany na ówczesny i kreacje postaci Ruckiego i Romana, który od czasu do czasu pojawia się w narracji pierwszoosobowej, stają do siebie niejako w kontrze. To tom całkiem inny niż pierwszy, więc z niecierpliwością wypatruję co przyniesie tom finalny! Ten oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/08/gangway-grzegorz-dziedzic.html

"Gangway" Grzegorza Dziedzica to drugi tom trylogii chicagowskiej. Książka opatrzona jest w krótki słowniczek, w którym znalazłam wytłumaczenie tytułowego słowa: to po prostu wąskie przejście między budynkami. No tak, Rucki w tym tomie często zgłębia się w takie przejścia i ciasn...

Rozwiń Zwiń

"Inna dusza" to proza mocna, przejmująca i tak strasznie smutna... Historia oparta jest o zbrodnię prawdziwą, jednak należy pamiętać, że to tylko inspiracja, a książka zaliczana jest gatunkowo do literatury pięknej. Po raz pierwszy wydana została w 2015 roku, zdobyła nagrodę Paszportu Polityki i kilka ważnych nominacji. Teraz (w 2023) wydana ponownie, co z pewnością wielu czytelników wykorzysta tak jak ja – by w końcu zapoznać się z piórem Łukasza Orbitowskiego.

Bydgoszcz, lata 90te. 14letni Krzysiek i Darek zaprzyjaźniają się z rok starszym Jędrkiem, razem grają w piłkę, jeżdżą na rowerach. To taka chwila normalności, szczególnie dla Krzysia, który żyje w patologicznej rodzinie – ojciec co chwilę chodzi pijany, matka coraz mocniej popada w apatię pozostawiając wszystko na barkach syna. Jędrek żyje całkiem inaczej – rodzice nie narzekają na brak pieniędzy, kochają go i wspierają, choć chyba nie są specjalnie wylewni. A jednak to Jędrkowi czegoś brakuje. A może czegoś ma nadto? Czegoś, co pcha go do zbrodni?

Historia przedstawiona jest naprzemiennie, raz opisuje losy Krzysia w narracji pierwszoosobowej, raz Jędrka w trzeciej osobie. Co ciekawe, narrator trzyma się tylko tego co widać, nie wchodzi w głowy postaci, więc tak naprawdę nie wiemy o czym myślą, co czują. To zabieg ciekawy, który wzbudza w czytelniku zmieszanie – nie rozumiemy dlaczego postacie tak postępują. Ale chyba o to chodzi, bo jak zrozumieć zbrodnię? Jak zrozumieć przywiązanie do rodziny, która tylko krzywdzi? Obserwujemy, zastanawiamy się i dziwimy, ale przede wszystkim czujemy ten głęboki, przejmujący smutek związany z tym, że nikt nie reaguje tam, tak jak trzeba... Oceniam na mocne 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/08/inna-dusza-ukasz-orbitowski.html

"Inna dusza" to proza mocna, przejmująca i tak strasznie smutna... Historia oparta jest o zbrodnię prawdziwą, jednak należy pamiętać, że to tylko inspiracja, a książka zaliczana jest gatunkowo do literatury pięknej. Po raz pierwszy wydana została w 2015 roku, zdobyła nagrodę Pasz...

Rozwiń Zwiń

„Spóźnione pożegnanie” Adama Dzierżka wpisuje się w nurt kryminał ów noir, po polsku zwanymi czarnymi. Ja przyznam, że w definicję słownikową do tej pory się nie zgłębiałam, więc moja wiedza na ich temat ogranicza się do tego, że zagadnienia, które poruszają, są trudne i przytłaczające mrokiem, postacie przeważnie niosą na swoich barkach nałogi i niewesołą przeszłość, a cały wydźwięk historii też jest niewesoły.

Historia rozpoczyna się mocnym uderzeniem – prywatny detektyw Maks Mejza jest świadkiem ostatniego lotu pewnej młodej dziewczyny, która swoje życie zakończyła skokiem z dwunastego piętra. No właśnie, skoczyła czy ktoś jej pomógł? To jednak nie problem Maksa, ten w końcu dostaje pierwsze zlecenie – ma dowiedzieć się co stało się z dzieckiem córki klienta, która uciekła kilka lat temu. Córka mieszka w małej wiosce, jakby w odosobnionej społeczności. Dziecko powinno mieć już kilka lat, ale nigdzie w okolicy go nie widać, a okoliczni mieszkańcy twierdzą, że nic o tym nie wiedzą. Czy zatem jest szansa, że Mejza rozwikła zagadkę pierwszego zlecenia?

Akcja powieści toczy się umiarkowanie szybko, ale całkiem dobrze utrzymuje ciekawość czytelnika – cały czas coś się dzieje, jest i kilka solidnych zaskoczeń. Mejza, choć szarpany nałogami, jest porządnym facetem, który staje w obronie młodszych, co widać już w pierwszych scenach – nie boi postawić się sąsiadce, gdy jest świadkiem jej patologicznego zachowania w stosunku do jej własnych dzieci. I taka jest w sumie cała książka, tematy jakie porusza, są smutne, druzgocące, ale ważne, bo przecież cały czas tak okropnie aktualnie. Całość czyta się dobrze i sprawnie, oceniam na 7/10, a więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/08/spoznione-pozegnanie-adam-dzierzek.html

„Spóźnione pożegnanie” Adama Dzierżka wpisuje się w nurt kryminał ów noir, po polsku zwanymi czarnymi. Ja przyznam, że w definicję słownikową do tej pory się nie zgłębiałam, więc moja wiedza na ich temat ogranicza się do tego, że zagadnienia, które poruszają, są trudne i przytłaczające mro...

Rozwiń Zwiń

„Rodzinna gra” Catherine Steadman to thriller psychologiczny, który zaliczyłabym do tych raczej lżejszych, którego spora część fabuły wzbudza w czytelniku niepewność – czy zdarzenia to tylko gra, coś co dzieje się na niby, czy jednak zatrważająca prawda?

Akcja toczy się na przełomie listopada i grudnia, w czasie, gdy Harriet Reed w końcu ma poznać rodzinę swojego przyszłego męża – rodzinę nie byle jaką, bo obrzydliwie bogatą, w której Edward, jej przyszły mąż, jest najstarszym synem, a więc i dziedzicem. Już na pierwszym spotkaniu senior rodu zaprasza Harriet na prywatną rozmowę, podczas której wręcza jej nagraną kasetę. Mówi, że to jego pomysł na powieść i chce, by Harriet, jako autorka thrillerów, go oceniła. Harriet dzięki temu poznaje mroczną historię rodziny, a także dostaje potencjalne przyznanie się do morderstwa... co? Czy to może być prawda? Harriet ma wątpliwości, ale na pewno zamierza to sprawdzić. Czy ojciec Edwarda toczy z nią jakąś dziwną, prywatną grę?

Historia prowadzona jest w narracji pierwszoosobowej przez Harriet, wyjątkiem są cztery rozdziały, w których zapisane jest to, co znajduje się na kasecie. Harriet to postać odpowiednia do tego typu historii – ma bujną wyobraźnię, ale i ma znajomości, więc i ludzi, których może się poradzić. Dobrym zabiegiem jest też ta arystokratyczna rodzina – oni mogą sobie pozwolić na wszystko, ale czy dzięki pieniądzom są naprawdę bezkarni? Czy popełniają bezczelnie przestępstwa czy to po prostu ich ekscentryczne umiłowanie do gier, dziwna zabawa w jaką grają z bohaterką? Mimo że sama szybko doszłam do rozwiązania zagadki, to i tak bawiłam się przy tej lekturze naprawdę dobrze – lubię takie pokręcone, grające między fikcją a prawdą historie! Oceniam 7,5/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/08/rodzinna-gra-catherine-steadman.html

„Rodzinna gra” Catherine Steadman to thriller psychologiczny, który zaliczyłabym do tych raczej lżejszych, którego spora część fabuły wzbudza w czytelniku niepewność – czy zdarzenia to tylko gra, coś co dzieje się na niby, czy jednak zatrważająca prawda?

Akcja toczy się na przełomie list...

Rozwiń Zwiń

Kryminał „Farreter” Artura Tojzy jest tomem pierwszym serii Alicji w Krainie Zbrodni, która finalnie liczyć ma 10 tomów, a i należeć do jeszcze obszerniejszego Multiwersum Snów.

Historia toczy się latem w Trójmieście. Na terenie letniskowej działki starsi państwo znajdują makabryczny prezent – ciało mężczyzny w najobrzydliwszej fazie rozkładu przywiązane do krzesła. Sprawa trafia do Alicji i Adama, którzy od razu dostrzegają pewne dziwne filmowe nawiązania – do Alicji w Krainie Czarów i filmu Siedem. Czy to znaczy, że to dopiero początek morderstw? Śledczy zakładają, że tak, zatem w sprawę angażują również brata Alicji, który jak nikt potrafi wejść w głowę mordercy...

Narracja prowadzona jest z dwóch perspektyw – śledczych i mordercy, który choć pojawia się rzadziej, to robi bardzo mocne wrażenie – fragmenty pisane z jego perspektywy przeważnie ociekają brutalnością. Książka pisana jest językiem prostym, intryga przemyślana i poruszająca kilka wątków ogólnych – jak rola mediów w społeczeństwie, osób publicznych o skrajnych poglądach, hipokryzji, osób nieheteronormatywnych w Polsce czy powiązań politycznych. Pomiędzy brutalnym kryminałem jest też miejsce na lekki wątek obyczajowy i dosyć konkretny romansowy, który we fragmentach poświęconych Damianowi (bratu Alicji) mocno historię dominuje. Przez to właśnie, jak i średnie umotywowanie psychologiczne działań wszystkich postaci, książka nie do końca przypadła mi do gustu, choć nie wątpię, że znajdzie tu swoich fanów – mamy na polskiej scenie kilku autorów piszących w podobny sposób, którzy są całkiem lubiani. Ja oceniam 6/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/09/farreter-artur-tojza.html

Kryminał „Farreter” Artura Tojzy jest tomem pierwszym serii Alicji w Krainie Zbrodni, która finalnie liczyć ma 10 tomów, a i należeć do jeszcze obszerniejszego Multiwersum Snów.

Historia toczy się latem w Trójmieście. Na terenie letniskowej działki starsi państwo znajdują makabryczny prez...

Rozwiń Zwiń

„Pasożyt” Marka Krajewskiego to dwunasty tom cyklu z Edwardem Popielskim, ale spokojnie można go czytać bez znajomości serii.

Historia rozpoczyna się w 1940 roku w Rumuni, gdzie po wybuchu wojny schronił się Popielski. Na swojej drodze spotyka tajnego agenta, który w zamian za opowieść o akcji sprzed czterech lat, pomoże mu bezpiecznie powrócić do Lwowa. I tak przenosimy się do 1936 roku do Warszawy, gdzie Popielski ma wytropić kreta osadzonego głęboko w polskim wywiadzie – od pewnego czasu przesyła on tajne informacje Rosjanom, a ci eliminują po kolei polskich szpiegów działających pod przykrywką... Sprawa jest ekstra trudna, bo jest tylko jeden trop – zaszyfrowana przechwycona informacja, którą nie wiadomo jak odczytać...

Początek powieści może delikatnie przytłoczyć – zawiera dużo informacji politycznych, które jednak mają prawo tam być, jako że jest to powieść szpiegowska. Ale nie zniechęcajcie się, bo po kilkudziesięciu stronach zaczyna się prawdziwa akcja, a ta wciąga naprawdę mocno! Prowadzona w starym spokojnym stylu z naciskiem na solidną dedukcję i skrupulatne śledztwo. Historia ma kilka zaskakujących twistów, solidnie wykreowane postacie i niezwykle dokładny obraz codzienności życia w czasach międzywojennych. Do tego wszystkiego dochodzi jeszcze perfekcyjne użycie języka stylizowanego na ówczesny, który czyta się z prawdziwą przyjemnością! Oceniam 8/10, więcej napisałam tu: https://www.kryminalnatalerzu.pl/2023/07/pasozyt-marek-krajewski.html

„Pasożyt” Marka Krajewskiego to dwunasty tom cyklu z Edwardem Popielskim, ale spokojnie można go czytać bez znajomości serii.

Historia rozpoczyna się w 1940 roku w Rumuni, gdzie po wybuchu wojny schronił się Popielski. Na swojej drodze spotyka tajnego agenta, który w zamian za opowieść o ...

Rozwiń Zwiń