Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wiek to stan umysłu" - oto hasło, które przyświeca tej pozycji książkowej. I faktycznie - autorka daje kompleksowy przepis na to by poczuć się młodo i lepiej niż kiedykolwiek. Niby to rady znane, gdzieś już usłyszane, ale zebrane razem stanowią doskonałe kompendium nie tylko dla tych co mają 50+. Co istotne rady dane przez kogoś kto je zastosował i widzi pozytywne rezultaty. To cenna życiowa strategia, która wiedzie do lepszego, harmonijnego życia po 50-tym roku życia. Okazuje się, że to wcale nie jest trudne, choć każdej z nas najgorzej jest postawić ten pierwszy krok. A przecież wystarczy dobry sen, relaks, trochę czasu, ruchu i... szajba. Tak, szajba - pozytywne zakręcenie! To właśnie to mnie zauroczyło najbardziej. Pomimo wieku należy cieszyć się życiem, wręcz bawić, szukać drobnych przyjemności i spełniać marzenia. Na przygody nigdy nie jest za późno. Dzięki książce lepiej organizuję czas, zawsze znajduję go na medytację, dbanie o ciało i ducha, refleksję. Mam teraz większy dystans do siebie i swoich porażek. Zatroszczyłam się bardziej o swoje ciało, zwłaszcza pupę i dzięki przysiadom mam teraz - jak to zabawnie określiła autorka - "uśmiechnięte pośladki".

"Wiek to stan umysłu" - oto hasło, które przyświeca tej pozycji książkowej. I faktycznie - autorka daje kompleksowy przepis na to by poczuć się młodo i lepiej niż kiedykolwiek. Niby to rady znane, gdzieś już usłyszane, ale zebrane razem stanowią doskonałe kompendium nie tylko dla tych co mają 50+. Co istotne rady dane przez kogoś kto je zastosował i widzi pozytywne...

Niesamowita lektura, dostarczająca wielu ciekawych informacji i zmieniająca spojrzenie na choroby i organizm człowieka. Ciekawy system 5S. Dzięki tej książce zamierzam jeszcze bardziej zadbać o siebie, być uważnym i wsłuchiwać się w moje ciało. Warto było ją kupić.

Niesamowita lektura, dostarczająca wielu ciekawych informacji i zmieniająca spojrzenie na choroby i organizm człowieka. Ciekawy system 5S. Dzięki tej książce zamierzam jeszcze bardziej zadbać o siebie, być uważnym i wsłuchiwać się w moje ciało. Warto było ją kupić.

To niezwykłe jak losy potrafią się ze sobą splatać. Jak życia kobiet, które dzielą odległe lata zostają połączone innym życiem – ocalałej z Holokaustu dziewczynki. W książce Kristy Cambron przeplatają się dwie fabuły. Jedna dotyczy Kai Makovsky, która trafiła do obozu w Terezinie, druga opowiada o dalszych losach Sery James i Wiliama Hanovera, bohaterów książki „Motyl i skrzypce”. Co wyróżnia tę książkę na tle innych o podobnej tematyce? Z pewnością jest to dawka sporych emocji i wzruszeń. Na pierwszy plan wysuwają się tu więzi rodzinne, niezwykła moc uczuć i szerzenia dobra w obliczu nieludzkiej tragedii. To opowieść o ludziach, którzy potrafili mieć i nieść nadzieję, pomagali i widzieli dobro, mimo otaczającego ich zła. Polecam lekturę nie tylko tym, których interesuje tematyka Holokaustu, ale i tym, którzy chcą poczytać wartościową książkę o wierze w człowieka i sile miłości.

To niezwykłe jak losy potrafią się ze sobą splatać. Jak życia kobiet, które dzielą odległe lata zostają połączone innym życiem – ocalałej z Holokaustu dziewczynki. W książce Kristy Cambron przeplatają się dwie fabuły. Jedna dotyczy Kai Makovsky, która trafiła do obozu w Terezinie, druga opowiada o dalszych losach Sery James i Wiliama Hanovera, bohaterów książki „Motyl i...

Błyskotliwa, mądra i zabawna. Bardzo polecam!

Błyskotliwa, mądra i zabawna. Bardzo polecam!

Psychiatria wielu ludziom jawi się jako podejrzana, czarna owca nauk medycznych, stosująca kontrowersyjne metody. Pacjenci obawiają się trafić do psychiatry, są wobec niego nieufni, niechętnie decydują się na wizytę. Tych, którzy odważyli się zajrzeć za próg gabinetów uważa się za gorszych, słabych i nienormalnych. Ewa Pągowska w formie wywiadów ukazuje nam nowe oblicze psychiatrii. Psychiatrzy dzielą się w nich swoją wiedzą i doświadczeniami. Mówią o tym, co ich zaskoczyło, co napawa ich dumą, wspominają o sukcesach i problemach, wątpliwościach. Współczesna psychiatria nie różnicuje osób na „normalnych” i „nienormalnych”, stara się raczej granice między ludźmi zacierać. Najważniejsze dla niej jest to czy człowiek cierpi, a nie czy jest „normalny”. Niestety pewne terminy nabrały negatywnych znaczeń i skojarzeń. Psychiatria mierzy się dziś więc z samą terminologią, chce by ta była mniej stygmatyzująca. Przyrosło do niej też wiele mitów, na które niestety sobie zasłużyła. Dawniej kojarzono psychiatrę jako lekarza od leków, tego, który je przepisywał i na tym jego rola się kończyła. Dziś strach przed przekroczeniem progu psychiatry jest mniejszy niż kiedyś. Nad zmianą wizerunku pracują sami lekarze, którzy prowadzą rozmowy, doradzają, a przede wszystkim słuchają swoich pacjentów, nawiązują kontakt. Ewa Pągowska prowadzi rozmowy poruszając m.in. tematy depresji, schizofrenii, zaburzeń osobowości, szpitali psychiatrycznych czy elektrowstrząsów. Nie pomija trudnych kwestii homoseksualizmu i tożsamości płciowej oraz leczenia dzieci i młodzieży. Książka w przystępny sposób ukazuje oblicze współczesnej psychiatrii. Zachęcam, by przeczytać i zajrzeć za drzwi polskich gabinetów psychiatrycznych. Co tam znajdziemy? Obawiam się, że nie podejrzane eksperymenty i sale tortur z elektrowstrząsami, lecz pełnych ciepła i empatii lekarzy, troszczących się o swoich pacjentów. Ludzkich psychiatrów pełnych współczucia i zrozumienia, którzy chcą być dla tych, których leczą podporą i oparciem.

Psychiatria wielu ludziom jawi się jako podejrzana, czarna owca nauk medycznych, stosująca kontrowersyjne metody. Pacjenci obawiają się trafić do psychiatry, są wobec niego nieufni, niechętnie decydują się na wizytę. Tych, którzy odważyli się zajrzeć za próg gabinetów uważa się za gorszych, słabych i nienormalnych. Ewa Pągowska w formie wywiadów ukazuje nam nowe oblicze...

Poczuć w sobie niesamowitą wolność i pierwotną odwagę, mieć siły by spełniać swoje marzenia i nie wyrzekać się najskrytszych pragnień, wychodzić na spotkanie nieznanemu z ciekawością dziecka i głęboką intuicją. Te ścieżki wiodące do poznania siebie i wejrzenia w najgłębsze zakamarki swojego JA wytycza Clarissa Pinkola Estes w światowym bestsellerze „Biegnąca z wilkami”. Poprzez rekonstrukcje elementów mitów, baśni i legend prowadzi ku obszarom kobiecej psychiki. Pozwala odkrywać w sobie Dziką Kobietę, istotę świadomą swego istnienia, swej kobiecości i jej siły, wolną i niezależną, biegnącą z dumnie podniesioną głową. To lektura obowiązkowa dla każdej kobiety, która chce odnaleźć w sobie utraconą intuicję i dziką naturę. Zachęca by rozpoznać naturalny cykl przemian i żyć z nim w zgodzie. Pokazuje też, że to podróż trudna i niebezpieczna, wymagająca odwagi i poświęcenia, by uleczyć to co okaleczone i pozwolić umrzeć temu co umrzeć powinno. Choć napisana z myślą o kobietach, warto by zajrzał na jej karty także mężczyzna. By kochać prawdziwie trzeba bowiem poznać kobietę, odkryć jej naturę, zagłębić się w nią, a być może i odnaleźć pierwiastek kobiecy i dzikość w sobie.

Poczuć w sobie niesamowitą wolność i pierwotną odwagę, mieć siły by spełniać swoje marzenia i nie wyrzekać się najskrytszych pragnień, wychodzić na spotkanie nieznanemu z ciekawością dziecka i głęboką intuicją. Te ścieżki wiodące do poznania siebie i wejrzenia w najgłębsze zakamarki swojego JA wytycza Clarissa Pinkola Estes w światowym bestsellerze „Biegnąca z wilkami”....

Niezapomniana książka.

Niezapomniana książka.

Niezwykła książka, ciekawe przemyślenia i dialogi. Baaaaaaaaaaardzo polecam.

Niezwykła książka, ciekawe przemyślenia i dialogi. Baaaaaaaaaaardzo polecam.

Ta książka faktycznie uratowała mi życie:)

Ta książka faktycznie uratowała mi życie:)

Cudowna książka. Wpadłam w nią cała.

Cudowna książka. Wpadłam w nią cała.

To wspaniała baśń, jednocześnie saga rodzinna, opowieść obyczajowa i filozoficzna, prawdziwe cudeńko. Wywołuje niepokój i zmusza do refleksji. Nie odsłania całego świata magii, ale pokazuje, że jest on wszechobecny, że kątem oka możemy go zawsze dostrzec, bo jest jak najbardziej realny. I to jest zarazem niepokojące jak i piękne.

To wspaniała baśń, jednocześnie saga rodzinna, opowieść obyczajowa i filozoficzna, prawdziwe cudeńko. Wywołuje niepokój i zmusza do refleksji. Nie odsłania całego świata magii, ale pokazuje, że jest on wszechobecny, że kątem oka możemy go zawsze dostrzec, bo jest jak najbardziej realny. I to jest zarazem niepokojące jak i piękne.

Uwielbiam ją. Wspaniała książka, ma w sobie wszystko co lubię – zaskoczenie, mrok, grozę, a nade wszystko coś pradawnego, wymykającego się realnemu postrzeganiu świata. Książka wykracza poza znany świat. Zakochałam się w niej.

Uwielbiam ją. Wspaniała książka, ma w sobie wszystko co lubię – zaskoczenie, mrok, grozę, a nade wszystko coś pradawnego, wymykającego się realnemu postrzeganiu świata. Książka wykracza poza znany świat. Zakochałam się w niej.