Jesteśmy społecznością, która kocha książki

MIRYNDA NAPÓJ, CZY ZŁO?

To nie jest zwykły thriller, to nie jest zwykły kryminał. Ta książka jest niesamowita, a problem może polegać na tym, czy zaakceptujemy jej pomysł.

TO PIERWSZY TAKI REJS W KSIĄŻKOWEJ PRZYGODZIE!

Zupełnie inaczej sobie wyobrażałem tę powieść. Wsiadasz na pokład na własną odpowiedzialność. Można powiedzieć, że zaczyna się klasycznie, ale zacząłem się zastanawiać i dochodziłem do wniosku, że ja zdrowy z tego rejsu do Szwecji nie wrócę.

Sam zacząłem myśleć, że mam problemy z pamięcią, że zaczynam przejawiać objawy halucynacji. Ktoś lub coś ma na mnie wpływ. Tu nic nie jest normalne. Jedno jest pewne - dasz się tak kręcić, że zacznie cię to wszystko wyłącznie denerwować, zaczniesz się niecierpliwić. Gdzieś tu jest prawda? Dlaczego autor chciał ze swoich bohaterów zrobić świrów? Nie przerywaj procesu, pilnuj dzieci! Do czego to wszystko doprowadzi, kto ich wszystkich prowadzi za rękę.

Takiej książki się nie spotyka na swojej drodze. Historia, której nie da się przewidzieć, co więcej - historii której (długo ) nie było. Intryga kryminalna ginie, gdzieś w przebłyskach bohaterów. Są tylko oni. Tylko się nie zgub, bo wtedy już nie wrócisz. Zdasz się na monstrum w masce świni, która zawsze wie kiedy się pojawić.

Więc, jakim cudem zginęło ponad 40 ludzi? Przetrwaj do końca, aby poznać zaskakujący finał.

Autorze, szacun za to, że się nie pogubiłeś w każdej fazie powieści. Styl i język musiał pasować do konstrukcji i budowy historii, więc do przyjęcia. Ale panie Piotrze, ja czuję się zawiedziony. Czekałem do samego końca. Pan pewnie już wie...

• Prebook powieści przeczytany we współpracy z wydawnictwem Prószyński Media.

Premiera książki: 17.08.

MIRYNDA NAPÓJ, CZY ZŁO?

To nie jest zwykły thriller, to nie jest zwykły kryminał. Ta książka jest niesamowita, a problem może polegać na tym, czy zaakceptujemy jej pomysł.

TO PIERWSZY TAKI REJS W KSIĄŻKOWEJ PRZYGODZIE!

Zupełnie inaczej sobie wyobrażałem tę powieść. Wsiadasz na pokład n...

Rozwiń

Zwiń

Wina - Max Czornyj

😍 „No, Oreście, nie okłamuj mamusi. Powiedz to ” 😍

Wy nie macie pojęcia jak potrzebna była mi ta powieść - jak benzyna, która będzie podsycać ten ogień i głód kryminalny.

Nie zostałem nakarmiony w takiej porcji, jakiej oczekiwałem. Czy u pana Maxa następuje pewna zmiana: koncepcja, priorytety. Czyżby Liza Langer stawała się najistotniejsza w układance? Tak to wygląda. Wróciła Liza, jaką lubię: te jej riposty względem Oresta są solą na moje serce. Policjantka żyje morderstwami, ale też potrafi założyć maskę i pokazać, że też ma emocje i gro przeżyć. Zamiast papierosów są lizaki, a deszczowy pies został.

Wątku kryminalnego od początku było za mało. Autor chciał, aby czytelnik zwracał uwagę na małe z pozoru nieistotne szczegóły, a motywacja i motywy długo pozostawiały domysłami. Liza - policjantka stworzona do działania trzymała historię, która niestety w długich fragmentach była nudna. A trzeba przyznać, że opowiadał i opisywał ładnie...ale troszkę nie po to się spotkaliśmy.

Powieść nie pracowała na siebie, a jej najsłabszym punktem był morderca. Postać zupełnie nierealistyczna, nie dodająca, jakiegokolwiek realizmu w całość, który ja szukam w powiesci. Autor tak budował tego bohatera aż stwierdziłem, ja w bajki nie wierzę. Czytam thrller, czy horror? A historia tej postaci była niezwykle smutna. Dlaczego tak?

Miało zamieszać, aby ktoś pomyślał, że coś nagle się stanie innego, a tak prawdę mówiąc autor wrócił do nici intrygi, którą można wysnuć, gdy to się jeszcze w założeniu nie rozwinie Brakowało zdecydowania? Orest niczym Robert Hunter Chrisa Cartera - króliki zaczęły wyskakiwać z kapelusza. I cały bałagan posprzątany. Wiarygodności to w tym nie było. Ale koniec zagrany na emocje. Oby tylko Liza trzymała linię i zasady ze Złotoustym, a będzie zabawa.

Przyznam uczciwie: czytam ten cykl ze względu na Lizę. Podoba mi się ta postać pod każdym względem. Po tej części tylko mnie utwierdziła w przekonaniu, że warto przy niej pozostać. Niestety sam poziom książki jej historii od momentu zakończenia drugiego tomu jest coraz słabszy. Coś gaśnie.

Wina - Max Czornyj

😍 „No, Oreście, nie okłamuj mamusi. Powiedz to ” 😍

Wy nie macie pojęcia jak potrzebna była mi ta powieść - jak benzyna, która będzie podsycać ten ogień i głód kryminalny.

Nie zostałem nakarmiony w takiej porcji, jakiej oczekiwałem. Czy u pana Maxa nast...

Rozwiń

Zwiń

Tyle lat czekałem, cały czas miałem nadzieję, że ona powróci. I powróciła w zupełnie innym wydaniu. Lacey Flint, bo o niej mowa, uwielbiam jeszcze mocniej, bo cały czas pozostaje tajemnicą.

Bardzo dobrze pamiętam ten cykl. Wiem, jak Sharon Bolton go budowała, jakie punkty były dla niej kluczowe, jaki klimat chce zaszczepić u czytelników. I co? Nie da się ukryć, że seria postępuje i dojrzewa, a jedno jest niezmienne. Sharon zabrała nas w nieznane, gdzie uknuła intrygę, która prowadziła się dobrze, aby na końcu zepsuć to wrażenie.

Trafiamy w świat wirtualny, który rozgrywa się na wodach Londynu. Poznajemy ruch Inceli. Przyznam, że nie słyszałem o nim wcześniej, więc z uwagą go poznawałem. Ruch, który robił spustoszenie, tworzył ciągłe zagrożenie. Kobieta nie była już bezpieczna, była złem które trzeba wyeliminować. Władza musiała wrócić do mężczyzn.

Akcja na wodach Tamizy miała przejść łatwo, gdyby na drodze do sukcesu przywódcy swoich żołnierzy nie stanęła Lacey Flint. Posterunkowa, która wybrała się na kawę z przyjaciółkami niespodziewanie zwróciła uwagę tajemniczego internetowego Incela, który stawia sprawę jasno: ona należy do mnie! Ona stała się jego fascynacją, dlaczego?

Wróciłem do domu wspólnie z toczącą się sprawą. Autorka sprawnie oddawała wodny klimat w otoczeniu Tamizy. Wątki prowadzone, tak aby czuło się, że jest się w środku tych wszystkich wydarzeń. Napięcie, emocje, które napędzał ruch, były coraz większe. Oni szykowali się na Dzień Odwetu.

Oni byli tak dobrzy, że nawet, ja dałem im wiarę. Odwrócili moją uwagę. Finał musiał być tam, gdzie był, jednak pewne klocki i elementy zaskoczenia wypadły blado, jak na Sharon Bolton.

Myślisz, że już poznałeś Lacey wystarczająco dobrze? Po przeczytaniu tej powieści ta mroczna przeszłość bohaterki nabierze kolejnych barw. Jak dalej potoczy się jej życie? Ależ to jest postać. Niepozorna blondyneczka.

Pewnych detali zabrakło lub w moim odczuciu było ich za mało. Mark niespodziewanie mnie zaczął denerwować. Momentami słabo przetłumaczona - błędy, powtórzenia, literówki, ale była Ona, więc mogłem wybaczyć.

Tyle lat czekałem, cały czas miałem nadzieję, że ona powróci. I powróciła w zupełnie innym wydaniu. Lacey Flint, bo o niej mowa, uwielbiam jeszcze mocniej, bo cały czas pozostaje tajemnicą.

Bardzo dobrze pamiętam ten cykl. Wiem, jak Sharon Bolton go budowała, jakie punkty były dla niej k...

Rozwiń

Zwiń

Miejsca Cieniste - Jacek Kalinowski

⚰️ To była głupia śmierć!

Jacku - stopniowo powieść rozkładała mnie emocjonalnie, więc jakim cudem taki thriller psychologiczny mógł być twoim pisarskim debiutem?

Spokój, który okazał się pozorny. Dostrzegałem i przyznawałem rację tym, którzy mówili, czy pisali, że ta książka ich rozwaliła. Smutek, emocje, ból bohaterów wylewał się tutaj kawałek po kawałku.

Odcięty element każdej historii, w której każda z tych rodzin przeżywa swoją tragedię, każda inaczej, ale to powoduje sieć dziwnych zachowań, kłamstw, zastanowienia i tajemnic. Autor budował mroczną, bezwzględną atmosferę, która bez wątpienia musi doprowadzi do czegoś złego. Do czego nas to wszystko doprowadzi?

„Miejsca Cieniste” - prowadzą czytelnika narracją przez kilku bohaterów. Zobaczysz skrawek po skrawku obraz człowieka, obraz historii. Oba czynniki trudno do końca zdefiniować. To pokazała Oktawia. Nastolatka inna od wszystkich. Od początku wprowadza ciekawość - odludek zmieniający szkołę za szkołą, dlaczego? Do momentu, gdy pozna Kubę. Dobro z nutką ukrytego szaleństwa? Gdzieś to było czuć, nie.... Autor bardzo dobrze siedział w głowie takiej nastolatki. Dzięki temu napisał najlepszą postać tej powieści.

Oni już tego nie wytrzymują. To wszystko zostaje tak zbudowane, że ty w głowie wyobrażasz sobie najgorsze scenariusze, za co przeklinałem autora. Jacek Kalinowski wykonał, pokazał problem, który już wkrótce może okazać się poważnym zagrożeniem, który rodzic nie może zbagatelizować.

Dopracowana powieść. Przelana na papier piórem debiutanta. Detale, miejsca - ciekawie wykorzystane, to mi się tutaj podobało. Zdecydowanie zbyt częste porównywania wszystkiego o wszystko, to chwilami było dla mnie tak irytujące, jak zachowanie i brak reakcji Anny.

Wy macie swoją cienistość? #czytamcieniste

▫️Za możliwość przeczytania powieści dziękuję we współpracy z wydawnictwem Znak Crime .

Miejsca Cieniste - Jacek Kalinowski

⚰️ To była głupia śmierć!

Jacku - stopniowo powieść rozkładała mnie emocjonalnie, więc jakim cudem taki thriller psychologiczny mógł być twoim pisarskim debiutem?

Spokój, który okazał się pozorny. Dostrzegałem i przyznawałem racj...

Rozwiń

Zwiń

Macie dobre wspomnienia z czasów szkolnych? Poznajcie „Rozgrzeszenie”, a może uświadomisz sobie, co może czaić się za słodkim uśmiechem nastolatki.

Yrsa nie boi poruszać się w swoich powieściach trudnych tematów. Przemoc w szkole. Snuła ten problem przez całą opowieść ukazując, jak brutalny, jak zły jest świat uczniów. Nieświadomi zachowań rodzice nie dopuszczają do siebie, że ich dziecko to istne zło. Szkoła nie chce zauważyć problemu.
A dwójka nastolatków nie żyje. Dlaczego musieli zginąć? Powód dla każdego może być oczywisty, jednak przekonaj się jakie to wszystko było przykre i smutne.

Przyznam, że w pewnym momencie sam myślałem, że zacznę mordować z powodu tego, że jest tam po prostu za spokojnie. Yrsa Sigurdardòttir ma ten swoisty dar, że świetnie prowadzi przez swoją historię, która nabiera dynamiki, a co najważniejsze potrafi budować odpowiednie napięcie w tajemniczości swoich bohaterów. Wtedy wiec, że przepadasz.

Ważnym punktem każdej historii tej serii są jej główni bohaterowie , czyli Freja i Haldur, których życie przeplata długie, wymagające śledztwo, w którym trzeba się zmierzyć z mordercą, który zna się na snapchacie, który okaże się kluczowym elementem jego planu, a ja wziąłem go za amatora. Niby można było już wiedzieć wszystko, a do końca nawet w najmniejszym elemencie tej układanki potrafił cię zaskoczyć.

Pytanie końcowe: kto oczekiwał Rozgrzeszenia? Morderca, oprawcy, ofiary, a może jeszcze ktoś inny? Otrzyma? Przenieś się do zimowej Islandii i udaj się na seans.

▪️Serię mam przyjemność poznać dzięki Wydawnictwo Sonia Draga 📚

Macie dobre wspomnienia z czasów szkolnych? Poznajcie „Rozgrzeszenie”, a może uświadomisz sobie, co może czaić się za słodkim uśmiechem nastolatki.

Yrsa nie boi poruszać się w swoich powieściach trudnych tematów. Przemoc w szkole. Snuła ten problem przez całą opowieść ukazując, jak brutal...

Rozwiń

Zwiń

Dawno w polskiej powieści kryminalnej nie było tak dobrze napisanej postaci kobiecej , jak ta w „Spirali ” - Igora Brejdyganta.

Dominika Stawecka, bo o niej mowa skupi twoją uwagę. Postać troszkę w życiu pogubiona, choć jak ktoś spojrzy na nią z boku może odnieść zupełnie inne wrażenie - w końcu ułożone życie pani psycholog u boku polityka. Życie to brutalny kawałek chleba, o czym przekona się Dominika, która walczy o to, aby jej sekret nigdy nie ujrzał światła dziennego. Ile wytrzyma? Czy będzie zdolna do morderstwa najbliższej osoby? Czy jej życie to ułuda? To było wręcz niesamowite ile tam gromadzi się pytań bez jasnej odpowiedzi, co wręcz niewidzialnie się rozwija i niesamowicie wciąga.

Ciekawy pomysł i przedstawienie wątków i rozwiązań kryminalnych, w których każdy musi uważać na każdego i na to ile wie. Płynąca tajemniczość sytuacji coraz bardziej wydaje się pogrążać Dominikę w mrok. Cały czas, gdzieś we wspomnieniach jest zamordowana przyjaciółka.

Autor potrafił niespodziewanie zaskoczyć, czym momentalnie zmienił bieg wydarzeń o 180 stopni. To nam pokaże, jak to wszystko było potrzebne, jak to wszystko pasuje - tu nie ma brakującego elementu! Tylko gdzie jest Dominika? Czy tak zwani „Oni” swoim szantażem pokonają, to ich zdaniem najsłabsze ogniwo? Kto będzie celem Dominika, Ola, a może polityka? Było tajemniczo i tajemniczo się zakończyło.

Świetna powieść, ryzykowna powieść pod kilkoma względami. Książka na swój sposób ma prosty styl, język, jeśli będziesz w stanie to przyjąć, to ręczę, że nie będziesz chciał kończyć czytać, a pozostać w świecie, który stworzyła Ona.

• Książkę miałem możliwość przeczytać we współpracy z wydawnictwem Znak Crime.

Dawno w polskiej powieści kryminalnej nie było tak dobrze napisanej postaci kobiecej , jak ta w „Spirali ” - Igora Brejdyganta.

Dominika Stawecka, bo o niej mowa skupi twoją uwagę. Postać troszkę w życiu pogubiona, choć jak ktoś spojrzy na nią z boku może odnieść zupełnie inne wrażenie ...

Rozwiń

Zwiń

Już prolog sprawi, że poczujecie zimny przewiew na plecach!

🐺 „O wilczek wrócił” 🐺

Myślicie, że dobrze już znacie Josie Quinn? Przeczytajcie „ Grób Matki ” i pewnie przyjdzie wasza zastanowienie.

Ciekawy zabieg autorki, bo historię tej powieści poznajemy z dwóch perspektyw - tej teraźniejszej, w której toczy się śledztwo - wykopane zwłoki kobiety sprzed 30-laty, i tej kilkanaście lat wcześniej. Kto będzie jej bohaterem, jak to się połączy z Josie Quinn? Łączy się płynnie, choć narracja mogłaby być inna. To ile tu przeszła, jakie rany przeszłości musiała otworzyć? To było wręcz przerażające, momentami nie do wytrzymania. Choć nie mam dzieci, to nie mogłem tego przyjąć na chłodno. Każdy musi w to „wejść”.

Ile emocji, ile nerwów o Josie, która stała mi się jeszcze bliższa, jak starsza siostra. Przeżywałem razem z nią. Będzie walczyła do końca o tych, na których jej naprawdę. Nie pokona ją szokująca prawda, która zaczyna niebezpiecznie nabierać kolorów, jak na nią zareaguje Jojo? U mnie był szok i spodziewałem się tak naprawdę wszystkiego.

Czytając przygody Josie Quinn od pierwszego tomu, będziesz musiał docenić pióro autorki. Ta historia dojrzewa. Pokazała nam dopiero skrawek tego, co u naszych przyjaciół się wydarzy. Tu nie ma chaosu, tu może wydarzyć się coś niespodziewanego, a na to ja czekam, bo wiem, że Josie Quinn i Noah zostaną ze mną na długo, a wraz z nimi kolejne niepokojące emocje. Ktoś powie, może częściowo motywacja już była, ale co z tego! Tu każdy tom jest inny, tu nie ma schematu, emocje są inne.

Uwielbiam Josie za to jaka jest! Za wszystko! Nie jeden, by się poddał, a ona walczy o siebie i innych.

• Powieść miałem przyjemność przeczytać we współpracy z wydawnictwem dolnośląskim.

Już prolog sprawi, że poczujecie zimny przewiew na plecach!

🐺 „O wilczek wrócił” 🐺

Myślicie, że dobrze już znacie Josie Quinn? Przeczytajcie „ Grób Matki ” i pewnie przyjdzie wasza zastanowienie.

Ciekawy zabieg autorki, bo historię tej powieści poznajemy z dwóch per...

Rozwiń

Zwiń