Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ten, kto wydaje wyrok, sam powinien go wykonać. Jeśli chcesz odebrać komuś życie, powinieneś spojrzeć mu w oczy i wysłuchać jego ostatnich słów. Jeśteś mu to winien. Kiedy nie masz odwagi tego uczynić, skąd możesz wiedzieć, że ten człowiek zasługuje na śmierć?

Ten, kto wydaje wyrok, sam powinien go wykonać. Jeśli chcesz odebrać komuś życie, powinieneś spojrzeć mu w oczy i wysłuchać jego ostatnich słów. Jeśteś mu to winien. Kiedy nie masz odwagi tego uczynić, skąd możesz wiedzieć, że ten człowiek zasługuje na śmierć?

Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne.

Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne.

Nasz system jest chory. Uczymy się po to, żeby zaliczać testy. Określamy się za pomocą cyferek zamiast tego, co możemy dać od siebie.

Nasz system jest chory. Uczymy się po to, żeby zaliczać testy. Określamy się za pomocą cyferek zamiast tego, co możemy dać od siebie.

Roksana przesuwała palcami po bliznach na twarzy Smolipalucha; były tak blade, jakby zostawił je nie nóż, lecz pióro szklanego ludzika. - Istnieje taka legenda, którą waganci opowiadają swoim dzieciom. - powiedziała w próżnię. - Jest to historia połykacza ognia, któremu białe damy zabrały syna. Zrozpaczony przypomniał sobie opowieści o tym, że białe damy boją się ognia, a zarazem tęsknią za jego ciepłem. Postanowił więc swoją sztuką zwabić je do siebie i poprosić, by oddały mu syna. I udało się. Przywołał je za pomocą ognia, któremu nakazał tańczyć i śpiewać dla nich, a one zwróciły mu syna zamiast oddać go śmierci. Ale w zamian za syna zabrały połykacza ognia i nigdy już nie wrócił. Legenda głosi, że musi aż do skończenia świata pozostać u białych dam, by zabawiać je swymi sztuczkami z ogniem. - Roksana ujęła martwą dłoń Smolipalucha i pocałowała osmalone opuszki palców. - To tylko legenda - ciągnęła. - ale on kochał tę opowieść. Powtarzał, że jest tak piękna, iż musi być w niej ziarno prawdy. A teraz swoim życiem dowiódł, że ta historia jest prawdziwa. I nigdy już nie wróci mimo swej obietnicy. Tym razem już nie.

Roksana przesuwała palcami po bliznach na twarzy Smolipalucha; były tak blade, jakby zostawił je nie nóż, lecz pióro szklanego ludzika. - Istnieje taka legenda, którą waganci opowiadają swoim dzieciom. - powiedziała w próżnię. - Jest to historia połykacza ognia, któremu białe damy zabrały syna. Zrozpaczony przypomniał sobie opowieści o tym, że białe damy boją się ognia, a zaraz...

Ktoś mnie kiedyś zapytał po jednym z koncertów, czy się zgodzę z twierdzeniem, że teledyski umarły. Nie było możliwości, aby to się stało. Dopóki na świecie pozostanie choć jedna piosenka i choć jeden żywy człowiek, ktoś tę piosenkę zaśpiewa. A jeśli będzie piosenka i dwoje żywych ludzi, jedna osoba zaśpiewa, a druga to sfilmuje. Teledyski znikną dopiero wtedy, gdy oślepniemy. A sama muzyka będzie nam towarzyszyła zawsze, bo nawet jeśli wszyscy stracimy słuch, wciąż będziemy mogli ją czuć.

Ktoś mnie kiedyś zapytał po jednym z koncertów, czy się zgodzę z twierdzeniem, że teledyski umarły. Nie było możliwości, aby to się stało. Dopóki na świecie pozostanie choć jedna piosenka i choć jeden żywy człowiek, ktoś tę piosenkę zaśpiewa. A jeśli będzie piosenka i dwoje żywych ludzi, jedna osoba zaśpiewa, a druga to sfilmuje. Teledyski znikną dopiero wtedy, gdy oślepniemy....

Właściwie jestem dokładnie tym samym, czym dla głęboko myślących ludzi jest film miłosny, po prostu odwróceniem uwagi, jednorazową rozrywką, czymś, co się szybko zapomina, co nie jest złe, ale też wcale nie dobre.

Właściwie jestem dokładnie tym samym, czym dla głęboko myślących ludzi jest film miłosny, po prostu odwróceniem uwagi, jednorazową rozrywką, czymś, co się szybko zapomina, co nie jest złe, ale też wcale nie dobre.

Żadne z was nie po­je­dzie do Ame­ry­ki, żadne nie zo­sta­nie gwiaz­dą fil­mo­wą. I żadne nie bę­dzie pra­co­wa­ło w su­per­mar­ke­cie, jak to sły­sza­łam parę dni temu. Wasza przy­szłość jest już usta­lo­na. Nie­dłu­go do­ro­śnie­cie, a potem, zanim się ze­sta­rze­je­cie, zanim nawet wej­dzie­cie w wiek śred­ni, za­cznie­cie od­da­wać wasze na­rzą­dy we­wnętrz­ne. Do tego wła­śnie każdy z was zo­stał stwo­rzo­ny. Nie je­ste­ście po­dob­ni do ak­to­rów, któ­rych oglą­da­cie na wideo, nie je­ste­ście nawet po­dob­ni do mnie. Zo­sta­li­ście po­wo­ła­ni do życia w okre­ślo­nym celu i wasza przy­szłość, przy­szłość was wszyst­kich jest już usta­lo­na. Dla­te­go nie po­win­ni­ście wię­cej pro­wa­dzić ta­kich roz­mów. Nie­dłu­go opu­ści­cie Ha­il­sham i nie­zbyt od­le­gły jest dzień, kiedy za­cznie­cie się przy­go­to­wy­wać do pierw­szych do­na­cji. Po­win­ni­ście o tym pa­mię­tać. Jeśli macie uczci­wie żyć, mu­si­cie wie­dzieć, kim je­ste­ście i co was czeka, czeka was wszyst­kich.

Żadne z was nie po­je­dzie do Ame­ry­ki, żadne nie zo­sta­nie gwiaz­dą fil­mo­wą. I żadne nie bę­dzie pra­co­wa­ło w su­per­mar­ke­cie, jak to sły­sza­łam parę dni temu. Wasza przy­szłość jest już usta­lo­na. Nie­dłu­go do­ro­śnie­cie, a potem, zanim się ze­sta­rze­je­cie, zanim nawet wej­dzie­cie w wiek śred­ni, za­cznie­cie od­da­wać wasze na­rzą­dy we­wnętrz­ne. Do tego wła­...

Ale czy to na­praw­dę takie ważne? Zgoda, na­praw­dę miło jest mieć do­bre­go opie­ku­na. Lecz w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku, czy to na­praw­dę takie ważne? Dawcy i tak będą od­da­wa­li or­ga­ny, a potem wszy­scy zejdą.

Ale czy to na­praw­dę takie ważne? Zgoda, na­praw­dę miło jest mieć do­bre­go opie­ku­na. Lecz w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku, czy to na­praw­dę takie ważne? Dawcy i tak będą od­da­wa­li or­ga­ny, a potem wszy­scy zejdą.