Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki Jessie Burton pokochałam już od pierwszej „Miniaturzystki”, potem były kolejne, nie mniej ciekawe. Autorka umie kreować nie tylko realia epoki w której dzieją się opowiadane przez nią historie, ale też wyśmienicie tworzy bohaterów (a zwłaszcza bohaterki).
Wszyscy bez wyjątku nietuzinkowi z całym spektrum emocji, nie da się od nich zbyt szybko uwolnić, jeszcze po zakończeniu książki.
Burton tworzy niezwykły klimat także i w tej, najnowszej powieści, do tego stopnia, że aż chciałaby się wejść między stronice i zostać na dłużej w Amsterdamie, jej Amsterdamie.

Są tu też tajemnice, tęsknoty, namiętności, ale uwaga to nie jest książka do czytania „na chybcika”, w niej trzeba się rozsmakować, zresztą jak w każdej tej pisarki.
No i samo zakończenie, ech… mniam.

Książki Jessie Burton pokochałam już od pierwszej „Miniaturzystki”, potem były kolejne, nie mniej ciekawe. Autorka umie kreować nie tylko realia epoki w której dzieją się opowiadane przez nią historie, ale też wyśmienicie tworzy bohaterów (a zwłaszcza bohaterki).
Wszyscy bez wyjątku nietu...

Rozwiń Zwiń

“Wielki krąg” jest bez wątpienia opowieścią o spełnianiu marzeń i o życiu tak, jakby było wieczną podróżą (którą w sumie jest) ale też historią zwykłych codziennych spraw, niestety także i tych „ciemnych” jak przemoc fizyczna, psychiczna (seksualna), uzależnienia, depresje.
Całość została napisana pięknym językiem (świetmym nie nużącym), do tego z wciagającą i spójną akcją. Maggie Shipstead ma bez wątpienia bardzo dobry warsztat literacki, który sprawia prawdziwą przyjemnośc w odbiorze.
Poza ciekawą fabułą, znajdziemy tu też wiele szczegółów dotyczących lotnictwa i jego historii.

Pozycja książkowa w sam raz na lato.

“Wielki krąg” jest bez wątpienia opowieścią o spełnianiu marzeń i o życiu tak, jakby było wieczną podróżą (którą w sumie jest) ale też historią zwykłych codziennych spraw, niestety także i tych „ciemnych” jak przemoc fizyczna, psychiczna (seksualna), uzależnienia, depresje.
Całość została ...

Rozwiń Zwiń

Jako, że sama lubię literacko poruszać się w takich słowiańskich realistyczno-magicznych klimatach, więc po książkę „W korzeniach wierzb” – Agnieszki Kuchmister po prostu musiałam sięgnąć.
Powieść jest zaiste niezwykła, bardzo klimatyczna i nastrojowa. Nie ma w niej pędu, ani gorączkowości i właśnie może dlatego tak bardzo potrafiła trzymać mnie w napięciu.
Oczywiście jest też napisana pięknym językiem (jednak poloniści to potrafią 🙂 ) niesłychanie poetyckim i wrażliwym. W tej powieści jest też oprócz oczywistego smutku, jakaś przestrzeń, tęsknota, w sumie każdy może w niej odnaleźć to czego szuka w dobrej prozie. Jest po prostu magiczna i zależy kto na nią patrzy (czyta) to widzi i odbiera to co chce, to czego właśnie w danym momencie potrzebuje.

Dodatkowo nie byłaby aż tak absorbująca bez wstawek słowiańskich wierzeń (ich kolorytu i tajemnicy) oraz elementów fantastyki.
Pierwsze „zderzenie” z prozą tej pisarki uważam, za ze wszech miar udane.

Jako, że sama lubię literacko poruszać się w takich słowiańskich realistyczno-magicznych klimatach, więc po książkę „W korzeniach wierzb” – Agnieszki Kuchmister po prostu musiałam sięgnąć.
Powieść jest zaiste niezwykła, bardzo klimatyczna i nastrojowa. Nie ma w niej pędu, ani gorączkowości...

Rozwiń Zwiń

Opublikowane w 30 czerwca 2023 przez Roza Gypsy
Seans spirytystyczny – Sarah Penner

Debiutancka książka Sarah Penner (The Lost Apothecary) „Zaginiona apteka” ukazała się nie tak dawno jednocześnie w jedenastu krajach w tym także w Polsce. Pisarka wraz z mężem i miniaturowym jamnikiem imieniem Zoe mieszkają w St. Petersburgu na Florydzie. Na naszym rynku pojawiła się jej kolejna (nie mniej fascynująca książka) pt. „Seans spirytystyczny”

okładkowo
Rok 1873. W opuszczonym zamku na obrzeżach Paryża rozpoczyna się mroczny seans spirytystyczny, prowadzony przez sławne medium. Vaudeline D’Allaire, znana na całym świecie ze swojego talentu do przywoływania duchów osób, które padły ofiarami morderstwa, pomaga poznać tożsamość sprawców – jest ostatnią deską ratunku dla wdów i detektywów. Lenna Wickes przybyła do Paryża, żeby odkryć prawdę na temat śmierci swojej siostry. Aby tego dokonać, musi zagłębić się w świat tajemnic i przełamać swoje zdroworozsądkowe uprzedzenie do okultyzmu. Pobiera nauki u Vaudeline, a gdy okazuje się zdolną uczennicą, zostaje jej prawą ręką. Towarzyszy Vaudeline w podróży do Anglii, gdzie ma ona rozwiązać sprawę głośnego morderstwa. Kiedy w końcu obie przystępują do działania i na dodatek łączą siły z wpływowymi członkami Londyńskiego Towarzystwa Spirytystycznego, zaczynają podejrzewać, że próbując rozwikłać tajemnicę zbrodni, same zostały w nią wmieszane…

Po kolejną powieść tej autorki sięgnęłam z nie mniejszą ciekawością niż po pierwszą książkę („Zaginiona apteka”). Tym razem też od razu urzekła mnie okładka, a dalej już było tylko lepiej.

Fabuła in plus, choć bez prędkości światła w rozwoju. Pojawiło się kilka zaskoczeń oraz twistów w akcji. Najciekawsze jednak (jak dla mnie) okazały się dość szczegółowe opisy seansów spirytystycznych, jak i samych ich przygotowań o których w sumie wiedziałam niewiele.
Główna bohaterka mimo dość pokręconego własnego ja (spętanego konwenansami i obyczajowością) zyskała moją sympatię
Całość czyta się przyjemnie i dość szybko, bez problemu wchodząc w klimat XIX wiecznej society spirytystów i nie tylko.

Jest to na pewno ciekawa lektura na lato, polecam i cóż czekam na jej kolejne powieści .

Opublikowane w 30 czerwca 2023 przez Roza Gypsy
Seans spirytystyczny – Sarah Penner

Debiutancka książka Sarah Penner (The Lost Apothecary) „Zaginiona apteka” ukazała się nie tak dawno jednocześnie w jedenastu krajach w tym także w Polsce. Pisarka wraz z mężem i miniaturowym jamnikiem imie...

Rozwiń Zwiń

Bajarki uwielbiam i zawsze sięgam po książki, których narrator/ka potrafi mnie zachwycić. Tak też stało się w przypadku prozy Narine Abgaryen, która wprost czaruje swoją prozą. Pisze nam wprost o zwykłych, codziennych sprawach i to jak pisze... Bardzo przejmująco, obrazowo, pięknie.

Pisze, tak, że my po prostu jesteśmy tam w środku, między stronami tych historii. Mocno zżywamy się z bohaterami i światem w którym żyją w Maranu. Kibicujemy im od kołyski aż po starość, mimo, a może właśnie dlatego, że (jakże często) nie jest sielankowo, bo i wojna (z nią głód) i śmierć, czy groźna natura trzymają mieszkańców pod muszką. Czy wieje realizmem magicznym?
O, a jakże, ale w sposób naprawdę cudowny, bo i o miłości (nie znającej wieku) też jest...
Pozostałam urzeczona i w oczekiwaniu na jej kolejne książki.

Bajarki uwielbiam i zawsze sięgam po książki, których narrator/ka potrafi mnie zachwycić. Tak też stało się w przypadku prozy Narine Abgaryen, która wprost czaruje swoją prozą. Pisze nam wprost o zwykłych, codziennych sprawach i to jak pisze... Bardzo przejmująco, obrazowo, pięknie.

Pisze...

Rozwiń Zwiń

Jedno co można na pewno powiedzieć o tej książce, to, że jest nieprzewidywalna, momentami dość nierówna ale bardzo interesująca. Uwagę czytelnika skupia już od samego początku. Oczywiście mamy tu różne zawirowania fabuły, i mieszaninę wątków, co czyni ją jeszcze ciekawszą.
Warto tak naprawdę czytać ją ciągiem, mniejsze ryzyko zagubienia się w treści, no i łatwiej wszystko sobie poukładać fabularnie w głowie.
Spraw i tematów, którymi autor żongluje mamy tu sporo: ambicje, władzę, niewierności, różnice międzypokoleniowe… po prostu jak to w każdej rodzinie, z którą najlepiej wychodzi się na fotografii (choć dobrze jest stać w środku, aby nie odcięli).

Książka rzeczywiście jest zabawna, czuła, a momentami też smutna.
Po prostu o życiu, moim zdaniem zdecydowanie warto, bo i do refleksji…

Jedno co można na pewno powiedzieć o tej książce, to, że jest nieprzewidywalna, momentami dość nierówna ale bardzo interesująca. Uwagę czytelnika skupia już od samego początku. Oczywiście mamy tu różne zawirowania fabuły, i mieszaninę wątków, co czyni ją jeszcze ciekawszą.
Warto tak napra...

Rozwiń Zwiń

Liane Moriarty poznałam przypadkiem przy okazji "Wielkich kłamstewek", nie filmu jeszcze nie widziałam.
"Kilka dni z życia Alice" jest jej kolejną świetnie wykreowaną powieścią. Podkreślam świetną, bo tak zamotać fabułę, aby zaciekawić, a przy tym czytelnik się w zawiłościach rzeczonej prozy nie pogubił, wcale nie jest łatwo. Pomimo, że temat z "amnezją" w tle jest wdzięczny, to też dość już ograny. Jednak okazuje się, że jeszcze można umiejętnie coś z niego wycisnąć.

Ale do rzeczy, mamy oto konflikty przeróżnej maści, tajemnice, zdrady, namiętności itp, itd. Autorka duży nacisk położyła na tzw. odkupienie, przebaczenie, drugą (a może i trzecią szansę). Lubię jej prozę po prostu, bo jest nie tylko ciekawa ale i mądra, dająca sporo pod przemyślenia.
Całość czyta się bardzo dobrze i szybko aż do samego końca.

Liane Moriarty poznałam przypadkiem przy okazji "Wielkich kłamstewek", nie filmu jeszcze nie widziałam.
"Kilka dni z życia Alice" jest jej kolejną świetnie wykreowaną powieścią. Podkreślam świetną, bo tak zamotać fabułę, aby zaciekawić, a przy tym czytelnik się w zawiło...

Rozwiń Zwiń