Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uff... ledwo przebrnęłam. Już dawno tak się nie zawiodłam na żadnej książce, a dodam że uwielbiam fantastykę.
Bestseller, wysokie oceny, pozytywne recenzje. Ludzie, serio??? Ja wiem, że się o gustach nie dyskutuje, ale jednak z lekkim politowaniem patrzę na te wszystkie 10 i 9 i jeszcze dodawanie do "ulubionych". Mam jedynie nadzieję, że osoby te przynajmniej raz w życiu przeczytały prawdziwie DOBRĄ książkę, bo tej na pewno nie można tak nazwać. I to, że książka jest momentami niezrozumiała i nielogiczna to wcale nie dlatego, że jest tak "głęboka" i "dająca do myślenia", tylko dlatego że jest źle napisana!
Ta lektura to jest typowy przerost formy nad treścią. Miałam wrażenie jakby autorka zabrała się do pisania bez jakiegoś konkretnego planu do czego właściwie zmierza i jak tą opowieść zakończyć. Kompletnie pogmatwana, niewiarygodna historia głównej bohaterki okraszona jakimiś pseudo-egzystencjonalnymi rozkminami. Jak ktoś lubi takie klimaty to "polecam".
(edit - moja recenzja pewnie nie byłaby tak surowa, gdyby nie moje wysokie oczekiwania co do tej książki, ale czego innego się spodziewać po książce która ma ocenę 8/10?)

Uff... ledwo przebrnęłam. Już dawno tak się nie zawiodłam na żadnej książce, a dodam że uwielbiam fantastykę.
Bestseller, wysokie oceny, pozytywne recenzje. Ludzie, serio??? Ja wiem, że się o gustach nie dyskutuje, ale jednak z lekkim politowaniem patrzę na te wszystkie 10 i 9 i jeszcze dodawanie do "ulubionych". Mam jedynie nadzieję, że osoby te przynajmniej raz w życiu...

Myślę, że książkę szczególnie docenią osoby, które podobnie jak Jeannette miały/mają skomplikowane relacje z rodzicami, którym dzieciństwo niekoniecznie kojarzy się z rodzinną sielanką, a za fasadą pozorów rozgrywały się małe (a czasem też większe) dramaty. Dramaty, o których niekoniecznie chciałoby się rozmawiać ze znajomymi - a które w większości spowodowane były niefrasobliwoscią obojga lub jednego z rodziców, ich brakiem odpowiedzialności i zrozumienia, a także popełnianymi przez nich błędami, których skutki wpłynęły na dzieci bardziej niż im się zdaje.
Więc jeśli szybko opadły ci łuski z oczu i zamiast oceniać rodziców w kategoriach wyroczni i mentorów życiowych, zacząłeś dostrzegać absurdalność ich wypowiedzi, wyborów i postępowania - ta książka jest dla Ciebie.

I po raz kolejny nasuwa mi się myśl, że autorki w stylu Diane Chamberlain, Sary Jio, czy Jodi Picoult mogą się przescigać w wymyslaniu łzawych historyjek, ale najlepsze historie pisze życie. Po prostu.
Dla mnie 9/10

Myślę, że książkę szczególnie docenią osoby, które podobnie jak Jeannette miały/mają skomplikowane relacje z rodzicami, którym dzieciństwo niekoniecznie kojarzy się z rodzinną sielanką, a za fasadą pozorów rozgrywały się małe (a czasem też większe) dramaty. Dramaty, o których niekoniecznie chciałoby się rozmawiać ze znajomymi - a które w większości spowodowane były...

Ogólnie rzecz biorąc książka nie jest tragiczna, jednak do mnie osobiście ta historia w ogóle nie trafiła.
Miałam wrażenie, że nie do końca dobrze dopracowane zostały portrety psychologiczne bohaterów, niektóre ich zachowania wydawały mi się kompletnie nielogiczne, opisy niektórych sytuacji fragmentaryczne lub mało wiarygodne, a główna bohaterka często naiwna i irytująca, aż miałam ochotę nią potrząsnąć. Niektóre dialogi sztampowe do granic możliwości ("Och, Anne...", "Och, Kitty..."), a sceny miłosne przesłodzone.
Poza tym II wojna światowa opisana tak, jakby to był piknik na plaży albo obóz dla harcerek.
Książkę oceniam jako mocno przeciętną -4/10

Ogólnie rzecz biorąc książka nie jest tragiczna, jednak do mnie osobiście ta historia w ogóle nie trafiła.
Miałam wrażenie, że nie do końca dobrze dopracowane zostały portrety psychologiczne bohaterów, niektóre ich zachowania wydawały mi się kompletnie nielogiczne, opisy niektórych sytuacji fragmentaryczne lub mało wiarygodne, a główna bohaterka często naiwna i irytująca,...