Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Każdy dobry diabeł może spojrzeć Ci w oczy i przekonać Cię,
że nie istnieje.”

Kruki to piękne ptaki, które budzą podziw, ale i respekt. W symbolice oraz przekazach otacza je mroczna aura, nasycona jakąś mistyczną mocą i tajemnicą, a to jeszcze bardziej podsyca fascynację nimi. Tego rodzaju wrażenia zrobiła na mnie książka "Flock", która jest pierwszą częścią trylogii "Bractwo kruków"

Cecelia Horner ma 26 lat, gdy ponownie przyjeżdża do niewielkiej miejscowości Triple Falls, którą opuściła 6 lat temu, ale wydarzenia, które miały w tamtym czasie miejsce wciąż śnią się jej się po nocach, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Wówczas temu przeżyła swoje najbardziej szalone lata, które odcisnęły piętno na jej dorosłym życiu. W tamtym czasie miała 19 lat i po raz pierwszy pojawiła się tutaj, by pomóc matce finansowo, która przeszła załamanie nerwowe, przez które straciła pracę. Musiała podjąć pracę w firmie ojca, wytrzymać rok mieszkając razem z nim w jego posiadłości w Triple Falls, by dotrwać do swoich dwudziestych urodzin. To był warunek postawiony przez jej ojca, by mogła otrzymać znaczącą część akcji jego firmy „Horner Technologies" wraz z ryczałtową dywidendą. Cecelia nie mając innego wyjścia podjęła się tego zadania. Nie było to dla niej łatwe, gdy mieszkając z ojcem musi stosować się do jego reguł. Co się wtedy wydarzyło dowiadujemy się w kolejnych rozdziałach powieści, poznając historię Cecelii od momentu, gdy zaczyna pracę w firmie ojca. Tam poznaje Seana Robertsa, a wkrótce jego znajomych, w tym intrygującego Dominica Kinga, który od początku okazuje jej swoją niechęć.

Pierwsza część „Bractwa Kruków” dostarczyła mi wiele emocji, poruszając przy tym życiowe problemy młodych ludzi, pokazując potrzebę akceptacji i zrozumienia. Jest nasycona namiętnością, pożądaniem, rodzącymi się uczuciami ukazanymi bez pruderii, lecz z buzującymi wewnętrznymi dylematami. Bywa, że są fragmenty, które mogą niektórych szokować pod względem obyczajowości, ale nie ma w tym wulgarności czy scen zbudzających wstręt czy niesmak.

Postacie oddane bardzo obrazowo, odwzorowane działające na wyobraźnię, dające pole do tworzenia ich osobowości, poczucia ich charyzmy, wszelkich niepokojów, mimo że cały czas mamy ukazany punkt widzenia Cecelii. Powieść mnie zachwyciła swoim stylem, odwagą w ukazywaniu ludzkich przypadłości, scenami erotycznymi, które są nietuzinkowe, ładnie przekazane, ujęte w pełne powabu słowa, które nie rażą, lecz pokazują piękno chwili, uniesienia i bliskości z drugim człowiekiem.

Trudno dobrać odpowiednie słowa, które określiłyby charakter tej powieści. Jedno jest pewne, została świetnie napisana, a finałowe sceny pozostawiły wiele pytań, na które odpowiedzi z pewnością znajdę w kolejnych częściach serii. Nie jest to wprawdzie historia, która szybko się toczy, ale mimo to coraz bardziej mnie wciągała w swój nurt.

Wszelkie emocje wpływające na decyzje głównej bohaterki są bardzo mocno odczuwalne. Jest w niej zmysłowość, napięcie, niepewność jutra, zaskoczenie, przyjaźń i miłość. Cecelia nigdy nie została do niczego przymuszona, lecz zawsze pozostawiono jej decyzję, co chce zrobić, jak postąpić, także w kwestiach uczuciowych.

Książkę przeczytałam, dzięki księgarni Bonito i serwisowi Dobre Chwile

https://dobre-chwile.pl/flock-kate-stewart/

„Każdy dobry diabeł może spojrzeć Ci w oczy i przekonać Cię,
że nie istnieje.”

Kruki to piękne ptaki, które budzą podziw, ale i respekt. W symbolice oraz przekazach otacza je mroczna aura, nasycona jakąś mistyczną mocą i tajemnicą, a to jeszcze bardziej podsyca fascynację nimi. Tego rodza...

Rozwiń Zwiń

„JEŚLI KTO SOBIE W NIEBIE PRZEZNACZONY, NAWET PIEKŁO TEMU NIE PRZESZKODZI.”

Często bywa tak, że czytając jakąś historię o ludzkich losach poznajemy wiele postaci, które wzbudzają w nas bogactwo emocji i różnorodnych uczuć. Każda z powieści zawiera mnóstwo ciekawych osobowości, które wpływają na atrakcyjność danej fabuły. Z reguły skupia się ona na głównych bohaterach, ale niejednokrotnie zdarza się tak, że zainteresowanie wzbudzają też postacie drugoplanowe. Jednych poznajemy bliżej, innych nieco powierzchownie, a wobec innych czujemy niedosyt. Z pewnością takie odczucia miało wiele osób, które przeczytały sagę „Wiek miłości, wiek nienawiści” i z zapartym tchem każdy śledził zawiłe losy miłości Joachima Langera i Oleński Ostojańskiej, ale też innych osób, które pojawiały się przy tej okazji w tle. Autorka tej serii postanowiła wrócić jeszcze do tych klimatów pisząc serię „Opowieść warmińska”, w której przedstawia nam bliżej losy rodziny Joachima Langera, a dokładniej jego brata Jana.

Pierwszy tom zatytułowany „Klątwa Langerów” zabiera nas do czasów, gdy Polska odzyskała niepodległość, ale takie rejony jak Warmia, Mazury i Powiśle jeszcze nie zostały oficjalnie do niej przydzielone. Zdecydować miał o tym plebiscyt.

Śledzimy losy bohaterów od momentu narodzin Lizki w 1919 roku, która przychodzi na świat pewnej listopadowej nocy ciesząc serca swoich rodziców Jana i Miłki Langerów, którzy rok temu wzięli ślub. Jej postać w trakcie fabuły wysuwa się na plan pierwszy i skupia się na jej losach związanych z Franzem, synem najbogatszego we wsi gospodarza Kurta Reitera – wroga numer jeden Langerów.

Powojenna rzeczywistość nie napawa optymizmem i nie oznacza końca problemów, a do tego dochodzą niesnaski między narodowością polską i niemiecką, oraz między bogatymi, a biednymi. Brakuje wszystkiego, nie ma skąd wziąć pieniędzy na utrzymanie, więc młodzi małżonkowie i ich rodzice Jakub i Regina, zwana Zinką, klepią przysłowiową biedę. Pomaga im siostra Zinki, ciotka Józefa nazywana Fynką i Augusta, miejscowa zielarka, która mieszka nieopodal wsi w chatce położonej w lesie.

Nad ranem, gdy Lizka już jest na świecie, pomocy potrzebuje Miłka, więc Jan jedzie po Augustę, by ta swoimi ziołami wspomogła młodą matkę w powrocie do sił. Jadąc do niej słyszy jakiś płacz dochodzący od strony jeziora. Ignoruje go jednak, ale gdy wraca z zielarką, znowu płacz się powtarza. W przeciwieństwie do niego, Augusta okazuje większe zainteresowanie tym faktem. Okazuje się, że to szlochanie wydobywa się z ust Franza, którego ojciec, w ramach szkolenia, pozostawił na noc nad jeziorem. Wbrew niechęci Jana, Augusta razem z nim zabiera chłopca do chaty Langerów, by się ogrzał. Gdy Franz widzi w kołysce nowonarodzoną Lizkę, zafascynowany podchodzi do niej. W tym momencie Augusta doznaje wizji, która jest na razie niezbyt jasna, ale znachorka już wie, że ta dwójka dzieci są sobie przeznaczeni.

Fabułę można by podzielić na dwa okresy: sprzed plebiscytu i po nim. Z historii wiadomo, że głosowanie odbyło się 11 lipca 1920 roku i niestety większość mieszkańców Warmii opowiedziało się za przyłączeniem ich ziem do Niemiec, co było wynikiem skutecznej propagandy, represji wobec Polaków i ich zastraszania.

Autorka zbudowała fabułę na klasycznych dwóch przeciwieństwach: dobru i złu, które od zawsze walczą ze sobą. I jak to w przysłowiu o wilkach bywa, ta strona wygrywa, którą sukcesywnie karmimy. Jednak nie każdy jest tu do końca dobry, ani do końca zły. Jasnymi punktami wśród społeczności warmińskiej wsi jest oczywiście Lizka Langer i Franz Reiter. Pochodzą z dwóch różnych warstw społecznych, wychowani w odmiennych warunkach i wpajanych ideach, ale przy tym zachowują czystość serca i empatię. Nie można tego powiedzieć o ojcu Franza – Kurcie, który twardą ręką wychowuje swoich synów. Kurt nie traktuje Franza sprawiedliwie, uważa go za mięczaka, bo odstaje pod względem zachowania od swoich starszych braci. Co innego trzej starsi synowie – bezwzględni, nieokazujący litości, troski, z sadystycznymi skłonnościami. Ich matka nie wtrąca się do metod swego męża, przymykając oczy na występki synów, nieokazująca czułości i matczynej opieki.

Lizka od najmłodszych lat jest pod okiem Augusty, po tym, jak Langerów spotyka nieszczęście. To także efekt powracającej karmy, którą zielarka wciąż wytyka rodzinie, widząc zaciekłość Jana i Jakuba Langerów. Oni pod tym względem nie są lepsi od niemieckich mieszkańców Warmii, gdyż ich miłość do ziemi i polskości też ociera się o fanatyzm i nie potrafią pohamować swoich emocji. Augusta jest tutaj najciekawszą postacią, którą poznajemy coraz lepiej i ona jedna potrafi spojrzeć na wszystko z dystansu, nie obawia się mówić prawdy w oczy, a nawet użyć swoich sposobów, by dokonała się sprawiedliwość.

Pierwsza część „Opowieści warmińskiej” skradła moje serce od pierwszych akapitów stworzonym klimatem pierwszych lat nowej rzeczywistości po odzyskaniu niepodległości. Autorka posługuje się bardzo pięknym stylem językowym, w który wpleciona została warmińska gwara, kultura, tradycja i ludowe zwyczaje. Ogromną zaletą jest bardzo płynny sposób przechodzenia od jednego wątku do drugiego, a przy tym zachowanie chronologii zdarzeń, które pokrywają się z epizodami z sagi „Wiek miłości, wiek nienawiści”. Seria „Opowieść warmińska” także naznaczona jest tymi dwoma emocjami. Świetnie i dobitnie jest pokazana zaciekłość międzyludzka z powodów pochodzenia i narodowości oraz niesprawiedliwość wobec drugiego człowieka tylko dlatego, że ktoś ma więcej majątku, jest bogatszy niż inni i uważa, że ma prawo wyrządzać z tego powodu komuś krzywdę w walce o swoje chore ambicje.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka

„JEŚLI KTO SOBIE W NIEBIE PRZEZNACZONY, NAWET PIEKŁO TEMU NIE PRZESZKODZI.”

Często bywa tak, że czytając jakąś historię o ludzkich losach poznajemy wiele postaci, które wzbudzają w nas bogactwo emocji i różnorodnych uczuć. Każda z powieści zawiera mnóstwo ciekawych osobowości, które wpływ...

Rozwiń Zwiń

„cokolwiek cię w życiu spotka, dopóki ono trwa, nawet po najczarniejszej nocy wstaje nowy dzień. A zanim nowe nadzieje”.

Każdego dnia budzimy się z nadzieją, że przyniesie on dobre chwile i obdarzy nas wspaniałymi wydarzeniami, a my będziemy mogli cieszyć się pięknym życiem według swoich wyobrażeń. Jednak bywa też tak, jak u bohaterów serii „Opowieść warmińska”, że nikt nie był pewien, co się może wydarzyć, a to, co się wydarzyło, przerosło wszelkie wyobrażenia. W części pierwszej „Klątwa Langerów” poznaliśmy rodzinę Langerów i Reiterów, którzy żyją w jednej miejscowości, ale są dla siebie odwiecznymi wrogami. Jedynie Lizkę Langerównę i Franza Reitera od najmłodszych lat połączyła najpierw nić przyjaźni, a potem miłość, której dalszy ciąg możemy poznać w powieści "Ocali nas miłość". Przyszedł czas na decyzje, z którymi Lizka nie może się pogodzić. Augusta doradza jej, by spisała swoje myśli i dręczącą tęsknotę w pamiętniku, co powinno ukoić jej smutek. W ten sposób autorka przybliżyła nam to, co działo się w poprzednim tomie sagi.

Drugi tom „Opowieści warmińskiej” przenosi nas o kilkanaście lat do przodu, gdyż wkraczamy w fabułę w roku 1939. Lizka ma 20 lat i pracuje w bibliotece znajdującej się w polskiej szkole w Allenstein (Olsztyn). Są wakacje, więc dziewczyna ma więcej czasu, by spotykać się z ukochanym Franzem. Nadal muszą ukrywać swoją miłość, gdyż dla rodziny jej ukochanego ich związek jest mezaliansem i relacją zakazaną. Niestety, coraz częściej słychać pogłoski o wojnie. Tego dnia, gdy spotykamy młodych zakochanych, Franz niespodziewanie przyjechał do rodzinnej wsi z Königsbergu (niemiecka nazwa Kaliningradu), w którym studiuje na Uniwersytecie. To zaniepokoiło Lizkę, gdyż przeczuwała, że to spotkanie będzie inne, niż wszystkie dotychczasowe.

Kontynuacja tej serii jest jeszcze lepsza od poprzedniej części, gdyż jest bardziej emocjonalna przejmująca, wzruszająca, ale też przygnębiająca, gdy czytamy o tym, jak bardzo okrutna może być natura ludzka, którą opanowała potęga władzy i fanatyzm. Autorka nie oszczędza swoich bohaterów dokładając im zmartwień, bólu, poniżenia i losu, na który nie zasłużyli. Natomiast ci, którzy powinni odczuć zgubne efekty swoich działań, czują się świetnie. No, może poza Kurtem Reiterem, który otrzymuje to, na co zasłużył, gdyż nawet jego synowie knują przeciwko niemu. Nie dotyczy to Franza, gdyż on całkowicie nie pasuje do tej rodziny, wyznając zupełnie inne wartości, niż jego despotyczni bracia.

Augusta jeszcze bardziej zyskuje na wizerunku, gdyż nie poddaje się tak łatwo i potrafi powiedzieć prawdę w oczy i sprawiedliwie ocenić drugiego człowieka. Jej słowa dają pole dla refleksji, wyciągnięcia wniosków i ukazania tego, czego nie dostrzegają inni. Moją sympatię zdobyła też siostra Lizki, Waleria, która zdecydowała się pójść do zakonu z powodów, które poznaliśmy w „Klątwie Langerów”, ale to nie przeszkodziło jej w podejmowaniu ryzykownych zadań.

„Człowiek może dużo znieść, jeśli nie da umrzeć nadziei.”

Zarówno „Ocali nas miłość”, jak i „Klątwa Langerów” to wspaniale napisana, docierająca do zakamarków czytelniczej duszy opowieść, pełna smutku, cierpienia przekazanego tak sugestywnie, że niemal czujemy to samo, co jej bohaterowie. Przejmująca do głębi, dramatyczna i życiowa historia o miłości, która trzyma przy życiu, daje nadzieję, motywuje, by wyzwolić w sobie siłę na kolejny dzień i nie poddawać się bez względu na warunki. Pani Wioletta Sawicka potrafi świetnie oddać nastroje, charakter postaci i realia ówczesnych czasów, mordęgę i okrucieństwo. Swoją opowieść oparła na prawdziwych zdarzeniach, chociaż postacie zostały stworzone na potrzeby tej powieści. Jednak niektóre z nich mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości, chociażby działacz polski i redaktor „Gazety Olsztyńskiej” Seweryn Pieniężny, jak i niektóre fakty, które zaczerpnęła z dostępnych opracowań dokonanych przez osoby, które przeżyły obozowy koszmar. To czyni tę powieść jeszcze bardziej przejmującą. Tytułowe ocalenie przez miłość dotyczy nie tylko tego, co czuje wobec siebie dwoje ludzi, ale też zwraca uwagę na wartość empatii, drobnych gestów okazywanych w nieludzkich warunkach i zachowanie człowieczeństwa, gdy pozornie nie ma na to miejsca.

„Każdy fanatyzm jest niebezpieczny.”

Niestety wojna jest bezlitosna, gdyż wynika z nienawiści i chorych ambicji ludzi władzy, którzy w imię własnych frustracji i planów uważają się za lepszych od innych, niszcząc wszystko to, co nie odpowiada ich wyobrażeniom o świecie. Franz i Lizka, tak jak wiele osób w tamtym czasie, chcieli po prostu ze sobą być, założyć rodzinę i cieszyć się swoim szczęściem, a tymczasem wszystko niszczy wojna. Czy ocali ich miłość? Tego dowiemy się z pewnością w trzeciej części.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka

„cokolwiek cię w życiu spotka, dopóki ono trwa, nawet po najczarniejszej nocy wstaje nowy dzień. A zanim nowe nadzieje”.

Każdego dnia budzimy się z nadzieją, że przyniesie on dobre chwile i obdarzy nas wspaniałymi wydarzeniami, a my będziemy mogli cieszyć się pięknym życiem według swoich ...

Rozwiń Zwiń

„w tym kraju nie da się żyć normalnie”

Ludzie od niepamiętnych czasów poszukiwali lepszego miejsca do życia. Marzeniem każdego z nas jest z pewnością spełnione, bezpieczna i pewna sytuacja egzystencjalna. Niestety, nie każdy znajduje takie warunki w naszym kraju, więc wiele ludzi decyduje się na emigrację z nadzieją na lepszy los. Na pewno każdy z nas zna kogoś, kto podejmuje taką życiową decyzję i o takich osobach opowiada książka „Z deszczu po rynnę”.

Basia i Piotr mieszkają w Eindhoven, od trzech lat, razem z dwoma sześcioletnimi córeczkami bliźniaczkami Gosią i Weroniką, oraz psem Kropką. Są przykładem tych, którym się udało stworzyć swoje życie na dobrym poziomie. Piotr pracuje w firmie na kierowniczym stanowisku, a Basia uczy w szkole, więc mamy możliwość przyjrzeć się warunkom edukacji w Holandii, możliwościom rozwoju, funkcjonowaniu firm i infrastrukturze. Jednocześnie poznajemy różne spojrzenia na emigrację przez starsze pokolenia. Rodzice Basi kochają swoje dzieci i wnuki i wspierają ich na każdym kroku, mimo dzielącej ich odległości. Rozumieją ich decyzje pozostania w Holandii na stałe, czego nie mogą zaakceptować rodzice Piotra. Mieszkają oni w małej miejscowości, gdzie mentalność ludzi opiera się na tym, co powie ksiądz i media rządowe. Decyzja Piotra o wyjeździe spowodowana była między innymi, dlatego, że nie widział on tutaj możliwości rozwoju i realizowania swoich pasji. Miał odwagę przeciwstawić się despotycznym rodzicom, którzy narzucali swoim dzieciom określone zachowania i sposób myślenia. Każdy, kto miał inne zdanie, niż oni od razu stawał się wrogiem, także dotyczyło to ich syna, Piotra.
„teraz żyjemy w państwie bezprawia, afer, kradzieży naszych pieniędzy, w państwie, w którym kościół dostaje milionowe dotacje, a szpitale nie mają pieniędzy na leczenie i podanie prostego posiłku dla chorych.”

Z kolei pan Wojtek, który ma teraz sześćdziesiąt lat, prowadzi firmę budowlaną korzystając często z tzw. flexworkes, czyli ludzi, którzy wyjechali za granicę czasowo. Polskę opuścił 20 lat temu udając się najpierw do Niemiec, potem do Irlandii aż w końcu przyjechał do Holandii, w której pracuje od 5 lat. Jest przykładem człowieka, który szanuje ludzi, chętnie im pomaga, potrafi sprawiedliwie wynagradzać swoich pracowników i zawsze służy dobrą radą.

Bardzo poruszyła mnie historia jednego z jego pracowników, Jakuba, który jest solidny w swoim fachu, ale niestety ma problemy rodzinne. Na jego przykładzie ukazany jest sposób myślenia o ludziach, którzy pracują za granicą. Jakub jest rozwodnikiem, a jego była żona wciąż utrudnia mu życie. Właśnie postanowiła wystąpić o większe alimenty, które oczywiście dostała, gdyż polskie sądy mają zawsze na względzie punkt widzenia matki, nawet, jeżeli ona na to miano nie zasługuje. W tym przypadku sędzia, dowiedziawszy się, że Jakub pracuje w Holandii, bez zbędnych procedur zasądza wyższe alimenty, co dla Jakuba jest ogromnym obciążeniem.

Są też tacy, jak Tomek, który pochodzi z Kartuz, wychowany został w katolicko-pisowskiej rodzinie o konserwatywnych poglądach. Jest przedstawicielem Polaka aroganckiego, nieliczącego się z innymi, wyznającego chrześcijańskie poglądy, ale swoją postawą zaprzecza wartościom, które zawarte są w idei tej religii. Gardzi wszystkim, co nie spełnia jego wizji świata i wszystkimi, którzy nie podzielają jego poglądów. Jak wyznaje - czeka tylko, aby Polska była „liderem wartości chrześcijańskich”, a wtedy ma zamiar wrócić do kraju.

Przez całą fabułę przewijają się historie kilkorga osób, więc trudno tu wymienić wszystkich, ale każda z nich reprezentuje inne środowisko, status społeczny, światopogląd i przyczyny podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Każdy z bohaterów ujęty został w osobnych rozdziałach w formie pierwszoosobowej. Pani Ewa Niepokulczycka wspaniale nakreśliła ich osobowości, sposób, myślenia, ich problemy, dylematy trafnie przy tym punktując nasze zalety, przywary, jasne i ciemne strony zarówno tego, co skłania ludzi do wyjazdów zarobkowych za granicę, jak i polskiej współczesnej rzeczywistości.

W podtytule widnieją trzy słowa: godność, pieniądze i ojczyzna. W trakcie lektury pojawiają się w związku z tym liczne pytania i refleksje. Które z tych słów ma największą wartość i znaczenie? Czy słowo „ojczyzna” wystarczy, by egzystować w takiej, a nie innej rzeczywistości, nawet jeżeli nie wszystko nam opowiada? Czy pozostawienie za sobą rodzinnych stron i wartości, w jakich wielu z nas zostało wychowanych jest czymś godnym napiętnowania, czy odwagi? Czy podobnie jest z godnością, która usuwa się w cień, gdy tylko bieda zajrzy w oczy? Okazuje się, że jednym z czynników mających ogromny wpływ na tego rodzaje decyzje jest sytuacja finansowa, która zmusza wielu rodaków do opuszczenia Polski. Jednym się udaje znaleźć swoje miejsce na ziemi, inni trafiają pod przysłowiową rynnę, ale też są tacy, którym sytuacja rodzinna nie pozwala ułożyć sobie życia w nowym miejscu.

O autorce powieści „Z deszczu pod rynnę” nie znalazłam żadnych informacji ani innych jej książek, więc przypuszczam, że jest to debiut pisarski, chociaż nie jest to w ogóle wyczuwalne. Pani Ewa Niepokulczycka ma bardzo łatwy w odbiorze styl pisania i prowadzenia uwagi czytelnika. W jednej powieści zawarła kilkanaście historii, które ze sobą się splatają, a jednocześnie nie powodują chaosu, mimo sporej ilość występujących postaci.

Niezwykle trafnie naświetla rzeczywistość życia Polaków za granicą, ale też punktuje polskie realia, z powodów, których ludzie opuścili swoją ojczyznę. Opisuje nam zagadnienie emigracji zarobkowej z różnych stron, zarówno z punktu widzenia pracujących w Holandii, jaki i tych, którzy mieszkają w Polsce. Pokazuje, że w dzisiejszych czasach na plan dalszy schodzi kwestia patriotyzmu, a na czoło wysuwają się sprawy bytowe, gdyż większość ludzi chce po prostu żyć w poczuciu bezpieczeństwa i stabilizacji.

Egzemplarz książki otrzymałam od portalu Sztukater

„w tym kraju nie da się żyć normalnie”

Ludzie od niepamiętnych czasów poszukiwali lepszego miejsca do życia. Marzeniem każdego z nas jest z pewnością spełnione, bezpieczna i pewna sytuacja egzystencjalna. Niestety, nie każdy znajduje takie warunki w naszym kraju, więc wiele ludzi decyduje...

Rozwiń Zwiń

„Życie nie polega tylko na ciągłym wyścigu po sukces. Czasami trzeba zwolnić docenić to, co los daje nam w prezencie, by móc cieszyć się tym, co będzie jutro.”

Czasami o naszym losie decyduje zwykły przypadek, który może wydawać się z początku wydawać niezbyt fortunny, ale z czasem okazuje się, że wszystko wydarzyło się w odpowiednim czasie i miejscu. Taka sytuacja zaistniała w powieści „Uśmiech przeznaczenia”

Gaja Nowacka vel Tessa Ross to jedna i ta sama osoba, ale o zupełnie innej osobowości, co nie oznacza rozdwojenie jaźni, a wręcz przeciwnie, o jej bardzo niestandardowym charakterze. Jako Gaja realizuje się jako projektantka wnętrz, ale idzie jej to niezbyt dobrze, gdyż jej projekty odbiegają od klasycznych form, jakie chcieliby widzieć jej klienci. Natomiast Gaja bardziej znana jest jako Tessa Ross, gdyż pod tym pseudonimem powstają poczytne romanse. Jednak teraz, najnowsza jej powieść utknęła w ślepej uliczce wyobraźni, gdyż brakuje najważniejszego elementu – głównego męskiego bohatera, który będzie w stanie rozpalić zmysły czytelniczek. Nie potrafi sobie go wyobrazić, aż do pewnego dnia, gdy spotyka Olega Dolnego.

Oleg Dolny prowadzi firmę inwestycyjną oraz posiada sieć hoteli i restauracji, co pozwala mu na luksusowe życie. To postać, która odbiega od standardowych przystojniaków z romansów. Zachowuje się naturalnie, bez bufonady, arogancji i zarozumialstwa, jest wyrozumiały dla innych ludzi, swoich pracowników traktuje sprawiedliwie, potrafi stanąć w obronie najbliższych osób, a do tego nie jest typem wciąż nienasyconego erotomana. Od początku można zauważyć, że nie wykorzystuje swojego wyglądu i pozycji społecznej, by zaimponować mdlejącym na jego widok dziewczynom. Wręcz przeciwnie, po rozwodzie z piękną Jowitą nie szuka na siłę związku i nie prowadzi zbyt ekstrawaganckiego życia. Zauważa to jego przyjaciel Maciek, z którym od czasu do czasu idzie na piwko na jednej z ulubionych kawiarni.

Tego dnia, który jest tytułowym uśmiechem przeznaczenia, przyjaciele postanowili także spędzić chwilę czasu na rozmowie przy ulubionym, aromatycznym napoju. Maciek proponuje Olegowi założenie się o to, że zaciągnie on do łóżka kobietę, która pierwsza wejdzie do lokalu, w którym akurat oni przebywają. W tym momencie nietrudno było się domyślić, że tą kobietą jest Gaja, ale jej wejście odbiega od wyobrażeń zarówno obserwujących wejście mężczyzn i od naszych.

Polubiłam zarówno Olega, jak i Gaję, która nie jest typem wciąż obrażającej się i ciskającej gromy kobiety, jak to zwykle w romansach bywa. Potrafi natomiast podejść do sprawy rozsądnie, empatycznie, stawiając na pierwszym miejscu uczucia i łączące ją z ukochanym mężczyzną. Czuje się wprawdzie czasami mniej atrakcyjna niż na przykład była żona Olega, ale on szybko ją uświadamia, jakim ona jest błędzie.

Bardzo podobało mi się, że oboje niczego nie udają, lecz wprost wyrażają swoje uczucia, zachowują się jak dorośli ludzie, a nie naiwni, pełni niepewności nastolatkowe. Nie ma pytań typu „Co się ze mną dzieje?”, „Co ja właściwie robię?” i inne tego typu często pojawiające się dylematy, ale od razu wiadomo, czego oboje chcą i robią wszystko, by być razem.

Ogromnie się cieszę, że od razu w jednej książce zostały zawarte dwa tomy, gdyż trudno mi by było czekać na kontynuację. Czytałam zawartą w nich opowieść w wersji elektronicznej, ale dla miłośników tradycyjnej formy wydawniczej, jest dostępna też wersja papierowa. Dzieje się w nich tak wiele, że podążanie za kolejnymi zdarzeniami biegnie w iście zawrotnym tempie. Obie części nie są zbyt obszerne, gdyż w sumie składają się na historię zawartą na 300 stronach, ale dzięki temu nie ma w nich zbędnych opisów czy przeciągających się scen lub dialogów.

Fabuła pierwszego tom pt.: „Odnaleźć szczęście” jest pełna erotyzmu, magii wzajemnego przyciągania, podanego niczym wykwintne danie. Wszelkie tego typu motywy, zostały ujęte w niezwykle zmysłowy, subtelny sposób, podobnie jak emocje różnego rodzaju oraz wrażenia i przeżycia otoczone barwnym, plastycznym, subtelnym obłokiem słów, porównań, metafor, działających na wyobraźnię i zmysły. Nie jest jednak cały czas słodko i namiętnie, gdyż wkradają się w życie zakochanych kłopoty mające korzenie w przeszłości, ale i obecnie ich nie brakuje. Los nie daje im odpocząć i spędzać sielankowo czas, co jeszcze bardziej zostało zaznaczone w tomie drugim pt.: „Ocalić miłość”, a to sugeruje, że trzeba będzie o tę miłość powalczyć. Ta część jest bardziej dramatyczna, gdyż robi się w pewnym momencie niebezpiecznie, chociaż już w pierwszym tomie pobrzmiewały takie mroczne nuty. Dzięki nim całość nie jest płaska i nudna, lecz zróżnicowana, a przez to wciągająca.

Powieść „Uśmiech przeznaczenia” dała mi wszystko to, czego oczekuję od romansu. Są w niej emocje o wielu odcieniach, zazdrość, zawiść, intryga, namiętność, żar pożądania, ale przede wszystkim miłość pokazując, że prawdziwa miłość przetrwa każdą burzę, pod warunkiem że będzie oparta na zaufaniu, oddaniu i szczerości.

Klaudia Max ma na swoim koncie pisarskim sześć książek włącznie z „Uśmiechem przeznaczenia”, a od jej debiutu pt.: „Czerń rubinu” minęły nie całe dwa lata, ale ja dopiero teraz miałam okazję sięgnąć po jej powieść i nie żałuję tej decyzji.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

„Życie nie polega tylko na ciągłym wyścigu po sukces. Czasami trzeba zwolnić docenić to, co los daje nam w prezencie, by móc cieszyć się tym, co będzie jutro.”

Czasami o naszym losie decyduje zwykły przypadek, który może wydawać się z początku wydawać niezbyt fortunny, ale z czasem okazuj...

Rozwiń Zwiń

„Są na świecie ważniejsze rzeczy, niż jakiś boysband”

Muzyka jest tym elementem życia, która uprzyjemnia nam codzienne chwile, pozwala się wyciszyć i poprawia nastrój. Każdy z nas z pewnością ma swojego ulubionego artystę, którego muzyka wzbudza miłe odczucia i cieszy swoim brzmieniem. Fani jakiegoś zespołu gromadzą się w grupach, najczęściej internetowych, by razem wspierać swoich idoli i przeżywać ich występ razem z nimi. U bohaterki książki "I was born for this" ta fascynacja zaczyna przybierać formę obsesji, gdyż nie liczy się dla niej nic, poza tym, by spotkać się z chłopakami THE ART, zrobić sobie z nimi zdjęcie i przeżyć wspaniałe chwile na ich koncercie. Nie spodziewa się, że jej marzenie spełni się, ale w zupełnie odmienny sposób, a ona będzie musiała zrozumieć, co jest w życiu ważne.

Angel Rahimi przyjeżdża do Londynu, by spotkać się ze swoją internetową przyjaciółką Juliet Schwartz, z którą rozmawiała do tej pory tylko w wirtualnym świecie od dwóch lat. Obie uważają, że wiedzą o sobie wszystko, ale to spotkanie pokaże, jak bardzo się mylą. Dziewczyny widzą się w realnym życiu po raz pierwszy, więc z ciekawością poznają siebie w nowych okolicznościach. Już w pierwszym dniu ich spotkania pojawia się zgrzyt, przynajmniej w rozumieniu Angel, gdyż okazuje się, że Juliet zaprosiła jeszcze Marca, z którym od kilku miesięcy rozmawia na Tumbirze. Angel nie jest z tego zadowolona, gdyż sądziła, że spędzi kilka dni z przyjaciółką we dwójkę i razem z nią weźmie udział w koncercie THE ARK.

Postawa Angel już od początku wzbudziła moją niechęć od momentu, gdy opowiada nam o tym, jak „mama miała czelność” odmówić jej wyjazdu na koncert The Ark, tylko dlatego, że chciała, by córka wzięła udział w „bezsensownej ceremonii zakończenia roku szkolnego”. Od razu widać, jakie dziewczyna ma podejście do realnego życia.

Po opisie, jaki widnieje z na tylnej stronie okładki książki można by się spodziewać typowego romansu New Adult, ale tym razem nie ma tutaj nic z romantycznych uniesień. Ten motyw jest bardzo delikatny, epizodyczny i ledwo zaznacza się w tle, poza naszą uwagą.

Pani Alice Oseman zabiera nas w świat młodych ludzi, pokazując ich sposób funkcjonowania, myślenia i to, co dla nich jest ważne. Skupia się bardziej na zagadnieniu związanym z fascynacją, a właściwie już obsesją na punkcie celebrytów i ulubionych zespołów. Na przykładzie Angel pokazuje, do czego może prowadzić tego rodzaju postawa wobec jakiegokolwiek artysty. Dziewczyna ma 18 lat i od kilku lat żyje tylko dla zespołu THE ARK. Nic poza nimi ją nie interesuje, odkąd mając 13 lat usłyszała ich po raz pierwszy na You Tube. W realnym świecie nie ma prawdziwych przyjaciół, gdyż nie potrafi się z nimi dogadać. Zresztą nic dziwnego, gdy ona wciąż najchętniej rozmawia o chłopakach z boysbandu. Wydaje się jej, że w końcu znalazła koleżankę, z którą od dwóch lat pisze w Internecie i mają wspólne tematy do omawiania, oczywiście związane z THE ARK.

Autorka zebrała w jednej powieści niezwykle barwną i różnorodną galerię postaci pod względem nie tylko wyglądu, ale charakteru i preferencji seksualnych. Nie ma w niej żadnych scen erotycznych, ale poruszane są związane z tym problemy młodych osób i ich poszukiwanie własnej tożsamości. bardziej niż przynależność do narodowości czy religii.

Drugim tematem jest popularność, o której marzy wiele osób, którzy chcieliby być sławni i spełniać swoje zachcianki. Niestety, gdy wnikają w ten świat biznesu, okazuje się, że nic nie jest tak, jak sobie wyobrażali.

Razem z bohaterami zaglądamy za kulisy sławy dostrzegając jej gorzki smak, ale też przyglądamy się fanom, którzy w różny sposób reagują na swoich idoli. Często czerpią swoją wiedzę z mediów, tworząc w swoim umyśle wizerunek poszczególnych wykonawców, który nie zawsze pokrywa się z rzeczywistością, a gdy okazuje się, że prawda wygląda zupełnie inaczej, wówczas może dochodzić do rozczarowania. Dla takich osób jak Angel Rahimi burzy się cały świat.

Osobami prowadzącymi nas przez fabułę są Angel Rahimi i Jimmy Kaga Ricci. Angel to imię przybrane na potrzeby internetowych kontaktów, a w rzeczywistości ma na imię Fereshteh i pochodzi z rodziny muzułmańskiej mieszkającej w Anglii.

Jimmy ma swojej krwi korzenie hinduskie i włoskie. Jego największym problemem są ciągle nawracające stany lękowe, które niejednokrotnie przemieniają się w panikę. Obsesyjnie boi się tłumów i tworzy w swoim umyśle obrazy zagrażające jego życiu. Jego koledzy z zespołu też mają swoje tajemnice i trudności ze sobą i swoimi odczuciami. Męczy go też ciągłe zakłamywanie rzeczywistości, czuje się z tym źle, a to z kolei sprawia, że chłopak nie wie, kim naprawdę jest. Bardzo jest związany ze swoim dziadkiem, ale wciąż brakuje czasu, by się z nim spotkać.

Najbardziej jednak intrygujący jest Lister, który wychował się w robotniczej rodzinie i teraz, gdy jego konto jest zasobne w środki finansowe, czerpie z tego garściami. Niestety, to odbija się na jego stanie psychicznym prowadzącym do uzależnienia od alkoholu. On także do końca nie pokazuje swojej prawdziwej twarzy. Lister jest perkusistą w zespole, ale jego popularność wśród fanów okraszona jest gorzkim smakiem, gdyż topi wszelkie swoje frustracje i problemy w alkoholu.

Rowan jest synem nigeryjskich emigrantów i wydaje się, że z tej trójki on jest najrozsądniejszy, ale on także ma swoje tajemnice, gdyż ukrywa przed publiką, że ma dziewczynę Bliss Lai, o której wiedzą tylko chłopaki z zespołu i ich menadżerka Cecily Wills. W opinii fanów jest biseksualny i jest związany romansem z Jimmym, co mija się z prawdą. Jimmy’ego i Rowana łączą jedynie relacje przyjacielskie, ale nie wyprowadzają swoich fanów z błędnego postrzegania ich układu. Prasa, media społecznościowe i publiczność nazywają ich związek Jowaną, a Angel jest tym zachwycona, gdyż wierzy w prawdziwą miłość. Cieszy ją, że dwoje ludzi tak mocno siebie wspiera i kocha. Jest osobą zapatrzoną w zespół, ale sama nie postrzega siebie pozytywnie. Ma pretensje do mamy, który nie rozumie jej pasji, nie dotsrzega, że w tym swoim uwielbieniu dla zespołu zatraca siebie i wartości, które są ważne w życiu, takie jak przyjaźń, relacje międzyludzkie w prawdziwym życiu. Naiwnie wierzy w to co pisze prasa, media, co wrzucają ludzie na Twitterze czy Instagarmie, tworząc swój obraz na potrzeby publiczne.

Ta trójka staje teraz przed szansą podpisania nowej umowy ze znaną, wpływową agencją muzyczną, ale to wiąże się z jeszcze większym poświęceniem czasu muzyce, występom i wywiadom, co z kolei oznacza brak czasu na prywatne życie.

Powieść „I was born for this” jest bardzo złożoną historią o charakterze obyczajowym z podłożem psychologicznym. Opowiada nie tylko o dwóch głównych postaciach, ale też w tle dzieją się równie fascynujące wątki związane z postaciami drugoplanowymi. To typowa literatura młodzieżową, co widać po zastosowanym słownictwie i zwrotach jakimi obecnie posługuje się młode pokolenie. Jednak jest ona wartościowa nie tylko dla tej grupy społecznej, ale też z powodzeniem osoby dorosłe wyciągną z tej historii jakieś wnioski dla siebie. To przede wszystkim opowieść o samotności, potrzebie akceptacji, poszukiwaniu właściwej drogi, ale przede wszystkim o tym, że fanatyzm, bez względu na to, czego dotyczy, nie przynosi żadnych korzyści i ma charakter destruktywny.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Jaguar

„Są na świecie ważniejsze rzeczy, niż jakiś boysband”

Muzyka jest tym elementem życia, która uprzyjemnia nam codzienne chwile, pozwala się wyciszyć i poprawia nastrój. Każdy z nas z pewnością ma swojego ulubionego artystę, którego muzyka wzbudza miłe odczucia i cieszy swoim brzmieniem. F...

Rozwiń Zwiń

„Do różnych rzeczy człowiek potrafi przywyknąć.”

Dzieciństwo każdego z nas pozostawia w pamięci często nostalgiczne wspomnienia związane z przeżytymi przygodami, znajomościami, radościami, miłymi chwilami, do których zawsze chętnie wracamy pamięcią. Wielu z nas spędziło ten czas na osiedlowych podwórkach, tak jak bohaterowie książki „Zanim upadnę".

Zuzanna Leszczyńska po zakończeniu pierwszego roku studiów, przyjeżdża z Warszawy do swego rodzinnego miasteczka, by spędzić w nim wakacje. Jakie to miasteczko, nie wiadomo, bo nie pada jego nazwa. Zuza zauważa, że niewiele się w nim zmieniło, zwłaszcza na osiedlu, w którym się wychowała. Zawsze była typem dziewczyny, która lubiła przebywać w gronie chłopaków, dlatego ma wśród nich zaufanych przyjaciół. Jednym z nich jest Olek, z którym łączą ją braterskie więzi. Gdy spotyka się z nim i pozostałymi chłopakami, czyli Piotrkiem, Arkiem i Marcinem, dowiaduje się, że do miasteczka wrócił Janek Goss. Przyjechał z Gdańska do mieszkania po babci, które mieści się w bloku obok tego, w którym mieszka też Zuza. Wokół Janka krążą niezbyt mu przychylne plotki, gdyż wszyscy wiedzą, że siedział przez rok w więzieniu. I mimo, że od tamtego czasu minęło kilka lat, ten fakt cały czas kładzie się cieniem na jego wizerunku. Mimo to próbuje na nowo poukładać swoje życie.

Bardzo podobało mi się, że akcja została osadzona w środowisku tzw. blokowisk, pokazując ich charakterystyczny klimat, ludzi związanych z takim miejscem zamieszkania, ich wzajemne relacje i życie. To takie małe lokalne środowiska, w których mieszkańcy wiedzą prawie wszystko o sobie i trudno coś przed nimi ukryć. Bohaterowie są zwyczajni, jakby wyjęci z prawdziwego życia, naturalni, więc bardzo szybko wnikamy w ich osobowości, towarzyszymy w rozterkach obserwując, jakie będą podejmowali decyzje i co z tego wyniknie.

Druga sprawa, która przemawia na plus, to narracja prowadzona z dwóch perspektyw. Dzięki takiej konstrukcji dane jest nam poznawać mentalną stronę osobowości głównych bohaterów, a to z kolei pozwala lepiej ich zrozumieć. Dotyczy to szczególnie Janka, który w pewnym momencie swojego młodego życia pogubił się i teraz zbiera tego konsekwencje.

Jedyną rzeczą w zamyśle budowania poszczególnych epizodów, która mnie irytowała, były cytaty utworów na początku każdego rozdziału. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby były one w języku polskim, a przynajmniej gdyby zamieszczone zostały tłumaczenia, chociażby na dole strony.

Początkowo niewiele się działo, gdyż głównie obserwujemy Zuzkę i jej regularne chodzenie na basen, a także spotkania z przyjaciółmi, więc trudno tu mówić o jakiejś akcji i jej zwrotach. Na szczęście wkraczają też inne wątki, także te związane z Jankiem, więc fabuła robi się stopniowo coraz pełniejsza i wciągająca. Jednak dopiero w ostatnich rozdziałach emocje i napięcie wzrosły, gdy do drzwi Janka zapukała przeszłość.

„Zanim upadnę” to powieść, którą czyta się lekko, ale porusza ona trudne tematy. Na pierwszy plan wysuwa się sytuacja Janka, któremu ciąży opinia kryminalisty, gdyż życie tak się potoczyło, że wylądował za kratkami. Nie jest mu łatwo stanąć na nogi, gdyż nikt nie chce go przyjąć do pracy wiedząc, że miał do czynienia z prawem. Pomocną dłoń wyciągnął do niego wujek zatrudniając go w swoim warsztacie samochodowym. Wraz z poznawaniem jego natłoku myśli coraz bardziej zaczynamy się z nim jednoczyć i wspierać w dążeniu do uwolnienia się z okowów przeszłości. Nikt z osądzających nie pokusił się o dokładniejsze zbadanie sprawy, by dowiedzieć się, co się stało i co takiego zrobił chłopak, lecz od razu zostaje zepchnięty w opinii publicznej na margines społeczny.

Jedynie Zuza, mimo że targana wątpliwościami, przestrzegana przez najbliższych i przyjaciół, postanawia sama je zweryfikować. I to bardzo mnie w niej ujęło, że nie odpuszczała i drążyła temat. Jest ona postacią, której nie da się nie lubić, gdyż wzbudza sympatię swoja postawą i wiarą, że w obecnej wersji dorosłego Janka, skrywa się jej dawny przyjaciel z dzieciństwa. Wprawdzie czasami zachowywała się zbyt nieufnie, czemu nie można się dziwić, ale wykazała się dojrzałością zawierzając swemu sercu i będąc gotową zawalczyć o miłość, nawet wówczas, gdy Janek nie widzi dla nich przyszłości.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Novae Res

„Do różnych rzeczy człowiek potrafi przywyknąć.”

Dzieciństwo każdego z nas pozostawia w pamięci często nostalgiczne wspomnienia związane z przeżytymi przygodami, znajomościami, radościami, miłymi chwilami, do których zawsze chętnie wracamy pamięcią. Wielu z nas spędziło ten czas na osiedl...

Rozwiń Zwiń

„Jeśli chcesz złapać kogoś w pułapkę, uważaj, by nie zaplątać się w sidła własnych uczuć.”

Gdy zaczęłam czytać książkę „I promise you” to występujące w niej postacie wydały mi się znajome. I faktycznie, nie pomyliłam się, gdyż poznałam ich w książce „I want you”, która opowiadała o losach Lany i Michaela. Finałowa scena pierwszego tomu zapowiadała ciąg dalszy, ale głównymi postaciami są teraz Cameron i Scarlett. Nie ma jednak zaznaczenia, że „I promise you” jest kontynuacją tamtej historii. Wprawdzie stanowi ona zupełnie osobną opowieść, ale w tle towarzyszą im postacie, które poznaliśmy wcześniej.

Fabuła zaczyna się od momentu, w którym kończy się „I want you”, czyli od chwili, gdy zgromadzeni goście na weselu Lany i Michaela widzą, jak kuzynka panny młodej uderza Camerona w twarz. Teraz dowiadujemy się, dlaczego to zrobiła i jakie były dalsze ich zmagania. Nie jest łatwo, gdyż Scarlett skutecznie broni się przed zalotami Camerona, na którym zrobiła wrażenie.

Scarlett przyjeżdża na ślub swojej przyjaciółki, Lany i Michaela nie spodziewając się, że spotka w tym momencie miłość swego życia, Camerona Lawrence’a, brata panny młodej. Początkowe okoliczności wprawdzie na to nie wskazują, ale wszystko toczy się tak, że ich drogi wciąż się spotykają. Krążące opinie na temat Camerona skutecznie zniechęcają dziewczynę do spotkań z nim, ale on postanawia nie odpuszczać i dopiąć swego. Jest on wprawdzie uosobieniem wyobrażeń i marzeń wielu kobiet, ale dla Scarlett stanowi przykład tego, co w mężczyznach ją razi. Cameron ma, bowiem opinię bawidamka, który zmienia obiekty swoich seksualnych pragnień co chwilę i żadna z dotychczasowych jego zdobyczy nie zagrzała przy nim dłuższego czasu. Jedną z takich jednorazowych przygód stała się współlokatorka Scarlett, Rosie, które jest jednocześnie jej pracodawczynią i przyjaciółką. Razem z nimi mieszka jeszcze Mila, z którą pracują we trójkę w sklepie ogrodniczym. Scarlett przyjechała do Nowego Jorku, by zacząć żyć samodzielnie i niezależnie.

Dziewczyny obmyślają odwet za to, że Cameron upokorzył Rosie. Mila wymyśla plan, na który Scarlett się godzi, chociaż niechętnie, ale ulega namowom koleżanek. Jej zadaniem jest pocałować Camerona, a potem go zignorować umówić się z jakimś innym facetem, by pokazać, że pocałunek nie zrobił na niej wrażenia.

„I promise you” to romans, w którym można dostrzec nieco odwrócone role, gdyż tym razem to mężczyzna pierwszy wykazuje zainteresowanie kobietą, która mu nie ułatwia zadania w rozwinięciu bliższej relacji. Jest negatywnie nastawiona do aroganckich, pewnych siebie typków o wybujałym ego, którzy uważają, że żadna kobieta im się nie oprze.

Camerona Lawrence’a polubiłam już w pierwszym tomie, gdyż ujął mnie przyjaznym usposobieniem, troskliwością, chęcią niesienia pomocy i poczuciem humoru. Natomiast Scarlett pojawia się dopiero teraz w pełnym wymiarze pokazując już od początku swój krnąbrny charakter, który z czasem zaczyna nieco blednąć, gdyż wykazuje zbyt dużą uległość wobec tego, co mówią inni, nie weryfikując plotek. Jej niektóre zachowania, reakcje, myśli i decyzje są na poziomie małolaty, a nie dwudziestoletniej kobiety.

Rozwój ich znajomości obserwujemy w narracji naprzemiennej, ale kwestie Scarett występują częściej. Zakończenie tej historii było do przewidzenia, więc finał nie był zaskoczeniem, ale ma ona w sobie delikatny urok z nutką subtelnego erotyzmu, który nie dominuje w powieści i opisany jest z wyczuciem oddającym jedynie odczucia osób przyciąganych chemią namiętności. Na przykładzie Scarlett autorka pokazuje, że intrygi i chęć zemsty nieraz mogą obrócić się przeciwko osobie planującej odwet, a wówczas można stracić coś bardzo cennego i prawdziwego, a takim skarbem jest miłość.

Przy recenzowaniu książki „I want you” napisałam o autorce, że jest to młoda debiutująca pisarka. Teraz mogę dodać, że debiutująca po raz pierwszy pod pseudonimem Z.K. Marey . Wcześniej napisała trzy powieści pod swoim nazwiskiem, czyli Zuzanna Kulik „Christian Saint”, „Black. Restless soul” i „The first devil”.

Książkę przeczytałam, dzięki wydawnictwu Novae Res

„Jeśli chcesz złapać kogoś w pułapkę, uważaj, by nie zaplątać się w sidła własnych uczuć.”

Gdy zaczęłam czytać książkę „I promise you” to występujące w niej postacie wydały mi się znajome. I faktycznie, nie pomyliłam się, gdyż poznałam ich w książce „I want you”, która opowiadała o losach...

Rozwiń Zwiń