Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy zdarzyło Wam się czytać książkę z myślą "o rany, to brzmi jak film!"? Ja tak miałam przy lekturze Zakładu. Sam jest znanym aktorem i producentem filmowym. Znanym ze świetnych ról i... bycia kobieciarzem. Panienki na raz, to u niego standard. Podbijanie oglądalności romansem z planową partnerką? Również. Ale powoli myśli już o zawodowej emeryturze. Żeby zapisać się na kartach historii kinematografii podejmuje wyzwanie i wchodzi w zakład. W ciągu trzech miesięcy ma nagrać pełnometrażowy film. Ale jak nie Sam, to kto? Na planie poza zaborczą partnerką, Amandą, partneruje mu kaskaderka Cassandra. Zabójczo piękna brunetka o błękitnych oczach kradnie jego uwagę. A fakt, że pomimo odwalania świetnej roboty chce pozostać anonimowa, dodatkowo go intryguje. Do tego stopnia, że cała ekipa zmuszona jest podpisać zobowiązanie zachowania poufności, by ona zechciała mu zaufać. I tu zaczyna się zabawa. Autorka w subtelny sposób ukazała przemianę, jaka zachodzi w bohaterze. Gwiazdor przestaje gwiazdorzyć, a kameralna atmosfera na planie, gdzie wstęp ma ograniczone grono sprawia, że buduje się zaufanie, zawiązują przyjaźnie, a wśród niektórych niemal rodzinne relacje. Pomijając Sama i Cass, których zaczyna łączyć coś więcej, a czego paradoksalnie to ona obawia się bardziej. Kiedy więc wyznaje Samowi skąd jej nieufność, tajemniczość i pragnienie pozostania w cieniu produkcji, facet postanawia jej pomóc. Nie wie jednak, jak wielu ma wrogów w filmowym światku i jak wielu pragnie mu zaszkodzić. Zwłaszcza, że historia nie znosi próżni i upomina się o swoje. Hollywoodzki zakład to historia filmowa. Bogactwo opisów sprawia, że czujemy się, jakbyśmy towarzyszyli bohaterom na planie. Dynamika akcji i liczne plot twisty skupiają naszą uwagę od początku do końca. Pewnych zwrotów nie jesteśmy w stanie przewidzieć, co tylko sprawia, że z jeszcze większą uwagą śledzimy kolejne wydarzenia. A namiętność jaka budzi się między bohaterami dodaje tu tylko smaczku. Tym bardziej, że oboje powoli przełamują własne obawy i niepewności i to uczucie rozwija się stopniowo. Nie wiem czy ktoś podjąłby się wyzwania ekranizacji, zwłaszcza w trzy miesiące, ale wiem, że chętnie obejrzałabym tę historię na dużym ekranie. Zwłaszcza, że nie jest jeszcze zamknięta, a miejsce, w którym zostawiła nas Autorka, otwiera perspektywę na jeszcze bardziej dynamiczną kontynuację.