Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Portret Doriana Graya” zapowiadał się wyśmienicie. Odpaliłam go na słuchawkach (ponieważ korzystałam z audiobooka) i czułam, że to jest to. Ten styl, ten sposób opowiadania.... Poczułam, że wciągnie mnie to na długo i że zaczyna się oto właśnie wspaniała uczta czytelnicza.
I w którymś momencie to niestety wyhamowało. Straciłam fascynację. Wydawało mi się, że znam już postać Doriana, przestała kryć dla mnie jakąkolwiek tajemnicę, a koniec tej historii jest już dla mnie znany.
Niejako tak właśnie się stało.
Szlachetność stylu stała się w którymś momencie... zbyt pompatyczna? Sam środek opowieści na tyle nudny, że wyłączałam się podczas słuchania i gdy po kilku minutach takiego wyłączenia powracało skupienie, z rozczarowaniem odkrywałam, że kolejne fragmenty „nadal są o tym samym”.
Ta dynamika wkrótce później się poprawiła, ale, jak już wspominałam, nie czekało już na mnie później nic zaskakującego. Przemiana bohatera była w mojej ocenie dość oczywista; odniosłam wrażenie, że typ bohatera, jak i sam wykorzystany tutaj motyw główny, są klasyczne i bardzo dobrze znane literaturze wielu epok. Czy to źle? Niekoniecznie. Ale sprawia, że oceniam tę powieść po prostu jako dobrą i taką, która raczej nie zapadnie mi w pamięć.
Niewątpliwie co najmniej jedną gwiazdkę dodałam tutaj za początkowe wrażenie smakowania dobrej literatury i zanurzenia się w stylu Wilde’a. Było bardzo przyjemne!

„Portret Doriana Graya” zapowiadał się wyśmienicie. Odpaliłam go na słuchawkach (ponieważ korzystałam z audiobooka) i czułam, że to jest to. Ten styl, ten sposób opowiadania.... Poczułam, że wciągnie mnie to na długo i że zaczyna się oto właśnie wspaniała uczta czytelnicza.
I w którymś momencie to niestety wyhamowało. Straciłam fascynację. Wydawało mi się, że znam już...