Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opcje są dwie: albo jest to książka tak głęboko autoironiczna, że mija się z celem, albo właśnie przeczytałam najgorszą "powieść" w swoim życiu. Niestety, skłaniam się raczej ku tej drugiej opcji i daję dwie gwiazdki zamiast jednej tylko dlatego, że mimo wszystko jakimś cudem dobrnęłam do końca, licząc na jakieś logiczne wyjaśnienie tej żenującej i pełnej błędów (stylistycznych, składniowych, interpunkcyjnych, ortograficznych...) historii.

Opcje są dwie: albo jest to książka tak głęboko autoironiczna, że mija się z celem, albo właśnie przeczytałam najgorszą "powieść" w swoim życiu. Niestety, skłaniam się raczej ku tej drugiej opcji i daję dwie gwiazdki zamiast jednej tylko dlatego, że mimo wszystko jakimś cudem dobrnęłam do końca, licząc na jakieś logiczne wyjaśnienie tej żenującej i pełnej błędów...

Najlepsza cecha tej książki jest jednocześnie jej najgorszą, a mam na myśli szczegółowość. Chylę czoła przed ogromem pracy, którą Autorka włożyła w pozycję, ale jednocześnie nie mogę pozbyć się wrażenia, że przeczytałam właśnie pracę doktorską z AGH. Już dawno żadna książka, a w szczególności reportaż, nie zabrała mi aż 2,5 tygodnia, przekazując mi tak stosunkowo niewiele nowych informacji (bo to, że w Bytomiu jest smog, a ziemia się trzęsie, wie chyba każdy), które byłabym w stanie zapamiętać (terminy górnicze, inżynieryjne i geologiczne być może powinny zostać szerzej wyjaśnione dla odbiorców stykających się z nimi po raz pierwszy). Fragmenty, które podobały mi się najbardziej, jak na ironię nie dotyczyły bezpośrednio węgla (sprawy spadkowe Goduli, majątek Joanny, Ostoja Pokoju Matki Ewy, spór o posąg lwa). Będę śledzić poczynania Autorki – być może następna pozycja, o ile powstanie, będzie nieco przystępniejsza dla czytających ją laików.

Najlepsza cecha tej książki jest jednocześnie jej najgorszą, a mam na myśli szczegółowość. Chylę czoła przed ogromem pracy, którą Autorka włożyła w pozycję, ale jednocześnie nie mogę pozbyć się wrażenia, że przeczytałam właśnie pracę doktorską z AGH. Już dawno żadna książka, a w szczególności reportaż, nie zabrała mi aż 2,5 tygodnia, przekazując mi tak stosunkowo niewiele...

Historia - jak zawsze w przypadku Cobena - niezobowiązująco wciąga, zapewniając rozrywkę na jeden, może dwa wieczory. Niestety, złej jakości tłumaczenie nie pozwala się nią w pełni cieszyć. Liczba zauważonych przeze mnie błędów translatorskich skutecznie odstrasza od sięgnięcia po inne pozycje pana Jana Kraśki. Śmieszy też redakcja - jako że jedna z bohaterek nazywa się Terese, a widocznie w pierwotnej wersji tłumacz zamienił ją na Teresę, co nie spodobało się redaktorce, użyto do zniwelowania tej różnicy funkcji "Zamień wszystkie", co poskutkowało ośmiokrotnym wystąpieniem w książce koszmarków typu "moje inTerese", "moich inTeresech", itp. Pośpiech nie popłaca...

Historia - jak zawsze w przypadku Cobena - niezobowiązująco wciąga, zapewniając rozrywkę na jeden, może dwa wieczory. Niestety, złej jakości tłumaczenie nie pozwala się nią w pełni cieszyć. Liczba zauważonych przeze mnie błędów translatorskich skutecznie odstrasza od sięgnięcia po inne pozycje pana Jana Kraśki. Śmieszy też redakcja - jako że jedna z bohaterek nazywa się...