Hej kochani.
Mam dziś do Was pytanie. Czy prowadzicie, prowadziliście pamiętnik?

Książka z której recenzją dziś do Was przychodzę jest napisana właśnie w takiej formie. To bardzo intymny, przepełniony emocjami pamiętnik Łucji. Młoda dziewczyna, której życie to pasmo wielu nieszczęść powierza nam swoje sekrety, frustracje, tęsknoty i marzenia. Choroba i śmierć mamy, diagnoza nowotworu i leczenie na oddziale zamkniętym, nieszczęśliwe miłości i trudne rozstania. Musicie przyznać, że to ogromny bagaż ciężkich doświadczeń, który niesie ze sobą dwudziestokilkuletnia dziewczyna. Przyznam się, że wiele razy druk rozmazywały moje łzy, ale były i momenty gdy Łucja totalnie mnie wkurzała. Myślę, że to wynik sporej różnicy wieku i podejścia do wielu spraw.
Niezaprzeczalne jest jednak, że totalnie zazdroszczę jej siły, odwagi i samozaparcia. Bo ta książka jest przedewszystkim opowieścią o woli przetwania o woli walki.
Gdy życie nie szczędzi dramatów łatwo się poddać i pogubić. Choć Łucja miała wiele chwil zwątpienia, poczucia beznadziei i błędnie podjętych decyzji koniec końców po raz kolejnu udowodniła, że w nas kobietach drzemie ogromna siła i jak nie my to kto... Wystarczy tylko odkryć jej źródło i czerpać...

Kochani polecam Wam tę książkę i niech Was nie zniechęci jej objętość. Styl pisania autorki i jej forma sprawiają, że czyta się ją mega szybko. Przygotujcie się jednak na potężny ładunek emocjonalny jaki ze sobą niesie. A uwierzcie mi tych autorka nam i bohaterce nie szczędzi.

Hej kochani.
Mam dziś do Was pytanie. Czy prowadzicie, prowadziliście pamiętnik?

Książka z której recenzją dziś do Was przychodzę jest napisana właśnie w takiej formie. To bardzo intymny, przepełniony emocjami pamiętnik Łucji. Młoda dziewczyna, której życie to pasmo wielu nieszczęść powierza nam swoje sekrety, frustracje, tęsknoty i marzenia. Choroba i śmierć mamy, ...