Autorka wraz ze swoją rodziną została wywieziona do Kazachstanu. Książka to jej wspomnienia, rodzaj pamiętnika z tamtych lat. Wśród wywiezionych znalazły się głównie kobiety z rodzin inteligenckich i ziemiańskich, które były zaganiane do pracy fizycznej ponad ich siły, ale żeby przeżyć stawały się głównymi żywicielkami rodzin. Książka pokazuje stalinowski terror i indoktrynację przeciwstawiając im polski patriotyzm rodzący się we wspólnocie, uparcie budowany na przekór wszystkiemu. Pomagała temu bardzo katolicka religijność zesłańców, która potrafiła jednoczyć ludzi także tych do tej pory niewierzących. Maria i jej rodzina dzięki swemu uporowi, wytrzymałości i odporności organizmu oraz podjętym w tamtym okresie decyzjom politycznym wraca do Polski, jednak wielu jej towarzyszy niedoli umiera na skutek chorób, brudu, nędzy, ciężkich warunków pogodowych, niekończącego się głodu i ponadludzkiego wysiłku.
Być może z uwagi na swoją mocno antykomunistyczną wymowę książka została wydana dopiero w 1989 roku.

Autorka wraz ze swoją rodziną została wywieziona do Kazachstanu. Książka to jej wspomnienia, rodzaj pamiętnika z tamtych lat. Wśród wywiezionych znalazły się głównie kobiety z rodzin inteligenckich i ziemiańskich, które były zaganiane do pracy fizycznej ponad ich siły, ale żeby przeżyć stawały się głównymi żywicielkami rodzin. Książka pokazuje stalinowski terror i...