Ciemniejsze strony wspinaczki, czyli o nieodpowiedzialnych przewodnikach, rozbitych zespołach, kradzieży sprzętu, porzuconych klientach i warunkach cokolwiek ekstremalnych – zarówno od strony uczestnika nieudanej wyprawy, jak i rodziny próbującej zdobyć informacje na temat pozostawionego wspinacza. Dobrze się czyta [chociaż w międzyczasie chyba zobaczę także jak wyglądają sprawy na stronach serwisów tematycznych], za to w pakiecie pojawiło się przynajmniej kilka literówek i pomylonych znaków. 

Poza tym - szczerze mówiąc, mam trochę mieszane odczucia. Z jednej strony autor jest nagradzany za różne osiągnięcia [Pulitzer dla zespołu], a dane, które przekazuje w książce są dosyć spójne z tym, co da się znaleźć w różnych źródłach w sieci [m.in. The Huffington Post, Explorers Web], z drugiej mam wrażenie, że różne strony konfliktów są przedstawiane w książce w bardzo czarno-biały sposób. 
Historia Nilsa Antezany i Gustavo Lisi powtarza się w bardzo podobnym kształcie w różnych źródłach w sieci, tutaj mam mniej wątpliwości. 

Historia wyprawy, w której brał udział autor jest trochę bardziej specyficzna. Znowu – z jednej strony, w tym wypadku dużo trudniej o obiektywizm [sam brał udział, nie dotarł an szczyt], z drugiej – różne fakty o George'u Dijmarescu [jednym z przewodników wyprawy] świadczą raczej kiepsko [grożenie ExWeb za opublikowanie zdjęć, na których bije swoją żonę {także zresztą bardzo skuteczną wspinaczkę} w czasie wyprawy, absurdalne tłumaczenia pobicia, w jeszcze innym miejscu wspomniany w związku pewnym brakiem kompatybilności w grupie przy okazji wchodzenia na K2]. 

Książka ma także dosyć specyficzną kompozycję: przez całą długość przeplatają się tematy dwóch wypraw odbywających się w tym samym czasie po różnych stronach góry [Nils Antezana porzucony przez przewodnika + skłócona wyprawa, w której brał udział autor], a miejscami dochodzą dodatkowe kwestie i historie, co może wprowadzić wrażenie bałaganu. 

Ciemniejsze strony wspinaczki, czyli o nieodpowiedzialnych przewodnikach, rozbitych zespołach, kradzieży sprzętu, porzuconych klientach i warunkach cokolwiek ekstremalnych – zarówno od strony uczestnika nieudanej wyprawy, jak i rodziny próbującej zdobyć informacje na temat pozostawionego wspinacza. Dobrze się czyta [chociaż w międzyczasie chyba zobaczę także jak wyglądają...