Z Tereską Trawną jest tak, że zawsze coś jej się musi przytrafić. A to dywan z wkładką w postaci nieboszczyka, a to tropienie zbrodni w SPA. A teraz nadciąga najgorsze: wizyta u dawno niewidzianej rodziny. Może urodziny dziewięćdziesięcioletniej babuni nie brzmią zbyt zbrodniczo, ale z urodzin szybko robi się pogrzeb, a potem… potem jest jeszcze gorzej. Nieboszczycy się mnożą, Tereska ląduje na SOR-ze, nocą ktoś krąży po starym domu, a zapas kasztanków niepokojąco się kurczy. Do tego Święta zbliżają się wielkimi krokami, a Tereska utknęła z rodziną, która wytknie jej każdy zbędny kilogram i każde potknięcie sprzed lat. Krótko mówiąc: zawsze coś…

„Zawsze coś” Marty Kisiel to trzecia odsłona przygód Tereski Trawnej, która tym razem musi się zmierzyć z czymś gorszym niż sąsiedzi – z własną rodziną. Przy tak barwnych bohaterach zbrodnia schodzi na drugi plan. Jest tu jej ojciec „o temperamencie kluski śląskiej”, apodyktyczna ciotka, kuzynka mówiąca wielkimi literami, jej zawsze gotów do zgłaszania pretensji mąż, nieco normalniejszy wujek i ciotka, a także kilku reprezentantów młodszego pokolenia. Tym razem na scenie nie pojawia się matka, teściowa ani córka, Tereska może liczyć jedynie na wsparcie syna zafascynowanego rodzinnym chaosem. I choć jest zabawnie już od opisów postaci na pierwszych stronach książki, to powieść porusza też temat zadawnionych rodzinnych urazów, a także ciekawy motyw powojennych wysiedleń.

Ta część przygód Tereski podobała mi się jak dotąd najbardziej. Można ją zresztą czytać jako osobną powieść, bo zawiera jedynie luźne nawiązania do poprzednich części. Humor nadal przeważa tu nad wątkiem kryminalnym, ale odnoszę wrażenie, że tym razem proporcje są bardziej wyrównane. Bohaterowie są wyraźnie i celowo przerysowani, w sposób typowy dla twórczości autorki. Dzięki tej wyrazistości nie mylą się nam, mimo że poznajemy wiele osób naraz. Natomiast wadą wprowadzenia tylu postaci na scenę jest to, że kiedy nie znajdują się w centrum wydarzeń, potrafią zlać się z tłem: nie odzywają się tak długo, że zapominamy, że nadal są w pomieszczeniu czy w domu i przypominamy sobie o nich dopiero wtedy, gdy znów nadejdzie ich kolej, żeby coś powiedzieć albo zrobić. To jedyna krytyka, jaka przychodzi mi do głowy, może poza kontrowersyjnym rozmieszczeniem numeracji stron. Poza tym lektura powieści stanowiła doskonałą zabawę, z zaskakującymi zwrotami akcji i humorem bijącym z każdego rozdziału. Oby Teresce w przyszłości „zawsze coś” się przytrafiało.

Agnieszka Kruk