Nieco ubrudzone, nieco wybrakowane, być może zniekształcone, a mimo to piękne. Dotknięte niezmierzoną ilością doświadczeń wynikających ze wspólnego poznawania świata. Nasiąknięte łzami smutku i radości. Wypieszczone i wytarmoszone. Ulubieńcy. Faworyci. Nieodzowni towarzysze dzieciństwa. Czy Wasze dzieci mają swoje ukochane zabawki?

Ollie był niezwykły, a jego niezwykłość zrodziła się z miłości i czułości z jaką uszyła go mama Billego oczekując na narodziny syna. Oddała mu nie tylko swoje serce, ale również część swojej ukochanej lalki z dzieciństwa. Billy ulubił swojego misio-króliczka i nigdy się z nim nie rozstawał. We wdzięczny dziecięco-infantylny sposób uczyli się życia, zawsze będąc razem, ramię w ramię. Nieświadomi tego, jakie niebezpieczeństwo czyha na Olliego tylko dlatego, że stał się ulubieńcem.

W zapomnianym przez ludzi lunaparku, w ciemnych podziemiach klaun o stwardniałym sercu żył wyłącznie żądzą zemsty i niszczenia. Chwytał i więził ulubione zabawki mszcząc się za utraconą przyjaciółkę. Jego budząca grozę armia Ciarek, stworzonych by czynić zło, dopadła też Olliego. A Billy ruszył mu na ratunek.

„Zaginiony Ollie” Williama Joyce’a to nostalgiczna opowieść o przywiązaniu. Pełna dziecięcej naiwności, tchnięta dziecięcą wyobraźnią historia o walce dobra ze złem – miłości z nieuzasadnioną nienawiścią. To też opowieść o odrzuceniu, które rodzi zło w czystej postaci. Jednak przede wszystkim to opowieść o odwadze, tej której jesteśmy nieświadomi, aż do momentu, gdy przyjdzie bronić najbliższych sercu.

To powieść przeniknięta melancholią, strachem, smutkiem, ale także nadzieją. Odczucia te podsycają utrzymane w brunatno-rdzawych odcieniach ilustracje – piękne, staranne, chwytające za serce. Ich kolorystyka zgrywa się z surowością i grozą miejsca akcji, a także ciepłem i przytulnością pluszaków.

W treści pojawia się sporo przemocy, a nawet śmierć. W moim odczuciu było jej nieco zbyt dużo (nie polecam dla maluchów). Cała opowieść chwyta za serce. Piękne wydanie zachwyca detalami, np. postarzanym kolorem kartek.

Jednak sam tekst choć napisany pięknym językiem wydał mi się nieco chropowaty, jakby pokryty rdzą zaczerpniętą od większość bohaterów. Nie płynęliśmy przez tę historię, chociaż nie wiem z czego to wynika. Pewnie z naszych indywidulanych upodobań. Klimatem nieco przypominała mi „Aksamitnego królika”, aczkolwiek to zupełnie inna historia. Sprawdźcie sami czy zadrży Wam przy niej serce czy pozostanie głuche.

Nieco ubrudzone, nieco wybrakowane, być może zniekształcone, a mimo to piękne. Dotknięte niezmierzoną ilością doświadczeń wynikających ze wspólnego poznawania świata. Nasiąknięte łzami smutku i radości. Wypieszczone i wytarmoszone. Ulubieńcy. Faworyci. Nieodzowni towarzysze dzieciństwa. Czy Wasze dzieci mają swoje ukochane zabawki?

Ollie był niezwykły, a jego niezwykłość...