Paradoksalnie najciekawsze fragmenty nie dotyczą tutaj spraw religijnych i „Wyznania” nie są przede wszystkim książką religijną, choć mogą sprawiać usilne pozory, że jest odwrotnie. Nie jest to tylko kwestia wewnętrznych elementów tego działa, w końcu czego można się spodziewać po średniowiecznej książce napisanej przez katolickiego świętego? Jednak gdybym ja miał najkrócej jak tylko mogę powiedzieć o czym to jest, to powiedziałbym, że o poznaniu. Po pierwsze o poznaniu siebie, a po drugie o poznaniu świata (w tym Boga). Struktura książki jest, co za tym idzie, dość prosta. W księgach I–IX Augustyn przeprowadza dokładną autobiografię, skupiając się na tym jakich przemian wewnętrznych doznał w wyniku swoich doświadczeń życiowych. Jest to autobiografia duchowa i intelektualna, służąca jako narzędzie do pewnych innych celów. Naturalnym jej zwieńczeniem i swoistym podsumowaniem jest księga dziesiąta. Ona nadal jest pisana z tą samą główną myślą, czyli jak poznać samego siebie, podejście do tej sprawy jest jednak zgoła odmienne. O ile wcześniej chodziło o to, żeby ustalić co tak właściwie się z nami działo, jak kształtowały nas prądy, którym byliśmy poddawani i jaki my sami mieliśmy w tym procesie wpływ na zewnętrzną rzeczywistość, to księga X stawia pytania o to, czy nie ma przypadkiem czegoś, co przez ten cały czas było przed nami ukryte, albo przeciwnie; tak wszechogarniająco obecne, że nie zwracamy na to jakiejkolwiek uwagi. Otóż Augustyn zaczyna rozważać podświadomość, na długo przed Freudem. Jednocześnie wydaje się, że robi to w pewien specyficzny sposób głębiej i bardziej uważnie, nie redukując wszystkiego tylko do jednego czy dwóch mechanizmów, ale dostrzegając jak wiele różnych, odmiennych plemion zawiera w sobie ten nowo odkryty ląd

Księgi XI-XIII przybierają formę bardziej klasycznej pozycji z zakresu filozofii i teologii w obrębie tego okresu historycznego. Zaczyna się fenomenologicznym opisem doświadczenia czasu. Jest to zarazem jedna z pierwszych (o ile nie pierwsza w ogóle) próba refleksji nad czasem pod kątem czysto ontologicznym. Jeszcze wiele wieków później będą rozważane pytania o słuszność prezentyzmu i eternalizmu, problem struktury czasu (czy jest dyskretny czy ciągły), w jaki sposób przedmioty mogą trwać w czasie i zachowywać identyczność ze sobą. Tutaj te problemy dopiero się formułują; Augustyn zadaje zdecydowanie więcej pytań niż udziela na nie odpowiedzi. Całość kończy się trudną sztuką interpretacji Biblii

Czy warto przeczytać? Absolutnie. Myślę, że ta książka może nawet bardziej spodobać się ateistom niż ludziom wierzącym, pozwala bardzo dobrze wczuć się w sytuację osoby odległej od nas od setki lat, której wątpliwości jednak wcale się nie zdezaktualizowały. Przypuszczam natomiast, że dla wierzących może nie być to łatwa lektura, ponieważ Augustyn świetnie pokazuje różne wątpliwości, które mogą ogarniać ludzi uznających istnienie siły wyższej i niekiedy zwyczajnie ich cechującą obłudną hipokryzję

Paradoksalnie najciekawsze fragmenty nie dotyczą tutaj spraw religijnych i „Wyznania” nie są przede wszystkim książką religijną, choć mogą sprawiać usilne pozory, że jest odwrotnie. Nie jest to tylko kwestia wewnętrznych elementów tego działa, w końcu czego można się spodziewać po średniowiecznej książce napisanej przez katolickiego świętego? Jednak gdybym ja miał najkrócej...