Do lektury przystępowałem z rozbudzonym apetytem, tym bardziej, że podsycał go obszerny wstęp Agnieszki Bielik-Robson i dobrze nastrajające wprowadzenie autora. Spodziewałem się znaleźć pogłębioną analizę tytułowego doświadczenia nowoczesności, wraz z jego cieniami i blaskami, spodziewałem się rzetelnej genealogii tego doświadczenia, przenikliwych rozważań i sensowniejszego wyjścia poza samą diagnozę ku terapii, czy praktyce. Tymczasem, całość (poza być może początkowymi rozdziałami o Marksie i Baudelairze) robi raczej płaskie wrażenie - często skojarzenia autora są zupełnie arbitralne, jak chociażby w analizach poświęconych kulturze rosyjskiej i mało przekonywujące; widać też jak nieporadnie się on miota, próbując wykazać dialektyczną więź między modernizacją a modernizmem - z jednej strony opowiada się on za koniecznością brania aktywnego udziału w nowoczesnym pędzie do zmiany, by za chwilę przekonywać, że należy powrócić do wcześniejszych stadiów modernizmu w podejściu do samej nowoczesności, tak jakby nie twierdził wcześniej, że wszystko, co stałe, rozpływa się w powietrzu. Również sama struktura książki przypomina bardziej zbiór luźno tylko powiązanych esejów, niż rzeczywistą całość, bardziej jest powiązana przewijającym się motywem nowoczesności jako nieustannej zmiany, niż ciągiem rozwijających się rozważań. Jedynie chyba znakomite pióro autora, żywa wyobraźnia i gładkie przesmykiwanie się w gąszczu metafor, przyprawiają lekturę szczyptą przyjemności i pozwalają śledzić zawarte w niej obrazy bez odczucia nudy. Z jednej strony to wiele, ale w ostateczności, ciągle za mało.

Do lektury przystępowałem z rozbudzonym apetytem, tym bardziej, że podsycał go obszerny wstęp Agnieszki Bielik-Robson i dobrze nastrajające wprowadzenie autora. Spodziewałem się znaleźć pogłębioną analizę tytułowego doświadczenia nowoczesności, wraz z jego cieniami i blaskami, spodziewałem się rzetelnej genealogii tego doświadczenia, przenikliwych rozważań i sensowniejszego...