'Wodne anioły' to kolejna książka o szwedzkiej komisarz Malin Fors, autorstwa M. Kallentofta.
I choć to już 6 tom sagi, to w jakiś sposób powyższa lektura stanowi początek 'czegoś nowego' - do tej pory autor skupiał się na porach roku, teraz zaś rozpoczął cykl poświęcony żywiołom.
W związku z tym miałam nadzieję na świeży start i poprawę jakości… niestety, już pierwsze rozdziały pokazały, że kompletnie nic się nie zmieniło.

Owszem, książka ma kilka plusów.
Pierwszym z nich na pewno jest ciekawy temat na fabułę. Autor już od pierwszego tomu opisuje ciężkie i ważne społecznie problemy i bolączki. Tym razem na tapecie pojawił się temat adopcji dzieci z krajów azjatyckich.
Chciałabym napisać, że drugim plusem jest ciekawa, bo inna, stylistyka całej powieści. Bo w jakiś sposób, styl pisania autora jest intrygujący, wstawki z wypowiedziami duchów mają potencjał, a brutalność powinna dodawać całości odpowiedniej energii. Jednak coś poszło nie tak.
Natomiast jeśli chęć rzucenia książką o ścianę dopiero po przeczytaniu 2/3 całości, a nie po kilku pierwszych rozdziałach, można traktować jako plus - to właśnie znalazłam trzeci.

Niestety, brak dobrej realizacji fabuły sprawia, że wszystkie plusy, nawet jeśli nie idą do kosza, to nie liczą się wśród morza minusów.

Zdecydowanie największym minusem całej lektury jest Malin Fors.
Nie mam nic przeciwko protagoniście uzależnionym od 'czegokolwiek' - niejedną książkę tego typu czytałam i to w dodatku, niejeden kryminał. Jednak postać Malin jest tak bardzo irytująca, że nie sposób jej polubić. Nieustannie traktowana jest jak ósmy cud świata: myśli wszystkich bohaterów kierują się wokół niej; każdy uważa, że tylko ona może rozwiązać tę sprawę, przez co nie reagują, kiedy ta poddaje się własnej słabości. Tymczasem, Malin nie robi praktycznie nic, czego nie zrobiliby inni policjanci; ani razu nie daje czytelnikowi dowodu, że jest najlepsza - skoro zostało napisane, że tak jest, to tak jest, po co udowadniać to jakimś wydarzeniem.

Drugi minus: za dużo prywaty w sprawie kryminalnej.
Zdecydowanie bardziej wolę czytać o śledztwie niż o życiu prywatnym Malin Fors. Niestety, proporcje są na korzyść pani komisarz.

Trzeci minus: autor nie wykorzystał potencjału swojego własnego stylu.
Bardzo szybko stylistyka powieści zaczyna nużyć; pocięte, urywane zdania wraz z jakąś dziwną symboliką oraz metaforycznym sensem treści zaczyna irytować; duchy zostały bezsensownie wprowadzone, gdyż w żaden sposób nie wpływają na fabułę.

Czwarty minus: autor nieustannie się powtarza.
Powtarza wszelkie myśli i dywagacje. Po kolei powtarza wszelkie zebrane dowody przez wszystkich bohaterów, lubi wracać do podejrzanych i jeszcze raz pytać się ich o niemal to samo.
Litości, ileż można czytać to samo.

Piąty minus: książce bliżej do moralitetu niż do kryminału.
Dodatkowo, autor jednoznacznie ocenia pewne zachowania, wymuszając na czytelnikowi posiadanie takiego samego zdania - w innym przypadku czytelnik ma poczucie bycia tym 'złym'.

Szósty minus: książka jest nudna.
Spokojnie można pominąć kilka rozdziałów - fabuła albo w ogóle albo niewiele posunie się naprzód. No ale przecież trzeba napisać kilka stron rozważań pseudofilozoficznych.

Ciężko mi podsumować całość wypowiedzi.
Bywały gorsze tomy tej serii - ten przeczytałam na tyle szybko, że nie zmęczyłam się bardziej niż myślałam, że się zmęczę. Jednak jestem przekonana, że gdyby nie fakt, że posiadam niemal wszystkie książki tego cyklu, to raczej bym spasowała i nie czytała dalej.
Po kolejną odsłonę sięgnę dopiero po dłuższym detoksie - tak, by móc być jak najlepiej nastawioną do przygód Malin Fors.

'Wodne anioły' to kolejna książka o szwedzkiej komisarz Malin Fors, autorstwa M. Kallentofta.
I choć to już 6 tom sagi, to w jakiś sposób powyższa lektura stanowi początek 'czegoś nowego' - do tej pory autor skupiał się na porach roku, teraz zaś rozpoczął cykl poświęcony żywiołom.
W związku z tym miałam nadzieję na świeży start i poprawę jakości… niestety, już pierwsze...