Wodne anioły
Patronat LC
Cykl:
Komisarz Malin Fors (tom 6)
kryminał, sensacja, thriller
432 str.
- Tytuł oryginału:
- Vattenänglar
- Data wydania:
- 2013-09-10
- Data 1. wyd. pol.:
- 2013-09-10
- Liczba stron:
- 432
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788378184270
- Tłumacz:
- Anna Krochmal, Robert Kędzierski
- Wydawnictwo:
- Rebis
- Kategoria:
- kryminał, sensacja, thriller
- Tagi:
- literatura szwedzka Malin Fors
- Tytuł oryginału:
- Vattenänglar
- Data wydania:
- 2013-09-10
- Liczba stron:
- 432
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788378184270
- Tłumacz:
- Anna Krochmal, Robert Kędzierski
- Wydawnictwo:
- Rebis
- Kategoria:
- kryminał, sensacja, thriller
- Tagi:
- literatura szwedzka Malin Fors
"Wodne anioły" są pierwszą częścią nowej serii o Malin Fors, inspirowanej czterema żywiołami
Doceniany przez krytyków literackich, uwielbiany przez czytelników!
Pewnego sierpniowego dnia w jednej z bogatszych dzielnic Linköpingu znaleziono zwłoki małżonków. Ich pięcioletnia adoptowana córka Ella zaginęła. Grupa dochodzeniowo-śledcza z komisarz Malin Fors na czele rozpoczyna intensywne poszukiwania. Kto miał powód, aby zamordować dwoje młodych, zamożnych ludzi? Co się stało z dzieckiem? Wielowątkowe śledztwo odkrywa przed policjantami mroczną stronę ludzkiej natury, a granica między żywymi i zmarłymi, między dobrem a złem coraz bardziej się zaciera.
Śledztwo zmusza Malin do konfrontacji z własnymi demonami, coraz trudniej jest jej się oprzeć znieczulającemu działaniu alkoholu. Wie jednak, że nie może się poddać. Nie może zawieść małej Elli. Musi odnaleźć dziewczynkę i człowieka, który zamordował jej rodziców.
Kup książkę
Polecane księgarnie
Pozostałe księgarnie
Informacja
Książki autora
Podobne książki
Recenzje oficjalnych recenzentów
Na spotkaniu z kolejnym królem kryminału
Wiecie, jakie wyrażenie totalnie mi zbrzydło i odpycha mnie bardziej niż zapach znienawidzonego octu? Nie? Już Wam mówię: „skandynawski król/mistrz kryminału”. Bo ilu ich już było? Stieg Larsson, Jo Nesbø, Yrsa Sigurddardóttir czy też Åsa Larsson. Co jeden, to ponoć lepszy… I choć wydawało mi się, że w najbliższym czasie nowego króla czy królowej już nie uświadczę, to przyszło mi się srodze pomylić. Jest kolejny i to naprawdę nie byle kto, bo – jak sugeruje okładka – lepszy od samego Stiega Larssona…
Taka właśnie informacja pojawia się na okładce „Wodnych aniołów” Monsa Kallentofta. Nazwisko autora znałam już ze słyszenia i licznych recenzji poprzednich jego książek – dość zróżnicowanych, od pochwalnych po bardzo krytyczne. Dlatego ucieszyłam się, gdy pojawiła się przede mną możliwość dokonania samodzielnej oceny umiejętności kolejnego króla kryminału. Do jakich wniosków doszłam? O tym za kilka chwil. Najpierw – by tradycji stało się zadość – zarys fabuły.
Pewnego dnia w domu położonym w Szwecji, w dzielnicy Linköpingu zostają odnalezione zwłoki małżeństwa, Cecilii oraz Patricka Andergrenów. Oboje zostali zastrzeleni z bliskiej odległości podczas kąpieli w ekskluzywnym jacuzzi. Okazało się, że małżonkowie nie narzekali na brak pieniędzy, z racji popłatnej pracy Patricka, a odkąd adoptowali Ellę, ich życie rodzinne nie należało do specjalnie skomplikowanych. Mimo to stracili życie.
Jednak komisarz Malin Fors ma do rozwikłania nie tylko zagadkę, kto jest mordercą pary, ponieważ w momencie zbrodni zniknęła pięcioletnia córka Andergrenów. Nie ma po niej najmniejszego śladu, sąsiedzi nic nie wiedzą, siostra zamordowanej również nie widziała dziewczynki, podobnie jak najbliższa przyjaciółka Cecylii.
Dodatkowo coraz to nowe poszlaki pojawiające się w śledztwie uruchamiają w pani komisarz lawinę przemyśleń odnośnie jej własnego życia i postępowania. Znów musi zmagać się
z demonami przeszłości i walczyć z przeciwnościami losu, które są dla niej wyjątkowo bolesne…
Całość fabuły nie dość, że zawiera liczne opisy bliskich spotkań z przybyszami z zaświatów – kiedy to duchy zmarłych osób przemawiają do żyjących i pomagają w odnalezieniu prawidłowego toru śledztwa, a także motywują do działania – to dodatkowo konstruowana jest przy użyciu dość specyficznego stylu. Narracja trzecioosobowa często przeplatana jest
z pierwszoosobową, kiedy to poznajamy najskrytsze myśli bohaterów, zmagamy się z ich problemami, troskami, złościmy się i smucimy wraz z nimi. Te swoistego rodzaju „przeskoki” nie są notoryczne, ale na tyle częste, że do samego końca lektury nie mogłam wyzbyć się wrażenia, iż ciągle „siedziałam” w umysłach bohaterów.
Co jeszcze rzuca się w oczy? To, że pisarz wyjątkowo dużo uwagi – w porównaniu z wątkiem morderstwa i zaginięcia dziewczynki – poświęca życiu komisarz Malin Fors. Szczerze powiem, że niektórym z Was pewnie się to nie spodoba. Sama wolałabym, by czysto kryminalnego elementu powieści było więcej.
Ostatecznie nowa seria kryminałów o komisarz Fors, inspirowana czterema żywiołami (poprzednia seria dotyczyła pór roku), wypada całkiem dobrze i główna zasługa w tym specyficznego stylu, który wyróżnia Kallentofta. Taki sposób pisania świadczy o tym, że autor niewątpliwie posiada talent literacki. Jednak wątek kryminalny pozostawia po sobie pewien niedosyt…
Oczywiście, co ja odbieram jako wadę, dla kogoś innego może być największą zaletą niniejszej książki, dlatego lekturę „Wodnych aniołów” mogę śmiało polecić każdemu.
Ewa Szczepańska
25 Popieram
Link do recenzji
665
428
114
Oceny
Dyskusje
Książka na półkach
- 671
- 510
- 150
- 17
- 17
- 14
- 12
- 10
- 8
- 8
Wypożycz z biblioteki
Cytaty
Nie bój się.
Pozostaniesz człowiekiem, cokolwiek ci robią.
Jesteś człowiekiem, cokolwiek by ci zrobili
W każdej odnalezionej miłości mieszka utracona miłość. W każdej cichej wspólnocie mieszka rozpaczliwa samotność.
Zobacz więcejJak to możliwe, że to, czego człowiek najbardziej pragnie, tak strasznie go męczy?
Zobacz więcej
65 
Opinie [50]
"Poza tym wszystkim książki Kallentofta to po prostu bardzo ciekawe, kryminalne historie. Mroczne, krwiste, oblepiające śmiercią, pełne wyrazistych bohaterów i zaskakujących śledztw. To jedne z tych książek, które czyta się bardzo szybko, a potem cieszy się, że ma się w zanadrzu kolejną część. Bardzo podoba mi się, jak autor sportretował każdego jednego policjanta z...
więcejSeria z żywiołami, przypomina poprzednią z porami roku, ten sam styl, rozmowy ze zmarłymi, narracja zmarłych, te same zabiegi. Tym razem sprawa dotyczy adopcji dzieci, znów autor wydobywa najgorsze instynkty ludzkie. Mroczność, przerażenie towarzyszą bohaterom z posterunku na którym pracuje Malin Fors. Niestety w życiu Fors znów źle się dzieje.
Pokaż mimo toRewelacyjna książka. Jak dotąd zdecydowanie najlepsza z cyklu o Malin Fors (czytam po kolei). Bardzo ważny temat przewodni powieści (adopcje z Azji, pedofilia), podany jest w sposób nieubarwiony i miejscami bardzo brutalny. W książce jest mniej "literackich" momentów, niż miało to miejsce we wcześniejszych tomach, a więcej faktycznej - bezkompromisowej treści. Z czystym...
więcejTo już moje ósme spotkanie z Kallentoftem, a siódme z wymyśloną przez niego komisarz Malin Fors. Polubiłam go od pierwszej książki jaka trafiła w moje ręce. I choć nie czytałam jej po kolei jak powinnam to szybko poukładałam wszystko jak należy. Nigdy jego powieści nie uważałam za pozycje łatwe. Zawsze czytywałam je dłużej niż standardowe, ale wiedziałam, że warto. A te...
więcejhttp://kasiulaczyta.blogspot.com/2017/01/wodne-anioy-mons-kallentoft.html
Pokaż mimo toŚwietnie facet pisze😆nic dodać nic ująć
Pokaż mimo toWciągająca od pierwszych stron
Malin, Malin, co ty robisz... Nie spadaj znowu na dno, bo już raz tam byłaś...
Pokaż mimo to"Wodne Anioły" zaczynają się od morderstwa bogatych małżonków. Ale ci małżonkowie mają córkę. Elle. Ella nie jest zamordowana. Ani nie przebywa pod opieką nikogo z krewnych. Więc gdzie jest?
więcejTo i zagadkę morderstwa będzie rozwiązywać komisarz Malin Fors.
Bohaterowie w tym kryminale są pełni swoich demonów, traum. I to mi przeszkadza. Nie mam nic przeciwko takim bohaterom,...
Malin Fors staje się znowu człowiekiem.Wraca do picie,zasadniczo staje się zgorzkniała,wypalona,przyłapuje narzeczonego na zdradzie.Malin,nie zmieniaj się.Jak byłaś twrada,dumna i nie do pokonania czułam się nic nie warta.Teraz bardziej Ci lubię
Pokaż mimo toJa tego pana cenię - za Malin, za styl. Bardzo charakterystyczny (choć czasem tych narracji z zaświatów nie lubię), ale wyrazisty. I choć czasem boli brzuch od okropności (jak w tym tomie) , to jednak jakoś nie umiem nie sięgnąć po kolejną książkę.
Pokaż mimo to