Wspinam się już od paru dobrych lat, więc z ciekawością sięgam po górskie pozycje, szczególnie jeśli opowiadają o kobiecych dokonaniach. Książka mnie nie porwała, miejscami wydawała się ciut infantylna, z dobieraną pseudo filozofią. Książki wspinaczkowe i w sumie moje własne przemyślenia, często mogą zbłądzić w kierunku dorabiania jakiś dziwnych teorii do pasji jaką jest wspinanie.
Czytając książkę odniosłam wrażenie, że to dziecinna, niebezpieczna zabawa ludzi, którzy unikają odpowiedzialności, ludzi którzy często są odrobinę oderwani od rzeczywistości i funkcjonowania w normalnym świecie. Trochę to romantyczne, ale i trochę... infantylne właśnie. Myślę, że mnie samej się to zdarza lecz w głębi siebie wiem, że to też coś więcej. Może świat nie musi być tak skonstruowany, by iść wedle rytmu jakie nadaje społeczeństwo? Może piszę tak, bo w głębi serca chce być tym infantylnym "vanlinfersem", tylko brakuje mi odwagi.
Sama nie odpowiedziałam na swoje własne pytanie czym jest dla mnie wspinanie i dlaczego jest tak ważne w moim życiu i książka mi w tym nie pomogła. Lektura ma też swoje dobre momenty, mój ulubiony fragment jak autorka pisze, że wspinanie jest "jej sposobem na cieszenie się życiem". I tu chyba bym spuentowała swój wpis.

Wspinam się już od paru dobrych lat, więc z ciekawością sięgam po górskie pozycje, szczególnie jeśli opowiadają o kobiecych dokonaniach. Książka mnie nie porwała, miejscami wydawała się ciut infantylna, z dobieraną pseudo filozofią. Książki wspinaczkowe i w sumie moje własne przemyślenia, często mogą zbłądzić w kierunku dorabiania jakiś dziwnych teorii do pasji jaką jest...