Muszę przyznać z ręką na sercu, że podchodziłam odrobinę sceptycznie do tej książki, a na pewno nie spodziewałam się TAKIEJ lektury. Sądziłam, że będzie to książka, owszem, trzymająca w napięciu, jednak napisana prostym, łatwym językiem. Ale... Och, a cóż to była za powieść! Język ani mnie nie ujął, ani nie oczarował. Język powalił mnie na kolana, rozłożył na łopatki, doszczętnie nokautując. Język to mistrzostwo świata, operowanie słowem, zabawa w nim, tworzenie zdań długich, a plastycznych, zawiłych, lecz dotykających prozy dnia. I w dodatku pięknie łączy wyrażenia potoczne z potoczystymi metaforami. Nurzałam się w tym języku niczym w przyjemnie chłodnej wodzie w trakcie upalnego dnia. I wcale nie chciałam wynurzać się na powierzchnię. Przeczytałam w bio, że autorka wydawała dotąd poezję - i to czuć, ale jak! W tym miejscu dodatkowe chapeau bas w stronę Tłumaczki, to doskonała robota. Tylu synonimów oraz stylizacji ja w życiu nie widziałam. Jeśli zaś chodzi o samą treść, to cóż... znałam wydarzenia pobieżne, ponieważ jakiś czas temu czytałam inną powieść dokładnie o tym samym temacie. Ale jak to wczoraj powiedziałam: "czuję się tak, jakbym czytała książki o zupełnie innych sytuacjach". Temat polowań na czarownice interesuje mnie na tyle mocno, że sięgnę dosłownie po każdą książkę, jaka go porusza. W tym wypadku był to strzał w dziesiątkę (co widać po mojej ocenie). Przyznam szczerze, że najbardziej interesowała mnie kreacja Matthew Hopkinsa, bowiem jest dla mnie niezrozumiałe, jak osoba tak młoda (miał ok 28 lat w chwili śmierci) była w stanie sięgnąć tak dogłębnego fanatyzmu i doprowadzić do tak okrutnych rzeczy. Oraz mieć na sumieniu tyle istnień. Nastawiałam się na kreację młodego sadysty, może dwuznacznego, może nieco obleśnego. Ale nie. Czy jestem rozczarowana? Nie tym razem, postać Hopkinsa całkowicie mnie przekonuje, a w tym wszystkim najpiękniejsze jest to, że autorka sama przyznaje w Posłowiu, że Hopkinsa ma w nosie i on jej nie obchodzi - "nie prześladowca, a prześladowane". I BARDZO DOBRZE, bo nie o kolesia tu chodzi, a o te Kobiety. Ale Hopkins jest przekonywujący. Ja dopatruję się w nim jakiegoś strachu wobec kobiet, może obrzydzenia, może pociągu do własnej płci i strachu przed tym, a może tego wszystkiego razem? Kto wie. Przy tym Hopkins w niektórych swoich czynnościach wykazuje się swego rodzaju kobiecą wrażliwością, co jeszcze ciekawiej wychodzi. Rebecca jest prześwietna. Rebecca jest tylko prostą dziewczyną ze wsi Maningtree, w dodatku córką "tej" Beldam West. Rebecca jest cholernie bystrą młodą kobietą, o niezwykle ciętym języku, a jej operowanie słowem w równym stopniu powala, co odpycha, bowiem zdania są piękne i zawiłe, a mogą dotyczyć zarówno opisu malowniczego krajobrazu, jak i zawartości nocnika. Beldam też jest prześwietna. Przez pierwszą połowę książki co prawda żywiłam do niej głównie niechęć, bo jest nieco toksyczna, ale im dalej w las (a chciałoby się powiedzieć raczej - im dalej w loch), tym większą sympatię wzbudza. Zwłaszcza, kiedy mówi, że honor jest dla starych. Mnie kupiła ta niechlujna pijaczka, Anne West, zwana Beldam. You go, girl! W górę i w dal. Wieńcząc, powiem tylko, że tę książkę przeczytałam w pracy, pomiędzy obowiązkami (a sporo ich miałam), w ciągu zaledwie jednego dnia, więc niech to będzie dostateczna rekomendacja. Jest WSPANIALE. Jestem urzeczona, zachwycona i chętnie bym to powtórzyła. Widzę, że szykuje się mocny kontrkandydat do "Agli" na moją prywatną Najlepszą Książkę 2022r. ("Agli" pewnie nie wypchnie, bo jestem z nią związana emocjonalnie, ale "Wiedźmy z Maningtree" to Literatura Najwyższej Klasy). Dziękuję za uwagę. Serio, czytajcie.