Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To zdarzyło się naprawdę. Anglia, XVII wiek, Essex, wiedźmy. Powieść historyczna dobrze przemyślana i pięknie napisana. Poetyckim, dziwnym językiem, stylizowanym na starodawny, którym się płynie przez strony i Manningtree, małe angielskie miasteczko, w którym ni stąd ni zowąd dochodzi do epizodu z czarownicami. Mężczyźni na wojnie, a ktoś się rozprawia z ich kobietami. Od donosów i wyłapywania, przez osadzenie w więzieniu, proces, po … nie będzie spojlerów, proszę przeczytać książkę. Ale prawdę mówiąc - wystarczał znak rozpoznawczy czarownicy - „wiedźmi sutek”. Znalezienie go na kobiecym ciele było wystarczającym dowodem w procesie o czary. Mogło to być zwyczajne znamię czy pieprzyk, które ewidentnie świadczyły o winie. Halo, halo, a która z nas nie ma jakiegoś pieprzyka? Wszystkiemu winien był on - samozwańczy Generalny Łowca Ćzarownic, postać autentyczna: Matthew Hopkins, który walczył z diabłem i jego służebnicami - wiedźmami. Tylko w 1643 roku w tej okolicy stracono ich kilkaset. I to jest kolejny fakt. Czemu to robił? Tak bardzo nie nawidził kobiet? Dla pieniędzy? Z przekonania? Z miłości do jednej oskarżonej? W powieści jest przytłaczająco i klaustrofobicznie. Mrocznie i niebezpiecznie. Czytając ma się świadomość, że to opowieść oparta na udokumentowanych faktach, do których autor dołożył zgrabną fabułę oraz opisy miasta przenoszące w tamte miejsca, w tamte czasy. A postaci to prawdziwi ludzie z przeszłości. Do tej pory procesy czarownic kojarzyły mi się przede wszystkim z Salem, bo przeczytałam Czarownice. Salem, 1692 - książkę, która mnie nudziła i zniechęciła, a tu proszę. Nie dość, że oparta na faktach, to zgrabna fabuła, niespotykany język, sympatyczna główna bohaterka - narratorka. Nic tylko czytać. A jeśli ktoś niewiele o tym wie - dowie się o kolejnym mało znanym wycinku z historii Europy.