Kiedy śmierć nie jest ostateczna, a umarli… wracają do życia. W odosobnionym klasztorze Artemizja pobiera nauki i szkoli się na Szarą Siostrę. Jedyne, o czym marzy to spokojne życie w zakonie, poświęcone modlitwom, sekcjom zwłok, błogosławieniem zmarłych oraz odświętnym odprawieniem jakiegoś natrętnego ducha. Opętana w dzieciństwie, lepiej czuję się wśród niż wśród żywych. Wszystko jednak zmienia się w dniu, gdy amia nieumarłych najeżdża mury klasztory, a w nią wstępuję istota, która może być ich jedynym wybawieniem. Niesamowicie mroczna, nostalgiczna, momentami wręcz depresyjna i ociekająca smutkiem oraz – co najlepsze – po brzegi wypełniona nieumarłymi, upiorami oraz gadającymi krukami. „Wespertyna” nie tylko stoi rewelacyjnie zbudowanym klimatem, ale przede wszystkim wciągającą historią, którą pomimo ogromu przeczytanych książek, mogę zaliczyć do wyjątkowych i oryginalnych. Autorka, znana nam z „Magii cierni” poszła tym razem w zupełnie innym kierunku i stworzyła unikalny świat, gdzie śmierć nie jest ostateczną drogą intrygujący system magiczny, klasyfikację duchów ze szczegółowym wyjaśnieniem ich powstania oraz sposobami na radzenie sobie z nimi, oraz główną postać, której momentami bliżej do antagonisty niż walecznej bohaterki. Zaintrygowała mnie już od pierwszych stron, choć ostatecznie to inna postać skradła moje serducho. A na deser, multum przekomarzania, docinków oraz szczypta czarnego, inteligentnego humoru z nutą sarkazmu. To jedna z tych książek, którą czytam z markerem w dłoni i chcę zaznaczyć połowę książki. Choć zakończenie nie należało to najbardziej zaskakujących, to pojawiło się kilka intrygujących zwrotów akcji, które wszystko wynagrodziły. I, co może dla niektórych być dużym plusem, powieść nie zawiera wątku romantycznego i jest skierowana do starszej młodzieży. Uwielbiam jednotomówki, ale nie w tym konkretnym przypadku… nie zgadzam się, aby ta historia dobiegła końca i potrzebuję jeszcze wielu, NAPRAWDĘ WIELU historii z tego uniwersum!