Mam bardzo sprzeczne odczucia po przeczytaniu "Weltschmerz Hardcore". Od początku autor ustawia sposób opowiadania w zbyt mentorskim tonie, na zasadzie: "dziecko, a teraz powiem ci trochę o czasach i świecie, o których nie masz pojęcia". Dodatkowo kobiety właśnie tak tu funkcjonują, głównie jako bierne słuchaczki, czasem głupiutkie i raczej jako statystki. Ponadto trudno nie odbierać tej historii, jako relacji sfrustrowanego dorosłego pana, który zapomniał dorosnąć. Idealisty, marzącego o innym świecie i rozczarowanego nim, gdy marzenie się spełnia.
Z drugiej strony warto oddać autorowi sprawiedliwość. Po pierwsze świetnie zdaje sobie sprawę z tego, że te jego frustracje bywają żałosne, często to sugeruje i wie, że staje się boomerem narzekającym na to jak wygląda współczesność, podczas gdy on walczył o co innego. Ta świadomość, czasem wręcz kpina i dystans, ratuje w kilku momentach całość. Doceniam tę książkę również za wartość czysto dokumentalną, bo to z pewnością niezłe świadectwo epoki i swoisty dziennik punka z czasów PRLu. Podsumowując, warto, nawet jeśli uważam, że ta autokreacja na wiecznego przegrywa bywała męcząca.

Mam bardzo sprzeczne odczucia po przeczytaniu "Weltschmerz Hardcore". Od początku autor ustawia sposób opowiadania w zbyt mentorskim tonie, na zasadzie: "dziecko, a teraz powiem ci trochę o czasach i świecie, o których nie masz pojęcia". Dodatkowo kobiety właśnie tak tu funkcjonują, głównie jako bierne słuchaczki, czasem głupiutkie i raczej jako statystki. Ponadto trudno...